Semua Bab แม่ทัพหญิงปราบพยศฮ่องเต้ร้าย: Bab 1701 - Bab 1710

กระทั่งฤดูใบไม้ผลิปีถัดมา หร่วนฝูอวี้ก็ยังไม่ได้เข้าพิธีอภิเษกสมรสกับรุ่ยอ๋องแต่ความสัมพันธ์แบบสามีภรรยาของพวกเขานั้น ในทางปฏิบัติยังคงอยู่หร่วนฝูอวี้พักอยู่ในจวนอ๋อง บรรดาบ่าวไพร่ต่างก็รู้ว่านางคือพระชายาหลังจากเข้าสู่ฤดูใบไม้ผลิ จี๋เอ๋อร์ก็ตัวสูงขึ้นไม่น้อยเพียงแต่ร่างกายของเขายังฟื้นตัวได้ช้ามากหร่วนฝูอวี้สงสารลูกชาย จึงเสาะแสวงหาหมอเทวดาจากทุกสารทิศต้นฤดูร้อนในปีเดียวกัน หมอเทวดาเหยียนเพิ่งจากไปแพทย์เปี่ยมคุณธรรมผู้ซึ่งปรุงยาถอนพิษจากหมอยาได้ บัดนี้ได้จากโลกนี้ไปอย่างสงบเพื่อเดินทางสู่ชีวิตอันเป็นนิรันดร์แล้วในวันพิธีศพ ฮ่องเต้ทรงเสด็จมาด้วยพระองค์เอง ราษฎรทั้งเมืองก็มาร่วมส่งเขาเช่นกันบทเพลงอันเศร้าโศกบรรเลงขึ้นในวังหลวง ทุกคนต่างเสียใจกับการจากไปของเขาบางคนแสวงหาหนทางสู่ความเป็นนิรันดร์ แต่บางคนกลับเกลียดชีวิตนิรันดร์ในระหว่างที่ตระกูลถานไถถูกคุมขัง มีหลายคนเลือกที่จะปลิดชีพตัวเองถานไถจิ้งให้กำเนิดบุตรชายคนหนึ่ง เด็กคนนั้นพิเศษมาก เขาสามารถรับรู้ถึงความเจ็บปวดได้ขณะได้ยินเสียงร้องไห้ของลูก ถานไถจิ้งก็หลั่งน้ำตาแห่งความสุขออกมา“อาเหยี่ยน เจ้ากลับมาแล้

ฮูหยินเมิ่งจดจำครั้งแรกที่ได้พบกับจิ่วเหยียนได้เสมอในตอนนั้น ฤดูหนาวเพิ่งจะผ่านพ้นไป อากาศในช่วงต้นฤดูใบไม้ผลิยังคงหนาวเย็นนางตื่นนอนตั้งแต่เช้ามืด แต่งกายให้สิงโจว เตรียมจะไปรับสามีที่ประตูเมืองสิงโจวเพิ่งอายุสองขวบกว่า ในวันนั้นเขาเริงร่าเป็นพิเศษคงรู้แน่ ๆ ว่าท่านพ่อกำลังจะกลับมาขณะที่พวกเขากำลังจะออกจากบ้าน สาวใช้ก็รีบร้อนวิ่งเข้ามา“ฮูหยินเจ้าคะ ฮูหยิน! ท่านแม่ทัพกลับมาแล้ว!”นางอุ้มสิงโจวอย่างตื่นเต้นยินดี ต้อนรับพร้อมรอยยิ้ม“ท่านพี่...”ทว่าชั่วพริบตาต่อมา เมื่อเห็นผู้ที่มาถึง สีหน้าของฮูหยินเมิ่งก็พลันมืดครึ้มลงทันทีชายที่ยามปกติประหยัดมัธยัสถ์ วันนี้กลับสวมเสื้อคลุมขนจิ้งจอกตัวใหญ่ และอุ้มเด็กทารกคนหนึ่งไว้ในอ้อมแขนเขาปกป้องเด็กทารกคนนั้นอย่างระมัดระวัง ไม่ให้ลมหนาวพัดโดน“หว่านจวิน” เมิ่งฉวียิ้มอย่างใสซื่อปนงงงวย รอยยิ้มอันอ่อนโยนเมื่อครู่ของฮูหยินเมิ่ง บัดนี้เปลี่ยนเป็นรอยยิ้มเยือกเย็น“เมิ่งฉวีเอ๋ยเมิ่งฉวี! ท่านไปเดินทัพหนึ่งปี ช่างมอบความประหลาดใจใหญ่หลวงให้ข้ายิ่งนัก!”เมิ่งฉวีหน้าซีดเผือดทันที“ไม่ ไม่ใช่! เจ้าเข้าใจผิดแล้ว! นี่ไม่ใช่ลูกของข้านะ.

วันหนึ่งในฤดูใบไม้ผลิ กลิ่นหอมของดอกไม้ลอยเข้ามาในโรงน้ำชา ทำให้ผู้คนรู้สึกสดชื่นและผ่อนคลายนักเล่าเรื่องที่อยู่ตรงกลางกำลังบรรยายด้วยถ้อยคำอันน่าเร้าใจ“...แต่เห็นเพียงเด็กหนุ่มผู้นั้นสวมหน้ากากเงินครึ่งซีก ใบหน้าหล่อเหลา ไม่เหมือนคนธรรมดาทั่วไปอย่างสิ้นเชิง! แปดคนชั่วของหอเฟิ่งหวง แม้แต่กระบวนท่าของเด็กหนุ่มยังไม่ทันได้เห็นชัดเจน ก็ถูกปลิดชีพด้วยกระบี่เดียวทันที!”ด้านล่างมีคนหัวเราะดังลั่น“เฮ้ย! พูดเหลวไหลอะไรกัน! อีกเดี๋ยวก็บอกว่าคนผู้นั้นสวมหน้ากาก อีกเดี๋ยวก็บอกว่าหน้าตาหล่อเหลา ขัดแย้งกันเองเสียจริง! ลงไปเลย!”มีคนหัวเราะตาม: “กลุ่มคนชั่วของหอเฟิ่งหวง แต่ละคนวรยุทธ์ล้ำเลิศ จะเป็นไปได้อย่างไรที่คนคนเดียวจะฆ่าพวกเขาได้ทั้งหมด? ฟังดูก็รู้ว่าแต่งเรื่องโกหก!”ผู้คนเหล่านั้นเอ่ยกันเซ็งแซ่ นักเล่าเรื่องตอบไม่ทันแต่ละคำถามในขณะนั้น บุรุษในชุดครามที่นั่งอยู่โต๊ะมุมห้องก็เอ่ยขึ้น“พวกเจ้ามีความเข้าใจที่ตื้นเขิน ไม่ได้หมายความว่าสิ่งที่คนอื่นพูดนั้นผิด“ตามที่ข้ารู้ เด็กหนุ่มสวมหน้ากากในเรื่องเมื่อครู่นั้น ก็คือซูฮ่วนที่ปรากฏตัวขึ้นอย่างกะทันหัน และกำจัดกลุ่มทะเลสาบเกลือเมื่อสอ

รถม้าจอดนิ่งสนิทเจียงหลินกระโดดลงมาจากรถม้าเป็นคนแรก ในชุดอาภรณ์สีแดง ดูสะดุดตายิ่งนัก“พี่น้องทั้งหลาย! ข้ากลับมาแล้ว!”ไม่มีคนสนใจเขา แต่ละคนต่างมองไปยังรถม้าที่อยู่ด้านหลังของเขาเจียงหลิน: ...“ข้าว่า พวกเจ้าพากันมองไม่เห็นข้าใช่หรือไม่!”ฝานจิ้นรีบถาม: “สหายเจียง จอมยุทธ์น้อยซูเล่า?”เจียงหลินชี้ออกไปทางด้านหลังอีก“เขาไม่ชอบนั่งรถม้า จึงขี่ม้ามา ส่วนข้าอ้อมมาทางลัด คาดว่าอีกสักครู่เขาก็คงมาถึง”พอสิ้นเสียง ก็ได้ยินเสียงฝีเท้าม้าดัง “กุบกับ” ฝุ่นละอองในที่ไกลถูกพัดลอยขึ้นมา มองดูขมุกขมัว และฝุ่นควันหนาทึบท่ามกลางฝุ่นทรายที่ปกคลุมอยู่นั้น หนุ่มน้อยในชุดขาวกำลังควบม้าเข้ามา เผยให้เห็นลักษณะของความเป็นจอมยุทธ์ผู้กล้าอย่างเต็มเปี่ยม“นั่นจะต้องเป็นจอมยุทธ์น้อยซูแน่ ๆ!” มีคนตะโกนจากนั้น ก็เห็นหนุ่มน้อยผู้นั้นขี่ม้าเข้ามาถึง“หยุด!”เฟิ่งจิ่วเหยียนดึงบังเหียนไว้ ด้านหลังหน้ากาก สายตานั้นกวาดมองผู้คนที่อยู่หน้าประตูแวบหนึ่ง ก่อนเอียงตัว กระโดดลงจากหลังม้าตงฟางซื่อเป็นคนแรกที่ก้าวมาข้างหน้า แล้วประสานมือคำนับตามแบบชาวยุทธภพ“ข้านามว่าตงฟางซื่อ ได้ยินชื่อเสียงของสหายซ

“ฮ่าฮ่า...” หร่วนฝูอวี้ระเบิดเสียงหัวเราะอย่างสบายใจการที่นางพูดว่าตนเองเป็นสตรีของซูฮ่วน ยังไม่เท่ากับการได้ยินคนอื่นพูดเช่นนี้ความรู้สึกนี้... ช่างวิเศษยิ่งนัก!“คงเป็นจอมยุทธ์ตงฟางกระมัง! ด้วยคำพูดนี้ของเจ้า เรื่องของพรรคเทียนหลง ข้าจะต้องช่วยอย่างแน่นอน!”การที่ตงฟางซื่อเชื่อใจหร่วนฝูอวี้ ก็ต้องทำให้คนอื่นไม่พอใจ“ท่านจอมยุทธ์ตงฟาง ท่านเลือกนางมารผู้นี้หรือ?”“ท่านตงฟางซื่อ ข้าไม่คิดเลยจริง ๆ ว่า ท่านจะแยกแยะถูกผิดไม่ได้ถึงเพียงนี้! เป็นข้าที่มองท่านผิดไป ขออำลา!”ผู้คนไม่สบอารมณ์จึงแยกย้ายกัน จากไปมากกว่าครึ่งเจียงหลินเอ่ยปลอบ“ฮ่าฮ่า... ไม่เป็นไร พวกเขาก็แค่โมโหชั่วขณะ”ตงฟางซื่อยิ้มออกมา“ไม่เป็นไร ถึงอย่างไรพวกเขารวมกัน ก็สู้สหายซูไม่ได้อยู่ดี อีกอย่างคนมากมายเพียงนั้น ไม่ได้ทำเรื่องที่เป็นแก่นสาร กลับมากินเสบียงอาหารของสหายเจียงไปไม่น้อย”ฝานจิ้น: !!สุดยอด! ช่างคิดแยบยลจริง ๆ!จากนั้น ตงฟางซื่อก็หันไปเอ่ยกับซูฮ่วน“สหายซู เจ้ากับน้องสะใภ้ก็พักอยู่ที่นี่เถอะ ข้าเชื่อใจพวกเจ้า”เฟิ่งจิ่วเหยียน: “ข้าบอกแล้วว่า นางไม่ใช่สตรีของข้า”ส่วนหร่วนฝูอวี้กลับยิ้มงดงาม