All Chapters of ยั่ว: Chapter 141 - Chapter 150

“รู้ดีจังเลยนะ เป็นผู้เชี่ยวชาญไปแล้วหรือไง” “เปล่าสักหน่อย วาวก็เดาไปเรื่อย จากสายตาที่พี่มองน้องเขา” “มันชัดเจนชนาดนั้นเลย?” ภวิศถามด้วยความอยากรู้ สายตาเขามันบอกอะไรชัดเจนขนาดนั้นเลยเหรอ “อยากรู้ไหมละคะ ว่าชัดเจนไหม” ทิพย์วารีหยิบกระจกอันเล็กออกมาจากกระเป๋า ยื่นไปให้ภวิศ และเขาก็รับมันไปอย่างงงๆ แต่ก็เข้าใจว่าเธอหมายถึงอะไร เลยถือกระจกให้อยู่ในระดับเดียวกับใบหน้า มองดูหน้าตัวเองในกระจก ผู้ชายที่สะท้อนในกระจกคือเขาเอง แต่มันต่างออกไปตรงที่สายตาดูแข็งกร้าว ริมฝีปากไร้แววยิ้มหัว ใบหน้าบูดบึ้งทั้งที่นั่งอยู่กับผู้หญิงที่ตัวเองมั่นใจว่ารักเธอ “พี่หวงน้ำหวานขนาดนี้ เชื่อวาวเถอะค่ะ ว่าอย่างน้อยพี่ก็รู้สึกดีกับเธอมากกว่าวาว” “ก็แค่…” “วาวช่วยนะคะ” ทิพย์วารีถามความสมัครใจของพี่ชายที่เธออาศัยบ้านของเขาหลับนอนมานานหลายปี ภวิศไม่รู้ว่าตัวเองตกลงหรือปฏิเสธ เพราะเขามัวแต่มองน้ำหวานกับผู้ชายคนนั้น ทิพย์วารีไม่รอให้ภวิศตอบตกลง รีบวิ่งไปดักยืนตรงหน้าสาวรุ่นน้องต่างคณะ กับผู้ชายคณะเดียวกันกับตัวเองไว้ ยิ้มให้คนทั้งสองที่ดูตกใจ น้ำหวานมองตอบเธอด้วยแววต

“ถ้าเสร็จแล้วก็ลุก วาวจะได้ไปสักที” น้ำเสียงเย็นชาไม่ต่างจากแววตาที่เห็น อคินรู้สึกเย็นยะเยือกที่สันหลังไปจนถึงขั้วหัวใจ ไม่เคยทำอะไรให้เธอโกรธขนาดนี้มาก่อน เป็นครั้งแรกที่เห็นเธอโกรธมากขนาดนี้ “หนูวาว พี่ขอโทษ” “ลุก!” อคินจำต้องถอดถอนแท่งเนื้อที่ยังไม่สงบออก เมื่อเจอน้ำเสียงดุดันของภรรยา นั่งลงที่โซฟาอย่างอ่อนแรง ไม่รู้ว่าต้องทำยังไง เธอถึงจะยอมหายโกรธ “ขอโทษ!” “เก็บไว้เถอะค่ะ ถ้าพี่รู้สึกผิดจริงๆ พี่จะรู้ว่าไม่ควรทำแบบนี้กับวาวตั้งแต่แรก พี่เห็นว่าวาวยอมให้พี่เอาแต่ใจมาตลอด แล้ววาวจะยอมให้พี่ตลอดเลยหรือไง คิดผิดแล้ว วาวก็มีเส้นความอดทนที่ขีดไว้เหมือนกัน และวันนี้วาวก็อดทนจนถึงเส้นนั้นแล้วด้วย วาวจะค้างที่โรงแรม ไม่ต้องโทรหา แล้วไม่ต้องตามไปที่ร้านด้วย” คว้ากระเป๋าแบรนด์เนมเดินหนีเข้าไปในห้องน้ำ เช็ดทำความสะอาดคราบน้ำที่ไหลเปรอะต้นขาออก รวมถึงทำความสะอาดจุดซ่อนเร้นที่บวมเจ่ออย่างระมัดระวัง เสร็จแล้วก็เดิออกมาเปลี่ยนใส่เสื้อผ้าชุดใหม่ คราวนี้เลือกชุดโดยไม่ได้คิดถึงความรู้สึกของสามีเลย ร่างเพรียวระหงในชุดเกาะอกสีดำสนิทเดินผ่านไปอย่างรวดเร็ว อคินกัดฟันแน่น

วันต่อมา เพราะวันนี้เป็นวันหยุด ทิพย์วารีเลยไม่อยากตื่นแต่เช้า เสียงนาฬิกาเงียบไปนานแล้ว แต่เธอยังนอนอยู่บนเตียง ไม่ได้หลับอย่างที่ควร เพราะมีคนบางคนกำลังก่อกวนการนอนของเธออยู่ มือคู่หนึ่งลูบไล้วนเวียนอยู่แถวๆหน้าท้อง ส่วนใบหน้าซุกอยู่บนหน้าอกของเธอ “ไม่ไปทำงานเหรอคะ?” ไม่ต้องดูนาฬิกาก็รู้ว่าตอนนี้สายแล้ว แสงแดดจากอ่อนๆ เริ่มแรงจ้าจนแสบตาไปหมด วันนี้วันเสาร์ ปกติสามีจะเข้าบริษัทและหยุดวันอาทิตย์ แต่วันนี้เขายังโอ้เอ้อยู่บนเตียงกับเธอ เหมือนว่าจะไม่ไปทำงานงั้นแหละ “ไม่เอา เดี๋ยวเมียเหงา” “วาวไม่เหงาหรอกค่ะ ปกติวันไหนหยุด วาวก็ออกข้างนอก” ทิพย์วารีทำแบบนั้นจริงๆในวันหยุด สามีไม่อยู่เธอก็ไม่อยู่ อยู่ห้องคนเดียวเหงาจะตาย เลยออกไปอยู่ที่บ้านแม่บุญธรรม อยู่คุยกับท่านยังดีกว่านั่งรอเขาอยู่ที่นี่คนเดียว “ไปไหนอะ?” “ไปบ้านคุณแม่ไงคะ วาวจะไปที่ไหนได้ ที่ทำงานอื่นก็โดนสามียกเลิกสัญญาจ้างหมดแล้ว” “เหรอ วันนี้เราไปเที่ยวกันไหม?” ร่างสูงผุดลุกขึ้นนั่ง ดึงรั้งร่างภรรยาขึ้นจากเตียงมาด้วย เขากับเธอยังไม่เคยไปเที่ยวที่ไหนด้วยกันเลย ฮันนีมูนก็ต้องรอไปหลังเธอรับปริญญาเสร

“วาวกลัวค่ะ กลัวว่าความสุขในตอนนี้จะไม่ยั่งยืน ฐานะของพี่ มันดึงดูดผู้หญิงคนอื่นเหลือเกินค่ะ ต่อให้พี่อยู่เฉยๆก็ตาม วาวกลัวว่าพี่จะเบื่อวาวในสักวัน” “พี่เข้าใจนะว่าทำไมวาวถึงคิดแบบนั้น อาจจะเป็นเพราะการแต่งงานของเรา มันไม่ได้เริ่มต้นจากความรักเหมือนคู่อื่นๆ แต่วาวรู้ไหม แม้จะเริ่มต้นจากความรัก ก็ไม่ใช่ว่าชีวิตครอบครัวจะมีความสุขเสมอไป แต่การแต่งงานของเรามันก็มีความสุขดีไม่ใช่เหรอ แล้วทำไมวาวต้องกลัวด้วย วาวเองก็ทั้งสวยทั้งแสนดีขนาดนี้ ถ้าพี่เบื่อวาว แสดงว่าพี่เป็นผู้ชายที่ไม่น่าเอามาเป็นสามีเลย” ทอดสายตามองไปยังทะเลสีคราม เขาเริ่มรู้สึกตัวว่าไม่คู่ควรกับเธอมากขึ้น อย่างที่คนอื่นๆเคยพูด ถ้าเขาเป็นแค่ผู้ชายธรรมดา ไม่ได้มีฐานะร่ำรวย เขาก็ไม่มีอะไรพิเศษเลย ออกจะเข้าขั้นเลวร้ายเลยก็ว่าได้ ถ้าเอาเรื่องการใช้ชีวิตมาตัดสิน ต่างกับเธอ ที่ถึงแม้จะฐานะยากจน ซ้ำยังเป็นกำพร้า แต่ก็มีความขยันขันแข็ง ผลการเรียนก็ดีเลิศ นิสัยก็เรียบร้อย ใช้ชีวิตได้ดีมาตลอด ต่างกันจนรู้สึกว่าตัวเองไม่มีค่าพอและไม่คู่ควร ทิพย์วารีคิดตามคำพูดพวกนั้นของสามี ก็ดีใจอยู่ที่เขาพูดแบบนั้น แต่จะดีใจกว่านี้ถ้าเขาท

“ไม่ทันหรอก ไปถึงก็หมดเวลาแล้ว พี่ว่าดื่มต่ออีกสักหน่อยนะ เผื่อว่ามันช่วยให้ทำใจง่ายขึ้น” เขาไม่อยากล่อลวงเธอไปมากกว่านี้แล้ว คุยกันตรงๆนี่แหละ ว่ากลับไปถึงโรงแรมเมื่อไหร่ เธอต้องถูกเขาจับกินแน่นอน ทำใจไว้ตั้งแต่ตอนนี้เลยดีกว่า “วาวไม่อยากทำเลย” บ่นอุบอิบพลางยกเหล้าขึ้นดื่ม ถึงเธอไม่อยาก เขาก็ต้องหาวิธีหลอกล่อเธอให้ร่วมมือจนได้ เขามันคนเจ้าเล่ห์ เหลี่ยมจัด “ครับๆ” รู้ว่าเธอบ่นไปอย่างนั้น พอถึงเวลาจริงๆก็ตามใจเขาตลอด ไม่ว่าเขาจะเอาแต่ใจขนาดไหนก็ตาม เป็นผู้หญิงคนเดียวที่เขารู้สึกว่า สิ่งที่ทำให้เธอนั้น มันไม่มีค่ามากมายอะไรเลย ถ้าเทียบกับสิ่งที่เธอทำให้เขา เพราะรู้ว่ายังไงก็ต้องถูกสามีจับกิน ทิพย์วารีจึงดื่มเต็มที่ เป็นไงเป็นกัน ไม่รู้ว่านิสัยตัวเองเป็นยังไงตอนเมา แต่ในเมื่อเขาอยากให้เธอเมา เพราะอยากจะจับเธอกินง่ายๆ เธอก็จะให้เขาได้รู้ ว่าถ้าเธอเมานั้น เธออาจจะเป็นฝ่ายกินเขาก็ได้ สองชั่วโมงต่อมา “หนูวาวอยู่นิ่งๆสิ” อคินปรามภรรยาเสียงเบา หลังจากก้าวเข้ามาในลิฟต์เรียบร้อย แม้ตอนนี้จะดึกมาก แต่เพราะโรงแรมตั้งอยู่ใกล้แหล่งเที่ยวกลางคืน จึงมีคนเข้าออกอยู่ตลอด