Ngayong nag-iisa na ako sa buhay feeling ko kailangan kong hindi maging pabigat sa anak ko. Nakakahiya naman magpapa-bigat pa ako tumutulong ako sa business nila kahit naka-upo na lang ako sa wheelchair.Maraming nagbago sa nakalipas na taon naging mas moderno ang galawan ng lahat na dati hindi naman."Eomma, yeogi eotteohge jinae?" bungad ng anak ko hinalikan niya ako sa noo ko nagpunta siya sa bahay.(Mom, how are you doing here?)Nilabas nila ako nang dumating ang anak kong bunso walang trabaho ngayon ang anak ko. Masaya ako na nakikita kong walang iniisip na problema ang mga anak ko ganito sana sila habangbuhay."Gwaenchanh-ayo. jigeum jigjang eobs-eo? oneul il eobs-eo?" banggit ko naman sa anak ko.(I'm fine, don't you have a job now? Don't you have work today?)Eomma, jigjang geumandwoss-eoyo. geogiseo wonsuleul mandeul-eossgeodeun-yo. jega siljighaess-eul ttae munjega saeng-gigi jeon-e geumandul gyehoeg-ieossneunde dahaeng-ieoss-eoyo." sagot ng anak ko sa akin.(left my job, mo
최신 업데이트 : 2025-11-13
