MasukShare
บทที่ 972
Bab terkait
แม่ทัพหญิงปราบพยศฮ่องเต้ร้าย บทที่ 973
สีหน้าของสองแม่ลูกหลิวอิ๋งต่างซีดเผือดพวกนางไม่เคยรู้เลยว่า โรงพักแรมที่ตัวเองพักอยู่ มีเส้นสายของฮองเฮาอยู่ด้วย!ไม่แปลกใจที่ฮองเฮาจะรู้ทุกเรื่องไม่แปลกใจที่ฮองเฮาไม่ยอมเชื่อพวกนางจบกัน!เจิ้งจีหวนนึกถึงคำพูดที่ตัวเองเคยพูด ลมหายใจพลันเปลี่ยนเป็นหอบถี่ ฝ่ามือร้อนชื้น แผ่นหลังเย็นวาบนางคล้องแขนหลิวอิ๋งเอาไว้“ท่านแม่ พวกเราควรทำอย่างไรดี…”หลิวอิ๋งเองก็อยากรู้ ว่าพวกนางควรทำเช่นไร จึงจะสามารถต้านทานคลื่นลูกใหญ่นั้นได้ผิดที่ตัวเองประมาทเกินไป ไม่คิดเลยว่า ฮองเฮาจะมีคนเก่งอยู่รอบกาย อยากสอดแนมว่าพวกนางสองแม่ลูกพูดอะไรกัน ก็คงง่ายเหมือนพลิกฝ่ามือ!นางลืมไปได้อย่างไร ว่าที่นี่คือเมืองหลวง ไม่ใช่เมืองเล็ก ๆ อย่างเจียงโจว?การสู้กันระหว่างหญิงสาวในเจียงโจว เปรียบเทียบกับฝีมือของฮองเฮาแล้ว แตกต่างกันอย่างเห็นได้ชัด!นางประเมินฮองเฮาไว้น้อยเกินไป ไม่สิ นางประเมินราชวงศ์ไว้น้อยเกินไปต่างหาก!นางร้อนรนมากเกินไป จนไม่คิดให้ละเอียดรอบคอบตอนนี้พูดอะไรก็สายไปแล้วนายท่านเฟิ่งมองสองแม่ลูก แล้วหันไปมองอู๋ไป๋ทันใดนั้น เขาก็จับมืออู๋ไป๋ กล่าวอย่างจริงจัง“เจ้าไปบอกฮองเฮา ว่าทั้งห
แม่ทัพหญิงปราบพยศฮ่องเต้ร้าย บทที่ 974
เซียวอวี้ไม่คิดเลยว่า สองแม่ลูกคู่นั้น จะกล้าวางแผนจับเขาเช่นนี้!แค่ให้องครักษ์ไล่พวกเขาออกไปนอกวัง นับว่าเมตตาแล้ว!คิดได้เช่นนี้ ก็อดตำหนิเฟิ่งจิ่วเหยียนไม่ได้“เรื่องสำคัญเช่นนี้ เหตุใดเจ้าไม่บอกเราให้เร็วกว่านี้?”เขากลัวว่าสองแม่ลูกคู่นั้นจะลงมือทำร้ายจิ่วเหยียน ไม่ได้เล่ห์ก็เอาด้วยกลเฟิ่งจิ่วเหยียนไม่คิดเช่นนั้น “เทียบกับงานราชกิจแล้ว เรื่องนี้ไม่นับว่าสำคัญ”ยิ่งไปกว่านั้น นางสามารถจัดการด้วยตัวเองได้เซียวอวี้นั่งลงข้างกายนาง โอบไหล่ของนางไว้อย่างแผ่วเบา เชิดคางของนางขึ้นเล็กน้อย แล้วจุมพิตลงบนหน้าผาก“จะว่าไป ที่เรายังไม่ถูกพวกนางสองแม่ลูกเล่นงาน ต้องขอบคุณฮองเฮาที่มีปัญญา ปกป้องเราได้”ใบหน้าของเฟิ่งจิ่วเหยียนประดับด้วยรอยยิ้มบางเบา “ท่านรู้ก็ดี”“ไม่แปลกใจที่เจ้าแนะนำ ให้พ่อของเจ้าไปเป็นซือหม่าที่เจียงโจว ที่แท้ในตอนนั้น เจ้าก็รู้ว่าสองแม่ลูกคู่นั้นประสงค์ร้ายนี่เอง” เซียวอวี้เข้าใจเรื่องราวในที่สุดเดิมเขาคิดว่า นางเพียงไม่ชอบใจที่นายท่านเฟิ่งจะแต่งงานใหม่ แถมยังแต่งงานกับน้าของนางอีกขณะเดียวกันเขาก็คิดไม่ตก “พ่อของเจ้าคิดอะไรอยู่ เราดูเป็นคนไม่เลือกขนาดนั้นเ
แม่ทัพหญิงปราบพยศฮ่องเต้ร้าย บทที่ 975
เงินรางวัลบนป้ายนั้น ไม่มากพอทำให้หลิวอิ๋งหวั่นไหวข้อความบนป้าย ไม่ได้บอกว่าเจ้าของปิ่นคือผู้ใดทว่า หลิวอิ๋งมีประสบการณ์ค้าขายมาหลายปี นางย่อมคิดได้อย่างมีไหวพริบ ว่าป้ายนี้ต้องไม่ธรรมดาแน่ ๆด้วยเหตุนี้ นางจึงรีบกลับไปที่โรงพักแรม “เราต้องกลับเจียงโจวเดี๋ยวนี้!”ตั้งแต่ที่ท่านพ่อท่านแม่และน้องชายลาจากโลกไป สิ่งของที่พวกเขาทิ้งไว้ให้ ล้วนถูกส่งมาเก็บไว้ในบ้านของนางที่เจียงโจวนางมาเมืองหลวงในครั้งนี้ พกเงินทองมาเพียงเล็กน้อยดังนั้น อยากหาปิ่นครึ่งท่อนนั้นเจอ ก็ต้องกลับไปที่เจียงโจวเจิ้งจีไม่เข้าใจ นางจึงถามอย่างร้อนใจ“ท่านแม่ เหตุใดต้องกลับเจียงโจวล่ะ? พวกเราเพิ่งออกมาจากเจียงโจวนะ…หรือว่าท่านพ่อ ท่านพ่อไม่ต้องการข้าแล้วงั้นหรือ เขาไล่พวกเราไป ใช่หรือไม่?”หลิวอิ๋งกลัวว่าหน้าต่างมีหูประตูมีช่อง จึงให้นางออกไปก่อนแล้วค่อยเล่าเจิ้งจีกลับสะอื้นไห้“ท่านพ่อไม่ต้องการท่านไม่ว่า แต่ข้าคือลูกสาวแท้ ๆ ของเขานะ เขาไม่ต้องการแม้กระทั่งข้าเลยหรือ…ต้องเป็นฮองเฮาแน่ ๆ ฮองเฮาต้องบังคับเขาแน่นอน!”เพี้ยะ!หลิวอิ๋งโมโหจนไม่รู้จะโมโหอย่างไร นัยน์ตาเต็มไปด้วยโทสะแห่งความไม่ได้ดั่งใจ
แม่ทัพหญิงปราบพยศฮ่องเต้ร้าย บทที่ 976
“กลับไปถึงเมืองหลวงเมื่อใด ข้าจะขอราชโองการหย่าทันที! รุ่ยอ๋องตัดสินใจได้แล้วตอนนี้ช่วงนี้ เขาแทบจะอยู่ไม่ได้เลยสักวัน!สีหน้าของหร่วนฝูอวี้เปลี่ยนไปทันที จาก “อ่อนโยนใจกว้าง” ก่อนหน้านี้ เป็นสีหน้าดุร้าย“เจ้าว่าอะไรนะ? หย่า?”นี่เขากล้าคิดจะทำอย่างนี้จริง ๆ หรือ!“ไม่ได้! ข้าไม่ยอม!” แววตาของหร่วนฝูอวี้ก่อเกิดไอเยือกเย็นสำหรับนาง ไม่มีการหย่า ไม่มีการถอดถอนภรรยา มีแต่สามีตายเท่านั้น!หร่วนฝูอวี้เกิดอยากฆ่าขึ้นมา แขนเสื้อพลันมีแมงป่องพิษโผล่ออกมาเมื่อรุ่ยอ๋องเห็นไอสังหารของนาง ก็ไม่ได้แสดงท่าทีหวาดกลัวออกมา“เจ้าคิดจะฆ่าสามีอย่างนั้นหรือ? คิดว่าทหารในปกครองของข้าตาบอดกันหมดหรือไร?”หร่วนฝูอวี้ได้ยินเช่นนั้น สีหน้าพลันเปลี่ยนไปอีกครั้งนางจับแมงป่องพิษตัวนั้น แล้วชูขึ้นต่อหน้ารุ่ยอ๋องด้วยรอยยิ้ม“เข้าใจผิดแล้ว ข้าจะฆ่าท่านได้อย่างไรล่ะ? ข้าเป็นห่วงเจ้าเสียยิ่งกว่ากระไรดี“แมงป่องตัวนี้เป็นยาบำรุง ข้าจะเอามันไปตุ๋น มาทำยาให้ท่านอ๋อง”แมงป่องพิษเย็นวาบทั่วหัว: ?รุ่ยอ๋องไม่เชื่อว่านางจะหวังดีขนาดนี้ ทว่า ถึงแม้นางจะลงมือตอนนี้ เขาก็ไม่กลัวนางอยู่ดี“หร่วนฝูอวี้ เจ้าทำ
แม่ทัพหญิงปราบพยศฮ่องเต้ร้าย บทที่ 977
นายท่านเฟิ่งเดินออกมาจากวังหลวงเหมือนวิญญาณออกจากร่าง สีหน้าซีดเผือด ขาทั้งสองข้างสั่งการแทบไม่ได้เขาอยากขอให้ฮองเฮาเมตตา อย่าส่งเขาไปนอกเมืองทว่า ฮองเฮาไม่ยอมพบเขาเมื่อกลับมาถึงจวน นายท่านเฟิ่งก็ล้มป่วยครั้งใหญ่“ข้าคือบิดาผู้ให้กำเนิดนางนะ! ไยนางถึงได้ไร้เยื่อใยเช่นนี้พ่อบ้านแนะนำ “นายท่าน บางทีฮองเฮาอาจจะฟังฮูหยินก็ได้ขอรับ”ฮูหยินที่เขาพูดถึง ก็คือนายหญิงเฟิ่งที่หย่าร้างกับนายท่านเฟิ่งไปแล้วแม้นคนผู้นี้จะไม่ใช่นายหญิงของตระกูลเฟิ่งแล้ว แต่เพราะเป็นมารดาของฮองเฮา ทั้งยังมีคำสั่งแต่งตั้งเป็นเก้ามิ่ง ได้รับชื่อเรียกอันทรงเกียรติว่า “ฮูหยิน”นายท่านเฟิ่งได้ยินเช่นนั้น นัยน์ตาพลันทอประกายขึ้นมาพูดถูกเขาสามารถไปหาหลิวซื่อ ให้นางขอร้องแทนเขาได้ทว่า ตอนนี้หลิวซื่อถูกส่งไปที่จางโจว และเขาอาจต้องออกเดินทางไปประจำการที่เมืองอื่นได้ตลอดเวลา…คิดได้เช่นนี้ หัวใจของนายท่านเฟิ่งก็รัดแน่น“เวลาไม่คอยท่า ไปเตรียมหมึกกับพู่กันมา!“……หนึ่งวันก่อนงานเลี้ยงไหว้พระจันทร์ รุ่ยอ๋องนำกองทัพรบชนะกลับมาในวันนั้น รุ่ยอ๋องเข้าวังมารายงานภารกิจ หร่วนฝูอวี้ก็ติดตามเขามาด้วย เพราะได้รับก
แม่ทัพหญิงปราบพยศฮ่องเต้ร้าย บทที่ 978
ห้องทรงพระอักษร เมื่อรุ่ยอ๋องรายงานการทำงานราชกิจเสร็จ ก็เอ่ยถึงความกังวลของตนเองต่อ “ฝ่าบาท เป่ยเยี่ยนได้ตัดสินใจยกดินแดนกับจ่ายค่าชดเชยง่ายดายนัก เกรงว่าจักมีเจตนาร้ายซ่อนเร้นอยู่ กระหม่อมได้ยินว่า บัดนี้มีผู้ลี้ภัยในเป่ยเยี่ยนจำนวนมาก กำลังมุ่งหน้าไปทางใต้ และนั่นคือเขตปกครองใหม่ที่กำลังจะกลายเป็นดินแดนของหนานฉีเราพ่ะย่ะค่ะ “หากเป็นแผนการของเป่ยเยี่ยนแล้วไซร้ เกรงว่าในอนาคตหนานฉีจะมีอุปสรรค ในการปกครองเมืองเหล่านั้นอย่างมากมาย” เซียวอวี้ผงกศีรษะเบา ๆ เรื่องนี้ เขาก็ได้ยินมาบ้างเช่นกัน นอกจากเป่ยเยี่ยนแล้ว แว่นแคว้นอื่น ๆ ก็ด้วย ล้วนเปิดเผยความคิดออกมาให้เห็นชัดเจน อย่างไรก็ตาม กลับช่วยให้เซียวอวี้ไม่ต้องคอยระวังพวกเขาลอบกัดลับหลัง ป้องกันได้ยากกว่า ตอนนี้สิ่งที่หนานฉีต้องแก้ไข เหลือเพียงปัญหาที่มองเห็นได้เหล่านี้——การอพยพของผู้ลี้ภัย ความกลัดกลุ้มใจฉายชัดระหว่างคิ้วของฮ่องเต้หนุ่ม การปกครองแคว้นหนึ่ง มีอุปสรรคมากมายอยู่แล้ว ยิ่งไม่ต้องเอ่ยถึงนี่เป็นเมืองของแว่นแคว้นอื่น ๆ มาก่อนเลย เรื่องนี้ ต้องค่อย ๆ วางแผนให้รอบคอบ ดวงตาขอ
แม่ทัพหญิงปราบพยศฮ่องเต้ร้าย บทที่ 979
ถึงแม้หลิวอิ๋งค้นหาปิ่นหยกเจอแล้ว กลับไม่รู้ชัดเจนว่า มันซุกซ่อนความลับอะไรไว้ นางจำได้เพียงคำกำชับของท่านพ่อท่านแม่ ปิ่นหยกนี้มีความสำคัญมาก มิเช่นนั้น นางคงจะโยนมันทิ้งไปนานแล้ว ขณะนี้ราชสำนักได้เสนอรางวัลสำหรับของสิ่งนี้ เกรงว่าจะไม่ธรรมดาจริง ๆ นางอดจินตนาการไปไกลมิได้เลย... เจิ้งจีที่อยู่ข้าง ๆ ได้แต่บ่นพึมพำ ปิ่นหักนี้จะมีประโยชน์อย่างไร? ช่วยให้นางกลายเป็นพระสนมได้หรือ “พรุ่งนี้เราจะกลับไปที่เมืองหลวง!” หลิวอิ๋งให้ความสำคัญกับปิ่นหยกหักครึ่งนี้เป็นพิเศษ หากล่องคุณภาพดี บรรจุมันไว้อย่างระมัดระวัง เจิ้งจีอยากจะกลับเมืองหลวงใจแทบขาด นางถามอย่างตื่นเต้น “ท่านแม่ ท่านคิดหาวิธี คืนดีกับท่านพ่อได้แล้วหรือ?”…… เมืองหลวง ในวังได้จัดงานเลี้ยงวันไหว้พระจันทร์ ฮ่องเต้ฮองเฮาประทับอยู่บนบัลลังก์สูง ทอดพระเนตรไปที่เหล่าขุนนางเบื้องล่าง งานเลี้ยงวันไหว้พระจันทร์ปีนี้มีชีวิตชีวาเป็นพิเศษ ฮ่องเต้ประทานรางวัลให้แก่ขุนนางผู้มีคุณูปการ พระมหากรุณาธิคุณหาที่สุดมิได้ เมื่อประทานรางวัลแก่ขุนนางเหล่านั้นแล้ว เซียวอวี้มุ่งความสนใจไปที
แม่ทัพหญิงปราบพยศฮ่องเต้ร้าย บทที่ 980
นายหญิงเฟิ่งเห็นฮูหยินซ่งเข้าใจผิด จึงรีบอธิบาย “มิใช่หรอก ท่านเข้าใจผิดแล้ว มิใช่ข้า เป็นฮองเฮา ข้าอยากได้ยาชนิดนั้นไปให้ฮองเฮา” เป็นไปไม่ได้เลยที่เวยเฉียงจะตั้งครรภ์ได้ ทว่าจิ่วเหยียนยังพอมีโอกาส นางที่เป็นมารดาคนหนึ่ง มิอาจทำสิ่งใดเพื่อจิ่วเหยียนในวัยเด็กได้เลย ตอนนี้นางไม่มีภาระหน้าที่ถ่วงรั้ง สามารถทำบางอย่างเพื่อลูกสาวได้แล้ว ถึงแม้นางจะตัวคนเดียว และไม่เข้าใจเรื่องยาสมุนไพร ความแข็งแกร่งก็มีน้อย ทว่านางยังมีสองขา สามารถเดินทางไปทั่วหล้า เพื่อใช้ปากของนาง สอบถามจากหมอเทวดาอื่น ๆ ได้ ผู้คนที่จางโจวก็เคยได้ฟังเรื่องที่ ฮองเฮาแท้งบุตรระหว่างทำศึก และไม่สามารถตั้งครรภ์ได้อีก ฮูหยินซ่งครุ่นคิดอยู่พักหนึ่ง ก่อนจะเอ่ยอย่างระมัดระวัง “พื้นฐานสุขภาพของแต่ละคนแตกต่างกัน ฮองเฮามีอาการป่วยอย่างไร จักต้องได้รับการวินิจฉัยก่อน ถึงสั่งจ่ายยาที่ถูกต้องได้ “ดังนั้น ตอนนี้จึงยากที่ข้าจะตัดสินใจ “เช่นนั้นให้สามีของข้าเข้าวัง ถวายการรักษาฮองเฮาดีหรือไม่?” นายหญิงเฟิ่งมีน้ำตาคลอหน่วย “ดี รอให้ข้ากลับไปที่เมืองหลวงครั้งนี้ จักหารือกับฮองเฮา ให้ท่านห
Bab terbaru
แม่ทัพหญิงปราบพยศฮ่องเต้ร้าย บทที่ 1214
เฉินจี๋ได้รับการช่วยเหลือจากนายพรานผู้หนึ่ง ด้วยอาการบาดเจ็บรุนแรง กระทั่งตอนนี้ก็ยังหมดสติอยู่นี่จึงไม่น่าแปลกใจที่เขายังไม่ปรากฏตัว ที่แท้เป็นเพราะร่างกายไม่อาจเคลื่อนไหวได้นายพรานรู้ว่าเฟิ่งจิ่วเหยียนกับคณะรู้จักกับเฉินจี๋ จึงรู้สึกโล่งใจ“ข้าลำบากใจจริง ๆ เพราะคิดว่านี่คือชีวิตคนคนหนึ่ง จึงไม่อาจทอดทิ้งได้ ทว่าจะรักษาอาการบาดเจ็บของเขา ข้าก็ต้องใช้เงิน...”ไม่รอให้นายพรานพูดจบ เฟิ่งจิ่วเหยียนก็ส่งสัญญาณให้อู๋ไป๋นำเงินให้อู๋ไป๋ถนัดการจัดการเรื่องต่าง ๆ สักพักก็เริ่มคุ้นเคยกับนายพราน และเอ่ยขอบคุณอย่างสนิทสนม“พี่ชาย ขอบคุณจริง ๆ ที่เจ้าช่วยสหายข้าไว้! เงินเล็กน้อยนี้ไม่พอจะทดแทนคำขอบคุณได้! ใช่แล้ว เจ้ายังจำได้หรือไม่ว่า เจอสหายข้าที่ใด แล้วเขาได้รับบาดเจ็บอย่างไร? และเจอคนที่น่าสงสัยคนอื่นหรือไม่?“เจ้าอย่าเพิ่งเข้าใจผิด ข้าเพียงแค่อยากรู้ให้ชัดเจน ว่าผู้ใดทำร้ายสหายข้า บาปมีคนก่อหนี้ย่อมมีเจ้าหนี้”คำพูดของอู๋ไป๋ ล้วนเป็นความรู้สึกตามธรรมชาติของคนนายพรานลองคิดทบทวนอย่างละเอียดรอบหนึ่ง“ข้าช่วยเขาตรงริมแม่น้ำ ตอนนั้นไม่พบผู้อื่น ขอโทษจริง ๆ ที่ข้าช่วยพวกท่านไม่ได้”“
แม่ทัพหญิงปราบพยศฮ่องเต้ร้าย บทที่ 1213
ปลายเดือนสิบสอง ปีใหม่ใกล้เข้ามาเส้นทางมุ่งหน้าไปทางเหนือเต็มไปด้วยน้ำแข็ง การเดินทางนั้นยากลำบากเฟิ่งจิ่วเหยียนในช่วงอยู่ไฟมิได้พักฟื้นอย่างเต็มที่ ตอนนี้ยังต้องเดินทางท่ามกลางพายุหิมะอีก จึงมักจะปวดเมื่อยเอว และเหงื่อออกมากอยู่บ่อย ๆในช่วงกลางคืนเข้านอน ก็มักรู้สึกเย็นที่ไหล่ และหนาวอย่างรุนแรงอู๋ไป๋เห็นสีหน้าของนางไม่สู้ดีนัก จึงเตือนนาง“นายท่าน ไม่สู้ให้หมอมาตรวจดูบ้าง?”เฟิ่งจิ่วเหยียนรีบร้อนจะตามหาคน จึงไม่อยากล่าช้าครั้งนี้อู๋ไป๋ยืนหยัดอย่างเต็มที่“นายท่าน ต่อให้ท่านไม่คำนึงถึงตนเอง ก็ควรนึกถึงฝ่าบาท หากท่านเจ็บป่วย จะยิ่งไม่ล่าช้ามากกว่าหรอกหรือ?”เขาเอ่ยเช่นนี้ เฟิ่งจิ่วเหยียนจึงเริ่มลังเลก็จริงหากนางเจ็บป่วยจนลุกไม่ขึ้น ก็จะไม่คุ้มกับสิ่งที่เสียไปตรงชายแดนหนานฉี เฟิ่งจิ่วเหยียนได้ไปที่สำนักการแพทย์แห่งหนึ่งหลังจากหมอจับชีพจรของนาง ก็เอาแต่ส่ายหัว“ฮูหยินท่านนี้ ท่านมีภาวะร่างกายไม่สมดุลหลังคลอด จึงเป็นต้นเหตุเกิดโรคเรื้อรัง“อาการปวดตามข้อเป็นเรื่องปกติ โดยเฉพาะในระยะนี้ที่ฝนหิมะรุนแรง แน่นอนว่าย่อมไม่สบายตัว“ในยามปกติรู้สึกว่าไม่เป็นไร ทนหน่อยก็ผ่
แม่ทัพหญิงปราบพยศฮ่องเต้ร้าย บทที่ 1212
บนบัลลังก์มังกร เซียวถงเต็มเปี่ยมด้วยจิตวิญญาณของจักรพรรดิ “เรารับพระราชโองการจากเสด็จอา มาทำหน้าที่รักษาการแทนตำแหน่งฮ่องเต้ชั่วคราว ทุกท่านมีเรื่องใดก็เสนอได้”เหล่าขุนนางในราชสำนักมองไปรอบ ๆ ด้วยความงุนงงบางคนถึงกับสงสัยว่าเซียวถงแย่งชิงบัลลังก์ทว่าคิดดูอีกที ฮองเฮาทรงมีทักษะเพียงนั้น ผู้ใดจะกล้าแย่งชิงบัลลังก์?ณ วังหลังเฟิ่งจิ่วเหยียนรู้สึกอาวรณ์อย่างยิ่งที่จะกล่าวอำลาต่อบุตรทั้งสองพวกเขายังคงนอนหลับอยู่ ใบหน้าขณะหลับดูสงบนิ่งเป็นพิเศษ นางจุมพิตบนหน้าผากของพวกเขา หัวใจราวกับถูกบีบเข้าหากันสาวใช้หว่านชิวรู้สึกเศร้าใจ “ฮองเฮา จักต้องเสด็จไปให้ได้หรือเพคะ?”ฮองเฮาทรงตัดใจจากเลือดเนื้อเชื้อไขของตนได้อย่างไร?เฟิ่งจิ่วเหยียนพยักหน้าอย่างหนักแน่นการไปของนางครั้งนี้ จะมีชีวิตอยู่หรือตายยังไม่แน่นอนการพาบุตรทั้งสองคนไปด้วย หนึ่งจะเป็นภาระให้กับนาง สองอาจจะนำภัยอันตรายถึงแก่ชีวิตมาให้พวกเขาการแยกจากบุตร ย่อมต้องทุกข์ใจอยู่แล้ว ทว่าหากให้นางกับลูกรออยู่ในวัง และทนทรมานกับการรอฟังข่าว นางยิ่งไม่ยินยอม“ฮองเฮา หนิงเฟยมาถึงแล้วเพคะ” เฟิ่งจิ่วเหยียนรีบปรับอารมณ์ทันที และเ
แม่ทัพหญิงปราบพยศฮ่องเต้ร้าย บทที่ 1211
ที่ดินที่โซ่วอ๋องได้รับมอบไม่ถือว่าไกลจากเมืองหลวงมากนัก หลังจากได้รับคำสั่งจากฮองเฮา ซื่อจื่อเซียวถงก็ออกเดินทางภายในวันเดียวกันห้าวันต่อมา เซียวถงก็มาถึงพระราชวัง และตรงไปยังห้องทรงพระอักษรเพื่อเข้าเฝ้าครั้งล่าสุดที่เขามาเมืองหลวง ก็คือเมื่อสามปีก่อน ช่วงที่เกิดความวุ่นวายในวิหารบรรพบุรุษ เขาได้รับมอบหมายภารกิจสำคัญจากฮ่องเต้ ให้ขึ้นครองบัลลังก์ชั่วคราว เพื่อหลอกลวงพรรคเทียนหลงกับกองทัพศัตรูให้สับสนในตอนนั้นเขารู้สึกประหลาดใจอย่างมาก พระราชโองการพินัยกรรมของฝ่าบาท ได้แต่งตั้งให้เขาเป็นว่าที่จักรพรรดิครั้งนี้ฮองเฮาทรงเรียกเขามา ไม่รู้ว่ามาเพราะเรื่องใดทว่าก็รู้สึกอยู่ลึก ๆ ว่า น่าจะเกี่ยวข้องกับพระราชโองการพินัยกรรมก่อนที่เขาจะมาเมืองหลวง ท่านพ่อก็ยังเตือนเขาว่า ตอนนี้ฮองเฮาทรงประสูติองค์ชายแล้ว เช่นนั้นเขาที่เคยเป็นคนที่อ้างถึงในพระราชโองการพินัยกรรม ก็เท่ากับเป็นตัวขัดขวางขององค์ชายดังนั้น การมาเมืองหลวงครั้งนี้ ก็เสี่ยงอันตรายอย่างมากในใจของเซียวถงเต็มไปด้วยความสงสัยมากมาย ทว่าสีหน้ายังคงสงบนิ่ง ไม่ถือตัวไม่ถ่อมตนเกินพอดีแต่ไหนแต่ไรมาเขาไม่เคยสนใจตำแหน่งฮ่องเต้ แล
แม่ทัพหญิงปราบพยศฮ่องเต้ร้าย บทที่ 1210
วันต่อมา องค์หญิงเซี่ยนอี๋เสด็จมาพบองค์ชายสี่ด้วยพระองค์เององค์ชายสี่ทรงยิ้มแย้ม ทำเหมือนไม่มีสิ่งใดเกิดขึ้น“แขนของน้องหญิงเป็นอย่างไรบ้าง?”องค์หญิงเซี่ยนอี๋โมโหจนเก็บอารมณ์ไม่อยู่“เหตุใดเสด็จพี่ต้องขัดขวางข้า!”รอยยิ้มขององค์ชายสี่เลือนหายไป และตอบอย่างมีเหตุมีผล“เซี่ยนอี๋ ข้าคิดว่าเจ้าแค่พาลไร้เหตุผล นึกไม่ถึงว่าเจ้าจะโง่เขลาเพียงนี้ เจ้าคิดได้อย่างไรที่จะวางยาผู้อื่น แล้วบังคับขืนใจเขา?“หากเจ้าพลีกายให้กับฮ่องเต้ฉี แล้วจะให้ข้าทูลเสด็จพ่ออย่างไร?“คืนก่อนเจ้าเกือบจะแขนหักไปข้างหนึ่ง ก็น่าจะจำเป็นบทเรียนได้แล้วกระมัง”เซี่ยนอี๋รู้ตัวว่าทำผิดทว่าเรื่องที่นางยังทำไม่เสร็จสิ้น จะไม่ยอมแพ้และเลิกล้มเช่นนี้“หากข้าได้เป็นฮองเฮาของหนานฉี หนานฉีก็จะไม่เล่นงานเป่ยเยี่ยนอีก นี่ไม่ดีหรอกหรือ?”องค์ชายสี่แย้มพระสรวล“เซี่ยนอี๋ หากเสด็จพ่อได้ยินคำพูดนี้ของเจ้า เกรงว่าจะต้องถูกลงโทษสถานหนัก“การเกี่ยวดองของสองแคว้น เดิมทีไม่อาจหยุดยั้งความโหดเหี้ยมของหนานฉีได้“เจ้าจะทำให้ตนเองเสียหายโดยเปล่าประโยชน์ และถูกผู้อื่นหัวเราะเยาะ“บุรุษดี ๆ ในเป่ยเยี่ยนของเรามีมากมาย เหตุใดเจ้าต
แม่ทัพหญิงปราบพยศฮ่องเต้ร้าย บทที่ 1209
ช่วงหลายวันที่เซียวอวี้ถูกขังอยู่ในคุกลับ หาได้นั่งนิ่งรอความตายไม่ จากการสังเกตของเขา องค์ชายสี่แห่งเป่ยเยี่ยนมิได้รับความโปรดปรานจากฮ่องเต้เยี่ยน แต่กลับเป็นหินที่ไว้ปูทางเดิน เพื่อผลักดันความทะเยอะทะยานให้องค์ชายเจ็ด หากสามารถโน้มน้าวใจองค์ชายสี่ได้ เขาก็จะหนีออกจากที่นี่ได้ กระนั้น องค์ชายสี่ของเป่ยเยี่ยนไม่โง่ ทันทีที่เขาได้ยินคำพูดของเซียวอวี้ ก็รู้ว่าอีกฝ่ายต้องการชนะใจตน เพื่อยุแยงเขากับเจ้าเจ็ด รวมถึงตัวเขาและเสด็จพ่อด้วย “ฮ่องเต้ฉี ยิ่งพูดยิ่งพลาด ท่านตกอยู่ในสถานการณ์เช่นนี้ ควรพูดให้น้อยลงจะดีกว่า” องค์ชายสี่พูดจบก็คิดจะเดินจากไป จู่ ๆ เซียวอวี้หัวเราะเยือกเย็นขึ้นมา “ในเวลาหนึ่งเดือน ฮ่องเต้เยี่ยนจะแต่งตั้งองค์ชายเจ็ดเป็นองค์รัชทายาท” องค์ชายสี่หยุดชะงัก ฮ่องเต้ฉีมั่นใจขนาดนั้นเชียวหรือ? ตำแหน่งองค์รัชทายาทนั้นเย้ายวนใจนัก องค์ชายสี่ต้องหันกลับมา พิจารณาเซียวอวี้อีกครั้ง เขาหาได้รุกถามใด ๆ ไม่ เพียงรอให้เซียวอวี้พูดต่ออย่างเงียบ ๆ เซียวอวี้ไม่ทำให้ผิดหวัง เอ่ยอย่างไม่รีบร้อน “กองทัพเยี่ยนเดินทัพลงใต้ เพื่อพิชิตแ
แม่ทัพหญิงปราบพยศฮ่องเต้ร้าย บทที่ 1208
ในคุกลับ เซียวอวี้กินอาหารตามปกติ ไม่นานก็รู้สึกถึงความผิดปกติในร่างกาย เขาตระหนักได้ทันที มันเป็นฤทธิ์ยาปลุกกำหนัด! ดวงตาเย็นชาของเขามืดลง ความโกรธพลุ่งพล่านขึ้นมา ไม่ต้องคิดก็รู้ว่า เป็นฝีมือของผู้ใด จริงตามคาด เพียงไม่นาน องค์หญิงเซี่ยนอี๋ก็มาที่คุกลับ คืนนี้นางแต่งกายอย่างพิถีพิถัน สวมอาภรณ์สีสันสดใส ประทินโฉมประณีตงดงาม สายตาเต็มไปด้วยความทะเยอทะยานและความต้องการครอบครอง นางมองใบหน้าที่แดงเพราะฤทธิ์ยาของเซียวอวี้ รู้สึกปรีดาบนความทุกข์ของผู้อื่น “สิ่งใดที่ข้าอยากได้ ไม่มีคำว่าไม่ได้!” เซียวอวี้พยายามสงบจิตใจอย่างหนัก เพื่อไม่ให้ถูกควบคุมโดยฤทธิ์ยา เขาไม่กล้าคิด หากสัมผัสผู้หญิงคนอื่นแล้ว เขาจะเผชิญหน้ากับจิ่วเหยียยอย่างไรในอนาคต ให้ตาย! เขาอยากจะฆ่าคน ทว่ากลับสูญเสียกำลังภายในทั้งหมด แม้คุกลับจะคุมขังผู้คนไว้มากมาย แต่ห้องขังของเซียวอวี้อยู่ในจุดที่ลับตาคน และเป็นเอกเทศ องค์หญิงเซี่ยนอี๋จึงไม่กลัวที่จะมีคนมารบกวน นางปลดอาภรณ์ชั้นนอกของตนออก หัวเราะอย่างหยาบคาย “ฮ่องเต้ฉี ข้ารอให้เจ้าขอร้องข้าอยู่” ถูกฤ
แม่ทัพหญิงปราบพยศฮ่องเต้ร้าย บทที่ 1207
ตำหนักหย่งเหอ เมื่อไทเฮาและหนิงเฟยมาถึง กลับไม่เห็นฮองเฮา เด็กทารกน้อยร้องไห้ระงมราวกับหัวใจจะแตก แม้พวกนางได้ยินแล้วยังรู้สึกปวดใจนัก หมอหลวงกำลังถวายโอสถให้องค์ชายน้อย ปริมาณยาทำให้คนเห็นแล้วอกสั่นขวัญแขวน หนิงเฟยขมวดคิ้ว อดไม่ได้ที่จะเตือน “พวกเจ้าระวังหน่อย! อย่าทำให้เด็กสำลัก!” ไทเฮาอดไม่ได้ที่จะตำหนิ “ฮองเฮาอยู่ที่ใด? นี่คือลูกชายแท้ ๆ ของนาง กลับทิ้งไว้แบบนี้รึ?” สาวใช้หว่านชิวตอบ “มีรายงานด่วนจากชายแดนเพคะ ฮองเฮาประทับที่ห้องทรงพระอักษร เพื่อหารือกับเหล่าแม่ทัพ...” ไทเฮาทนไม่ไหวอีกแล้ว น้ำเสียงจริงจังขึ้น “หารือตลอดทั้งวัน นางคิดถึงลูกชายทั้งสองบ้างหรือไม่? “คนหนึ่งถูกนางใช้เป็นเครื่องมือว่าราชการหลังม่าน อีกคนถูกนางทิ้งให้โดดเดี่ยวในวังหลัง นางทนได้อย่างไร!” ไทเฮาทราบดีว่าฮองเอามีราชกิจรัดตัว ทว่าเห็นเด็กน้อยที่น่าสงสารเช่นนี้ ก็อดจะทุกข์ใจมิได้ หว่านชิวไม่กล้าโต้แย้ง หนิงเฟยเกลี้ยกล่อม “ท่านป้าเพคะ ฮองเฮาต้องเห็นราชกิจสำคัญที่สุด ส่วนองค์ชายมีหมอหลวงถวายการดูแล เขาจะปลอดภัยแน่นอนเพคะ” ไทเฮามองทารกด้วยค
แม่ทัพหญิงปราบพยศฮ่องเต้ร้าย บทที่ 1206
หลังจากที่ฮ่องเต้เยี่ยนได้ฟังคำขอของพระธิดา ก็หาได้ปฏิเสธทันทีไม่ ฮองเฮาของเซียวอวี้——เฟิ่งจิ่วเหยียน มิใช่สตรีธรรมดา สาเหตุที่เป่ยเยี่ยนพ่ายแพ้ต่อหนานฉีหลายครั้ง ล้วนมีฝีมือของสตรีคนนี้อยู่ในนั้น ถึงแม้เซี่ยนอี๋ไม่เอ่ย เขาก็ต้องการกำจัดเฟิ่งจิ่วเหยียนอยู่แล้ว “ได้ พ่อรับปากเจ้า” องค์หญิงเซี่ยนอี๋รู้สึกพอใจมาก “ขอบพระทัยเสด็จพ่อ!” สิ่งใดที่นางไม่ได้ครอบครอง คนอื่นก็อย่าหวังจะได้ ทว่า ฮ่องเต้เยี่ยนยังไม่หายแคลงใจ เขาถาม “เรื่องในคุกลับนั้น ผู้ใดบอกเจ้า” องค์หญิงเซี่ยนอี๋ยังมีจิตสำนึกอยู่ หาได้ทรยศองค์ชายสี่ไม่ “เป็น...เสด็จพี่เจ็ดเพคะ” สีหน้าของฮ่องเต้เยี่ยนพลันมืดลง เจ้าเจ็ดนี่ เลอะเลือนเกินไปแล้ว! องค์หญิงเซี่ยนอี๋ขอร้อง “เสด็จพ่อ เสด็จพี่เจ็ดก็ถูกหม่อมฉันบังคับ ท่านอย่าตำหนิเขาเลย และอย่าบอกเขาด้วยว่า หม่อมฉันพูด มิฉะนั้นต่อจากนี้เขาคงไม่รักเอ็นดูหม่อมฉันอีกเพคะ” ใบหน้าของฮ่องเต้เยี่ยนแสดงความอดกลั้นไม่ใส่ใจ “ได้ เราเข้าใจแล้ว”…… เมื่อองค์หญิงเซี่ยนอี๋ออกจากวังหลวง ก็ตรงไปที่คุกลับอีกครั้ง ครั้
