All Chapters of แม่ทัพหญิงปราบพยศฮ่องเต้ร้าย: Chapter 1681 - Chapter 1690

เฟิ่งจิ่วเหยียนไม่ได้ปฏิเสธคำพูดของเซียวอวี้“ถานไถจิ้งพูดเช่นนั้น แต่ความจริงในตอนนั้นเป็นอย่างไร หม่อมฉันคิดว่า ยังต้องสืบอย่างละเอียดอีกครั้ง”นางเคยติดต่อกับสตรีอย่างถานไถจิ้งมาก่อน สิ่งที่สตรีผู้นั้นพูด อาจไม่ใช่ความจริงทั้งหมดอาหลิ่นหูตั้งชัน พยายามฟังให้เข้าใจว่าเสด็จพ่อกับเสด็จแม่กำลังพูดสิ่งใด แต่ก็ไม่เป็นผลเฟิ่งจิ่วเหยียนลูบศีรษะของอาหลิ่น แววตาอ่อนโยนลงทันที“วันนี้อาหลิ่นตั้งใจเรียนมาก อาจารย์ชมเขาไม่ขาดปาก ทั้งยังแสดงออกเป็นนัย ๆ ว่า ขอเพียงไม่ถูกอาลี่รบกวน อาหลิ่นจะสามารถเรียนจบหลักสูตรของปีนี้ได้เร็วกว่ากำหนด”คำพูดนี้ อาหลิ่นฟังเข้าใจ เขายกศีรษะขึ้นเซียวอวี้ชมเขาอยู่หลายประโยค แล้วถาม: “อาการไข้หวัดของอาลี่เป็นอย่างไรบ้าง? ดีขึ้นหรือไม่?”เฟิ่งจิ่วเหยียนมีสีหน้าเรียบเฉย“ไม่มีอะไรร้ายแรง ท่านไปดูก็จะรู้ เด็กคนนั้นติดเชื้อไข้หวัด กลับยิ่งมีพลังกว่าเดิม ทั้งวันพูดเจื้อยแจ้วไม่หยุด“เด็กในวัยนี้ ทั้งวันมีคำถามว่า ‘เพราะเหตุใด’ นับไม่ถ้วน หม่อมฉันก็เพราะรับมือไม่ไหว จึงถือโอกาสช่วงว่างที่มารับอาหลิ่น ออกมาสูดอากาศ”เซียวอวี้นึกภาพความซุกซนของเด็กคนนั้นได้เขา

หลังจากหิมะตกหนักครั้งสุดท้ายก่อนสิ้นปี เซียวจั๋วก็ล้มป่วยอย่างหนักเซียวอวี้สั่งให้หมอหลวงไปตรวจดูอาการ แต่ถูกปฏิเสธให้อยู่นอกประตูหลังจากนั้น เซียวอวี้จึงไปเยี่ยมด้วยตัวเองภายในห้องที่มืดสลัวและเย็นเยียบ เซียวจั๋วนอนอยู่บนเตียง ราวกับศพร่างหนึ่ง ที่ไร้พลังชีวิตเซียวอวี้คิ้วขมวดขึ้นเขานับถือเสด็จพี่ผู้นี้มาตั้งแต่เด็กเขาเคยมีช่วงหนึ่ง ที่อิจฉาเสด็จพี่ เพราะคนที่เสด็จพ่อรักมากที่สุดก็คือเสด็จพี่ทว่าตอนนี้...เซียวจั๋วไออยู่สองสามครั้ง แล้วยิ้มอย่างขมขื่น “ในวังแห่งนี้ มีจริงบ้างเท็จบ้าง ราวกับดอกไม้ที่สะท้อนในกระจกและดวงจันทร์ที่สะท้อนบนผิวน้ำ”เซียวอวี้เห็นเขาในสภาพอิดโรยและสิ้นหวังเช่นนี้ จึงส่ายหน้า“อดีตฮ่องเต้ทรงสิ้นพระชนม์ไปนานแล้ว เหตุใดท่านถึงไม่ยอมปล่อยวางให้ตัวเองเสียที”เซียวจั๋วเอียงศีรษะ สายตาเลื่อนจากส่วนบนสุดของมุ้งเตียงมาที่ตัวเซียวอวี้“ข้าหาใช่คนที่ใจกว้างหรือปล่อยวางอย่างที่ท่านคิดไม่“ข้าค่อย ๆ รู้ถึงเจตนาแอบแฝงของอดีตฮ่องเต้ แล้วจะให้ปล่อยวางได้อย่างไร“สำหรับอดีตฮ่องเต้ ข้าไม่ใช่บุตรชาย แต่เป็นเพียงหินทดสอบทองคำก้อนหนึ่งที่สามารถโยนทิ้งได้“ข้

กู่ราชาที่อยู่ในร่างของหร่วนฝูอวี้ ทำให้นางต้องอยู่แต่ในหนานเจียงเท่านั้นก่อนหน้านี้นางออกจากหนานเจียงนานเกินไป จึงถูกมันย้อนกลับมาทำร้าย สายตาของรุ่ยอ๋องดูว่างเปล่าไร้ชีวิต ขณะมองดูหร่วนฝูอวี้“อาอวี้ เจ้าก็รู้ว่า ข้าไม่อาจวางใจเจ้าได้“จี๋เอ๋อร์ก็ต้องการเจ้าเช่นกัน”ดวงตาของหร่วนฝูอวี้มองไม่เห็น กลับกลายเป็นทำให้ใจสงบนางไม่อยากเผชิญหน้ากับสีหน้าอันเจ็บปวดของรุ่ยอ๋อง ไม่อยากเห็นจี๋เอ๋อร์น้ำตานองหน้าตอนที่ต้องจากนางไป“ไปเถอะ“เพื่อจี๋เอ๋อร์“อีกอย่าง ร่างกายของข้าไม่มีสิ่งใดถึงกับน่าเป็นห่วง“ขอเพียงนำกู่ราชาออกมาได้ ข้าจะต้องไปหาลูกในไม่ช้าก็เร็ว”“แล้วข้าเล่า?” รุ่ยอ๋องถามด้วยน้ำเสียงจริงจัง “อาอวี้ เจ้าจะมาหาข้าด้วยหรือไม่?”หร่วนฝูอวี้ลังเลไม่รู้จะตอบอย่างไรดีในขณะนั้น รุ่ยอ๋องก็รีบฉวยโอกาสในจังหวะที่เหมาะสม “ข้าจะทำตามที่เจ้าบอกก็ได้ พาจี๋เอ๋อร์กลับเมืองหลวงเพื่อพักรักษาตัว“แต่ว่าอาอวี้ พวกเราต้องแต่งงานกัน กลับมาเป็นสามีภรรยากันอีกครั้ง”หร่วนฝูอวี้ชะงักทันที“ท่านผิดปกติอะไรหรือไม่?! “ตอนนี้มาพูดเรื่องแต่งงานกับข้า?”ฟังดูเหมือนจะใช้จี๋เอ๋อร์มาข่มขู่นา

หร่วนฝูอวี้ยืนอยู่ข้างประตู เอ่ยด้วยน้ำเสียงแน่วแน่“ใช่ ข้าคิดมาดีแล้ว!”รุ่ยอ๋องยังคงเป็นห่วงว่านางจะเสียใจภายหลัง สีหน้าจึงดูเคร่งเครียดเก๋อสือชีเกลี้ยกล่อมนาง“ศิษย์พี่ คงไม่ต้องรีบร้อนในตอนนี้กระมัง? หากมีโอกาสที่ดีกว่าเล่า? หากว่า... หากว่ามีวิธีใด ที่สามารถนำกู่ราชาออกมาเก็บรักษาไว้ได้?”หร่วนฝูอวี้ผลักเก๋อสือชีออกไป“บรรพบุรุษหลอมกู่นี้ขึ้นมา เพื่อสร้างหมอกพิษในเขตแดนทั้งสี่ด้านของแคว้นหนานเจียง แต่หลังจากสงครามครั้งนี้ แคว้นหนานเจียงก็ได้กลายเป็นอาณาเขตของแคว้นฉีนับแต่นั้นมา การมีอยู่ของกู่ราชา จึงไม่มีประโยชน์อีกต่อไป กลับจะทำให้แคว้นฉีเกิดความระแวงสงสัย“แคว้นหนานเจียงในตอนนี้ ไม่ต้องการหมอกพิษอีกต่อไปแล้ว ก็จริงอยู่ ที่หมอกพิษพอจะปกป้องพวกเราจากการรุกรานของศัตรูภายนอกได้ ทว่าก็ส่งผลกระทบต่อร่างกายและจิตใจของชาวหนานเจียงด้วยเช่นกัน การพึ่งพาสิ่งอื่นเพื่อปกป้องตัวเอง ไม่สู้ตัวเองถืออาวุธขึ้นมาปกป้องตัวเอง“อีกอย่าง เพื่อสืบทอดตำแหน่งราชาพิษหนอนกู่ ในทุกยุคสมัยล้วนต้องมีคนเสียสละ ข้าหวังว่า จะจบลงที่ข้า”รุ่ยอ๋องเข้าใจทุกความคิดของนาง จึงพยักหน้าเห็นด้วย“อาอวี้ ข้า

หร่วนฝูอวี้โอบกอดจี๋เอ๋อร์ไว้แน่น พอได้สูดกลิ่นอายจากตัวบุตรชาย ก็รู้สึกว่าร่างกายไม่เจ็บปวดเลยแม้แต่น้อยนางขี้เกียจจะสนใจรุ่ยอ๋องทนไม่ไหวที่รุ่ยอ๋องถามไม่หยุด“อาอวี้ เจ้าจะไปกับพวกเราจริงหรือ?“พวกเราจะออกเดินทางเมื่อใด?“ไม่ต้องรอเลือกวันดี วันพรุ่งนี้ก็ออกเดินทางเลย!”หร่วนฝูอวี้ถูกเสียงเอะอะรบกวนจนปวดหัว“พอแล้ว พอแล้ว ท่านปล่อยให้ข้าอยู่เงียบ ๆ สักพัก“เหตุใดท่านมีคำพูดมากมายเช่นนี้”ในรอยยิ้มของรุ่ยอ๋องแฝงด้วยน้ำตา พลางโอบกอดหร่วนฝูอวี้กับจี๋เอ๋อร์“ข้าเพียงแค่ดีใจมากเกินไป อาอวี้ ในที่สุดพวกเราก็จะได้ออกจากสถานที่เลวร้ายแห่งนี้...”หร่วนฝูอวี้: !สถานที่เลวร้าย?!!ในที่สุดเขาก็ไม่ต้องเสแสร้งแล้วใช่หรือไม่ ความในใจถึงได้หลุดออกมา!รุ่ยอ๋องตระหนักได้ว่าตนเองพูดผิด ก็สายไปเสียแล้วผลลัพธ์คือ เขาถูกไล่ออกจากห้อง......ในพระราชวังเอกสารราชการของรุ่ยอ๋องมาถึงมือของเซียวอวี้แล้วหลังจากรู้ว่าเซียวเหิงยังไม่ตาย และถูกนำกู่ราชาใส่เข้าไปในร่าง สีหน้าของเซียวอวี้กลับเปลี่ยนเป็นเย็นชาเขาไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่า การตายของเซียวเหิง จะกลายเป็นช่องโหว่ใหญ่โตเพียงนี้!ตอน