All Chapters of ซ่อนรักซาตานเถื่อน: Chapter 11 - Chapter 20

“…v talk…” “อืมม”ผมรู้สึกตัวตื่นขึ้นมาด้วยความงัวเงียเนื่องจากแสงแดดอ่อนๆที่ส่องเข้ามาในห้องรับแขกเมื่อคืนผมนอนรอยัยเด็กดื้อที่ล้างจานอยู่ในครัวแต่ด้วยความเหนื่อยล้าทำให้ผมเผลอหลับไปบนโซฟานี่ตั้งแต่ตอนไหนก็ไม่รู้ป่านนี้ยัยเด็กนั่นก็คงจะนอนหลับสบายอยู่ในห้องสินะ “ฝันแบบเดิมอีกแล้วสินะ”ผมพูดออกมาเมื่อผมฝันถึงเรื่องเดิมๆอีกแล้วในความฝันของผมมันเป็นภาพของแม่ที่เดินจากผมกับพ่อไปใช่ครับความฝันนั่นมันเป็นเรื่องจริงที่เกิดขึ้นในชีวิตของผมตอนที่ผมยังเป็นเด็ก ม.ต้น ตอนนั้นแม่ของผมทิ้งผมกับพ่อไปกับผู้ชายคนอื่นเพราะบริษัทของพ่อมีปัญหา พ่อพยายามที่จะยื้อแม่เอาไว้แต่แม่ก็ไม่เคยหันกลับมาหาพวกเราสองคนไม่เคยกลับมาหาไม่เคยติดต่อมาและหลังจากที่แม่ทิ้งผมกับพ่อไปหลังจากนั้นไม่นานพ่อก็ตรอมใจจนท่านป่วยหนักกว่าพ่อของผมจะกลับมาเป็นเหมือนเดิมได้ก็ใช้เวลาอยู่หลายปีหลังจากเหตุการณ์นั้นมันก็ทำให้ผมฝันร้ายอยู่ตลอดและมันก็ทำให้ผมไม่เคยเชื่อในเรื่องความรักอีกเลยผมไม่จำเป็นที่จะต้องสนใจความรู้สึกของผู้หญิงคนไหนเพราะสำหรับผมผู้หญิงทุกคนมันก็เหมือนกันเห็นแก่ตัวแล้วผมจะไปแคร์ผู้หญิงที่ผมนอนด้วยทำไมในเมื่อผู้หญิงพวกนั

เมื่อกี้พี่วีกำลังพูดคำว่าสัญญางั้นหรอเค้าพูดจริงๆใช่มั๊ยฉันเชื่อมันได้จริงๆใช่รึเปล่า "เจ็บมากมั๊ย"ฉันไม่ได้พูดแต่พยักหน้าแทนหน้าของพี่วีเองก็มีบาดแผลเต็มไปหมดฉันยกมือขึ้นไปสัมผัสกับบาดแผลของพี่วีอย่างลืมตัว "พี่หละคะเจ็บรึเปล่าคะ" "ไม่" "หนูขอโทษนะคะฮึก"อ่าฉันร้องไห้อีกแล้วฉันไม่อยากให้พี่วีเจ็บตัวเลย "ขอโทษฉันเรื่องอะไร"เค้าถามพลางใช้มือเช็ดน้ำตาบนหน้าของฉัน "ขอโทษที่ทำให้พี่เจ็บตัวอีกแล้วค่ะฮึก" "เธอไม่ด้ทำอะไรผิดปลายฟ้าเลิกร้องไห้เป็นเด็กได้แล้ว" "ฮึกขอโทษค่ะ” "เธอหิวรึเปล่า"ฉันส่ายหน้าตอนนี้ฉันไม่ยังอยากกินอะไรเลย "แต่เธอกินมันสักหน่อยก็ดีนะพอกินข้าวเสร็จก็จะได้กินยา" "แต่หนูมะ.." "ฉันบังคับอ้าปากฉันจะป้อน" "คะอื๊อ"ไม่ทันตั้งตัวพี่วีก็ยกถ้วยข้าวต้มมาถือไว้ก่อนจะป้อนฉันทันที "อ๊ะ"พี่วีทำหน้างงทันทีที่ฉันส่งเสียงร้องออกไป "มันร้อนค่ะ"เค้าทำหน้าหงุดหงิดเล็กน้อยก่อนจะเป่ามันแล้วป้อนฉันอีกครั้ง “.........” “รสชาติร่อยเหมือนเดิมเลยนะคะ”ฉันบอกก่อนจะยิ้มให้พี่วีเพราะจำรสชาติของอาหารที่พี่วีได้แต่เค้าก็ไม่ได้ตอบอะไรแล้วก็เอาแต่ป้อนข้าต้มให้ฉัน ฉันชอบที่พี่วีเป็นแบบนี้จัง

“...เช้าวันต่อมา...” “แกอยู่คนเดียวได้ใช่มั๊ยวันนี้ฉันมีเรียน” “ได้สิแกไปเรียนเถอะหนิง” “แกไม่เป็นอะไรแล้วแน่นะฟ้า” “หนิงฉันไม่ได้เป็นอะไรแล้วจริงๆ” “ก็ฉันเป็นห่วงแกนี่” “ฉันโอเคขึ้นมากแล้วแกไปเรียนได้แล้วเดี๋ยวไปสายก็โดนอาจารย์บ่นหรอก” “งั้นฉันไปเรียนก่อนนะเดี๋ยวตอนกลับมาฉันจะซื้อของอร่อยๆมาให้ด้วย” “...v talk...” @มหาวิทยาลัย ตอนนี้ผมมาดักรอเพื่อนสนิทของปลายฟ้าอยู่ที่หน้ามหาลัยที่ผมมาที่นี่เป็นที่แรกก็เพราะผมคิดว่าปลายฟ้าคงไม่มีทางกลับบ้านเพราะถ้ากลับบ้านยัยนั่นรู้ดีว่าผมคงจะตามเจอแล้วก็ลากเธอให้กลับมาด้วยอยู่ดียัยเด็กดื้อของผมคงจะหนีไปอยู่กับใครสักคนซึ่งเท่าที่ผมรู้มาปลายฟ้าสนิทกับเด็กที่ชื่อหนิงมากที่สุดก็คงจะไปอยู่กับเพื่อนแน่ๆ ผมยืนรออยู่หน้ามหาลัยสักพักก็เห็นเด็กคนนั้นกำลังเดินมาพอยัยเด็กนั่นเห็นผมก็มีสีหน้าตกใจก่อนจะก้มหน้าแล้วเดินผ่าผมไปแต่คิดว่าคนอย่างผมจะปล่อยไปง่ายๆหรอวะถ้าผมยังไม่ได้คำตอบที่ผมต้องการ "เดี๋ยวจะเดินหนีไปไหน!!" "คะหนะ หนูไม่ได้จะเดินหนีพี่นะคะหนูแค่จะรีบไปเรียนค่ะ"เธอหันกลับมามองผมแล้วตอบด้วยเสียงสั่น “หึเธอคิดว่าฉันจะโง่เชื่อเด็กอย่างเธอหรอวะ”

"...วันต่อมา..." @ทะเล ตอนนี้ฉันกับพี่วีมาถึงที่ทะเลแล้วฉันไม่รอช้ารีบก้าวลงจากรถและเดินตรงไปที่ทะเลทันทีทะเลที่นี่ดูสวยแล้วก็ดูสงบมากจริงๆ "พี่วีทะเลที่นี่สวยมากเลยค่ะ"ฉันหันไปบอกพี่วีที่เดินตามหลังมา "อือสวย...สวยมาก"พี่วีตอบแล้วจ้องหน้าฉันแล้วก็เป็นฉันเองที่ทนต่อสายตานั้นไม่ไหวจนต้องหันหน้าหนี "เอ่อคือ" "พี่หมายถึงเธอนั่นแหละ"พี่วีพูดแค่นั้นก่อนจะเดินไปที่เคาเตอร์ทิ้งให้ฉันยืนอึ้งอยู่คนเดียวพอตั้งสติได้ฉันก็รีบเดินตามพี่วีไปทันที "เดี๋ยวเราเอากระเป๋าไปเก็บกันก่อนนะแล้วเดี๋ยวพี่จะพาไปกินข้าว" "ค่ะ"พอจัดของเสร็จเราสองคนก็ลงมาทานข้าวที่ร้านอาหารแถวชายหาดที่นี่แปลกมากๆมันดูเป็นส่วนตัวแล้วก็ไม่มีคนเลยโซนที่ฉันกับพี่วีพักมันเป็นเหมือนบ้านพักส่วนตัวมันห่างจากบ้านหลังอื่นๆออกมาพอสมควรแล้วก็หลังใหญ่มากๆ วันนี้เป็นวันที่ฉันมีความสุขมากเราทั้งคู่หาอะไรทำด้วยกันและใช้ชีวิตด้วยกันเหมือนกับคู่รักจนฉันคิดว่าเราทั้งคู่เหมือนเป็นแฟนกันจริงๆเลยแต่ว่ามันก็เป็นเพียงแค่เรื่องที่ฉันคิดเท่านั้นเพราะเรื่องจริงพี่วีเป็นแฟนของพี่รินไม่ใช่ฉัน "...ช่วงเย็น..." "ปลายฟ้า" "คะ?" "พี่อยากออกไปเดินเล่

“ฮึกพี่วีฟังหนูก่อนนะคะมันไม่ได้เป็นแบบที่พี่คิดนะคะฮึก” “กูยังจะเชื่อคำพูดเหี้ยอะไรของมึงได้อีกปลายฟ้า!!” “ฮื่ออฟังหนูอธิบายก่อนนะคะพี่วีหนูขอร้อง” “กูไม่ฟัง!!กูเห็นมึงยืนจูบกับไอเหี้ยนั่นมึงคิดว่ากูจะฟังคำโกหกของมึงหรอวะ!!” “ฮื่อออได้โปรดฟังหนูก่อนนะคะพี่วีฮื่อออ” “กูให้มึงนอนอยู่ที่ห้องดีๆไม่ชอบเสือกร่านออกมาเอาผู้ชาย!!” “ฮึกพี่วีหนูกับพี่คิวเราไม่ได้มีอะไรกันจริงๆนะคะฮื่ออ” “หึถึงขนาดรู้จักชื่อมันมึงคงจะเอากับมันมาหลายครั้งใช่มั๊ยวะได้งั้นวันนี้กูจะเอามึงให้ลืมมันเลยปลายฟ้า!!” “ฮึก”ฉันได้แต่มองผู้ชายตรงหน้าผ่านน้ำตาที่ไหลออกมาเค้าไม่คิดที่จะฟังสิ่งที่ฉันอธิบายเลยสักนิดเค้าคิดว่าฉันเป็นผู้หญิงแบบนั้นจริงๆหรอ “มึงมานี่!!” “อ๊ะพี่วีปล่อยฟ้านะคะหนูเจ็บฮึก”ฉันโดนพี่วีกระชากแขนมาที่รถก่อนที่เค้าจะผลักฉันเข้าไปด้านในรถอย่างแรง “แค่กูคนเดียวไม่พอรึไงวะมึงถึงได้ร่านมาเอากับมัน!!” “ฮึก..ฟ้าไม่ได้ทำแบบที่พี่วีคิดนะ” “แล้วที่กูเห็นว่ามึงจูบกับไอเหี้ยนั่นหน้าผับมันคืออะไรหรือมึงจะบอกว่ามึงกับมันไม่ได้จูบกัน!!” “ฮึกพี่วี” “หึไม่ปฏิเสธเพราะมึงจูบกับมันจริงๆสินะได้วันนี้กูจะเอามึงใ