All Chapters of แม่ทัพหญิงปราบพยศฮ่องเต้ร้าย: Chapter 1671 - Chapter 1680

เฉียวเอ๋อร์มองเฟิ่งเวยเฉียงด้วยความประหลาดใจนางไม่คาดคิด เสด็จแม่ต้องการจะสละบัลลังก์ให้แม่ทัพหูแต่ถึงอย่างไร นางก็เชื่อว่าต้องมีเหตุผลอยู่เบื้องหลังหูย่วนเอ๋อร์พูดโน้มน้าว “ท่านประมุขโปรดพิจารณาให้รอบคอบ! ตำแหน่งประมุขนี้ ไม่ว่าอย่างไรกระหม่อมก็ไม่คู่ควร!”เฟิ่งเวยเฉียงตัดสินใจแล้วนางประคองหูย่วนเอ๋อร์ขึ้นมา พูดด้วยน้ำเสียงหนักแน่น“แม่ทัพหู หากต้องการให้สถานการณ์ตอนนี้สงบลงได้ ไม่มีใครเหมาะสมเท่าเจ้าอีกแล้ว“กบฏพวกนั้น อ้างว่าข้าเกิดในแคว้นหนานฉี อยากกำจัดข้า แม้แต่เฉียวเอ๋อร์ก็จะไม่เว้น“ชาวบ้านในเมืองก็ต่างเดือดร้อนทุกข์ทรมาน“มีเพียงเจ้าขึ้นครองบัลลังก์ ควบคุมแคว้นซีหนี่ว์ ข้ากับเฉียวเอ๋อร์จึงจะมีทางรอด และราษฎรถึงจะมีชีวิตที่สงบสุข“ต่อไปกับแคว้นหนานฉีจะเป็นอย่างไร จะทำศึกหรือเจรจา ก็จะมีน้ำหนักมากขึ้น“เพราะเจ้า เป็นคนแคว้นซีหนี่ว์โดยกำเนิด และยังเป็นแม่ทัพที่กุมกำลังทหารไว้ในมือ ซื่อสัตย์จงรักภักดีต่อแคว้นซีหนี่ว์”แทนที่จะปล่อยให้พวกกบฏยึดครองพระราชวัง สู้ยกภาระใหญ่หลวงนี้ให้กับหูย่วนเอ๋อร์ย่อมดีกว่าเหตุผลนี้เห็นได้ชัดเจนหูย่วนเอ๋อร์จนคำโต้แย้งในทันใด นาง

หูย่วนเอ๋อร์ขึ้นครองบัลลังก์เป็นประมุขได้ไม่ถึงเดือน กลับกลายเป็นคนบาปที่สุดของแคว้นซีหนี่ว์ราษฎรด่าประณามว่านางขายชาติ ขุนนางทั้งหลายก็เห็นว่านางสมควรตายในพระราชวังมั่วซินหมัวมัวเดินเข้ามาที่ตำหนักบรรทมของรัชทายาทหญิง นำข่าวการสิ้นชีพของหูย่วนเอ๋อร์มาบอกเฉียวเอ๋อร์เฉียวเอ๋อร์น้ำตาไหลเงียบ ๆ แล้วสั่งมั่วซินหมัวมัว“พรุ่งนี้ เราจะขึ้นครองราชย์!”มั่วซินหมัวมัวค้อมศีรษะรับคำ “พ่ะย่ะค่ะ บ่าวจะไปสั่งการให้เตรียมพิธีขึ้นครองราชย์ของประมุข”ทว่า ไม่ว่าในวังและนอกวัง ข่าวเรื่องหูย่วนเอ๋อร์ยอมจำนนนั้น ทำให้ผู้คนแตกตื่นหวาดหวั่นจึงไม่มีใครใส่ใจเรื่องประมุขพระองค์ใหม่ข้าราชบริพารจำนวนมากต่างพากันหนีออกนอกวังมั่วซินหมัวมัวมองเห็นความโกลาหลเช่นนี้ ในใจเต็มไปด้วยความรู้สึกปั่นป่วนหากแคว้นซีหนี่ว์ได้ประมุขผู้ทรงปรีชา ก็คงไม่วุ่นวายเช่นนี้แม้นรัชทายาทหญิงมีวี่แววแห่งประมุขผู้ทรงปรีชา แต่ถึงอย่างไรก็ยังเป็นเพียงเด็กคนหนึ่ง จะรับมือกับกลียุคเช่นนี้ได้อย่างไร?วันรุ่งขึ้นเฉียวเอ๋อร์ขึ้นครองราชย์อย่างเป็นทางการเพราะเรื่องราวฉุกละหุก จึงไม่มีฉลองพระองค์จักรพรรดิที่ตัดไว้ให้พอดีกั

ข่าวคราวของเฟิ่งเวยเฉียง ไม่มีใครรู้แม้แต่เฉียวเอ๋อร์ก็ไม่รู้เฟิ่งจิ่วเหยียนให้คนออกตามหาอยู่หลายแห่ง แต่ก็ไม่พบร่องรอยของเวยเฉียงทว่านางกับเซียวอวี้ออกมาจากพระราชวังนานเกินไปแล้ว ไม่อาจมัวเสียเวลาอยู่ที่นี่ได้อีก จึงทำได้เพียงทิ้งคนไว้ให้ตามหาเวยเฉียงต่ออาการป่วยของเวยเฉียงรุนแรงมาก จะปล่อยให้นางเร่ร่อนอยู่ข้างนอกไม่ได้……เดือนเก้า ฤดูใบไม้ร่วง ฟ้าโปร่งอากาศสดชื่นกองทัพพันธมิตรที่ต่อต้านแคว้นหนานฉีถูกกวาดล้างย่อยยับ กองทัพฉีเริ่มเข้าครอบครองบรรดาแคว้นต่าง ๆทั่วแผ่นดินจงหยวน เหมือนถูกปกคลุมด้วยเมฆหมอกทมิฬ และหลังเมฆหมอกนั้นคือแสงตะวัน แต่ยามนี้ ผู้คนมองเห็นเพียงหมอกมืดเท่านั้นในเวลาเดียวกัน หร่วนฝูอวี้เดินทางกลับมาถึงหนานเจียง แผ่นดินเกิดที่นางเติบโต แต่ตอนนี้กลับกลายเป็นดินแดนของแคว้นหนานฉีแล้วนางคิดในใจ มองไม่เห็นแล้วก็ดีเหมือนกันมองไม่เห็น ก็จะได้ไม่ต้องเศร้าใจรุ่ยอ๋องอุ้มจี๋เอ๋อร์ ยืนเคียงข้างหร่วนฝูอวี้ เอ่ยด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน“อาอวี้ พวกเรากลับมาแล้ว“เจ้ามองไม่เห็น ข้าสามารถเป็นดวงตาของเจ้า คอยเล่าให้เจ้าฟัง”หร่วนฝูอวี้ขมวดคิ้วแน่น“ถือว่าข้าขอร้อ

ยามดึก ผู้คนเงียบสงัดรุ่ยอ๋องไม่ได้รับอนุญาตให้อยู่กับหร่วนฝูอวี้ มีเพียงกลางวันที่อุ้มลูกไปหานาง ส่วนตอนกลางคืนก็ต้องกลับมานอนยังบ้านพักราชการของตนเองจี๋เอ๋อร์อยู่ในการดูแลของแม่นม ส่วนรุ่ยอ๋องนั่งอยู่ในห้องหนังสือ อ่านเอกสารทางการที่ส่งมาจากเมืองหลวงแคว้นหนานฉียึดครองแคว้นซีหนี่ว์ได้แล้ว เหลือเพียงก้าวเดียว ก็จะรวมแผ่นดินเป็นหนึ่งเดียวได้สำเร็จแล้วเขาเพียงต้องเฝ้าหนานเจียงไว้ ไม่ให้หนานเจียงเกิดความวุ่นวายทันใดนั้น เปลวเทียนสั่นไหวรุนแรงรุ่ยอ๋องเงยหน้าขึ้นอย่างระแวดระวัง มองออกไปข้างนอกเงาต้นไม้ไหวพลิ้ว ดูเหมือนไม่มีสิ่งใดผิดปกติแต่แล้วกลับได้ยินเสียง “ตุบ” ดังขึ้นมาหันไปมองอีกที ก็เห็นใครบางคนพลาดประตูชนเข้าดังโครม…รุ่ยอ๋องวางเอกสารทางการลงอย่างมีใจขบขัน จับจ้องหร่วนฝูอวี้ที่ยืนอยู่ข้างประตู“อาอวี้ มาครั้งแรก น่าจะยังไม่คุ้นเคยหรือไม่? “ไม่เป็นไร มาบ่อย ๆ ชนประตูหลายครั้ง ก็ค่อย ๆ ชินทางแล้ว”หร่วนฝูอวี้ลูบหน้าผากที่ชนประตูอย่างเก้อเขิน“ข้าตาบอก ท่านไม่ได้ตาบอดเสียหน่อย! ยังไม่มานำทาง!รุ่ยอ๋องไม่ต่อความ เพียงลุกขึ้นเดินไปหานางอย่างยิ้มแย้มจากนั้นก็เหมื

เก๋อสือชีคิดไม่ตกจริง ๆ ว่า ศิษย์พี่มีลูกศิษย์ตั้งมากมาย เหตุใดจะต้องให้เขารับเคราะห์ให้ได้เป็นเพราะชีวิตเขาไร้ค่าหรือ?หลังจากวันนี้ไป เก๋อสือชีจะไม่มีร่างกายที่เป็นอิสระอีกต่อไปเพื่อหาวิธีนำกู่ราชาออกมา โดยไม่ต้องใช้ “ภาชนะเลือด” ใหม่ หร่วนฝูอวี้จึงต้องให้เก๋อสือชีเตรียมพร้อมถูกเรียกตัวทุกเมื่อเก๋อสือชีปากก็ตำหนิ ในใจก็ตำหนิที่จริงศิษย์พี่ควรจะหาคนที่สมควรตายสักคน แล้วให้คนผู้นั้นพากู่ราชาตายไปพร้อมกันเลยหลิวหวาก็คิดเช่นเดียวกันเขาคิดว่าหากฝ่ายหนึ่งไม่อยู่ อีกฝ่ายย่อมได้รับผลกระทบ กลัวว่าหากเก๋อสือชี “ถอนตัวจากหน้าที่” ตัวเขาจะถูกท่านอ๋องผลักขึ้นมาแทนดังนั้นเขาจึงเสนอวิธีนี้ต่อรุ่ยอ๋องหากพระชายาไม่อยากทำร้ายผู้บริสุทธิ์ สามารถไปหาพวกนักโทษประหารได้รุ่ยอ๋องเที่ยงตรงและเคร่งครัด“เรื่องการชักนำกู่ราชา จำเป็นต้องให้ ‘ภาชนะเลือด’ ใหม่ในการชักนำกู่ลงมือด้วยตัวเอง นั่นคือ ตัวเขาจะต้องสมัครใจ“นักโทษประหารที่เจ้าหามา จะยินยอมหาเรื่องตายให้ตัวเองได้อย่างไร? หากยินยอมจริง ๆ ข้ากลับไม่วางใจ สงสัยว่าเขาอาจจะมีเจตนาแอบแฝง หวังจะกอบกู้แคว้นหนานเจียงผ่านทางกู่ราชา“ดังนั้น คว