Semua Bab บุตรชายตัวน้อยของบัณฑิตจาง: Bab 101 - Bab 110

หลังจากที่ท่านอ๋องออกไปจากห้องครัวแล้ว จางอี้หมิงถึงกับลอบถอนหายใจออกมาด้วยความโล่งอก หากหนิงอ๋องยังประทับอยู่ คนครัวจากเหลาซิ่งฝูคงไม่มีสมาธิทำสิ่งใดแน่ เด็กน้อยเรียกขวัญตัวเองและชะเง้อคอมองเนื้อย่างบนเตา เมื่อเห็นว่าย่างสุกได้ที่แล้วจึงรีบบอกให้อู๋เจ๋อยกลงมา“ท่านลุงหั่นตามขวางเป็นชิ้นหนาเท่านี้นะขอรับ” จางอี้หมิงยกนิ้วตนเองให้อู๋เจ๋อดู“โอ้ หมิงหมิงน้อย ดูสิ...มันสุกเกรียมข้างนอกแต่ข้างในสุกกำลังพอดี ช่างล่อลวงให้ลิ้มลองยิ่งนัก” พ่อครัวใหญ่จากเหลาอาหารอันดับสองอุทานออกมา เพราะการทำเนื้อย่างของคนทั่วไปไม่ได้หมักด้วยเครื่องเทศใด ๆ และย่างไปตามปกติเท่านั้น เนื้อด้านในจึงไม่สุกและไม่ชุ่มฉ่ำถึงเพียงนี้“ท่านลุง เพราะเป็นเนื้อหมูจึงต้องย่างให้สุก เสร็จแล้วท่านลุงจัดใส่จานเลยขอรับ ท่านอ๋องคงรอเสวยแล้ว” จางอี้หมิงเอ่ยเตือน เขาไม่แน่ใจว่าคนในสมัยนี้มีความรู้เรื่องการรับประทานอาหารสุกหรือดิบมากแค่ไหน หากพ่อครัวอย่างอู๋เจ๋อปรุงเนื้อหมูไม่สุกและส่งให้ลูกค้าทั้งอย่างนั้น ไม่ดีแน่ ยิ่งในครั้งนี้ที่มีคนชิมเป็นถึงอ๋องจากแคว้น เหลียง“ได้ ๆ” อู๋เจ๋อนำเนื้อย่างที่มีน้ำซึมออกมาเล็กน้อยวางลงไปบนจ

ในเมื่อไม่ว่าทางไหนเหลาซิ่งฝูก็เสี่ยงทั้งขึ้นทั้งล่องอยู่แล้ว ถ้าเช่นนั้นก็ขอเสี่ยงที่โอกาสรอดมากไว้ก่อนดีกว่า“ท่านลุงอู๋ มาช่วยข้าทีขอรับ”อู๋เจ๋อมัวแต่คิดถึงคำพูดของจางอี้หมิงที่ว่าหากชายตรงหน้าไม่รอด พวกตนก็ไม่รอดเช่นกัน มารู้สึกตัวอีกทีก็ได้ยินเด็กน้อยตะโกนเรียกตนเองแล้ว“ท่านลุงอู๋ท่านต้องตั้งสติ ฟังและทำตามที่ข้าบอก”“ดะ ได้ เจ้าต้องการให้ลุงทำอันใด” อู๋เจ๋อสูดลมหายใจเข้าลึก ๆ อยู่สองสามครั้งเพื่อเรียกกำลังใจให้ตัวเอง “ท่านอ๋องขอรับ หากไม่ทำให้อาหารที่ติดอยู่หลุดออกมาโดยเร็วคาดว่าท่านอาจารย์คงจะแย่เป็นแน่ ในเมื่อท่านหมอยังมาไม่ถึง ข้าก็พอมีความรู้อยู่บ้าง ขอได้โปรดอนุญาตให้ข้าได้ทำการรักษาท่านอาจารย์เบื้องต้นก่อนที่ท่านหมอจะมาถึงได้หรือไม่ขอรับ” จางอี้หมิงยกมือขึ้นเอ่ยด้วยความมั่นใจและฉะฉาน เขาไม่หลบสายตาของหนิงอ๋องแม้แต่น้อยทางด้านอ๋องหนุ่มพิจารณาเด็กน้อยตรงหน้าอย่างถี่ถ้วน รูปร่างผอม สวมใส่เสื้อผ้าดั่งชาวบ้านธรรมดา แต่การพูดจาฉะฉาน ไม่มีความกลัวเมื่อต้องพูดคุยกับตนเอง สายตาที่แน่วแน่มีความมั่นใจ และยังเป็นคนที่ควบคุมการทำอาหารเจ้าปัญหาอยู่ตอนนี้อีกด้วย“ได้ เจ้าลองดู” เมื่

“ข้าน้อยเข้าใจขอรับ”“เจ้าลุกขึ้นและกลับไปนั่งที่ได้ ความผิดได้แจ้งไปแล้วถึงเวลาความชอบบ้าง ในเมื่อเจ้าได้ช่วยชีวิตท่านอาจารย์ของเราไว้ รวมทั้งได้ทำหุบเขาเดียวดายให้ข้าได้ลิ้มรส เช่นนั้นข้าขอมอบรางวัลให้กับความกล้าหาญของเจ้าในครั้งนี้ เจ้าต้องการสิ่งใดเป็นสิ่งตอบแทนจงบอกมา” “ข้าน้อยไม่ต้องการสิ่งใดตอบแทนขอรับ มีเพียงเจตนาบริสุทธิ์ที่จะช่วยท่านอาจารย์เท่านั้น”“ข้าหนิงอ๋อง มิเคยต้องติดหนี้บุญคุณของผู้ใด เจ้าจงเอ่ยมา ข้ายินดีมอบให้ทุกอย่างในสิ่งที่ข้าสามารถให้เจ้าได้”“เช่นนั้น ข้าขอคำสัญญาว่าจะให้ความช่วยเหลือครอบครัวข้าน้อยเป็นจำนวนหนึ่งครั้งและความช่วยเหลือนั้นจะเป็นสิ่งที่ท่านอ๋องสามารถให้ได้ขอรับ” จางอี้หมิงเอ่ยความต้องการออกไปอย่างอ้อนน้อมแต่ก็ชัดเจน ทำให้หนิงอ๋องถึงกับหัวเราะออกมาเสียงดัง“ฮะ ฮะ ฮะ ข้าไม่แปลกใจที่เจ้าขอสิ่งตอบแทนเป็นสิ่งนี้ จางอี้เทา เจ้าช่างสอนบุตรชายได้ดียิ่ง เหตุใดถึงได้เจ้าเล่ห์ตั้งแต่เด็กเช่นนี้ ข้าชักอยากรู้จักเจ้าให้มากขึ้นเสียแล้ว เจ้าใช่ชาวบ้านธรรมดาแห่งหมู่บ้านหลัวถงจริง ๆ เช่นนั้นหรือ” “เรียนท่านอ๋อง ข้าน้อยและครอบครัวเคยอาศัยที่เมืองหลวงก่อนที่จะย้า

“ท่านแม่ได้งานผ้าปักจากเถ้าแก่เนี้ยมาเช่นนั้นหรือขอรับ” จางอี้หมิงเอ่ยถามมารดาด้วยน้ำเสียงตื่นเต้นหลังจากได้ทราบข่าวดีวันนี้ระหว่างที่กินมื้อเช้าเสร็จแล้ว สมาชิกทุกคนในบ้านสกุลจางต่างพากันมานั่งพักผ่อนรับแสงแดดอุ่น ๆ ในเช้าวันใหม่ เมื่อวานตอนขากลับมาถึงบ้าน ทุกคนยังอกสั่นขวัญหายไม่เลิกกับเหตุการณ์ที่จวนท่านอ๋อง จางอี้หมิงเป็นผู้ที่มีส่วนร่วมอยู่ในเหตุการณ์มากที่สุด ท่าทางดุดันแต่มีเมตตาขอหนิงอ๋องเล่นเอาหวั่นใจอยู่นาน เด็กน้อยจึงไม่ได้เล่ารายละเอียดอันใดให้ใครฟังจนกระทั่งตอนนี้“ใช่แล้วจ้ะ เถ้าแก่เนี้ยเป็นคนให้ผ้าและอุปกรณ์ปักผ้าทั้งหมดมา แม่เพียงลงมือทำเท่านั้น ท่านพ่อของเจ้ายังแนะนำให้แม่สอนหญิงชาวบ้านที่สนใจด้านนี้ ในอนาคตผ้าปักของกลุ่มการค้าหลัวถงอาจจะมีชื่อเสียงขึ้นมาก็เป็นได้” หลี่อ้ายตอบบุตรชายด้วยรอยยิ้ม นางดีใจยิ่งนักที่สามารถช่วยครอบครัวให้มีรายได้อีกทาง“หมิงเอ๋อร์ ตอนนี้คงหายตกใจพอที่จะเล่าให้พ่อฟังถึงเหตุการณ์เมื่อวานได้แล้วใช่หรือไม่” จางอี้เทาเอ่ยถาม เขาเห็นว่าบทสนทนาของแม่ลูกไม่มีอันใดต่อแล้วจึงต้องการทราบเรื่องราวระหว่างที่เกิดขึ้นขณะที่ตนเองกับภรรยารออยู่ในห้องรับรอ

ขั้นตอนมากมายถึงเพียงนี้นางไม่สามารถจดจำได้หมดในครั้งเดียว ที่ทำได้ขณะนี้ก็เพราะว่ามีหลานชายคอยประกบอย่างใกล้ชิด หากต้องลงมือเพียงลำพังแล้วผิดพลาดขึ้นมาจะลำบากเอาได้“ข้าจะช่วยท่านย่า ต่อไปเมื่อท่านย่าทำบ่อยขึ้นท่านย่าก็จะชำนาญแน่นอนขอรับ นอกจากนี้ท่านพ่อกับท่านแม่ก็สามารถมาช่วยท่านย่าทำได้ด้วย” อี้หมิงเอ่ยให้กำลังใจ“หมิงเอ๋อร์ เจ้าคิดว่าหนึ่งครั้งที่เราทำ จะได้หัวเชื้อน้ำตาลผักกี่ไห”ระหว่างที่อบหัวเชื้อน้ำตาลผักก็มีเวลานานพอที่นางหูจะเอ่ยถามถึงข้อมูลต่าง ๆ เพราะนางกังวลถึงเรื่องนี้มาหลายวันแล้วตั้งแต่ที่ได้รับใบสั่งซื้อจำนวนมาก“ถ้าเราต้มด้วยหม้อใบนี้ไปตลอด ข้าคิดว่าคงได้เพียงไหเดียวขอรับ”“อะไรนะ ได้เพียงไหเดียวเท่านั้นเองหรือ หัวเชื้อน้ำตาลผักหนึ่งไห ทำน้ำตาลผักได้หนึ่งร้อยไห ท่านอ๋องสั่งซื้อหนึ่งแสนไห เราต้องทำหัวเชื้อจำนวนหนึ่งพันไห จากที่เรานั่งทำกันมาตั้งแต่ต้นจนใกล้เสร็จนี้ใช้เวลาไปประมาณครึ่งชั่วยาม หากหนึ่งวันพวกเราทำงานทั้งวัน ตั้งแต่ยามเฉิน (07.00 – 08.59) จนถึงยามโหย่ว (17.00 – 18.59) ก็เป็นเวลา หกชั่วยามแล้วหนึ่งชั่วยามได้หัวเชื้อน้ำตาลผักสองไห ทำงานหกชั่วยาม ดังนั้นห