All Chapters of AANGKININ KO ANG LANGIT: Chapter 21 - Chapter 30

"MOMMY, take your medicine and be healthy!"Ilang buwan ding naging masigla si Jamilla dahil sa makulit na manikang laging pinapatunog ni Lala kapag oras na ng pag-inom ng mga gamot. Sa pagkain at pagtulog, hindi rin nawawala si Angel sa tabi ng dalaga.Maayos na sana ang lahat. Nagsisimula nang bumangon ang magkakapatid mula sa pagkawala ng mga magulang nila.Lumipat sila ng tirahan upang makaiwas sa kontrobersiya lalo pa't naging usapin sa kanilang lugar na kaya namatay sina Cardo at Marta dahil sa pagbubuntis ni Jamilla.Nakahanap na ng permanente at maayos na trabaho si Von. Ilang buwan na lang at magtatapos na rin sa pag-aaral si Lala.Tahimik na sila. Pinag-aaralan na nilang unti-unting makalimot sa sakit na dinulot ng nagdaang pangyayari sa buhay nila."Jamilla, mukhang malapit ka nang manganak."Ngumiti lang siya sa isa sa mga kapitbahay na nadaanan niya."Alam mo na ba ang kasarian ng magiging anak mo?""Hindi pa po.""Bakit naman?" usisa ng isa pa nilang kapitbahay.Hindi si

"BITIWAN niyo 'ko! Bitiwan niyo 'ko! Lala! Lala!"Ilang nagmamalasakit na kapitbahay ang pumipigil sa pagwawala ni Jamilla habang nakatunghay sa nasusunog nilang bahay."Ang kapatid ko nasa loob! Iligtas niyo ang kapatid ko! Lala! Lala! Parang awa niyo na! Nasa loob ang kapatid ko! Lala! Lala!""Jamilla," mangiyak-ngiyak na singit ng isang babae. "Sa tingin ko nasa loob din ang kuya mo kasi nakita ko siya kaninang dumating. Binati pa nga ako."Nanlaki ang mga mata ng dalaga na lalo pang nanlaban sa mga humahawak sa kanya. "Hindi! Hindi! Kuya! Lala! Bitiwan niyo 'ko! Tulungan niyo ang mga kapatid ko!" pagsusumamo niya sa mga taong nakapaligid.Mabilis na nagbigay-daan ang laht nang magkasunod na dumating ang tatlong fire truck at isang ambulansiya."Sir, sir!" Nagmamakaawang sinalubong ni Jamilla ang ilan sa mga bombero. "Ang mga kapatid ko po nasa loob! Iligtas niyo sila! Parang awa niyo na! Iligtas niyo sila!""Gagawin namin ang lahat nang aming makakaya." Natuon ang tingin nito sa t

"JAMILLA!"Lumingon ang dalaga. Nag-aapoy sa galit ang mga mata nito. "Huwag kang lalapit!""Anong ginagawa mo riyan?" Iniunat niya ang kamay. "Halika. Baka mahulog ka.""Sinabi nang huwag kang lalapit!""Jamilla!" sigaw ni Jordan nang iamba ng dalaga ang isang paa sa ere. "Bumaba ka riyan!""Wala na siyang itinira sa akin! Ang lupit niya!" Humagulgol ito. "Kinuha niya lahat nang mga mahal ko! Wala siyang itinira! Wala siyang awa! Wala siyang puso!""Jamilla, huminahon ka.""Huwag kang lalapit!" pagbabanta nitong sigaw nang makitang humakbang palapit si Jordan."Pag-usapan natin ito. Hindi maaayos ang problema mo kung idadaan mo sa galit at pag-iyak. I will listen. And you know that I'm willing to help.""Sinungaling! Wala kang pinagkaiba kay Jerry! Manloloko! Hindi ka tumupad sa pangako!""Please, let's talk." Humakbang ulit siya, pero mabilis ding napahinto nang makita niyang niluwangan ni Jamilla ang hawak sa pinagkakapitan nito. Umuulan. Kaya siguradong madulas iyon. Isang maling

"PHILIPPINE time is 1:45 in the afternoon. Temperature is 28 degrees Celsius. Stay dry as rain is in the forecast..."Tinanggal ni Jamilla ang sunglasses at napatingala sa makulimlim na kalangitan. Heaven knows she's coming back. Pero walang bagyo o anumang kalamidad ang puwedeng pumigil sa kanyang pagbabalik. Pinaghandaan niya iyon ng walong taon."Mabuhay! Thank you for flying with us! Enjoy your stay!"Tumayo na ang dalaga sa kinauupuan kasunod si Jordan. It was eight years ago that they had been on their first flight together. Napakabilis ng panahon. At marami nang nagbago sa kanyang buhay."Welcome back!" Nakangiting salubong ni Marco na naghihintay na sa labas ng NAIA. Bumati rin si Rex sa dalawa. "Kumusta naman ang biyahe?""Nakakapagod," tugon ni Jordan."Hindi masyadong halata. Siguro dahil sa magandang dilag na kasama mo."Namula pareho sina Jordan at Jamilla sa panunudyo ni Marco na sinabayan pa ng nakakalokong tawa."Look at that!" patuloy na pagbibiro nito. "Nagba-blush b

NAGISING ang nahihimbing na si Jamilla sa mahihinang yugyog sa balikat niya. At nagmulat siya nang marinig ang tinig ni Rex."Ma'am, nandito na tayo.""Tatay Rex, Jamilla na lang po."Napakamot ito sa ulo. "Naku-""Marami mang nagbago at lumipas man ang mahabang panahon, ikaw pa rin po ang Tatay Rex ko noon."Ngumiti ang matanda saka tumango."Bakit nandito tayo?" pagtataka niya nang tumanaw sa labas ng binata.Hindi ang Talisay Public Cemetery ang kanilang kinaroroonan. Sa halip, nakikita niya ang magandang pagkakalilok ng pangalang MEMORIAL PARK sa kulay kremang marmol."Pinalipat dito ni Sir Jordan ang pamilya mo para maayos ang kanilang himlayan."Napangiti si Jamilla. Lahat na lang nang magpapasaya sa kanya ay ibinibigay ng binata. Masuwerte siyang nakilala ito. Darating ang araw na makakabawi rin siya sa mga kabutihan nito."Pinabili niya rin po sa akin."Bumaba ang tingin ni Jamilla sa limang tangkay ng pulang rosas. "Salamat."Sinamahan ni Rex hanggang sa labas ng mausoleum an