All Chapters of The Billionaire's Destined Love: Chapter 171 - Chapter 180

Pinihit ni Gavin ang sedura at marahang tinulak ang pinto. Bumungad sa kaniya ang tulog na tulog na sina Hivo at Bia. Lumapit siya sa mga ito at umupo sa gilid ng kama. Pinagmasdan niya muna ang mga ito. Hindi niya lubos maisip na lumaki ang mga anak niya na hindi si Maya ang kinikilalang tunay na ina ng mga ito. Kung paano na kaya ng konsensya ni Avva na manira ng buhay ng iba lalo na ng buhay ng mga inosenteng paslit. Hinawakan niya ang kamay ni Bia at hinalikan iyon. Sumunod naman ay ang kamay ni Hivo ang hinalikan niya. Napangiti siya nang ngumiti ang mga ito habang mahimbing na natutulog. Mukhang maganda ang panaginip ng kaniyang kambal. “Kaunting tiis na lang mga anak. Magiging maayos rin ang lahat. Makakasama niyo na ang kapatid at totoong mommy niyo," bulong ni Gavin sabay haplos sa buhok ng mga ito. "Pasensya na kayo kung maaga niyong naranasan ang kalupitan ng mundo. Lumaki kayo sa puder ng isang huwad. Naranasan niyong masaktan at maging sunod-sunuran kay Avva. Hindi niyo

Abala si Luke sa pagbabasa ng mga reports. Tambak ang mga gawin niya dahil ilang araw rin siyang namalagi sa ibang bansa. Hindi matapos-tapos na mga reports at business proposals ang kailangan niyang ireview at aprubahan. Isang marahang katok ang nagpabalik sa kaniya sa reyalidad. Napatingin siya sa may pintuan. “Come in,” wika ni Luke. Bumukas ang pinto at pumasok ang sekretarya ni Luke. “Sir. May naghahanap po sa inyo," ulat niya. Kumunot ang noo ni Luke. Napahinto siya sa kaniyang ginagawa. "Sino?” “Pamangkin niyo raw po,” tugon ng sekretarya. “Okay, let her in.” Tumaas ang mga kilay ni Luke. Itinabi niya ang ilang mga importanteng papeles na nasa ibabaw ng kaniyang mesa. Mukhang nandito na sina April at Angelita para magbigay ng DNA sample ni April para sa isasagawa nilang DNA testing.Lumabas ang sekretarya ni Luke at muling bumukas ang pinto. Pumasok naman si Angelita at April na parehong kunot ang noo. Masama ang timpla ng mag-ina dahil hindi agad sila pinapasok ng

Malakas at magkakasunod na katok sa pinto ang bumulabog kay Gavin. Hihintayin sana ni Gavin na huminto ang katok sa pinto pero hindi iyon huminto, sa halip ay lalong sa palakas at parami. Nagmulat siya ng mata at sumulyap sa digital clock sa kaniyang bedside drawer. Mabilis siyang napabalikwas mula sa pagkakahiga nang makitang alas otso na pala ng umaga. Nakatulog kasi ulit siya matapos tumawag sa kaniya kanina ng kaibigan niyang si Fitz. Napabuntong hininga si Gavin nang hindi pa rin tumigil ang katok sa kaniyang pinto. Agad niyang inisip na baka si Avva na naman iyon. Ang babaeng iyon ay hindi pa naman makaintindi. Pinagsisiksikan na lamang ni Gavin sa kaniyang isipan ang imahe ni Maya upang mawala ang bad vibes niyang nararamdaman, umagang-umaga! Naglakad siya papunta sa may pintuan at pinihit ang sedura. Labag man sa loob ang pag ngiti ay tiniis niya iyon sa pag-aakalang binubulabog na naman siya ni Avva. Laking gulat niya nang hindi ito ang bumungad sa kaniya kung hindi ang

Umupo si Gavin sa tabi ng puntod ng anak niya. Hinimas niya ang lapida nito, tila minimemorya ang pangalan ng anak niya. Malungkot siyang napangiti nang makita ang apelyido ng anak niya. Kung hindi lang sa kasakiman ni Avva ay sana hindi Hernandez ang nakalagay na apelyido ng anak niya kundi apeliyido niya. Kahit papaano sana ay may napabaon siya sa anak niya. “Matthan, anak…” Nanunuyo ang lalamunan ni Gavin nang banggitin niya ang pangalan ng anak niya. Pakiramdam niya ay wala siyang karapatang banggitin iyon dahil hindi siya nabigyan ng pagkakataon na maging ama para kay Matthan. Naninikip ang dibdib ni Gavin sa tuwing iniisip niya kung paano pumanaw ang napakabatang pa niyang anak. “Matthan, hindi ko alam kung may karapatan ba akong tawagin kang anak. Buong buhay mo ay wala ako. Hindi mo man lang ako nakilala bilang ama mo. Kaya anong karapatan ko para tawagin kang anak?” Sa bawat salitang lumalabas sa bibig ni Gavin ay kasabay noon ang milyon-milyong karayom na tumutusok sa

“Nag-enjoy ka ba kanina sa daycare center, Hope?” Paglalambing ni Maya kay Hope, nakahilata silang pareho sa sofa habang nanunuod ng palabas. Bumungisngis si Hope, “Opo, Mama! Nag-aral kami dun! Tinuruan kami magsulat, magcolor, magpaint din po!” Kumukislap ang mga mata ni Hope sa tuwa. “Nag-play din kami, Mama! Nag-play kami nung the open the basket! Muntik na ako manalo nu’n, e. Kaso nadapa ako ayun may nakaunang tumakbo. Don’t worry, Mama. Hindi ako nag-cry, big girl na ako, eh!”“Good job, Hope!” Hinaplos-haplos pa ni Maya ang buhok ni Hope. Pakiramdam ni Maya ay masyadong mabilis ang takbo ng panahon. Parang kailan lang ay pinagbubuntis niya ito–kasama pa ang tatlong mga anak niya. Hirap na hirap pa si Maya sa buhay niya noon, silang tatlo lang ni Matthan at Hope ang magkasangga. Ginawa ni Maya ang lahat mabuhay lang niya ang mga anak niya. Iisipin pa lamang ni Maya na lilipas ang panahon at tatanda si Hope ay naiiyak na siya. Ayaw niyang lumaki ito, pakiramdam niya ay kapag tu