All Chapters of ทะลุมิติเข้ามาในนิยาย ชีวิตนี้ข้าลิขิตเอง: Chapter 951 - Chapter 960

“ข้ามิคิดเลยว่าฮวนเอ๋อร์ยังมีสหายที่ดีเช่นเจ้า เจ้ามิกลัวว่าหลังจากที่ข้าได้ยินวาจาเหล่านี้แล้วจะเกิดโทสะและคร่าชีวิตเจ้าหรือ?”    หวังเสวี่ยสบสายตาเย็นเฉียบของฉู่อวิ๋นกุย ใบหน้าอันหล่อเหลาแฝงไว้ด้วยท่าทีไม่ยำเกรงต่อสิ่งใด ดั่งเช่นครั้งนั้นที่นางได้ตกหลุมรักตั้งแต่แรกพบ    แต่น่าเสียดาย ทุกคนต่างรู้กันดีว่าอวิ๋นอ๋องเป็นคนดี แต่การอยากจะเข้าใกล้เขากลับมิใช่เรื่องง่ายเลย    อุปนิสัยของฉู่อ๋องนั้นเย็นชา สตรีนางใดล้วนยากจะเข้าใกล้ อุปนิสัยของอวิ๋นอ๋องนั้นอ่อนโยน เอ่ยวาจาสนทนาสองสามคำหาใช่เรื่องยาก แต่ทว่าผู้ใดก็เดินเข้าไปในหัวใจของเขาไม่ได้    นับตั้งแต่ที่ฉู่อ๋องมีใจให้ซ่งรั่วเจิน ทั่วทั้งเมืองหลวงต่างประจักษ์ว่าแท้จริงแล้วฉู่อ๋องยังมีมุมเช่นนี้อยู่ และในขณะเดียวกัน หากสามารถเป็นสตรีของอวิ๋นอ๋องได้ ก็ย่อมจะกลายเป็นที่อิจฉาของทุกคนเป็นแน่    นางมิอาจปล่อยให้กู้ฮวนเอ๋อร์ช่วงชิงวาสนาที่ดีนี้ไปได้!    “ข้ามองฮวนเอ๋อร์เป็นเสมือนพี่น้องแท้ ๆ ขอแค่ดีต่อตัวนาง ข้าก็ยินดี!”    หวังเสวี่ยจ้องมองฉู่อวิ๋นกุยนิ่ง ราวกับได้ทำการตัดสินใจแล้ว ท่าทีของนางแน่วแน่ยิ่งนัก    ซ่งจิ่งเซินมองสตร

เมื่อเห็นท่าทีฉงนของฉู่มู่เหยา ฉู่อวิ๋นกุยกับซ่งจิ่งเซินก็สบตากัน แววตาทั้งคู่พลันสะท้อนรอยยิ้มที่เผยถึงความเข้าใจแจ่มชัด    “หมายความว่าอย่างไรหรือ?”    เมื่อฉู่มู่เหยาเห็นว่าทั้งสองเพียงยิ้มบาง ๆ โดยไม่กล่าวสิ่งใด เห็นได้ชัดว่าดูอะไรออกแล้ว แววตาของนางจึงฉายแววสับสนวูบหนึ่ง    “เจ้ามองผู้คนในโลกนี้ง่ายเกินไป ตั้งแต่เล็กเติบโตมาด้วยการเลี้ยงดูอย่างประคบประหงมในวัง ย่อมมิรู้ว่า พวกแมลงเหม็นในท่อโสโครกเหล่านั้น เพื่อจะไต่เต้าขึ้นไปข้างบน วิธีอะไรก็ทำได้ทั้งหมด”    ฉู่อวิ๋นกุยส่ายหน้า ก่อนหน้านี้เสด็จพี่ก็เคยกล่าวไว้ว่า หลาย ๆ เรื่องไม่จำเป็นต้องปิดบังมู่เหยา ต้องให้นางได้เห็นด้านมืดมากมายให้ชัดเจน จึงจะไม่ถูกผู้อื่นหลอกลวงได้ง่าย    แต่เสด็จแม่กับเขาต่างก็คิดว่ามู่เหยาเป็นแค่สตรีนางหนึ่งเท่านั้น พวกเขาปกป้องนางให้ดีเป็นพอ ไม่จำเป็นต้องกังวลมากเกินไป ตอนนี้เห็นที… สิ่งที่เสด็จพี่เคยกล่าวก็หาใช่เรื่องไร้เหตุผลไม่    “เสิ่นหวยเป็นบุตรสายรองของสกุลเสิ่น มารดาเองถือว่าได้รับความรักใคร่โปรดปรานอยู่บ้าง แต่ใต้เท้าเสิ่นเป็นคนเจ้าชู้คนหนึ่ง ในจวน นอกจากฮูหยินเอกแล้ว เพียงแค่สนมที่ให้

กู้ฮวนเอ๋อร์มีสีหน้าเก้อเขิน “ข้าผู้นี้ ก็แค่คนไม่เอาไหน ทุกครั้งตอนที่เจอเรื่องซึ้งใจหรือเสียใจ ความจริงข้าก็มิได้อยากจะร้องไห้แต่น้ำตามันก็ไหลลงมาอย่างหมดสภาพ ควบคุมไม่ได้เลย”    นางเองก็ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับตนเองกันแน่ บางครั้งทั้ง ๆ ที่โกรธจนตาแดง เวลาทะเลาะกับผู้อื่นก็ยังอยากจะร้องไห้อยู่ดี    “ข้าและสวี่หยวนชิงเป็นสหายวัยเยาว์ เดิมทีความสัมพันธ์ยังดีอยู่มาก แต่ข้าเห็นเขาเป็นเพียงสหายเท่านั้น เขากลับดื้อดึงจะไปสู่ขอข้าที่จวน พอเป็นเช่นนี้อยู่บ่อยเข้า ข้าก็รู้สึกรำคาญเขามาก”    “ตอนนั้นข้าก็คิดว่าข้าชอบอวิ๋นอ๋องมากถึงเพียงนี้ แม้นจะมิสามารถทำให้เขาชอบข้าได้ อย่างน้อยก็อย่าทำให้เขารังเกียจข้า”    “เพราะฉะนั้น ข้าจึงพูดเรื่องนี้ขึ้นมา มิคิดว่าหลังจากที่พูดแล้ว อยู่ ๆ ท่านอ๋องก็กล่าวขอโทษข้า บอกว่าเขามิได้รังเกียจข้าเลย อีกทั้งยังปลอบข้าอย่างอ่อนโยน...”    แก้มทั้งสองข้างของกู้ฮวนเอ๋อร์แดงระเรื่อ นางก้มหน้าลงเล็กน้อยด้วยความเขินอาย แน่นอนว่านางอายที่จะบอกว่าอวิ๋นอ๋องกอดนาง จึงเอ่ยเพียงว่า “บอกว่าจะรับผิดชอบข้า”    มุมปากของซ่งรั่วเจินยกขึ้นเรื่อย ๆ ก่อนจะเอ่ยว่า “เขาพูด

“เรื่องนี้แพร่งพรายออกไปย่อมส่งผลเสียต่อชื่อเสียงขององค์หญิง คาดว่าฮองเฮาจะต้องไม่ยอมปล่อยเรื่องนี้ไปแน่” หลี่ซื่อรีบพูด“เจ้าโง่!” ใต้เท้าเสิ่นตะคอกเสียงดัง “ฮองเฮาให้ความสำคัญมากก็ยิ่งเข้มงวดมาก ประเดี๋ยวจะมีคนไม่รู้ผิดชอบชั่วดีเฉกเดียวกับเขา ใช้วิธีพรรค์นี้มาเป็นราชบุตรเขย!”“เจ้าเองก็ไม่ดูบ้างว่าเจ้ามีคุณธรรมเช่นไร สามารถมีโอกาสช่วยองค์หญิงเอาไว้ได้ก็เป็นวาสนาที่เจ้าบำเพ็ญมาไม่รู้กี่ชาติแล้ว ยังเพ้อฝันถึงสิ่งอื่น ไม่รู้จักประมาณตน โง่งมยิ่งนัก!”เสิ่นหวยอันได้ยินคำด่าว่าสั่งสอนของบิดา แทบจะเหยียบย่ำเขาให้ต่ำต้อยไม่ต่างจากเถ้าธุลี สีหน้าของเขาแดงก่ำ กลับไม่รู้ว่าจะแก้ตัวเช่นไรหากไม่ใช่เพราะอยู่ที่ครอบครัวนี้แล้วมองไม่เห็นความหวัง เขาก็คงไม่เดินบนคมดาบ คิดวิธีเช่นนี้ออกมาได้เขาครุ่นคิดตลอดทั้งคืน สามารถแน่ใจได้ว่าองค์หญิงเคยหวั่นไหวกับเขามาก่อน มองผ่านท่าทีและอารมณ์ที่แสดงออกในอดีตก็สามารถมองออกได้ว่าสาเหตุที่ทำให้กลายเป็นเช่นนี้ น่ากลัวว่าเกี่ยวข้องกับซ่งปี้อวิ๋นหากไม่ใช่นางมักจะระงับตนไม่อยู่ เรื่องก็คงไม่ถูกเปิดเผยออกมาหากเขาสามารถแต่งองค์หญิงได้จริง ย่อมสามารถกลับมาผงา

ภายในสายตาฉู่จวินถิงไม่ปกปิดความตกตะลึง ตอนเขาได้เห็นผ้านี้ก็คิดว่านางสวมแล้วจะต้องงามมากแน่ขณะเดียวกันชุดนี้สวมอยู่บนร่างกายนาง ผิวที่เดิมทีขาวผ่องอยู่ภายใต้แสงจันทร์ ขับเน้นให้ขาวกระจ่างมากยิ่งขึ้น สีชาดอ่อนๆ ทำให้นางงดงามยิ่งกว่ามวลบุปผาดวงตาดุจสายน้ำยามวสันต์ผินมองทางเขา ชวนให้เขาใจสั่นอย่างสุดระงับเดิมทีซ่งรั่วเจินก็กำลังชื่นชมความหล่อเหลาของฉู่จวินถิง บัดนี้เห็นเขาจับจ้องตนเอง ภายในสายตาราวกับไม่ปกปิดความตกตะลึงหลงใหลและชื่นชม นางหน้าร้อนผ่าวขึ้นมาอย่างสุดระงับ“พี่สะใภ้ วันนี้เจ้างามเหลือเกิน!”ฉู่มู่เหยามองซ่งรั่วเจิน ภายในสายตาเปี่ยมความตกตะลึงระคนเสียดาย ที่ผ่านมานางคิดว่าตนเองเป็นหญิงงามคนหนึ่ง แต่ทุกครั้งได้เห็นพี่สะใภ้ นางรู้สึกอิจฉาอย่างอดไม่ได้ นี่ต่างหากหญิงงามที่แท้จริง!ผิวพรรณเนียนละเอียด งดงามชวนหลงใหลต่อให้เป็นสตรีเช่นเดียวกัน นางก็มองจนไม่อาจละสายตาได้ ยามหันไปมองเสด็จพี่ของตนอีกครั้ง สายตานั้นคล้ายแค้นใจที่ไม่อาจครอบครองพี่สะใภ้ไว้ในทันทีเลยได้“มู่เหยาวันนี้ก็งามมากนัก”ซ่งรั่วเจินหัวเราะเบาๆ วันนี้ฉู่มู่เหยาสวมชุดกระโปรงสีฟ้าอ่อน ใบหน้าเรียวเล็กงดง