All Chapters of แม่ทัพหญิงปราบพยศฮ่องเต้ร้าย: Chapter 1661 - Chapter 1670

ในตระกูลถานไถ มีคนยอมรับสารภาพทว่า อู๋ไป๋เอ่ยต่ออีก “คนนั้นยินดีจะพูดกับฮองเฮาเพียงผู้เดียว”แววตาของเซียวอวี้มืดครึ้มลง เขากำชับเฟิ่งจิ่วเหยียน “อย่าประมาทเด็ดขาด”หลังจากเฟิ่งจิ่วเหยียนรับคำ ก็ตามอู๋ไป๋ลงจากกำแพงเมือง มุ่งหน้าไปยังคุกที่ขังคนตระกูลถานไถพัศดีได้แยกขังคนที่ยอมสารภาพไว้ต่างหากแล้วเฟิ่งจิ่วเหยียนก้าวตรงเข้าไปในห้องขังนั้นมองผ่านประตูลูกกรงเหล็ก นางเห็นสตรีมีครรภ์คนนั้นก่อนหน้านี้ พวกนางเคยเจอกันมาสองครั้งแล้วหญิงมีครรภ์นั่งอยู่บนฟางแห้งที่ปูเป็นเตียง ก้มหน้า ลูบหน้าท้องตัวเองอย่างอ่อนโยนพอได้ยินความเคลื่อนไหว หญิงมีครรภ์เงยหน้าขึ้นมา เมื่อเห็นว่าเป็นเฟิ่งจิ่วเหยียน ดวงตาก็เผยรอยยิ้มออกมา“ฮองเฮา เราได้เจอกันอีกแล้ว”เฟิ่งจิ่วเหยียนยืนสงบนิ่ง มองหน้าท้องที่นูนเด่นของนาง“กี่เดือนแล้ว”สายตาของนางอ่อนโยน “เจ็ดเดือนแล้ว อีกไม่นาน เด็กคนนี้ก็จะลืมตาดูโลก เป็นเรื่องมหัศจรรย์จริง ๆ”จากนั้น นางเหมือนเปิดเรื่องพูดขึ้นมา ย้อนถามเฟิ่งจิ่วเหยียน“เทพพระเจ้าประทานความสามารถให้สตรีได้ให้กำเนิดชีวิต นั่นคือพร หรือเป็นการลงโทษกันแน่?”เฟิ่งจิ่วเหยียนตอบในอีกทา

เฟิ่งจิ่วเหยียนขมวดคิ้วเล็กน้อยดวงตาของถานไถจิ้งฉายแววเย็นชา“พิษมนุษย์โอสถ ใช้ตระกูลถานไถในการทดลองยา ค่อย ๆ ปรุงขึ้นมา ซึ่งเดิมที ก็หาใช่เป็นยาพิษไม่“เพียงได้ยินว่า มีคนต้องการหาประโยชน์จากสิ่งนี้ ด้วยการปรุงเป็นยาอายุวัฒนะ จึงได้ลงนามทำสัญญากับตระกูลถานไถ“พวกเราส่งคน พวกเขาส่งหมอ ยาอายุวัฒนะที่ทำออกมาได้ กำไรสามส่วนจะตกเป็นของตระกูลถานไถ“ดังนั้น พิษมนุษย์โอสถ ก็คือเป็นยาอายุวัฒนะ”เฟิ่งจิ่วเหยียนถามด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย “แล้วยาพิษในร่างกายของถานไถเหยี่ยน เป็นอย่างไรกันแน่ ในเมื่อเขาถูกพิษมนุษย์โอสถ แต่ยังประคองสติไว้ได้?”ถานไถจิ้งเอ่ยช้า ๆ“เป็นเพราะท่านปู่”“บรรพบุรุษของตระกูลข้า นอกจากศึกษากลยุทธ์ทางการทหาร และวิชากลไกแล้ว ยังชำนาญวิชาการแพทย์ด้วย หลังจากที่ท่านปู่รู้เรื่องของอาเหยี่ยน เพื่อจะช่วยอาเหยี่ยน จึงให้อาเหยี่ยนกินยาเข้าไป พวกเราต่างก็ไม่รู้ว่า นั่นปรุงขึ้นมาได้อย่างไร มีเพียงท่านปู่เท่านั้นที่รู้“ท่านปู่ไม่ยอมบอกใคร รวมถึงท่านพ่อของพวกเรา“ทุกคนต่างบอกว่าท่านปู่ตรอมใจตาย แต่ความจริงแล้ว คือตอนที่เขาอายุใกล้เจ็ดสิบ ท่านพ่อใช้เหตุผลนี้ นำคนในตระกูลมาบีบบัง

“อาการป่วยทางใจของเฟิ่งเวยเฉียงรุนแรงขึ้นเรื่อย ๆ...”เซียวอวี้เล่าเรื่องที่เขารู้ ให้เฟิ่งจิ่วเหยียนฟังทีละเรื่องที่แท้ ในตอนนี้เวยเฉียงเปลี่ยนเป็นเกลียดชังบุรุษอย่างมาก ยังทรมานเหล่านักโทษประหารในคุกอยู่บ่อยครั้งเฟิ่งจิ่วเหยียนมีสีหน้าคร่ำเคร่งการที่เวยเฉียงกลายเป็นเช่นนี้ นางก็มีส่วนต้องรับผิดชอบเช่นกันจะปล่อยให้เวยเฉียงเป็นเช่นนี้ต่อไปไม่ได้......วันต่อมา กองทัพใหญ่ก็ออกเดินทางต่อเซียวอวี้ได้รับจดหมายฉบับหนึ่งจากเมืองหลวง เป็นเซียวจั๋วเขียนมาหลังจากเขาอ่านจบ สีหน้ากลับเจือปนด้วยความโกรธแค้นเฟิ่งจิ่วเหยียนสังเกตเห็นความผิดปกติ จึงถามเขา: “เกิดอะไรขึ้นหรือเพคะ?”เซียวอวี้กำจดหมายนั้นไว้ เอ่ยด้วยน้ำเสียงเยือกเย็น“เซียวเหิงหลบหนีไปยังเมืองหลวง และเกือบจะ... ลักพาตัวอาหลิ่นไปได้”แววตาของเฟิ่งจิ่วเหยียนหม่นลงทันที“ตอนนี้อาหลิ่นเป็นอย่างไรบ้าง?”ในตอนนั้นกองทัพชายแดนตะวันออกจับทหารทัพใหญ่หนานเจียงได้กว่าสองหมื่นนาย แต่ปล่อยให้เซียวเหิงหนีรอดไปได้เพียงคนเดียวนึกไม่ถึงว่า เซียวเหิงจะหนีได้เก่งเพียงนี้ ซ้ำยังวางแผนจะลงมือกับอาหลิ่นอีก!เซียวอวี้ปลอบใจนาง: “ไม่เป

ณ แคว้นหนานฉี ทางเข้าประตูเมืองเขตพระราชวังในช่วงเริ่มต้นของปีใหม่ กองทัพใหญ่กลับมาพร้อมกับชัยชนะไทเฮาทรงจูงมืออาหลิ่น มารอต้อนรับเสด็จพ่อและเสด็จแม่พร้อมกับทุกคนดวงตาทั้งคู่ของอาหลิ่นดูจริงจัง กำลังสังเกตดูทุกสิ่งรอบตัวจนกระทั่งมองเห็นเงาสองเงาที่คุ้นเคย เขาถึงแสดงความบริสุทธิ์ไร้เดียงสาของเด็กออกมา ในดวงตาเต็มไปด้วยรอยยิ้มแห่งความสุข“เสด็จย่า! นั่นคือเสด็จพ่อกับเสด็จแม่!”อาหลิ่นชี้ไปที่คนสองคนที่เข้ามาใกล้เรื่อย ๆ แล้ววิ่งไปหาด้วยความตื่นเต้นดีใจผู้คนสองข้างถนนต่างก้มศีรษะทำความเคารพ“องค์รัชทายาท”ในสายตาของอาหลิ่นมีเพียงเสด็จพ่อและเสด็จแม่ จึงวิ่งไปหาอย่างรวดเร็ววิ่งไปพลาง ตะโกนไปพลาง“เสด็จพ่อ! เสด็จแม่!”เซียวอวี้เอียงตัวลงจากหลังม้า ก้าวเดินอย่างฉับไว รีบเข้าไปอุ้มบุตรชายทันที“อาหลิ่น! ให้พ่อมองเจ้าชัด ๆ หน่อย!”อาหลิ่นกอดคอเสด็จพ่อไว้ ซบหน้าลงอย่างเขินอาย น้ำตาแห่งความคิดถึงก็ไหลออกมาเฟิ่งจิ่วเหยียนก็ก้าวตามมาข้างหน้า อาหลิ่นก้มหน้าลง เรียก “เสด็จแม่” ด้วยน้ำเสียงเศร้าสร้อย ไม่กล้าเงยหน้าขึ้นถึงแม้อายุยังน้อย แต่เขาก็เข้าใจว่า ในฐานะรัชทายาท การร้องไห

บุตรชายสามคนล้วนอยู่ข้างกาย เซียวอวี้จึงไม่มีอะไรต้องกังวลแล้วสิ่งเดียวที่ยังทำให้เขาปวดหัว ก็คือชื่อของลูกชายคนเล็ก“หรือจะเอาชื่อที่เคยตั้งไว้สำหรับ ‘ลูกสาว’ มาใช้?” เขาหันไปถามความเห็นเฟิ่งจิ่วเหยียนเฟิ่งจิ่วเหยียนอุ้มลูกชายคนเล็ก มองเขาแวบหนึ่งสายตานั้นสงบนิ่ง หากแฝงไปด้วยความจนใจเซียวอวี้รีบตอบตัวเองทันที “อืม…ไม่ได้แน่นอนอยู่แล้ว เราพูดล้อเล่น”เดือนสี่กองทัพหนานฉีจำนวนมาก ตั้งค่ายอยู่ในแคว้นตงซานแคว้นตงซานในตอนนี้ กลายเป็นดินแดนของแคว้นหนานฉีโดยสมบูรณ์ความทะเยอทะยานที่จะรวมแผ่นดินเป็นหนึ่งของแคว้นหนานฉี เห็นได้ชัดจนปิดไม่มิดบรรดาแคว้นรอบด้านต่างหวาดหวั่น ส่งราชทูตมายังแคว้นหนานฉีอย่างต่อเนื่องมีบางกษัตริย์เดือดดาล“แคว้นต้าโจวได้ล่มสลายไป ก็มีแคว้นหนานฉีจะผงาดมาอีก! สถานการณ์บ้านเมืองในตอนนี้ยังไม่ดีพอหรือ? เหตุใดต้องรวมเป็นหนึ่งให้ได้! พวกเราขอสู้ตายไม่ยอมจำนน! แคว้นหนานฉีบุกมาได้เลย! พวกเราก็มีขุนศึกกล้าหาญ พร้อมรบกับพวกเจ้า!”ก็มีบางกษัตริย์ยกตราแผ่นดินหยก มอบให้ในวันนั้นเลยถานไถเหยี่ยนผู้เก่งกาจขนาดนั้น มีทั้งพิษมนุษย์โอสถ นกไม้กลไก กระทั่ง “ปืนมังกรไฟ