Lahat ng Kabanata ng One Night Stand with the Unexpected Billionaire : Kabanata 111 - Kabanata 120

Dominic’s POVNapapikit ako ng mahawakan ko ang gilid ng aking labi. Darn that Rafael. Sa ilan taon kong nabubuhay, ni minsan hindi pa kami umabot sa ganito. Ngayon lang. And I don’t even remember kung paano kami napunta doon. Dumiretso ako ngayon sa opisina dahil hindi pa ako handang marinig ang matinis na boses ni Mommy. She’ll probably go hysterical again the moment she finds out that Raphael and I had a fight. I can already imagine her overreacting, raising her voice, acting like the world is ending.Kinuha ko ang phone sa aking bulsa. Pagkabukas pa lang ay napuno na agad ito ng notifications. Lahat galing kay Selena. Imbis na buksan ‘yon, hinanap kong isang numero at pangalan ngunit wala akong nakita. Bakit wala man lang siyang kahit isang message? Inaalala ko ang mukha ni Isla. Lalo na kagabi. She’s so damn beautiful. No words can ever describe how gorgeous she is. “Stupid! You have a girl,” nagawa kong tapikin ang sarili. But for heaven’s sake, kada pipikit ako, nakikita ko

Dominic’s POVParehas kaming natigilan nang biglang bumukas ang pinto ng office at niluwa noon si Selena. Sakto namang naubos ang kape ni Jermaine at maingay niyang nilapag ‘yon sa mesa. Para bang gigil na gigil siya sa bagong dating. “Speak of the devil, and the devil shall appear,” sambit ni Jermaine bago tumayo at inayos ang necktie ng kanyang suit. Nagawa niya pang tignan si Selena at ngumisi.“Are you saying I’m a devil?” nakataas ang kilay na tanong ni Selena. “If the shoe fits, wear it,” balik ni Jermaine, ang ngiti niya nananatiling nakakaloko. “Or better yet, burn it para wala nang makagamit.”Halata sa mukha ni Selena na gusto niyang sabunutan si Jermaine, pero pinilit niya ang sarili na kumalma. She crossed her arms and tilted her chin up—classic Selena posture. Palaban. Matapang. Pero hindi ko na rin maikakaila… may bahid ng tensyon sa mga mata niya ngayon na dati, hindi niya kailanman pinakita. Kakaiba ang aura niya, para bang may nakabalot dito.“I’m here to see Domini

Isla’s POVIlan araw na akong hindi pumapasok sa Dawson Realty. I wonder if sinisante na ba ako ni Dominic o ano. Wala pa naman siyang message pero tingin ko, sa ugali niyang ‘yon, baka harap-harapan niyang sabihin sa akin na tanggal na ako. Palabas na ako ng hospital kung saan na-admit si Papa. Sa awa ng diyos, pagaling na siya. Sabi ng doctor, ilan araw lang daw ay maaari na siyang makalabas. Masasabi kong kahit papaano ay may nabunot na tinik sa dibdib ko. Medyo hindi na rin kami nagkakasagutan ni Tiya Olivia. Si Iris naman? Syempre, nandoon pa rin ang sarkastikong batuhan namin ngunit hindi na kami nag-aaway ng malala. Saktong nasa labas na ako ng hospital nang bigla akong may makasalubong. Pamilyar ang mukha nito, sinubukan kong alalahanin at nakilalang isa siya sa mga driver ng Dawson Realty. Hindi ko na sana papansinin pero mabilis na itong nakalapit sa akin.“Ma’am Isla, anong room po ang Papa niyo? Pinapahatid po ni Sir Dominic ang mga ‘to,” usal niya sabay pakita sa mga ha

Third Person POVKinabukasan, abala ang buong boardroom ng Dawson Realty. May meeting ang Board of Directors at ngayong araw ay mas espesyal kaysa sa karaniwan—ito ang umpisa ng paghahanda para sa nalalapit na anibersaryo ng kumpanya.Dominic sat at the head of the long mahogany table, his tailored navy suit sharp against the sleek leather chair. His posture was relaxed but commanding, one arm resting lazily on the armrest while his other hand tapped a pen lightly against the table. Around him, the directors flipped through documents, murmuring in low voices.Beside him, Isla occupied the secretary’s chair, her notebook open, pen poised, ready to take notes on every decision made. Puyat pa nga siya dahil inabot na siya ng madaling araw sa mga pinatapos ni Dominic. Tapos ngayon, gumising siya ng sobrang aga para dito. Minsan talaga, nagsisisi siyang nag-apply maging secretary ng lalaki.One of the older board members, Mr. Velasquez, cleared his throat and began.“As per tradition,” pan

Isla’s POVA few days before the big event, I found myself standing in front of the grand glass doors of House of Marin, isa sa mga pinaka-in-demand na designers sa bansa. Kahit pa isa rin akong kilalang designer, I didn’t want the stress of designing my own gown this time. Gusto ko lang maramdaman na maging ordinaryong babae — pipili ng gown, susukat, tapos lalaban. Well, hindi naman bago sa akin ang sumali sa ganito. May ilang experience na ako. Noong high school kasi ay madalas akong pambato ng paaralan namin. Dahil hindi naman ako sinusuportahan ni Papa noon, napipilitan ako lagi na magdisenyo at bumili nalang ng tela para sa gagamitin ko. Mas nakakamura kasi ako. Ayon nga lang, doble pagod din talaga. “Sigurado ka na ba dito, Isla?” tanong ni Raphael habang pinagbubuksan ako ng salamin na pinto. “Akala ko ikaw na mismo ang gagawa ng gown mo?”“Ayoko na. Sobrang dami ko nang iniisip. Kung ako pa ang magtatabas at mananahi, baka hindi na ako makalakad sa stage sa pagod.”“Fair en