Semua Bab แม่ทัพหญิงปราบพยศฮ่องเต้ร้าย: Bab 1691 - Bab 1700

รุ่ยอ๋องห้ามหลิวหวาอีกครั้งขอเพียงหลิวหวาลงมือ องครักษ์เหล่านั้นก็จะพากันจัดการกับเลี่ยอู๋ซินด้วยในดวงตาของเลี่ยอู๋ซิน ราวกับปกคลุมด้วยน้ำค้างแข็งรุ่ยอ๋องมีสีหน้าอ่อนโยน พร้อมเกลี้ยกล่อมเขา“เรื่องราวในใต้หล้านี้ มิใช่มีแค่ขาวกับดำเสมอไป“เซียวเหิงทำชั่วมามากมายก็จริง แต่ก็หาใช่ว่าไม่เคยทำความดี“ท่านพี่เลี่ย ท่านล้างแค้นให้สหายรัก ทำเรื่องมากมายที่ท่านคิดว่าชอบธรรม แต่ท่านบอกได้หรือไม่ว่า ท่านเป็นคนดีโดยสมบูรณ์ได้หรือไม่?“ท่านสามารถฆ่าเซียวเหิงเพื่อล้างแค้นได้ แต่การที่ท่านทรมานเขาไม่สิ้นสุดเช่นนี้ ก็ไม่ต่างจากการทรมานตัวท่านเอง“คนที่ข้าเห็นใจ ไม่ใช่เขา แต่เป็นคนนับหมื่นนับพันที่ต้องจำยอม และไม่อาจต่อกรกับสวรรค์ได้ต่างหาก”เลี่ยอู๋ซินมีสีหน้าบึ้งตึง“พูดได้น่าฟังจริง ๆ “รุ่ยอ๋อง ท่านแสร้งทำเป็นมีเมตตาเช่นนี้มาตลอด ไม่เหนื่อยหรือ?”ดวงตาคู่นั้นของเลี่ยอู๋ซิน ราวกับมองทะลุจิตใจคนได้ในดวงตาของรุ่ยอ๋องฉายแววความเย็นชาดุดันวูบหนึ่ง“ท่านพี่เลี่ย ข้าเคารพและนับถือท่าน...”“ข้าไม่มีความสนิทสนมกับท่าน ไม่ต้องมาเอ่ยคำพูดรักษามารยาทเหล่านี้กับข้า!” เลี่ยอู๋ซินเอ่ยด้วยน้ำเส

เสวียนหลิงเฟิงรู้ถึงจุดประสงค์ในการมาของท่านผู้เฒ่าหยวน จึงมีท่าทีสุขุมเยือกเย็น“หากเพื่อเรื่องของหยวนเฟย เกรงว่าการเดินทางมาครั้งนี้ของท่านทั้งสองคงเสียเที่ยวแล้ว”คิ้วสองข้างของท่านผู้เฒ่าหยวนขมวดเข้าหากันส่วนหยวนจั้นกลับจ้องมองที่เสวียนหลิงเฟิง พร้อมประสานมือคำนับอย่างนอบน้อม“ท่านผู้เฒ่า พวกเรา...”เสวียนหลิงเฟิงยกมือขึ้นเล็กน้อย “ไม่จำเป็นต้องทำความเคารพข้ามากถึงเพียงนี้ ข้าเลิกยุ่งเกี่ยวกับเรื่องทางโลกมานานแล้ว คำตอบที่พวกท่านต้องการ ข้าไม่อาจให้พวกท่านได้”หยวนจั้นยังคิดจะซักถามต่อ แต่ถูกท่านผู้เฒ่าหยวนห้ามไว้“ไม่รู้กาลเทศะ! ในเมื่อท่านผู้เฒ่าเสวียนบอกว่าไม่รู้เรื่อง เจ้าจะยังถามต่อไปไย?”หยวนจั้นก้มหน้าลง “ขอรับ ท่านปู่”เสียวอู่รู้สึกได้ถึงบรรยากาศที่ไม่ปกติ จึงคลี่คลายสถานการณ์“ท่านอาจารย์ เมื่อครู่มิใช่บอกว่าจะไปกินข้าวหรือ? ข้าหิวจะแย่แล้ว!”เสวียนหลิงเฟิงมองเสียวอู่ด้วยสายตาที่เมตตา“เจ้านี่นะ อยู่ข้างนอกตั้งนาน เหตุใดกลับอ้วนขึ้นเล่า?”เสียวอู่ไม่กล้าที่จะบอกว่า ถึงแม้เขาจะถูกจับตัวไปบ่อย ๆ แต่เรื่องการกินไม่เคยบกพร่องอาจารย์และศิษย์สองคนเดินไปข้างหน้า

เหตุใดอาลี่ถึงร้องไห้กับเซียวอวี้ เพราะถึงแม้เขาอายุยังน้อย แต่ก็รู้วิธีจัดการที่เหมาะสมกับเสด็จพ่อและเสด็จแม่มานานแล้วเสด็จแม่ดูเหมือนจะรักและเอ็นดูเขามาก แต่หากเสด็จแม่ตัดสินใจแล้ว ไม่ว่าเขาจะร้องไห้หรืออ้อนวอนเพียงใด เสด็จแม่ก็จะไม่เปลี่ยนใจอย่างแน่นอนเสด็จพ่อไม่เหมือนกันเสด็จพ่อดูเหมือนจะดุและเข้มงวด แต่แค่เขาร้องไห้ ไม่ว่าเรื่องใดเสด็จพ่อจะรับปากเขาทุกเรื่อง“เสด็จพ่อ! เสด็จพ่อ!” อาลี่น้ำมูกน้ำตาไหลเป็นทาง ส่งเสียงสะอึกสะอื้น ร้องไห้ได้น่าสงสารยิ่งนักเสียงร้องไห้นั้น ทำเอาเซียวอวี้ที่ได้ยินถึงกับขอบตาแดงเล็กน้อยเขาอุ้มอาลี่ขึ้นมาโดยไม่สนใจอะไรทั้งสิ้น สายตาที่มองไปยังเฟิ่งจิ่วเหยียน เต็มไปด้วยความวิงวอน“จิ่วเหยียน เราเข้าใจเป็นอย่างดีว่า การใช้ชีวิตอย่างโดดเดี่ยวอ้างว้างบนภูเขา ความเป็นอยู่นั้นยากลำบากเพียงใด อาลี่ยังเด็กนัก ต่อให้เจ้าตัดใจได้ แต่เราไม่อาจตัดใจได้“ช่างเถอะน่า พวกเราอย่าไปบังคับเขาเลย ต่อให้เขาไม่สามารถทำอะไรสำเร็จเป็นชิ้นเป็นอัน ต่อให้เขาโตขึ้นจะเป็นคนไร้ประโยชน์ พวกเราก็สามารถดูแลเขาให้มีชีวิตสุขสบายได้“การที่พวกเรารวมแผ่นดินเป็นหนึ่ง ก็ไม่ใช่เพื

เสียวอู่หันกลับไปมองหยวนจั้น“หา? เจ้าเป็นคนโง่หรือ? ข้าแค่พูดเปรียบเทียบ เจ้าฟังไม่เข้าใจหรือ? ก็ไม่ได้ตั้งใจจะให้เจ้าไปกินจริง ๆ...”เซียวอวี้ตะคอกด้วยความโมโห“พอได้แล้ว! อย่าให้ข้าได้ยินคำนั้นอีก!”มุมปากของเสวียนหลิงเฟิงมีรอยยิ้ม“เสียวอู่ ข้าจะบอกเจ้าว่า ตอนเจ้ายังเด็ก... ก็เคยกินสิ่งนั้นจริง ๆ”เสียวอู่: ?!!“ท่านอาจารย์! ท่าน... ท่านคงไม่ได้โกหกข้ากระมัง!”เวลานั้น ศิษย์คนหนึ่งที่อยู่ตรงลานกว้างก็ยืนยันเช่นเดียวกัน“เสียวอู่ เป็นความจริง!“ข้าเห็นกับตาตัวเอง!“ตอนนั้นเจ้ายังเด็กมาก ยังเดินไม่ได้เลย วันนั้นเจ้าถ่ายหนักใส่เบาะนอนยาว พวกเรากลับมาจากการฝึก ก็เห็นเจ้าใช้นิ้วจิ้ม...”ใบหน้าของเสียวอู่กระตุก ราวกับถูกฟ้าผ่า ตาเบิกโพลง อ้าปากค้างเฟิ่งจิ่วเหยียนเห็นว่าพวกเขายิ่งนอกเรื่องไปไกล จึงรีบดึงกลับมาที่หัวข้อสนทนาเดิม“ฝ่าบาท เรื่องที่เสียวอู่ตายแล้วฟื้น ยังต้องจัดการอย่างรอบคอบ”เซียวอวี้กล่าวด้วยน้ำเสียงขรึม“บนโลกนี้ จะไม่มีคนชื่อเสียวอู่อีกต่อไป”เสียวอู่ตัวสั่นเล็กน้อย“ศิษย์... ศิษย์พี่ ท่านยังจะฆ่าข้าอีกหรือ?!”เสวียนหลิงเฟิงเตือนอย่างจนใจ“ที่ฝ่าบาทพ

เฟิ่งจิ่วเหยียนสุขุมใจเย็น“ใช้พิษต้านพิษ”“หม่อมฉันพาเขาไปให้เสียวอู่ ให้เสียวอู่กล่อมหลับไปแล้ว”เซียวอวี้เพิ่งจะโล่งใจ ทันใดนั้นหัวใจก็กระตุกขึ้นมาอีกครั้งลูกชายของเขา ไม่วางใจให้เสียวอู่ดูแล อย่างไร เสียวอู่เองยังดูแลตัวเองไม่ได้เฟิ่งจิ่วเหยียนมองออกถึงความกังวลของเซียวอวี้ จึงวางมือลงบนบ่าของเขา“ดึกมากแล้ว พักผ่อนเถอะ “เป็นเพราะท่านคอยตามใจอาลี่ เอาแต่ใจทุกอย่าง ในฐานะองค์ชาย จะอ่อนไหวเช่นนี้ไม่ได้“อาหลิ่นยังสามารถแยกจากพวกเรา ไปนอนเองได้แล้ว”เซียวอวี้ฝืนพูดโน้มน้าวตัวเอง“ก็จริง ถือว่าเป็นการฝึกฝนเขา”ในเวลาเดียวกันเมืองหลวง ภายในวังแม่นมกำลังคอยดูแลล้างหน้าล้างตาให้รัชทายาทน้อย อย่างไม่กล้าละเลยอาหลิ่นเปลี่ยนสวมชุดนอน ปีนขึ้นเตียงเอง นอนลง ดึงผ้าห่มคลุมตัว สองมือวางลงบนหน้าอก ตบปลอบตัวเองเบา ๆ“อาหลิ่นว่าง่าย นอนหลับ…”แม่นมทั้งสงสารทั้งอยากหัวเราะฝ่าบาทกับฮองเฮาออกจากวังไปหนึ่งเดือนกว่า รัชทายาทคิดถึงจนแทบเพ้อไปแล้วความจริงต่อให้พาองค์ชายอีกคนไปด้วย ก็จะเป็นอะไรไปเล่า?แม่นมแอบเช็ดน้ำตา แล้วหันตัวเดินออกจากห้องบรรทมด้านนอกตำหนัก หนิงเฟยเห็นแม่น