Semua Bab อุ้มรักเจ้านายใจร้าย + อุ้มรักซุปตาร์ตัวพ่อ : Bab 151 - Bab 160

คุณผู้จัดการฝ่ายประชาสัมพันธ์สาวสวย... เพื่อนรักของหล่อนนั่นเองตอนเด็กๆ ชาริณี ที่ขวัญฟ้ารู้จักนั้น เป็นคนที่ทั้งขี้อายและขี้กลัว ไม่เคยกล้าแสดงออกใดๆทั้งสิ้น ไม่ว่างานแสดงอะไรก็ตามเจ้าหล่อนจะปฏิเสธหมดทั้งๆที่หน้าตาหล่อนน่ารักมากๆก็เหอะ ถ้าให้เต้น ให้ฟ้อนรำ ชาริณีจะจองตำแหน่งพนักงานถืออุปกรณ์ประกอบฉาก หรือไม่ก็อยู่หลังเวทีเท่านั้น ถ้าให้รายงานหรือพูดอะไรที่ต้องอยู่ต่อหน้าสาธารณชนมากๆ แล้ว หน้าที่ถนัดของเพื่อนสาวก็คือหุบปากสนิทแล้วช่วยถือบอร์ด หรืออุปกรณ์อะไรก็ได้ แต่ขออย่าให้หล่อนต้องพูดอะไรซักแอะ เป็นดีที่สุด แล้วนี่มันอะไรกัน? ผู้หญิงที่ยืนพูดจ๋อยๆ คนที่เชิดหน้าแสดงความคิดเห็นและทัศนะของตนเองอย่างเฉลียวฉลาด คนที่กล้าหาญชาญชัยบอกปฏิเสธว่าหล่อนไม่เห็นด้วยกับความคิดบางอย่างของท่านประธานอย่างระพีวิชญ์ ชนิดที่ไม่เกรงกลัวอะไรทั้งสิ้น ผู้หญิงคนนี้เป็นใครกันแน่?... หล่อนจะใช่คนเดียวกับเพื่อนรักที่ขวัญฟ้ารู้จักหรือเปล่านะ?... ขวัญฟ้า นั่งใจลอยมองหน้าเพื่อนสาวเพลิน แต่พอคนถูกจ้องรู้สึกตัวจ้องกลับ คุณเลขาสาวก็รีบก้มหน้างุดๆ ทันที เลยไม่ทันสังเกตเห็นว่านอกจากชาริ

แม้เวลาจะล่วงเลยไปถึง ตีสามของวันใหม่แล้ว ทว่าหญิงสาวที่นอนกระสับกระส่ายอยู่บนเตียงนุ่นสบายนั่นก็ยังไม่อาจจะข่มตาลงได้ ขณะที่คนเป็นเพื่อนสนิทนั้นหลับไปจนถึงสวรรค์ชั้นไหนต่อไหนแล้ว แต่หล่อนก็ยังคงนอนไม่หลับอยู่ดี ขวัญฟ้านอนก่ายหน้าผากอย่างคิดไม่ตก หนักเข้าก็ถึงขั้นต้องผุดลุกขึ้นมานั่งกุมขมับไมเกรนขึ้นจี้ดกันเลยทีเดียวแม้ว่าเมื่อหัวค่ำที่ผ่านมา ชาริณีจะยอมยกโทษและคืนดีด้วยแล้ว หลังจากที่หล่อนต้องเพียรง้อแล้วง้ออีกเกือบสิบตลบเห็นจะได้ เพื่อนสาวถึงยอมใจอ่อนหายโกรธ แต่ตอนนี้ขวัญฟ้าก็ยังไม่พ้นต้องกังวลใจกับเรื่องบิดาของตัวเองอยู่ดี ทำไมลูกสาวจะไม่รู้จักนิสัยคนเป็นพ่อล่ะ? ใครกันที่เที่ยวเอาจุดสามห้าเจ็ดแม็กนั่มไล่ยิงขู่พวกหนุ่มๆที่มาป้วนเปี้ยนจีบหล่อน?ใครกันลงทุนนั่งเฝ้าหล่อนยามต้องไปเรียนพิเศษเพียงเพราะกลัวว่าจะมี หนุ่มๆมาเกาะแกะลูกสาวตัวเอง?ใครกันเทียวรับเทียวส่งลูกสาวไปโรงเรียนตั้งแต่อนุบาลยันจบมหาวิทยาลัย?แล้วใครที่เอาไม้เบสบอลตีหัวเพื่อนชายที่มหาวิทยาลัยของหล่อนแบะ เพียงเพราะคิดว่าชีตการบ้านที่เขาเอามาให้ขวัญฟ้านั้นเป็นจดหมายรัก จนคนโดนตีหัวแบะต้องเข้าโรงพยาบาลไปหยอด

“หยุดเลยนะไม่ต้องมาทำหน้าเป็นหมาเหงาอย่างนั้นเลยนะ โอ้ยๆ เอ้า...ก็ได้ๆ จะเอาไง ว่ามา จะให้ช่วยอะไร” ขวัญฟ้ายิ้มกว้าง รีบเข้าสวมกอดแล้วหอมแก้มคนเป็นเพื่อนฟอดใหญ่ด้วยความซาบซึ้งใจ“ขวัญรักเชอร์รี่ที่สุดเล้ย...”“หยุดเลยนะ หยุดเลย พอแค่นั้นเลย ไอ้เพื่อนบ้า แกรักฉันทีไร ต้องมีเรื่องให้ฉันได้ปวดหัวทุกทีซีน่า บอกไว้ก่อนเลยนะว่า ฉันจะช่วยแกครั้งนี้อีกครั้งเดียวเท่านั้น ถ้าป๋าแกจับได้ แล้วหันมาเล่นงานฉันด้วยอีกคนล่ะก็ ฉันฆ่าแกแน่ คอยดู เอ้า...จะให้ช่วยยังไงก็รีบบอกมา” ขวัญฟ้ายิ้มอย่างสมใจ ก่อนกระซิบถ่ายทอดแผนการที่หล่อนวางไว้แต่เมื่อคืนให้เพื่อนฟังตลอดวันนั้นทั้งวัน ขวัญฟ้าแทบไม่เป็นอันทำงานทำการ แม้ว่าตาจับจ้องอยู่แต่หน้าจอคอมพิวเตอร์ก็จริงแต่ใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัวเอาเสียเลย พิมพ์ๆ งานที เดี๋ยวๆ ก็แอบเหลือบมองที่โทรศัพท์มือถือสลับกับนาฬิกาที เหมือนรออะไรบางอย่างอยู่ เป็นอย่างนี้ทั้งวัน จนกระทั่งชายหนุ่มที่นั่งสังเกตหล่อนอยู่อีกโต๊ะอดรำคาญไม่ได้ ระพีวิชญ์ แอบเหล่ตามองท่าทางคุณเลขาจอมยุ่งแล้วหงุดหงิดหัวใจพิกล “วันนี้ยัยตัวยุ่งเป็นอะไรไป ทำงานแบบไม่มีสมาธิเอาเสียเล

ท่าอากาศยานสุวรรณภูมิฝั่งผู้โดยสารขาเข้า คราคร่ำไปด้วยผู้โดยสารมากมายที่เพิ่งลงจากเครื่องบิน หนึ่งในนั้น มีบุรุษวัยกลางคนแต่งกายดูภูมิฐานมีสง่าราศีจับตั้งแต่หัวจรดเท้าเลยทีเดียว แม้ว่าอายุจะมากแต่ด้วยใบหน้าของเขาดูหนุ่มกว่าวัย แถมไว้หนวดดกดำทำให้แลดูดุเข้มน่าเกรงขามทีเดียว และที่น่าสะดุดตาที่สุดเห็นจะเป็นบุคลิกที่ดูเป็นผู้ดีของเขา กับกิริยาท่าทางที่ดูแล้วน่าจะ...ไม่ธรรมดาถ้าไม่เป็นผู้มีอิทธิพล นักการเมืองหรือคนใหญ่คนโตระดับประเทศแล้ว ก็คงต้องเป็นเจ้าพ่อมาเฟียผู้ยิ่งใหญ่แน่นอน ถ้าเพียงแต่บอดี้การ์ดที่เดินตามหลังไม่ใช่ชายสูงวัยที่กำลังร้องตะโกนเรียกคนนั้น“ป้อเลี้ยงคร้าบ ป้อเลี้ยง รอผมด้วยคร้าบ ” คนถูกเรียกหยุดกึกทันที ทำให้คนที่วิ่งกระหืดกระหอบตามหลังมาหยุดตามไม่ทันจึงชนแต่เพราะคนวิ่งชนตัวเล็กกว่าจึงเป็นฝ่ายกระเด็นไปล้มก้นจ้ำเบ้าแทน พ่อเลี้ยงดามพ์หันไปฉุดลูกน้องคนสนิทของเขาให้ลุกขึ้น พลางถอนหายใจเบาๆ ไม่เข้าใจ...จะขอตามมาด้วยทำม้าย...นายวงเมืองหอบแฮ่กๆ หน้าตาดูอิดโรย ซีดเซียว และเหนื่อยอ่อนอยู่มาก ทั้งนี้ก็เป็นเพราะอาการเมาเครื่องบินเล่นงานนั่นเอง ก็ตั้งแต่เกิดมาจนอายุปูน

“คุณ...คุณคะ คุณ!” เสียงเรียกนั้นทำให้เขาได้สติ“เก็บของเรียบร้อยแล้ว งั้นฉันขอตัวก่อนดีกว่านะคะ ขอโทษอีกทีค่ะ ” ในขณะที่หล่อนกำลังจะเดินจากไป เขารีบรวบรวมความกล้าเรียก...“เอ่อ...เดี๋ยวก่อนครับคุณ คุณเอ่อ... คุณชื่ออะไรครับ? ” ขวัญฟ้าหันมาขมวดคิ้วอย่างแปลกใจนิดหน่อย แล้วสุดท้ายส่งยิ้มน่ารักให้อย่างเป็นมิตรก่อนตอบ “ชื่อขวัญค่ะ เรียกขวัญสั้นๆ ก็ได้ค่ะ ”“ครับคุณขวัญ ผมชื่ออธิปัตย์ครับ เรียกผมว่า ปัตย์ สั้นๆ ก็ได้ครับ” “ค่ะคุณปัตย์ งั้นขวัญไปก่อนนะคะ” แล้วหญิงสาวก็จากไปพร้อมกับฉกหัวใจของเขาทั้งดวงไปด้วย“คุณขวัญ คุณเป็นใครกันแน่นะ?” ชายหนุ่มหัวใจลอยละล่องไปกับสายลมแห่งความรัก “แต่ไม่ว่าคุณจะเป็นใครก็ตาม สักวันผมจะต้องพบคุณอีกครั้งให้ได้” “กรี้ดดดด…” นาทีต่อมา จู่ๆ ก็มีเสียงแหลมหวีดแหวกอากาศมาทำลายความสุข อธิปัตย์สะดุ้งโหยงเพราะจำเสียงนั้นได้“ยัยรัช!” เขารีบลากรถเข็นเผ่นไปหาที่มาของเสียงนั้นทันที“กรี๊ด...ไอ้แก่บ้า ไอ้แก่ลามก ไอ้เฒ่าหัวงู ไอ้เฒ่าสารพัดพิษ ไอ้ฯลฯ... ”เสียงด่าทอดังลั่นสนามบินนั้น เรียกความสนใจจากผู้คนที่กำลังสัญจรไปมา ซึ่งมีทั้งไทย ทั้งฝรั่งให้มามุงดูราว