Semua Bab อุ้มรักเจ้านายใจร้าย + อุ้มรักซุปตาร์ตัวพ่อ : Bab 131 - Bab 140

“ถ้าไม่กลัวทำไมต้องต่อรองด้วย ยอมรับมาเถอะว่าขี้ขลาด หึหึ” ขวัญฟ้าออกอาการฉิวแต่ทำอะไรเขาไม่ได้ จะเถียงก็กลัวถูกหยิกอีก เลยได้แต่ถอนหายใจฟึดฟัดพาลนึกเคืองหญิงสูงวัยกว่าข้างๆแทน“เออ...ทีอีตาบ้านี่ปากเสียทำไมไม่ถูกหยิกบ้างนะ”“เป็นอันตกลง คุณทับทิมครับช่วยจัดการเป็นธุระให้ผมด้วย ” “อุ้ย! เดี๋ยว! เดี๋ยวก่อน แล้ว...ถ้ามีแขก หรือใครมาขอพบคุณแล้วฉันจะรู้ได้ยังไงล่ะ...ค้า”“ผมจะให้เขาติดกระดิ่งไว้หน้าห้อง เวลาใครมาก็สั่นกระดิ่งเอาคุณก็รู้เองล่ะว่าผมมีแขก”ขวัญฟ้า ทำปากขมุบขมิบแอบแช่งชักหักกระดูกคนตัวสูง ที่ช่างประชดประชันหล่อนได้หน้าตาเฉย แต่เมื่อหันไปเจอสายตาขุ่นเขียวของคุณทับทิมจึงเลิกทำ และเมื่อหล่อนจะเดินตามหลังคุณทับทิมออกจากห้อง ก็แอบหันมาแลบลิ้นปลิ้นตาทำหน้าล้อเลียน พร้อมกับบ่นอุบอิบแบบไม่มีเสียงใส่เขาโดยไม่ให้หญิงอีกคนเห็น...“ฝากไว้ก่อนเหอะ อีตาบ้า ฮึ!...เพียะ...โอ้ย!” ขวัญฟ้าอุทานลั่นเมื่อถูกหญิงสูงวัยกว่าหันมาเห็นเข้าแล้วจัดการทำโทษ ทำให้หล่อนต้องเดินหน้าง้ำตามหลังออกไปจากห้อง“ป่านนี้ยัยตัวแสบนั่นจะเป็นไงบ้างก็ไม่รู้ สงสัยมีหวังถูกคุณทับทิมจับมัดติดกับเก้าอี้แล้วแหง

ตั้งแต่นั้นมาหล่อนจึงเข็ดกับงานเหล่านี้ และหันไปเอาดีกับงานอื่นๆที่ไม่ต้องข้องแวะกับเตาอบพิซซ่า หรือชามซุปข้าวโพดอีกต่อไป และหนึ่งในนั้นก็คืองานรับจ้างแปลเอกสารและพิมพ์รายงานนั่นเอง เริ่มต้นจากแปลนิทานให้นักเรียนอนุบาลอ่านและพัฒนาขึ้นเรื่อยๆจนถึงรับจ้างแปลและพิมพ์วิทยานิพนธ์ให้นักศึกษาคณะแพทย์คนไทยที่ทั้งยากและซับซ้อนมากๆ ก็ทำมาแล้ว ฉะนั้นเอกสารที่ระพีวิชญ์ให้หล่อนแปลนั้นจึงถือว่าพื้นๆ จดหมายภาษาอังกฤษไม่กี่ฉบับแปลเสร็จในเวลาเพียงแป๊บเดียว ขวัญฟ้าถือเอกสารที่หล่อนแปลเสร็จเดินไปที่โต๊ะของท่านประธานหนุ่มที่แทบจะจมอยู่เบื้องหลังกองภูเขาเอกสารขนาดย่อมๆ อยู่แล้วแต่หล่อนกลับต้องผงะเมื่อ วัตถุหนาๆบางอย่างยื่นมาเกือบทิ่มหน้าของหล่อนอยู่แล้ว เพราะไม่คิดว่าหล่อนจะทำงานไวขนาดนั้น ระพีวิชญ์คิดว่าหล่อนคงต้องการเครื่องมือช่วยแปลจึงยื่นทั้งหนังสือดิกชันนารีเล่มมโหฬาร แถมด้วยทอล์กกิ้ง ดิกขนาดจิ๋วอีกหนึ่งเครื่องให้ แรกนั้นคนรับงง ไม่เข้าใจว่าเขาเอาอะไรให้ แต่พอรู้ว่าอะไรเป็นอะไรทำให้ความงงกลายกลับเป็นความฉุนแทน“ตาบ้านี่ดูถูกกันชะมัด เอาเถอะเมื่อเขาให้หล่อนก็จะรับไว้ก็แล้วกัน ฮึ ตาบ้า คอย

“คือเรื่องมันมีอยู่ว่าอย่างนี้นะคะ เมื่อกี้ จิ้มลิ้มกับยัยแอนแผนกบุคคลแล้วก็พวกเลขาในออฟฟิศ ชวนกันไปทานส้มตำหน้าบริษัท แล้วคุณรี่รู้ไหมคะว่าเราไปพบใคร”“แล้วฉันจะไปตรัสรู้เหรอยะว่าพวกหล่อนพบ ใคร? มา”“เลขาคนใหม่ของท่านลอร์ดค่ะ”“หืม? อ้าว เขามาเริ่มงานแล้วเหรอ ไหนว่าเงมาเมื่อวานเองนี่”“มาทำงานวันแรกค่ะ แหม เมื่อวานได้ยินยัยแอนบอกว่าสวย แต่พอเจอตัวจริงใกล้ๆ แหม สวยกว่าที่คาดนะคะ แถมหุ่นก็ดี๊ดี นิสัยไม่หยิ่งด้วยนะคะ พวกเราชวนเขาไปกินส้มตำหน้าออฟฟิศ ที่แรกนึกว่าเขาจะปฏิเสธ แต่ที่ไหนได้ คุณเธอตอบตกลง แถมใจดีเลี้ยงส้มตำไก่ย่างพวกเราด้วยล่ะค่ะ วันนี้จิ้มลิ้มเลยฟาดซะอิ่มแปล้ เสียดายนะคะคุณรี่ไม่ได้ไปด้วย ไม่งั้น...”“หนอย... ไม่ต้องเอาฉันเข้าไปเอี่ยวด้วยเลยนะ ฉันไม่ได้ตระกละเหมือนพวกหล่อนนะยะ นี่ถ้าเค้าไม่เลี้ยง พวกหล่อนก็คงว่าเค้าใจยักษ์ใจมารเลยสิท่า ไม่ค่อยเห็นแก่กินซักเท่าไหร่เล้ย...” ชาริณีเหน็บแนม“ว่าแต่ พวกหล่อนไปทำอีท่าไหนล่ะ เค้าถึงหลวมตัวควักกระเป๋าจ่ายให้น่ะ เพิ่งรู้จักกันแท้ๆ พิลึกคนจริงๆ”“ก็นั่นนะสิคะ จิ้มลิ้มก็ไม่รู้เหมือนกัน เขาแค่ถามพวกเราว่าทำงานอยู่บริษัทนี้นา

“หล่อนกำลังฝันถึงอะไรน้า...” ชายหนุ่มคิดเพลิน ชักไม่อยากปลุกคนขี้เซาให้ตื่น อยากจะหยุดเวลาให้หล่อนกลายเป็นเจ้าหญิงนิทราที่แสนน่ารักอย่างนี้ตลอดไป แต่ก็คงเป็นไปไม่ได้เพราะนี่เวลามันก็ล่วงเลยเวลางานมานาน จนค่ำมืดดึกดื่นมากแล้ว เขาควรปลุกหล่อนให้ตื่น กลับบ้านกลับช่องซะที มือแข็งแรงค่อยๆสะกิดแผ่วเบา หากแต่หล่อนไม่ยอมรู้สึกตัวเอาซะเลย “ ยัยตัวยุ่งนี่ขี้เซาชะมัดเลยแฮะ”“คุณ! คุณ...คุณตื่นได้แล้ว”“อืม...ขออีก 5 นาทีนะ เชอร์รี่จ๋า...” เสียงคนขี้เซางัวเงียบอกพร้อมกับบิดหน้าหนีไปอีกทาง ทำให้คนปลุกอดขำไม่ได้ เขาทรุดตัวลงนั่งข้างๆบนโซฟาเดียวกับหล่อน “ยัยตัวยุ่งนี่คิดว่าเขาเป็นเชอร์รี่ไหนกันนะ”ชายหนุ่มเอื้อมมือจะสะกิดอีกครั้ง แต่แล้วกลับเปลี่ยนใจกะทันหัน มือที่เอื้อมไปเปลี่ยนเป็นใช้นิ้วพันเกี่ยวผมสลวยที่หลุดลุ่ยเล่นอย่างเบามือแทน เอาเหอะ หล่อนขอเวลาอีก 5 นาทีนี่นา ท่านประธานหนุ่มเอนตัวพิงโซฟาอย่างสบายอารมณ์ สายตาคมแฝงประกายอ่อนโยนมองคนขี้เซาอย่างนึกเอ็นดู เมื่อนึกถึงภาพที่หล่อนป้อนแซนด์วิชให้เขาด้วยท่าทางกระฟัดกระเฟียดเมื่อตอนบ่าย ระพีวิชญ์ก็อดยิ้มออกมาไม่ได้ ใบหน้าหวานง้ำงอ เ

ไอ้ขวัญฟ้า ถ้าแกเป็นอะไรไปแล้วฉันจะไปเอาหน้าที่ไหนไปพบป๋าแกล่ะเนี่ย โอ้ย! กลุ้ม...ชาริณี ผุดลุกขึ้นอย่างร้อนรนกระวนกระวาย พลางมองโทรศัพท์ในมืออย่างชั่งใจ แต่ก่อนจะตัดสินใจกดอีกครั้ง หล่อนก็ต้องสะดุ้งสุดตัว เมื่อเสียงโทรศัพท์ในมือกลับดังขึ้นมาเสียก่อน หญิงสาวรีบตะครุบหูโทรศัพท์รับสายอย่างรวดเร็ว เพราะคิดว่าต้องเป็นขวัญฟ้าแน่ชาริณี จึงใส่ไม่ยั้ง...“ ไอ้เพื่อนบ้า นี่แกไปอยู่ส่วนไหนของประเทศไทยยะ นี่มันกี่โมงกี่ยามแล้ว ทำไมไม่รู้จักกลับบ้านกลับช่องซะที ไม่รู้หรือไงว่าฉันเป็นห่วง ฮึไอ้ขวานฟ้า? … ” หล่อนหลับหูหลับตาเอ็ดเสียงเขียว แต่ลึกๆแล้วกลับ ‘โล่งใจ’ ทว่าเมื่อได้ยินเสียงปลายสายตอบกลับมา...ความโล่งใจนั้นก็พลันมลายหายไปสิ้น!“หนูเชอร์รี่ นี่อาเองนะ” ชาริณีหน้าถอดสี จำเสียงนั้นได้ทันที…“อาดามพ์!” หล่อนอุทานลั่น... “โอ้ย! นี่คุณ ตามหาควายหายเหรอนั่นน่ะ เดินช้าๆหน่อยได้ไหม ฉันเหนื่อยแล้วนะ” ขวัญฟ้าร้องตะโกนไปพลางหอบแฮ่กๆไปพลาง ด้วยความเหนื่อยสุดขีดถนนใหญ่ที่หล่อนคิดว่าคงอยู่อีกไม่ไกลนั้น ทำไมตอนนี้มันกลับไปไม่ถึงเสียทีก็ไม่รู้? ยิ่งเดินก็ยิ่งไกล มองไปทางไห