Semua Bab My Brother in-Law, My Lover: Bab 71 - Bab 80

Third Person“Anong sinasabi mo, Marco? Nababaliw ka na ba?” tanong ni Ashley, sinikap na magmukhang inosente kahit na binabalot na ng kaba ang kanyang puso. Ramdam niya ang malamig na pawis na bumabalot sa kanyang likuran. “Ito na ba ang naisip mong paraan para lang magkaroon kayo ng relasyon ng kakambal ko?”Matalim ang tingin ni Marco, parang punyal na dumudurog sa katahimikan ng silid.“Manahimik ka!” sigaw ng lalaki, dahilan upang mapaigtad si Ashley. Tumindig ang balahibo niya sa galit na naririnig sa boses nito. Nakakuyom ang mga kamay ng lalaki, nanginginig sa pagpipigil. Para bang isang saglit na lang ay sasabog na ito. Bagay nna ayaw niya pa ring mangyari dahil iniisip niya na kapatid pa rin ito ng babaeng mahal niya.Kita ni Ashley ang apoy sa mga mata ni Marco na tila hindi na ang lalaking minahal niya noon. Iba na ito. Punong-puno ng poot at pagkasuklam.“Hindi mo na ako madadaan sa pag-arte mo. Buking na buking ka na. Siguraduhin mo lang na wala kang kinalaman sa pagpapal

AshlynIlang buwan ang mabilis na lumipas. Sa bawat paggising ko, unti-unti kong natutunang yakapin ang bagong buhay dito sa Cabiao. Unti-unti ko ring natutunang ngumiti, kahit pa sa likod ng mga ngiting iyon ay may nakatagong kirot.Si Sandro, hindi kailanman sumuko. Patuloy niya akong dinadalaw kung weekends at holidays, dinadala ng walang sawa ang mga paborito kong prutas at ang hindi mawawalang mainit na kape. Kahit ilang ulit ko siyang tinanggihan, kahit ilang beses ko siyang pilit na itinulak palayo, lagi pa rin siyang bumabalik na tila isang ilaw na hindi matitinag sa gitna ng bagyo."Ashlyn," malumanay niyang sabi minsan, habang iniabot ang isang supot ng suman. "Hindi ko hinihiling na mahalin mo ako... Gusto ko lang na nandito ako, kung sakaling kailanganin mo."Napapikit ako noon, pilit na itinatago ang luhang gustong kumawala. Hindi ko siya kayang paasahin. Hindi ko siya kayang gawing panakip-butas. Hindi patas at mas lalong hindi iyon makatarungan para sa kanya.Alam ko kun

MarcoExcited akong pumunta ng Nueva Ecija. Nasiguro na ng detective na inuupahan ni Andy na nandoon nga si Ashlyn, ang tunay na Ashlyn, ang aking asawa. Ang inakala kong si Ashley noon.Madilim pa lang ay nagmaneho na ako palabas ng Maynila. Gusto ko, sa pagputok pa lang ng araw, makita ko na siya. Alam kong wala pa siyang naalala, pero handa akong ipaliwanag ang lahat. Sigurado ako, mauunawaan niya kung bakit ganoon kalakas ang hatak namin sa isa't isa dahil kami talaga ang nakatadhana. Kami ang tunay na mag-asawa.Pinarada ko ang sasakyan sa kabilang kalsada, eksaktong katapat ng bahay na tinukoy ng detective. Bungalow-style iyon, may konting elevation, parang simpleng tahanan ng isang tahimik na pamilya. Bukas ang pintuan, pero nakasarado ang screen door, animo'y nag-aanyaya pero may bahagyang pag-iingat.Huminga ako nang malalim. Pinatay ko ang makina, bumaba ng sasakyan, at dahan-dahang naglakad papasok sa gate na naiwan pang nakabukas. Napakunot ang noo ko. Hindi man lang ba sil

AshlynAlam na niya.Napapitlag ako, ngunit pilit kong pinanatiling kalmado ang aking sarili. Hindi ako dapat magpakita ng kahit anong senyales na nagbalik na ang aking alaala.Kailangan kong magpanggap at magpatuloy sa larong ito ng kasinungalingan, kahit na ang bawat tibok ng puso ko ay nagsusumigaw ng katotohanan.Habang tinitignan ko siya at pinagmamasdan ang expressions niya ay malamang na iniisip niya na si Maya ay anak namin ni Sandro.Hindi ko siya masisisi lalo at nadatnan niya ang lalaki dito ng sobrang aga. Sa ngayon, hayaan ko muna siyang mag-isip ng ganoon. Ako nga mismo, nalilito pa rin. Hindi ko alam kung alin ang dapat kong piliin, ang muling pagbabalik sa nakaraan o ang pagtataguyod ng bagong simula.At si Ashley... Ang kakambal kong minsan ko nang pinagkatiwalaan ng lahat. Minahal ng lubos at ni minsan ay hindi ko naisip na magagawan ako ng hindi maganda. Ano kaya ang binabalak niya ngayon?Hindi ko maalis sa isip ko ang posibilidad na sa muling pagharap ko sa kanya,

Ashlyn“Sigurado ka ba sa desisyon mong ‘yan?” tanong ni Sandro, habang bahagyang nakakunot ang noo at nakatingin sa akin nang diretso. Tinawag ko siya mula kina Ate Ovie matapos umalis si Marco. Ngayon ay magkaharap kami sa sala at mabigat ang hangin sa pagitan naming dalawa. Karga ko si Maya, mahimbing ang tulog sa bisig ko, walang kamalay-malay sa bigat ng desisyong ginawa ko.Tahimik akong tumango.Bakas sa kanyang mukha ang lungkot, pero hindi niya ito lubusang ipinapakita. Tinapik-tapik lang niya ang gilid ng sofa, tila sinusubukang kontrolin ang nararamdaman.Sa loob-loob ko, sumisikip ang dibdib ko. Ang sakit. Paano ko ba nagagawang saktan ang lalaking laging nariyan para sa akin? Si Sandro, na kahit kailan ay hindi nagkulang sa kabutihan. Bakit hindi ko siya natutunang mahalin? Bakit ang puso ko, kahit paulit-ulit niyang pinipilit pasukin, ay nananatiling nakasarado para sa kanya?“Alam mo namang asawa ko pa rin siya, ‘di ba?” mahina kong wika. Hindi ako makatingin nang direts