All Chapters of แม่ทัพหญิงปราบพยศฮ่องเต้ร้าย: Chapter 971 - Chapter 980

ถึงอย่างไรหลิวอิ๋งก็ยังมีความฉลาดช่ำชอง ต่างจากเจิ้งจีที่เปิดเผยความรู้สึกออกมาทางสีหน้า หลิวอิ๋งจึงวางท่าทีสงบนิ่งนางจ้องมองเฟิ่งจิ่วเหยียน พลางย้อนถามอย่างสงบนิ่งเหมือนปกติ“ฮองเฮา เรื่องระหว่างหม่อมฉันกับท่านพี่ในตอนนั้น ท่านพี่หญิงก็ทราบดี อีกทั้งยังเคยบอกกับท่านว่า นั่นเป็นความผิดพลาดทั้งหมด...เป็นเพราะตอนนั้นหม่อมฉันอายุยังน้อย“ทว่าที่ท่านเอ่ยเมื่อครู่ว่า ‘ทำวิธีเช่นเดียวกัน’ คืออะไร? โปรดอภัยที่หม่อมฉันไม่เข้าใจ เหตุใดท่านถึงเอ่ยเช่นนั้น!“หรือท่านเข้าใจว่า พวกเราต้องการมาร่วมงานเลี้ยงวันไหว้พระจันทร์ในวัง ก็เพื่อจะใกล้ชิดกับฝ่าบาท? นี่มันเหลวไหลสิ้นดี!“ฮองเฮา ผู้ใดมิรู้บ้างว่า ฝ่าบาททรงโปรดปรานท่านเพียงผู้เดียว ใครจะมาแทนที่ท่านได้เล่า? เจิ้งจีของเราก็เคยแต่งงานมาแล้วที่เจียงโจว น่าเสียดายที่เหมือนหม่อมฉัน ต่างก็โชคร้าย สามีเสียชีวิตก่อนวัยอันควร ให้กำเนิดบุตรชายสองคน และบุตรสาวหนึ่งคน แต่ถูกครอบครัวสามีแย่งชิงไป ซ้ำยังขับไล่นางออกมา“พวกเรามาที่เมืองหลวง เพียงเพื่อมาหาคนพึ่งพิง!”เจิ้งจีก้มศีรษะลง กลอกตาไปมาด้วยความวิตกเมื่อฟังมารดาเอ่ยจบ เจิ้งจีพลันเปลี่ยนเป็นเยือ

เซียวอวี้ไม่คิดเลยว่า สองแม่ลูกคู่นั้น จะกล้าวางแผนจับเขาเช่นนี้!แค่ให้องครักษ์ไล่พวกเขาออกไปนอกวัง นับว่าเมตตาแล้ว!คิดได้เช่นนี้ ก็อดตำหนิเฟิ่งจิ่วเหยียนไม่ได้“เรื่องสำคัญเช่นนี้ เหตุใดเจ้าไม่บอกเราให้เร็วกว่านี้?”เขากลัวว่าสองแม่ลูกคู่นั้นจะลงมือทำร้ายจิ่วเหยียน ไม่ได้เล่ห์ก็เอาด้วยกลเฟิ่งจิ่วเหยียนไม่คิดเช่นนั้น “เทียบกับงานราชกิจแล้ว เรื่องนี้ไม่นับว่าสำคัญ”ยิ่งไปกว่านั้น นางสามารถจัดการด้วยตัวเองได้เซียวอวี้นั่งลงข้างกายนาง โอบไหล่ของนางไว้อย่างแผ่วเบา เชิดคางของนางขึ้นเล็กน้อย แล้วจุมพิตลงบนหน้าผาก“จะว่าไป ที่เรายังไม่ถูกพวกนางสองแม่ลูกเล่นงาน ต้องขอบคุณฮองเฮาที่มีปัญญา ปกป้องเราได้”ใบหน้าของเฟิ่งจิ่วเหยียนประดับด้วยรอยยิ้มบางเบา “ท่านรู้ก็ดี”“ไม่แปลกใจที่เจ้าแนะนำ ให้พ่อของเจ้าไปเป็นซือหม่าที่เจียงโจว ที่แท้ในตอนนั้น เจ้าก็รู้ว่าสองแม่ลูกคู่นั้นประสงค์ร้ายนี่เอง” เซียวอวี้เข้าใจเรื่องราวในที่สุดเดิมเขาคิดว่า นางเพียงไม่ชอบใจที่นายท่านเฟิ่งจะแต่งงานใหม่ แถมยังแต่งงานกับน้าของนางอีกขณะเดียวกันเขาก็คิดไม่ตก “พ่อของเจ้าคิดอะไรอยู่ เราดูเป็นคนไม่เลือกขนาดนั้นเ

“กลับไปถึงเมืองหลวงเมื่อใด ข้าจะขอราชโองการหย่าทันที! รุ่ยอ๋องตัดสินใจได้แล้วตอนนี้ช่วงนี้ เขาแทบจะอยู่ไม่ได้เลยสักวัน!สีหน้าของหร่วนฝูอวี้เปลี่ยนไปทันที จาก “อ่อนโยนใจกว้าง” ก่อนหน้านี้ เป็นสีหน้าดุร้าย“เจ้าว่าอะไรนะ? หย่า?”นี่เขากล้าคิดจะทำอย่างนี้จริง ๆ หรือ!“ไม่ได้!​ ข้าไม่ยอม!” แววตาของหร่วนฝูอวี้ก่อเกิดไอเยือกเย็นสำหรับนาง ไม่มีการหย่า ไม่มีการถอดถอนภรรยา มีแต่สามีตายเท่านั้น!หร่วนฝูอวี้เกิดอยากฆ่าขึ้นมา แขนเสื้อพลันมีแมงป่องพิษโผล่ออกมาเมื่อรุ่ยอ๋องเห็นไอสังหารของนาง ก็ไม่ได้แสดงท่าทีหวาดกลัวออกมา“เจ้าคิดจะฆ่าสามีอย่างนั้นหรือ? คิดว่าทหารในปกครองของข้าตาบอดกันหมดหรือไร?”หร่วนฝูอวี้ได้ยินเช่นนั้น สีหน้าพลันเปลี่ยนไปอีกครั้งนางจับแมงป่องพิษตัวนั้น แล้วชูขึ้นต่อหน้ารุ่ยอ๋องด้วยรอยยิ้ม“เข้าใจผิดแล้ว ข้าจะฆ่าท่านได้อย่างไรล่ะ? ข้าเป็นห่วงเจ้าเสียยิ่งกว่ากระไรดี“แมงป่องตัวนี้เป็นยาบำรุง ข้าจะเอามันไปตุ๋น มาทำยาให้ท่านอ๋อง”แมงป่องพิษเย็นวาบทั่วหัว: ?รุ่ยอ๋องไม่เชื่อว่านางจะหวังดีขนาดนี้ ทว่า ถึงแม้นางจะลงมือตอนนี้ เขาก็ไม่กลัวนางอยู่ดี“หร่วนฝูอวี้ เจ้าทำ

ห้องทรงพระอักษร เมื่อรุ่ยอ๋องรายงานการทำงานราชกิจเสร็จ ก็เอ่ยถึงความกังวลของตนเองต่อ “ฝ่าบาท เป่ยเยี่ยนได้ตัดสินใจยกดินแดนกับจ่ายค่าชดเชยง่ายดายนัก เกรงว่าจักมีเจตนาร้ายซ่อนเร้นอยู่ กระหม่อมได้ยินว่า บัดนี้มีผู้ลี้ภัยในเป่ยเยี่ยนจำนวนมาก กำลังมุ่งหน้าไปทางใต้ และนั่นคือเขตปกครองใหม่ที่กำลังจะกลายเป็นดินแดนของหนานฉีเราพ่ะย่ะค่ะ “หากเป็นแผนการของเป่ยเยี่ยนแล้วไซร้ เกรงว่าในอนาคตหนานฉีจะมีอุปสรรค ในการปกครองเมืองเหล่านั้นอย่างมากมาย” เซียวอวี้ผงกศีรษะเบา ๆ เรื่องนี้ เขาก็ได้ยินมาบ้างเช่นกัน นอกจากเป่ยเยี่ยนแล้ว แว่นแคว้นอื่น ๆ ก็ด้วย ล้วนเปิดเผยความคิดออกมาให้เห็นชัดเจน อย่างไรก็ตาม กลับช่วยให้เซียวอวี้ไม่ต้องคอยระวังพวกเขาลอบกัดลับหลัง ป้องกันได้ยากกว่า ตอนนี้สิ่งที่หนานฉีต้องแก้ไข เหลือเพียงปัญหาที่มองเห็นได้เหล่านี้——การอพยพของผู้ลี้ภัย ความกลัดกลุ้มใจฉายชัดระหว่างคิ้วของฮ่องเต้หนุ่ม การปกครองแคว้นหนึ่ง มีอุปสรรคมากมายอยู่แล้ว ยิ่งไม่ต้องเอ่ยถึงนี่เป็นเมืองของแว่นแคว้นอื่น ๆ มาก่อนเลย เรื่องนี้ ต้องค่อย ๆ วางแผนให้รอบคอบ ดวงตาขอ

นายหญิงเฟิ่งเห็นฮูหยินซ่งเข้าใจผิด จึงรีบอธิบาย “มิใช่หรอก ท่านเข้าใจผิดแล้ว มิใช่ข้า เป็นฮองเฮา ข้าอยากได้ยาชนิดนั้นไปให้ฮองเฮา” เป็นไปไม่ได้เลยที่เวยเฉียงจะตั้งครรภ์ได้ ทว่าจิ่วเหยียนยังพอมีโอกาส นางที่เป็นมารดาคนหนึ่ง มิอาจทำสิ่งใดเพื่อจิ่วเหยียนในวัยเด็กได้เลย ตอนนี้นางไม่มีภาระหน้าที่ถ่วงรั้ง สามารถทำบางอย่างเพื่อลูกสาวได้แล้ว ถึงแม้นางจะตัวคนเดียว และไม่เข้าใจเรื่องยาสมุนไพร ความแข็งแกร่งก็มีน้อย ทว่านางยังมีสองขา สามารถเดินทางไปทั่วหล้า เพื่อใช้ปากของนาง สอบถามจากหมอเทวดาอื่น ๆ ได้ ผู้คนที่จางโจวก็เคยได้ฟังเรื่องที่ ฮองเฮาแท้งบุตรระหว่างทำศึก และไม่สามารถตั้งครรภ์ได้อีก ฮูหยินซ่งครุ่นคิดอยู่พักหนึ่ง ก่อนจะเอ่ยอย่างระมัดระวัง “พื้นฐานสุขภาพของแต่ละคนแตกต่างกัน ฮองเฮามีอาการป่วยอย่างไร จักต้องได้รับการวินิจฉัยก่อน ถึงสั่งจ่ายยาที่ถูกต้องได้ “ดังนั้น ตอนนี้จึงยากที่ข้าจะตัดสินใจ “เช่นนั้นให้สามีของข้าเข้าวัง ถวายการรักษาฮองเฮาดีหรือไม่?” นายหญิงเฟิ่งมีน้ำตาคลอหน่วย “ดี รอให้ข้ากลับไปที่เมืองหลวงครั้งนี้ จักหารือกับฮองเฮา ให้ท่านห