All Chapters of ท่านอ๋องกับพระชายาพาลูกหนีภัยธรรมชาติ: Chapter 631 - Chapter 640

อย่าว่าแต่คนเลย แม้แต่แมลงวันสักตัวก็อย่าคิดว่าจะได้ออกไปจากจุดพักแรมของทางการนี้ยามนี้คนผู้นั้นซึ่งคิดจะหลบหนีออกจากจุดพักแรมถูกจับตัวอยู่ และถูกทหารลาดตระเวนโยนมาไว้ตรงหน้าเซียวจิ่งอี้แล้ว เหล่าทหารองครักษ์ที่คอยเฝ้าอยู่ข้างเวินเจา จำคนผู้นั้นได้ทันทีว่าเป็นสตรีผู้นั้นซึ่งมาส่งอาหารก่อนหน้านี้เมื่อเอาเรื่องราวมารวมเข้าด้วยกัน ก็รู้ได้ว่านางจะต้องมีส่วนเกี่ยวข้องกับการวางยาพิษเวินเจาเป็นแน่เซียวจิ่งอี้ลูบแหวนหยกบนมือ สายตามองไปที่นางอย่างเย็นชา“เหตุใดเจ้าต้องวางยาพิษด้วย?”“ในจุดพักแรมยังมีผู้สมรู้ร่วมคิดของเจ้าอีกหรือไม่?”สตรีผู้นั้นเพียงแค่ส่งเสียงหัวเราะ โดยไม่ได้ตอบคำถามเซียวจิ่งอี้เห็นเช่นนั้นก็มิได้โกรธ และออกคำสั่งว่า “ไปพาตัวทุกคนในจุดพักแรมแห่งนี้มา ตรวจสอบพื้นเพของสตรีผู้นี้ให้ละเอียด จับตัวทั้งครอบครัวของนางมาให้หมด!”มีผู้ใต้บังคับบัญชาทำตามคำสั่งทันทีเซียวจิ่งอี้สังเกตการแสดงออกของสตรีผู้นั้น ทว่ากลับเห็นว่าการแสดงออกของนางไม่เปลี่ยนไปเลยตั้งแต่ต้นจนจบ แม้แต่ยามที่ได้ยินเซียวจิ่งอี้บอกว่าจะจับทั้งครอบครัวของนางมา ก็ยังไม่แม้แต่จะขยับคิ้วแววตาของเซียวจิ่งอ

ยามที่กินบะหมี่ เมื่อตะเกียบสัมผัสกับน้ำบะหมี่ ก็ถูกพิษในตะเกียบ แทรกซึมเข้าไปในน้ำน้ำบะหมี่ที่เดิมทีไม่มีพิษ ก็กลายเป็นมีพิษโดยพลันหลังจากอวิ๋นฝูหลิงอธิบาย ทุกคนก็เข้าใจทันทีว่าน้ำบะหมี่ชามนั้นมีพิษได้อย่างไรเซียวจิ่งอี้หัวเราะเยาะคราหนึ่ง และกล่าวว่า “ช่างความคิดดีเสียจริง!”เขามองเวินเจา ในแววตาราวกับกำลังรู้สึกสงสารเห็นใจยามนี้เวินเจาก็เข้าใจโดยสมบูรณ์แล้วเช่นกันไม่ใช่เซียวจิ่งอี้ที่วางแผนร้ายต่อเขา แต่เป็นคนของพวกตนเองที่หมายจะฆ่าเขา!เมื่อได้เห็นความเวทนาในแววตาของเซียวจิ่งอี้อีกครั้ง หัวใจของเวินเจาก็ราวกับถูกลูกศรนับหมื่นทิ่มแทง ความเชื่อที่ยึดมั่นมานานพังทลายลงโดยพลันทั้งร่างของเขาก็พังทลายลงทันที ทันใดนั้นก็พุ่งพรวดกระโจนเข้าไปหาทั้งสองคนนั้นที่วางยาพิษ“เพราะเหตุใด?”“ข้าคือนายน้อยของพวกเจ้า!”“พวกเจ้ากล้าทรยศ หมายจะลอบสังหารกษัตริย์ได้อย่างไร!”“พวกเจ้ากล้าดีอย่างไร?”เหล่าองครักษ์ด้านข้างลงมือว่องไว ควบคุมตัวเวินเจาได้ทันเวลาเวินเจาแม้จะถูกคนกดไว้ แต่กลับยังดิ้นรนคำรามอย่างห้ามไม่ได้เรื่องเช่นนี้ เกรงว่าไม่ว่าเปลี่ยนไปเป็นผู้ใด ก็ล้วนไม่อาจยอมรับได้ทั

เหล่าทหารที่ประจำการอยู่รอบจุดพักม้า มีกระโจมกำบังสายลม ต้มน้ำขิงร้อน ๆ กองไฟให้ความอบอุ่น ราตรีนี้จึงไม่ได้ยากลำบากเกินจะทานทนวันต่อมา ดวงตะวันลอยขึ้นฟ้าหลังอวิ๋นฝูหลิงกับเซียวจิ่งอี้กินมื้อเช้าอยู่ในจุดพักม้าแล้วเสร็จ จึงออกเดินทางรถม้าเคลื่อนตัวส่งเสียงดังกุกกัก ริ้วขบวนเดินทางยาวราวกับมังกรเคลื่อน มุ่งหน้าตรงสู่นครหลวงคนเผ่าเยว่ไม่กี่รายที่ซ่อนตัวอยู่ในมุมอับถูกความเย็นเล่นงานทั้งราตรี จนมือเท้าแข็งไปบ้าง บนคิ้วก็กองไปด้วยเกล็ดน้ำค้างแข็งทันทีที่ได้ยินความเคลื่อนไหวด้านนอกจุดพักม้า คนเผ่าเยว่ไม่กี่คนนั้นก็รีบตั้งสมาธิ ลอบสังเกตการณ์อย่างละเอียดทันทีกระทั่งเห็นว่าหลังจากพวกทหารกินข้าวแล้ว ได้เริ่มเก็บกระโจม เก็บข้าวของ คนเผ่าเยว่ไม่กี่คนนั้นจึงเข้าใจทันทีว่ายามนี้พวกเขาจะออกเดินทางแล้วครู่หนึ่งจึงเห็นรถม้าที่สลักสัญลักษณ์จวนอี้อ๋องค่อย ๆ เคลื่อนตัวออกจากจุดพักม้าที่ตามอยู่ด้านหลังรถม้าคือ รถคุมตัวนักโทษคันหนึ่งคนในรถคุมตัวนักโทษขดตัวอยู่ที่มุมรถ ผมยุ่งเป็นกระเซิง หน้าตาสกปรกมอมแมม เส้นผมอันยุ่งเหยิงกระเซอะกระเซิงแทบจะบดบังไปทั้งใบหน้าคนเผ่าเยว่ไม่กี่คนนั้นมองดูอยู

ต้องโคลงเคลงอยู่บนหลังม้าตลอดทาง ยามนี้คนเผ่าเยว่เหล่านั้นเลยหน้าขาวซีด ท่าทางเซื่องซึมเซียวจิ่งอี้มองดูของที่ค้นมาได้จากตัวพวกเขา ฉับพลันสายตาของเขาก็จับจ้องไปที่ป้ายอาญาสิทธิ์ชิ้นหนึ่งเขาคว้าป้าอาญาสิทธิ์ชิ้นนั้นมาดูอย่างละเอียด มั่นใจว่าตนเองไม่ได้ตาฝาดแน่นอนนี่เป็นป้ายอาญาสิทธิ์ของจวนองค์ชายสามป้ายอาญาสิทธิ์ขององค์ชายสามไปอยู่ในมือของคนเผ่าเยว่พวกนี้ได้อย่างไร?พวกเขาได้มาโดยบังเอิญ? หรือว่าองค์ชายสามจะสมคบคิดกับคนเผ่าเยว่พวกนี้?ดวงตาของเซียวจิ่งอี้มืดครึ้มขึ้นเล็กน้อยเขาสั่งกับเทียนเฉวียนว่า “นำตัวคนพวกนี้ลงไปเค้นให้ดี!”สองคนที่ลอบเข้ามาวางยาพิษในจุดพักม้าเมื่อคืนนี้ กอปรกับไม่กี่คนที่จับตัวได้เพิ่มในวันนี้ น่าจะพอซักถามข้อมูลอะไรออกมาได้บ้างหลังจากเวินเจาถูกจับ เซียวจิ่งอี้ก็คิดหาวิธีเต็มที่ในการใช้เวินเจาเป็นเหยื่อล่อ ทว่าจนใจที่ราชครูเผ่าเยว่ผู้นั้นกลับไม่งับเหยื่อเที่ยวค้นหาทั่วทั้งเมืองจินโจวอยู่หลายรอบ ก็ยังจับตัวราชครูเผ่าเยว่ไม่ได้หลังจากนั้นเขาจึงต้องเปิดประตูเมือง ทั้ง ๆ ที่รู้ดีว่ามีความเป็นไปได้สูงที่ราชครูเผ่าเยว่ผู้นั้นจะปะปนกับชาวบ้านออกนอกเมืองไ

เซียวจิ่งอี้จำได้ว่าหนึ่งในนั้นเป็นถึงผู้บัญชาการของทหารรักษาพระองค์ฝ่ายขวาแม้จะบอกว่าเสด็จพ่อคิดเผื่อถึงความปลอดภัยของจิงมั่ว ทว่าถึงขั้นส่งผู้บัญชาการทหารรักษาพระองค์ฝ่ายขวาออกมาด้วย เช่นนี้จะไม่เป็นการใช้คนไม่เหมาะกับงานไปสักหน่อยหรือ?หากเรื่องนี่แพร่ออกไป คงยากที่จะเลี่ยงมิให้คนคิดว่าฮ่องเต้จิ่งผิงทรงลำเอียง โปรดปรานรักใคร่เซียวจิงมั่วพระราชนัดดาผู้นี้มากเกินไปความคิดนี้แล่นผ่านใจของเซียวจิ่งอี้ แล้วก็ถูกเขาเก็บไปทันทีตั้งแต่เล็กจนโต เขาได้ยินคนอื่นวิพากษ์วิจารณ์ว่าเสด็จพ่อทรงลำเอียงรักเสด็จแม่ของเขา ลำเอียงรักเขาผู้เป็นโอรสมาไม่น้อยยามนี้เสด็จพ่อทรงลำเอียงโปรดปรานบุตรชายของเขาอีกคน ก็ดูเหมือนว่ามันจะมิใช่เรื่องใหญ่โตอะไรคิดแล้ว คนอื่น ๆ ก็คงจะเคยชินมานานแล้วยิ่งไปกว่านั้น ในฐานะที่จิงมั่วเป็นบุตรชายของเขา หากกระทั่งเรื่องวิจารณ์แค่นี้เขายังทนรับไม่ได้ แล้วจะไปพูดถึงเรื่องอื่นได้อย่างไร?เซียวจิ่งอี้ดึงสมาธิกลับไปอยู่ที่บุตรชายอย่างเซียวจิงมั่วอีกครั้ง แล้วจึงเห็นบุตรชายกำลังแอบอิงอยู่ในอ้อมกอดของอวิ๋นฝูหลิง ปากเล็ก ๆ นั่นก็พูดเจื้อยแจ้วถึงชีวิตในเมืองหลวงของเขา หลังจ