บททั้งหมดของ NINONG MAYOR (SPG/R-18+): บทที่ 11 - บทที่ 20

MARIANNENakatingin lang ako sa labas ng bintana habang nasa biyahe kami. Nang makarating na kami sa bahay ay nakangiti pa akong bumaba sa sasakyan. Pero biglang naglaho ang maganda kong ngiti. Sana talaga ay hindi muna ako lumabas sa kotse.“Bakit siya nandito?” tanong ko sa sarili ko.Nakakunot ang noo at nakasimangot. Iyan ang bumungad sa akin kaya nawala ang maganda kong ngiti. Nandito ang ninong ko kahit pa ang sabi nila ay maaga itong pumasok sa city hall. Nakatayo siya sa may pintuan at mukhang inaabangan niya talaga akong umuwi. Ako naman itong parang gusto na lang tumakbo palabas ng gate nila o ‘di kaya ay umakyat sa bakod para lang makatakas sa kanya. Alam ko kasi na mag-aaway na naman kaming dalawa.“Bakit mo ako sinuway? Bakit ka lumabas?” malamig na tanong niya sa akin.“Gusto ko lang naman ihatid si Alden. Safe naman eh, nakabalik naman ako at wala naman–”“Safe? Naririnig mo ba ang sarili mo?” putol niya sa sinabi ko.“Opo, wala naman pong dapat ipag-alala. Masyado ka la

MARIANNE“Ang weird ng mga empleyado mo. Parang ikaw rin,” sabi ko sa kanya.“Mas weird ka, malabo pa mga mata mo,” sabi niya sa akin.“Mas malabo ang mata nila. Hindi sila marunong tumingin ng gwapo, dito sila nagtatrabaho kaya talagang maganda ang maririnig mo sa kanila. Hindi ka naman nila lalaitin dahil mayor ka. Pero ang totoo talaga ay binobola ka lang nila, naniwala ka naman agad.” natatawa na sabi ko sa kanya. Kahit pa ang totoo ay gwapo naman talaga ang gurang na ito.“Sirang-sira na talaga ang araw ko,” sabi niya sa akin.“Gusto mo, mas sirain ko pa.” sabi ko sa kanya at umupo na ako dito sa may couch.Hindi naman siya nagsalita at umupo na lang sa swivel chair niya. Ako naman ay iniisip ko kung ano naman ang gagawin ko dito. Uupo na lang ba ako dito? Parang ang boring naman ng office na ito. Ayusin ko kaya? “Ninong,” tawag ko sa kanya.“Hmmm,” sagot niya lang sa akin.“Naiinip ako,” sabi ko sa kanya.“Kakaupo mo pa lang, naiinip ka na agad,” sabi naman niya habang nakatutok

MARIANNEAng buong akala ko ay tuluyan na akong babagsak sa sahig pero mali ako dahil may bisig na sumalo sa akin. Ang may-ari ng bisig na ito ay ang ninong ko. Hindi niya ako hinayaan na tuluyang madulas. Hindi ko alam kung paano nangyari dahil ang bilis naman ng galaw niya. Nakatingin ako sa mga mata niya. Hanggang sa nahimasmasan ako dahil ang isa niyang palad ay nasa boobs ko. Nanlaki ang mga mata ko sabay tulak sa kanya pero hindi ko alam kung ano ang nangyari dahil pareho kaming nawalan ng balanse hanggang sa bumagsak kaming dalawa sa sahig.Nasa ibabaw niya ako at ang hindi ko mapaniwalaan ay nakalapat ang labi ko sa labi niya. Nakapulupot ang mga braso niya sa baywang ko kaya hindi agad ako makaalis. Sinubukan ko pero bigla ko na lang naramdaman ang paggalaw ng labi niya. Kaya mabilis akong nataranta. Lalo kasing humigpit ang pagkakayakap niya sa akin.“N–Ninong,” ang tanging salita na lumabas sa bibig ko dahil gusto ko ng tumayo.“Kiss me back, baby.” utos niya sa akin na iki

MARIANNE “Sa tingin mo ba talaga maloloko mo ako?” Feeling ko ay lalabas na ang puso ko sa katawan ko dahil ang seryoso nang boses ng ninong ko. Wala na sana akong balak na pansinin siya dahil nagpapanggap ng ako na ibang tao. Sasakay na sana ako sa kotse ni Libby pero bigla na lang niya akong hinila. Ang lakas ng pagkakahila niya sa akin. Napahawak ako sa dibdib niya. Naamoy ko rin ang pinaghalong amoy ng alak at pabango sa kanya. Nakatingin ako sa mga mata niya. Seryoso ang mukha niya. “Sa tingin mo ba hindi kita makikilala? Magpalit ka man ng kulay ng mata mo o baguhin mo man ang boses mo ay makikilala pa rin kita, Yanne. Kahit pa magsuot ka ng ganitong damit ay alam ko na ikaw ‘to. Hindi mo ako matatakasan o maloloko,” sabi niya sa akin at bigla na lang niya akong hinalikan sa labi. Hindi ko inaasahan na hahalikan na naman niya ako ngayon. Nahihilo na ako kaya anumang oras ay feeling ko matutumba ako. Hindi ako tumugon sa halik niya. Ang ginawa ko ay pinapatigil ko na siya per

MARIANNE“Sorry kung feeling niyo umalis ako. May pinuntahan lang ako, hindi naman ako aalis eh.” sabi ko sa kanilang dalawa dahil nakaramdam ako ng lungkot sa narinig ko sa kanila.“Talaga po?” tanong niya sa akin.“Opo, dito lang ako.”Niyakap nila akong dalawa. Pero tumawa kami kasi tumunog na ang tiyan ko. Nagugutom na kasi talaga ako. Kaya naman hinila na nila ako para pumunta sa dining area. “Sit down and relax, ate.” nakangiti na sabi sa akin ni Anica at siya na mismo ang naglagay ng pagkain sa plato ko.“Anong meron?” tanong ko.“Wala lang po, gusto ka lang po namin pagsilbihan,” nakangiti na sagot niya sa akin kaya nalito naman ako.“Kaya ko naman at hindi naman kailangan,” sabi ko sa kanya.“Hayaan mo na lang po kami,” sabi pa sa akin ni Alden.Dahil nga sa gutom na ako kaya naman kumain na lang ako. Nasa tabi ko lang silang dalawa. Kumain na raw sila kaya ako na lang daw ang kumain. Habang kumakain ako ay iniisip ko kung ano ba ang nangyari sa dalawang ito.“Ate, sinabi ko