All Chapters of บุตรชายตัวน้อยของบัณฑิตจาง: Chapter 111 - Chapter 120

“อืม” จางอี้เทาหลังจากที่ได้ฟังปัญหาที่ เขาจึงนั่งลงและช่วยคิดหาวิธีจนลืมดื่มน้ำที่ตนเองกระหายนักหนา เวลาผ่านไปกว่าหนึ่งเค่อ สุดท้ายก็คิดวิธีขึ้นมาได้“หมิงเอ๋อร์ เหตุใดเราไม่แบ่งหัวเชื้อน้ำตาลผักออกเป็นสิบไหเล็กที่มีขนาดเท่ากัน แล้วนำหนึ่งไหหัวเชื้อน้ำตาลผักเล็กไปต้มเพื่อให้ได้น้ำตาลผักอีกสิบไหเล่า เช่นนี้เราก็รู้ปริมาณที่แน่นอนแล้ว” จางอี้เทาเล่าวิธีการทดลองให้ทั้งสองคนได้ฟังด้วยน้ำเสียงตื่นเต้น“โอ้ จริงด้วยขอรับท่านพ่อ เช่นนี้เราก็ไม่ต้องใช้ไหเปล่าถึงหนึ่งร้อยไห และยังทดลองปรับเปลี่ยนสูตรได้ง่ายขึ้นเพราะไม่ต้องต้มในปริมาณครั้งละมาก ๆ ท่านพ่อท่านช่างฉลาดยิ่งขอรับ” จางอี้หมิงเอ่ยถึงข้อดีของวิธีที่บิดาบอกมาก่อนจะเข้าไปกอดผู้เป็นพ่อไว้ด้วยความดีใจท่านพ่อของเขาช่างฉลาดหลักแหลม สมแล้วที่เป็นบัณฑิต “เมื่อได้วิธีแล้ว พวกเราก็มาทดลองกันต่อเถอะหมิงเอ๋อร์ บิดาเจ้าจะได้ดื่มน้ำและไปล้างต้นหญ้าหวานที่ลำธารเสียที” นางหูเอ่ยสรุปให้หลายชายได้ฟังจางอี้เทารู้สึกคอแห้งทันทีเมื่อมารดาเอ่ย มัวแต่นั่งคิดหาวิธีแก้ปัญหาจนลืมจุดประสงค์ที่เข้ามาในบ้านไปเสียสนิทตลอดบ่ายนั้นครอบครัวจางไม่ว่าจะเป็นนางหูและ

“ฮะ ฮะ ฮะ ข้าเตือนพวกเจ้าแล้วว่าบ้านจางเป็นพวกหลอกลวงแต่ก็ไม่มีใครเชื่อข้าสักคน บ้านจางหลอกให้พวกเจ้าปฏิเสธงานในเมือง หลอกให้พวกเจ้าดีใจว่าจะมีรายได้เป็นกอบเป็นกำ ตอนนี้พวกเจ้าคงรู้ตัวแล้วใช่หรือไม่” หลวนซานหัวเราะเสียงดังหลังจากได้ฟังจบ เขาผยองตัวขึ้นอย่างผู้ที่มีชัย “หลวนซาน หากเจ้าไม่พูดไม่มีใครหาว่าเจ้าเป็นใบ้ ไม่ช่วยคิดหาวิธีแก้ปัญหาก็จงเงียบ พวกข้าจะได้หาทางออกเรื่องนี้กัน” ซุนซูเย่ต่อว่าหลวนซาน ชายเพียงคนเดียวที่มีคติต่อบ้านจาง“เราไปหาซื้อฟืนจากหมู่บ้านอื่นดีหรือไม่” ชายคนหนึ่งออกความเห็น“เป็นไปไม่ได้หรอก เพราะหมู่บ้านอื่นก็ต้องสะสมฟืนสำหรับหน้าหนาวเช่นกัน ทุกปีที่ผ่านมาฟืนก็เกือบจะไม่พอใช้อยู่แล้ว เรื่องฟืนเป็นปัญหาของเรื่องนี้จริง ๆ” ซุนถงตอบคำถามของลูกบ้านและถอนหายใจออกมา“หากเราตัดไม้มาทำฟืนแทนเล่า” ชายอีกคนเสนอความเห็นบ้าง“พวกเรามิต้องตัดไม้จนหมดภูเขาหรือไร” ชาวบ้านอีกคนตอบผ่านไปประมาณหนึ่งเค่อ จางอี้เทาเห็นว่าทุกคนคงไม่มีทางออกถึงปัญหาเรื่องฟืนเป็นแน่แท้แล้ว เขาจึงแจ้งเรื่องที่สองต่อทันที“สำหรับเรื่องที่สอง ถึงแม้ว่าเรายังหาข้อสรุปเรื่องน้ำตาลผักไม่ได้ แต่ข้ามีข่าวด

ในยามราตรีที่ท้องฟ้าถูกชโลมไปด้วยสีดำราวกับน้ำหมึก ดวงดาวที่เคยสว่างไสวหายลับ เหลือเพียงความเงียบงันแสนเศร้าสร้อยที่ปกคลุมกระท่อมปลายนาแห่งนี้เอาไว้ สมาชิกบ้านจางทั้งสี่กำลังเครียดหนัก ปัญหาเรื่องน้ำตาลผักที่ยังช่วยกันคิดหาทางออกไม่ได้ทำให้กังวลจนไม่อาจข่มตานอนบนแคร่ไม้ไผ่ซึ่งเป็นที่นอนของเด็กชายตัวน้อย ใบหน้าเล็กส่ายไปมา คลับคล้ายคลับคลาว่ากำลังฝันร้าย ใช่แล้ว จางอี้หมิงกำลังฝันร้าย เขาฝันถึงชาติก่อนตอนที่ตนเองเป็นเด็กและอาศัยอยู่ที่บ้านเด็กกำพร้า สถานที่ที่มีความทรงจำทั้งดีและร้าย เพราะเขามีแม่ครูผู้เปรียบเสมือนมารดาที่รักเด็กกำพร้าในบ้านอุ่นไอรักทุกคน แต่ในขณะเดียวกันก็ขาดแคลนในทุกเรื่องทั้งอาหาร อุปกรณ์การเรียน เสื้อผ้า ความอบอุ่นจากบุพการีไม่ต้องพูดถึง แม้แต่ยารักษาโรค หากเจ็บป่วยเล็ก ๆ น้อย ๆ บ้านอุ่นไอรักก็ไม่มีเงินมากพอที่จะพาเด็ก ๆ ไปหาหมอ แม่ครูจึงต้องหายาสมุนไพรพื้นบ้าน ยาสามัญประจำบ้านที่ทำขึ้นมาเองรักษากันไปตามมีตามเกิดนนท์ครับ ลูกเป็นหวัดยังไม่ถึงกับเป็นไข้ เอายาอมแก้เจ็บคอนี้ไปอมไว้นะลูก นนท์ต้องรักษาสุขภาพให้ดี อย่าให้เป็นมากกว่าเดิม ถ้านนท์เป็นไข้มาก ๆ แม่ครูไม่มีเ

หลังจากที่จางอี้เทาและจางอี้หมิงจ่ายค่าผ่านประตูเมืองเข้ามาแล้ว พวกเขาต่างเร่งรีบตรงไปยังร้านของเถ้าแก่หวังในทันที สองพ่อลูกสกุลจางกำลังนั่งปรึกษาหารือกับเถ้าแก่ท่ามกลางบรรยากาศอันเคร่งเครียด เนื่องจากจางอี้หมิงเล่าถึงสาเหตุที่พวกเขาต้องมาพบเถ้าแก่หวังในวันนี้อย่างกะทันหัน หลังจากเพิ่งไปตกลงทำการค้ากับหนิงอ๋องมาได้ไม่ถึงสองวัน“หมิงหมิงน้อย เจ้าบอกว่าเจ้าไม่สามารถส่งน้ำตาลผักจำนวนหนึ่งแสนไหได้เช่นนั้นหรือ มันเกิดอันใดขึ้น” เถ้าแก่หวังถึงกับหน้าซีดเมื่อได้ฟังเรื่องเล่าจากปากเด็กน้อย“ใช่แล้วขอรับ เพราะข้าลืมคิดไปว่าต้องใช้ฟืนเป็นจำนวนมากในการต้มน้ำตาลผักมากขนาดนั้น ฟืนจึงไม่เพียงพอให้เอามาใช้ต้มน้ำตาลผัก ชาวบ้านต้องเก็บไว้เป็นเชื้อเพลิงในฤดูหนาวขอรับ”“เช่นนั้นจะทำเช่นไรกันดี หนิงอ๋องต้องไม่พอพระทัยกับคำตอบนี้เป็นแน่” เถ้าแก่หวังถึงกับถอนหายใจออกมาอีกครั้งด้วยความกังวล“เถ้าแก่อย่าได้เป็นกังวลไปเลยขอรับ ข้าหาทางแก้ไว้เรียบร้อยแล้ว เพียงแต่ข้าต้องพึ่งเถ้าแก่ในการเป็นผู้ไปแจ้งข่าวให้แก่ท่านอ๋องทราบขอรับ”“หือ หมิงหมิงน้อยลองบอกวิธีแก้ปัญหาของเจ้าให้ข้าฟังได้หรือไม่ และเจ้าต้องการให้ข้าทำ

“ข้าเป็นเด็กน้อยเพียงเท่านี้ คงไม่สามารถคิดอาหารได้ตามที่ท่านอ๋องต้องการ ถ้าหากมันง่ายเช่นนั้นคงมีคนคิดอาหารนั้นขึ้นมาตั้งนานแล้วขอรับ แม้แต่ท่านอ๋องยังคิดไม่ได้ แล้วท่านคิดหรือว่าข้าจะมีความสามารถนั้นหรือขอรับ” จางอี้หมิงบอกเสียงเรียบ เขาพยายามไม่โวยวายงอแง“บังอาจ เจ้าเด็กปากไม่สิ้นกลิ่นน้ำนม เจ้ากล้าตำหนิท่านอ๋องเช่นนั้นหรือ คงไม่อยากมีหัววางไว้บนบ่าแล้วใช่หรือไม่” อาจารย์เทียนอี้ทนไม่ไหวที่เจ้านายของตนถูกหลบหลู่เช่นนี้จึงตวาดออกไป“ขอประทานอภัย ข้าหาได้มีเจตนาลบหลู่ท่านอ๋องไม่ ข้าเพียงพูดความจริงเท่านั้น” จางอี้หมิงรีบก้มหัวโขกลงกับพื้นเพื่อขออภัยนี่อันใดเล่าที่เขาไม่อยากติดต่อกับราชวงศ์เพราะไม่รู้เมื่อไรจะทำให้ไม่พอใจ ยุคสมัยนี้ ระดับชั้นทางสังคมแตกต่างกันเกินไปจางอี้เทารีบลงไปนั่งคุกเข่าข้าง ๆ บุตรชาย เขายกมือคารวะขอร้องหนิงอ๋องให้อภัยกับความไม่รู้ความของจางอี้หมิง“เรียนท่านอ๋อง ขออย่าได้กริ้วบุตรชายของกระหม่อมเลยพะยะค่ะ เขายังเด็กมากนัก”“จางอี้หมิงหยุด ท่านอาจารย์พอได้แล้ว เด็กน้อย เงยหน้าขึ้นมา” หนิงอ๋องรับสั่งเสียงดัง จางอี้หมิงหยุดโขกศีรษะทันที เจ็บโคตร คอยดูเถอะถ้ามีโ