All Chapters of พ่ายเกมสวาท: Chapter 331 - Chapter 340

ตอนที่ 310 พ่ายเกมสวาท (จบ) (2)“อื้ออออออ ~~ เสียว ~~”แต่ทว่า...ไม่ใช่แค่เพราะหญิงสาวเท่านั้นที่เสียวซ่าน แต่ชายหนุ่มที่กำลังหมกมุ่นอยู่กับเนื้อนุ่มรสหวาน เขาเองก็เสียวซ่านอยากกระแทกบางอย่างเข้าร่างบางไปเช่นกันและเพื่อที่จะตอบสนองความต้องการของกายหนุ่มนั้น มือหนาที่เคยประคองเต้างามเพื่อป้อนเข้าปาก ก็เปลี่ยนมาประคองเอวบางที่ร่างกำลังอ่อนระทวยแทน จากนั้นมืออีกข้างก็ยกขาเรียวที่สั่นระริกของคนใต้ร่างให้ยกอ้ากว้าง แล้วเขาก็ได้ทำการ...พรวดดดด ~~“อึก อ๊ะ...อื้ออออ จุก ~~ / อ๊าาาาา ~~”ลำเอ็นขนาดใหญ่ที่ตั้งท่าคอยอยู่นาน ก็ได้ถูกสอดใส่เข้าทางร่องเสียวที่แย้มกลีบอ้ากว้างออกด้วยความรวดเร็วปั่ก ปั่ก ปั่ก พั่บๆๆๆ แจ๊ะๆๆๆบั้นเอวอันแข็งแกร่งที่เก็บความกำหนัดมานานนับชั่วโมง จัดการกระหน่ำกระแทกกระทั้นเน้นย้ำเข้าที่ร่องเสียวอย่างไม่ออมมือ จนร่างบางตัวสั่นสะท้านกระเด็นกระดอนไปตามแรงกระแทกที่ถาโถมเข้าใส่“อ๊ะ อ๊ะ อ๊ะ อื้ออออ เสียว อื้อออออ จุก อ่าาาาา ~~” เสียงหวานควรญครางพร้อมกับมือที่จิกไปที่ไหล่แกร่ง เพื่อประคองร่างตัวเองที่กำลังสั่นไหว“อ่าาาา อ๊ะ ตอดดีจังเลยทูนหัว อ๊ะ ผัวจะทนไม่ไหวอยู่แล้ว อื

ตอนพิเศษ : เด็กผู้หญิงคนนั้น...(2)“และ...ผู้เด็กผู้ชายที่อยู่ในรูปนั่นก็คือเฮียเอง...” เขาพูดพร้อมระบายยิ้ม โดยที่ฉันได้แต่งงเป็นไก่ตาแตก(นี่มันอะไรกันเนี้ย (OoO) )“เป็นไปได้ยังไง ละ...แล้วเอลิซไปถ่ายรูปกับเฮียตอนไหน แล้วเรารู้จักกันได้ยังไง เอลิซจำไม่เห็นได้เลย...??” (*-*) ? ฉันรัวคำถามออกมาเป็นชุด ด้วยใจที่ตื่นเต้นระคนสับสนก่อนที่เขาจะยังไม่ได้ตอบอะไร แต่เลือกที่จะหันไปหยิบอะไรบางอย่างขึ้นมาแทน...“แล้วถ้าอันนี้ล่ะ เอลิซพอจะจำมันได้ไหม” เขาที่ยื่นอมยิ้มที่มีลักษณะเป็นแหวนพลาสติก ที่ส่วนหัวเป็นลูกอมรูปเพชรขนาดใหญ่มาให้ทันทีที่ฉันได้เห็นของสิ่งนี้ ก็พลันนึกอะไรบางอย่างออก...“อ่ะ...อันนี้พอคลับคล้ายคลับคลาค่ะ เหมือนจะเป็นลูกอมที่เอลิซชอบกินตอนเด็ก ๆ จำได้ว่ามีอยู่ครั้งหนึ่ง เพิ่งดูดไปได้แค่ครั้งเดียวเอง แล้วมันก็หายไปไหนไม่รู้ ตอนนั้นเอลิซจำได้ว่าเอลิซตื่นมาหาไม่เจอก็ร้องไห้ใหญ่เลยค่ะ” ฉันมองดูอมยิ้มที่คุ้นเคยในวัยเด็ก พร้อมกับความจำเกี่ยวกับขนมชิ้นนี้ที่หลั่งไหลเข้ามา ขนมที่ ณ ตอนนี้ไม่มีขายแล้ว มันช่างเป็นเหมือนของล้ำค่าในเวลานี้จริง ๆและน่าแปลกที่แม้ว่าวันเวลาจะล่วงเลยผ่านมาน

ตอนพิเศษ : เด็กผู้หญิงคนนั้น...(4)“เอลิซเนี้ยนะ ขอเฮียแต่งงาน...” (*O*) เธอที่ยังอึ้งไม่หาย เอ่ยถามพร้อมกับเอานิ้วชี้ไปที่ตัวเอง“ใช่...แก่แดดมากด้วย ตัวเท่าเมี่ยงก็ขอผู้ชายแต่งงานล่ะ แถมยังหมั้นด้วยแหวนเพชรขนมอีก แล้วเอลิซรู้ไหมว่าไอ้แหวนขนมเนี้ยมันทำให้เฮียโดนมดกัดไปตั้งหลายตัว” เขาที่พอนึกไปถึงตอนนั้นที่ตัวเองโดนมดกัดจนตุ่มขึ้นก็ยังรู้สึกคันยุบยิบอยู่เลยฉันยู่ปากอย่างไม่อยากจะเชื่อว่าตอนเด็กตัวเองจะนิสัยแบบนั้น...“เออ...เฮียกะว่าจะถามถ้าได้เล่าเรื่องนี้ว่า เอลิซพอจะจำได้ไหมว่าทำไมวันนั้นเอลิซถึงเรียกเฮียว่าเฮียล่ะ ปกติเด็กทั่วไปถ้าเจอคนที่อายุเยอะกว่าก็มักจะเรียกพี่มากกว่า” คุณเซฟถามฉันด้วยความสงสัย ก่อนที่ฉันจะให้คำตอบกลับไปว่า...“เอลิซน่าจะเรียกตามแม่หนะค่ะ ปกติแม่เรียกป๊ะป๋าเอลิซว่าเฮีย แต่ว่าตอนนั้นเอลิซก็จำไม่ได้เหมือนกันว่าทำไม่ เพราะปกติเอลิซเจอใครที่แก่กว่าเอลิซก็เรียกพี่ตลอดนะคะ...แปลกจริง...” ฉันที่รู้สึกงงตัวเองเหมือนกันว่า แต่ถ้าให้ฉันเดานี่คงเป็นคำตอบเดียวที่ใกล้ตัวฉันมากที่สุด ถึงเรื่องที่แม่ของฉันเรียกพ่อว่าเฮียฉันก็เลยเรียกตาม...“ชิ...ก็ขนาดเฮียบอกให้เรียกเฮียแ

ตอนพิเศษ : ความลับของเรน่า...(2)หลังจากนั้นฉันก็มีโอกาสได้เจอเขาบ่อยขึ้น (บ่อยใน ณ ที่นี้ก็จะประมาณเดือนละครั้งมั้งถ้าฉันจำไม่ผิด) แต่ทว่า...เขาก็ยังคงเป็นเขาเช่นเดิมคงเส้นคงวาเสมอต้นเสมอปลายไม่เคยเปลี่ยน เพราะทุกครั้งที่บ้านของเขามาเที่ยวหาบ้านฉัน แม้ว่ามันจะทำให้ฉันตื่นเต้นทุกครั้งเพราะจะได้เจอกับเขา...แต่ทว่า...เราก็แทบจะไม่ได้คุยกันเลย...เขามักจะชอบทำหน้านิ่งเป็นรูปปั้นเวลามาที่บ้านของฉัน แม้ว่าฉันที่อยากจะทำความรู้จักกับเขาให้มากขึ้น แต่ด้วยท่าทางที่ไม่เป็นมิตรเอาซะเลย ทำให้ในหลาย ๆ ครั้งที่เจอกัน ฉันมักจะได้แค่แอบมองคนตรงหน้าที่ฉันชอบเท่านั้น...ฉันที่มักจะแอบพินิจพิจารณาใบหน้าหล่อเหลาคมเข้มราวกับเทพบุตรของเขาอยู่เสมอ ใบหน้าที่ไม่ว่าจะมองยังไงก็ปิดบังความหล่อไม่มิด ดวงตาสีเทาเข้มที่มักจะหลุบต่ำลงเล็กน้อยเหมือนไม่อยากจะแยแสอะไรบนโลกใบนี้ ทำให้ฉันสัมผัสได้ถึงความเคร่งขรึมเยือกเย็นจนทำให้เผลอคิดไปว่าถ้าหากเข้าเงยหน้ามาสบตาฉันในทันทีฉันอาจจะแดดิ้นสิ้นใจตายลงเลยก็เป็นได้อีกทั้งสายตาแบบนี้ ถ้าหากลองได้จ้องมองใครเขาแล้วล่ะก็ คนเหล่านั้นอาจจะหนาวสั่นตัวแข็งทื่อดังโดนเมดูซ่าจ้องตาก็ไม

ตอนพิเศษ : ความลับของเรน่า...(4)...สุขสันต์วันเกิดเรน่า...ป้ายบิลบอร์ดขนาดใหญ่ที่ถูกแปะติดไว้อยู่ตรงทางเข้างานและตรงกลางงาน เพื่อบ่งบอกว่าวันนี้เป็นวันสำคัญของฉันงานฉลองวันเกิดที่ถูกจัดขึ้นภายในสวนที่คฤหาสน์ของตระกูลอโลดีรุสของฉัน ความยิ่งใหญ่อลังการที่ถูกจัดขึ้นเพื่อให้สมฐานะลูกสาวเพียงคนเดียวของตระกูลใหญ่ระดับประเทศ อีกทั้งยังเป็นวันสำคัญอีกวันที่เมื่อคนในตระกูลถึงอายุเกณฑ์ที่เหมาะสมตามธรรมเนียมแล้ว จะต้องประกาศการเปลี่ยนจากวัยเด็กสู่วัยสาว เพื่อที่จะแสดงถึงความพร้อมที่จะยอมรับภาระหน้าที่ที่จะได้รับมอบหมายจากตระกูล เพราะฉะนั้นงานวันนี้จึงยิ่งใหญ่เป็นพิเศษเมื่องานเริ่มขึ้นแขกเหรื่อทั้งของฉันและผู้ใหญ่ที่เป็นแขกของคุณพ่อคุณแม่ของฉันก็ต่างทยอยกันเข้ามาในงานเพื่อแสดงความยินดีและเป็นเกียรติให้กับวันสำคัญของฉันในวันนี้แต่ทว่า...ในจำนวนแขกเหรื่อที่มากมาย สายตาของฉันกลับจับจ้องมองหาเรือนร่างของเขาแต่เพียงผู้เดียว“หรือว่าจะไม่มา...” ฉันพึมพำกับตัวเองพร้อมกับแสดงสีหน้าเศร้า จนเพื่อน ๆ ที่อยู่ในวงล้อมตามสงสัย“เรน่าเป็นอะไรหรือเปล่าทำไมทำหน้าเศร้าเชียว” เพื่อนไฮโซคนหนึ่งที่ฉันจำได้ว่าเป็