Semua Bab Addicted to the Imperfect Billionaire: Bab 151 - Bab 160

NABALING NA ANG mga mata ni Rohi sa pisngi ng dalaga dahil kapansin-pansin dito ang bakas ng mga daliri doon. Mapula pa ang mga iyon, halatang bagong gawa pa lang. Dumilim ang mga mata niya sa nakitang bakas sa maganda nitong mukha. Nahuhulaan na niya ang nangyari at hindi niya mapigilan na makaramdam ng galit sa kung sinuman ang gumawa nito.“Nabugbog ka ba pag-uwi mo sa bahay?”Mabilis na tinakpan ng dalaga ang mukha nang maalala na may ebidensya nga pala ito. Malamang itatanggi niya iyon. Sino ang hangal na magkakalat ng kasamaan ng sariling ama?“Hindi. Ako lang ang may gawa. Tanga kasi. Nabunggo ako kaya ayan namamaga.”Hindi niya alam kung bakit nagsinungaling pa siya kay Rohi eh, alam naman niyang hindi siya nito papaniwalaan. Saka, dala na lang marahil ng pagkapahiya niya ngayon. Naging malikot ang kanyang mga mata, hindi na makatingin pa nang diretso sa binata. Nahihiya na naman.“Ang galing naman ng pagkakabunggo mo. Kaninong palad iyan? Nag-iwan ng bakas.”Tinakpan pa ni Da

AKMANG MAUUPO NA sana si Daviana upang tumalima sa utos ng binata nang biglang tumayo si Rohi at pumunta ng pintuan. Naudlot ang kanyang gagawin dahil sinundan niya ito ng tingin. Nakita niya ng binuksan nito ang pinto at kinuha mula sa waiter ang kanilang pagkain at ang inorder nitong ginger tea. Matapos na magpasalamat ay isinara na rin ng binata ang pintuan gamit ang kanyang paa at tinungo na ang kusina. Nilingon niya si Daviana na nakatulala pa rin. Tipong hinihintay nitong lumapit ang dalaga. “Ano pang ginagawa mo diyan? Halika na. Alam kong hindi ka pa kumakain ng dinner.” Napilitang sumunod sa kanya si Daviana kahit na medyo nahihiya pa rin. Mas nakakahiya kung paghihintayin niya ito gayong ito na nga ang nag-effort na bilhan siya ng pagkain. Tahimik nilang pinagsaluhan iyon. Hindi naman na nag-inarte si Daviana, kung ano iyong nakahain iyon ang kinain niya. Ni hindi siya nag-demand ng kung anong wala sa table. Inubos niya rin ang pagkain sa plato niya.“Inumin mo na iyang te

NATIGILAN SA PAGHAKBANG si Warren na patungo na sana sa kanyang silid. Minabuti na lang niyang hintayin sila sa living room. Pigil ang hingang panay ang lingon niya sa may pintuan. Pinapakinggan kung pumasok na rin ba sa garahe ang sasakyan nilang dala. Inihahanda na niya ang kanyang sarili. Malamang nabanggit na ng kaibigan nilang nakakita sa kanya sa hospital na may kasama siyang babae. Tama nga ang hinala niya na nakarating na iyon sa kanila. Hindi na nagawang maghubad ng sapatos ng ama na dire-diretsong pumasok sa loob kasunod nito ang kanyang ina. Parehong galit ang mga mata nila.“Ano bang pumasok diyan sa gamunggo mong utak, Warren?!”Mabilis na napaahon ang lalaki sa kanyang kinauupuan. Napaghandaan niya na iyon. Saulado na rin ang mga sasabihin. Ibinuka niya ang bibig pero bigla siyang ginapangan ng takot sa nanlilisik na mga mata ng ama. Kasunod nito ay ang kanyang inang bakas sa mukha ang matinding takot para sa kanyang anak. “Ano na naman itong kalokohang ginawa mo, Warre

HINDI SILA PINANSIN ng matanda na nakadirekta pa rin ang mga mata kay Warren na hindi na rin alam ang sasabihin sa matanda. Dapat nga talaga yatang hindi na niya sinagot ang kanyang ama kanina. “In love ka ba talaga sa babaeng iyon?” tanong ng matanda na nagpakilabot na kay Warren. Kung hindi siya takot sa kanyang mga magulang, takot na takot naman siya sa kanyang Lolo lalo na kapag ang tono ng boses nito ay seryoso. Iyong tipong parang pipiliin niyang manahimik na lang muna.“L-Lolo…” “Sagutin mo ang tanong ko. Mahal mo ba talaga ang Melissa na iyon na umabot ka sa puntong sagutin at walanghiyain ang ama mo sa mismong pamamahay natin? Kailan ka pa natutong sigaw-sigawan sila?” Sunod-sunod ng napalunok ng laway si Warren. Binawi na ang mga mata sa matanda. Kabado na. “Nasaan ang dila mo? Bakit hindi ka sumagot sa tanong ko?!” Kulang na lang ay mapaigtad ang mag-anak sa pagsigaw na iyon ni Don Madeo. Natatarantang lumapit na si Welvin at Carol sa ama. Hindi iyon maganda sa kaloko

NATIGILAN SI DAVIANA, bahagyang napakurap na ang kanyang mga mata. Hindi niya ma-figure out kung ano ang ibig nitong sabihin. Iba ang gusto niyang isipin pero bakit parang sinasabi nitong pabigat lang siya sa kanya o hindi? Iyong pagiging sakitin niya ay nakaka-apekto sa trabaho ni Rohi dahil iniisip siya nito? Nanliit na ang mga mata ni Daviana na nahulog nang muli sa kanyang kinakain. Lowkey ba nitong sinasabi na palagi siya nitong iniisip noon pa? Bago makapag-react si Daviana ay tumunog na ang cellphone ni Rohi. Sabay silang napatingin doon. Tumayo si Rohi upang sagutin ang tawag. Humakbang pa ito ng ilan upang mapalayo sa bandang kusina nang naturang suite. “Hindi. Dito na lang ako sa bahay magtra-trabaho dahil medyo masama ang pakiramdam ko. Huwag kang mag-alala, kaya kong tapusin iyon. Ibibigay ko ang magiging report mamayang tanghali.” naulinigan ni Daviana na sagot nito sa kausap, “Okay. Sabihin mo sa iyong secretary na paki-send na lang sa email ko. Mag-re-reply ako sa kany