All Chapters of ท่านอ๋องกับพระชายาพาลูกหนีภัยธรรมชาติ: Chapter 561 - Chapter 570

ขนส่งสินค้าผิดกฎหมายแน่นอน!หลังจากเซียวจิ่งอี้กับจั่วเยี่ยนหารือกัน ก็ตัดสินใจอยู่บนเรือต่อ เพื่อฉวยโอกาสตรวจสอบภูมิหลังของคนญี่ปุ่นคนนั้นเดิมทีทั้งสองคนยังกังวลว่าจะถูกคนจับได้ระหว่างทางคาดไม่ถึงว่าเมื่อออกเรือ กลับพบว่าชาวบ้านแรงงานเหล่านั้นที่ขนของกับพวกเขาก็ต่างขึ้นเรือมาด้วยเช่นกันเขาสอบถาม จึงได้ทราบว่าคนงานบนเรือไม่พอ ดังนั้นชาวบ้านแรงงานเหล่านั้นจึงได้ขึ้นมาช่วยงานบนเรือ หลังเสร็จงานก็จะได้เงินตอบแทนเป็นจำนวนมากในยามนั้นเซียวจิ่งอี้ยังไม่ทันสังเกตว่ามีสิ่งใดผิดปกติ กลับยังโล่งใจที่พวกเขาสามารถอยู่บนเรือต่อได้อย่างเปิดเผย จึงลอบถอนหายใจอย่างโล่งอกที่ไม่ต้องกังวลว่าจะถูกเจอตัวหรือต้องคอยหลบซ่อนคาดไม่ถึงว่าหลังจากเดินทางมาห้าวัน พวกเขากลับถูกส่งมายังเกาะหมัวกุ่ย และได้เริ่มถูกใช้แรงงานอย่างหนักเซียวจิ่งอี้จึงเพิ่งตระหนักได้ว่า ชาวบ้านแรงงานเหล่านั้นทั้งหมดล้วนถูกหลอกขึ้นเรือ เพื่อเอาพวกเขาส่งมาเป็นแรงงานบนเกาะหมัวกุ่ยค่าตอบแทนสูงลิ่วที่สัญญาไว้ก่อนหน้านี้ ล้วนเป็นเพียงคำพูดหลอกลวงของพวกเขาคนงานบนเกาะหมัวกุ่ย แทบจะทั้งหมดล้วนถูกลักพาตัวหรือถูกหลอก เพื่อส่งมาที่นี่

ชายชราผู้นั้นกล่าวขอบคุณเซียวจิ่งอี้วันนี้หากไม่ใช่เพราะเซียวจิ่งอี้ขวางไว้ เกรงว่าชายชราผู้นั้นคงถูกตีจนตายไปแล้วหลังจากพูดคุยกันไม่กี่ประโยค เซียวจิ่งอี้จึงเพิ่งรู้ว่าชายชราผู้นี้ชื่อว่าโจวไห่เซิง ซึ่งเดิมทีเป็นชาวประมงแม้จะเรียกว่าชายชรา ทว่าความจริงปีนี้เขายังอายุไม่ถึงสี่สิบปีเสียด้วยซ้ำเพียงแต่เพราะเผชิญลมแดดบนทะเล กอปรกับหลังมาถึงเกาะหมัวกุ่ยก็ทำงานอย่างหนักตลอดทั้งปี ทั้งยังถูกคนทุบตีด่าทอเสมอ จึงทำให้ดูแก่กว่าวัยมากขึ้นเรื่อย ๆหลังจากเซียวจิ่งอี้ได้ยินเรื่องที่ชายชราต้องเผชิญ ในใจก็รู้สึกไม่สบอารมณ์คนเหล่านี้เดิมทีล้วนเป็นประชาชนของแคว้นต้าฉี ซึ่งอยู่ในแผ่นดินต้าฉีอย่างสงบสุขและมีความสุขทว่ากลับถูกคนลักพาตัวหรือหลอกมาที่เกาะแห่งนี้ ไม่เพียงแต่ต้องทำงานหนักโดยไม่ได้ค่าตอบแทน อีกทั้งยังกินอาหารไม่อิ่มท้อง และถูกทุบตีด่าทอเสมอเกาะที่ปลูกดอกอิงซู่แห่งนี้ เกรงว่าเป็นเพียงห่วงโซ่หนึ่งที่เชื่อมโยงกับผลประโยชน์ของขี้ผึ้งทองเท่านั้นเซียวจิ่งอี้แอบกัดฟัน เขาตั้งมั่นว่าจะต้องถอนรากถอนโคนกองกำลังทั้งหมดที่อยู่เบื้องหลังเรื่องนี้หลังจากนั้นจะต้องช่วยประชาชนทุกคนออกไปจา

เมื่อนึกถึงอวิ๋นฝูหลิง ก้นบึ้งในดวงตาของเซียวจิ่งอี้ก็เผยประกายอ่อนโยนขึ้นมาสายหนึ่งเขาแตะที่หน้าอกโดยไม่รู้ตัว ตรงหน้าอกกลับว่างเปล่า ไร้ซึ่งร่องรอยของน้ำเต้าหยกนานแล้วเซียวจิ่งอี้นึกถึงน้ำเต้าหยกที่เขาทำหายไป ในใจก็รู้สึกหงุดหงิดเป็นอย่างยิ่งตอนแรกที่เพิ่งมาถึงเกาะหมัวกุ่ย จั่วเยี่ยนป่วยหนักกะทันหันบนเกาะหมัวกุ่ยไม่มีหมอ คนบนเกาะก็ไม่เอาสมุนไพรมาให้แรงงานที่ถูกจับมาอย่างพวกเขาเมื่อเห็นชีวิตจั่วเยี่ยนกำลังตกอยู่ในอันตราย เซียวจิ่งอี้ก็ทำได้เพียงป้อนน้ำยาในน้ำเต้าหยกนั้นให้เขาน้ำยาที่อวิ๋นฝูหลิงให้มาประสิทธิภาพยอดเยี่ยม หลังจากจั่วเยี่ยนดื่มไปไม่นาน ทั้งร่างก็กลับมามีชีวิตชีวา วันรุ่งขึ้นก็มีเรี่ยวแรงแล้วน้ำเต้าหยกเปล่านั้นเดิมทีเซียวจิ่งอี้เก็บไว้อย่างดี ถึงอย่างไรนี่ก็เป็นของที่อวิ๋นฝูหลิงให้ เขาจึงหวงแหนมากแต่ไม่รู้เพราะเหตุใด หลังจากนั้นหนึ่งวันมันก็หายไปเซียวจิ่งอี้หาอยู่นานมาก ก็หาไม่เจอคิดมาถึงตรงนี้ เซียวจิ่งอี้ก็อดไม่ได้ที่จะเศร้าใจเล็กน้อยน้ำเต้าหยดนั้นเป็นสิ่งที่อวิ๋นฝูหลิงมอบให้ เขาจะทำหายได้อย่างไร?ช่างเถิด รอให้เขาควบคุมเกาะหมัวกุ่ยได้แล้ว และค้นหา

หน้าผาสูงชันแห่งนี้ตั้งอยู่ห่างไกล จึงมีคนผ่านมาน้อยมากมีเพียงหน่วยลาดตระเวนบนเกาะ ที่จะมาเป็นระยะ เพื่อลาดตระเวนแถวนี้สักคราดังนั้นที่นี่จึงเป็นสถานที่พูดคุยอันยอดเยี่ยมหลังเซียวจิ่งอี้กับจั่วเยี่ยนมาถึงตรงหน้าผา ทั้งสองคนก็เริ่มแลกเปลี่ยนข้อมูลจั่วเยี่ยนพูดก่อนว่า “หลังจากท่านไป กลุ่มคนในห้องก็ดื่มเหล้ากัน จู่ ๆ สองคนในบรรดานั้นมีปากเสียงกันเรื่องผู้หญิง จากนั้นก็ตัดสินใจจะสู้กัน ใครชนะ คืนนี้จะได้พาผู้หญิงคนนั้นกลับไป”เมื่อเห็นเซียวจิ่งอี้ขมวดคิ้ว จั่วเยี่ยนก็เร่งความเร็วในการพูดทันที“ท่านโปรดทนฟังข้าพูดต่อไปก่อน คำพูดนี้ของข้ามิได้เหลวไหล”“ระหว่างที่สองคนนั้นต่อสู้กันก็กระชากเสื้อของอีกฝ่าย ซึ่งข้าเห็นสัญลักษณ์รูปพระจันทร์สักอยู่บนร่างของพวกเขา”“ข้าสงสัยว่าคนเหล่านี้บนเกาะ มีความเป็นไปได้สูงว่าจะเป็นคนของแคว้นเยว่!”เซียวจิ่งอี้พยักหน้า “ไม่ใช่มีความเป็นไปได้ แต่พวกเขาเป็นคนของแคว้นเยว่!”พูดจบ เซียวจิ่งอี้ก็หยิบจดหมายที่ซ่อนไว้กับตัวออกมา“นี่คือสิ่งที่ข้าค้นเจอบนตัวของผู้นำคนนั้น ทั้งยังมีของเหล่านี้ที่หาเจอในช่องลับในห้องของเขาด้วย”“จดหมายนี้เขียนโดยราชครูขอ

“หากเดินไปเส้นทางอื่น จะถูกคนของหน่วยลาดตระเวนเหล่านั้นพบตัวได้ง่ายมาก”หลังฟางอวี่คิดว่าจะถูกพบตัว และถูกจับไปใช้แรงงานบนเกาะหมัวกุ่ยอีกครั้งถึงขั้นที่อาจมีคนจำได้ว่าเขาคือคนที่หนีออกไปจากเกาะหมัวกุ่ยก่อนหน้านี้ สิ่งที่รอเขาอยู่ ก็ยิ่งเป็นจุดจบที่น่าอนาถคิดมาถึงตรงนี้ ฟางอวี่ก็อดไม่ได้ที่จะตัวสั่นเทาด้วยความกลัวอวิ๋นฝูหลิงเก็บสายตากลับมาแม้ว่าแนวปะการังแห่งนี้จะสูงชัน จนคนทั่วไปปีนได้ยากอยู่บ้าง ทว่าสำหรับนางไม่นับว่าเป็นอันใดเลยยิ่งไปกว่านั้นแนวปะการังแห่งนี้ยังถูกน้ำทะเลกัดเซาะมานานหลายปี พื้นผิวจึงขรุขระ นี่ทำให้ระหว่างทางที่ปีนมีจุดที่สามารถใช้เหยียบเท้าได้เยอะมาก ความยากในการปีนขึ้นไปจึงลดระดับลงบ้างสายตาของอวิ๋นฝูหลิงกวาดมองร่างของพวกเทียนเฉวียนทั้งสามคนเทียนเฉวียนมีวรยุทธ์สูงส่ง การปีนแนวปะการังระเกะระกะแห่งนี้จึงไม่ใช่เรื่องยากสำหรับเขาแม้แต่น้อยก่อนหน้านี้ฟางอวี่หลบหนีไปจากตรงนี้ คิดว่าเขาคงคุ้นเคยกับแนวปะการังระเกะระกะแห่งนี้เป็นอย่างดี การปีนขึ้นไปย่อมไม่ใช่เรื่องยากเช่นกันยามที่สายตาของอวิ๋นฝูหลิงตกมาอยู่ที่ร่างของลูกพี่อู๋เป็นคนสุดท้าย ก็ชะงักอยู่นานล