All Chapters of ยั่ว: Chapter 131 - Chapter 140

“ไม่ได้สงสารสักหน่อย” “เมื่อกี้พี่ทำหน้าแบบนั้นไง” “ไม่อยากให้สงสารก็เลยทำตัวเข็มแข็งงี้เหรอ ไม่เห็นน่ารักเลย” “วาวก็ไม่เคยน่ารักสำหรับพี่อยู่แล้วไม่ใช่เหรอคะ ที่วาวทำตัวเข็มแข็ง เพราะอยากอยู่บนโลกนี่ให้ได้ต่างหาก ไม่ได้อยากจะน่ารักสักหน่อย” หมับ! “พูดเก่ง!” มือหนาเอื้อมมาบีบแก้มขาวเนียนออกแรงดึงจนแก้มยืด ยิ้มอย่างสะใจเมื่อเห็นแววโกรธเคืองในดวงตาสีดำสนิท เธอน่ารักอยู่แล้ว จะน่ารักกว่านี้ ถ้าทำตัวอ่อนหวานบ้าง “ไม่คุยด้วยแล้ว ชอบแกล้ง” หมุนตัวเดินหนีไปอย่างรวดเร็ว เมื่อมั่นใจว่าสามีไม่เห็นสีหน้าตัวเองแน่ๆ ก็เผยรอยยิ้มแห่งความสุขออกมา เธอมีความสุขมากไม่คิดว่าตัวเองจะได้มีชีวิตแบบนี้ หลังจากยอมเป็นเบ้ช่วยถือของให้ภรรยา เขายังรับหน้าที่จ่ายเงินค่าสินค้าทั้งหมดให้เธอ รวมถึงเป็นคนหอบหิ้วของทั้งหมดไปขึ้นรถอีกด้วย “อยากได้คนขับรถไหม?” ถามภรรยาขณะขับรถกลับไปที่คอนโด เขาไม่สบายใจ ถ้าเธอต้องไปไหนมาไหนด้วยตัวเอง อีกเหตุผลที่เสนอแบบนั้น เขาจะได้รู้ว่าแต่ละวันเธอไปที่ไหนบ้าง “หมายถึงพี่คินจะจ้างคนขับรถให้วาวเหรอคะ?” “อือ เวลาไปไหนมาไหนจะได้รู้

“ถ้าไม่ตอบดีๆ พี่จะไม่เบานะ หนูวาว!” อคินตอกสะโพกเข้าหาหนักๆ กดจมูกเข้าหาแก้มระเรื่อสุดแรงจนแก้มเนียนยุบลงเป็นรูปจมูกของเขา ความรัดแน่นของเธอ ทำให้เขาเผลอตัวทำรุนแรงตลอด สงสารเมียนะ แต่ก็ชอบที่เธอให้ทำตามใจ “อ๊ะ อ๊า พี่คิน วาว” ทิพย์วารีกัดไหล่หนาแรงๆ ความเสียวซ่านเล่นงานจนสมองว่างเปล่า เขารู้ว่าตรงไหนที่เธอชอบ และรู้ว่าทำแบบไหนเธอจะมีความสุข แม้จะเอาแต่ใจมาก แต่ก็ไม่เคยทิ้งเธอไว้และไปพบความสุขเพียงคนเดียว “เจ็บนะ!” แม้แรงกัดจะมีมากจนรู้สึกเจ็บจริงๆ แต่เหมือนมันยิ่งทวีความเสียวให้ เขายังไม่อยากปล่อยเธอตอนนี้ แต่เพราะสิ่งที่เธอทำ มันทำให้เขาคุมความต้องการไม่ไหว ปล่อยให้ร่างกายอิ่มเอมตามเธอไปติดๆ กดแช่ตัวตนไว้เนินนาน จนกว่าสารธารทั้งหมดจะเข้าไปในร่างกายเธอ “ปล่อยได้แล้วค่ะ เดี๋ยววาวไปสาย” “พี่บอกตอนไหนว่ากินเสร็จแล้ว” พูดจบก็ผละออกอย่างรวดเร็ว พลิกคนตัวเล็กให้หันหลัง กดแผ่นหลังเธอให้โก้งโค้งลง เขาชอบท่านี้เป็นพิเศษ เพราะมันเข้าลึกดี และที่สำคัญคือมันไม่เห็นใบหน้าเธอ เขาไม่อยากเห็นแววตาน่าสงสาร เขาอยากทำตามใจตัวเอง ไม่อยากแพ้ให้สายตาคู่นั้นของเธอ 0

ดวงตาคู่คมหลับลงแล้วลืมขึ้นใหม่ มองเห็นแผ่นหลังเล็กเดินปะปนกับนักศึกษาคนอื่นๆ ก่อนที่จะมองไม่เห็นเพราะเธอเดินเลี้ยวไปอีกด้านของอาคาร เขาต้องการให้เธอเลิกตามเพราะรู้สึกรำคาญ แต่บอกไม่ถูกเหมือนกันว่าพอได้สิ่งที่ต้องการแล้ว มีความสุขกับมันหรือเปล่า “เห้อ” ถอนหายใจเบาๆ เดินไปในทิศทางเดียวกันกับที่คนตัวเล็กเดินหายไป เพื่อกลับไปทำหน้าที่ของตัวเองบ้าง ปล่อยให้ความไม่สบายใจเรื่องของน้ำหวาน เป็นเพียงแค่สายลมที่พัดผ่านหัวใจไปวูบหนึ่ง @บริษัท AKS 15:45 ภายในห้องทำงานของผู้บริหารสูงสุด มีเสียงร้องไห้ดังมาตั้งแต่สิบนาทีก่อน หลังจากประชุมเสร็จ ก็เรียกผู้ช่วยเลขาเข้ามาคุยเป็นการส่วนตัว และแจ้งให้เธอทราบ ว่าเขาได้ทำการย้ายเธอไปทำงานในตำแหน่งอื่น ใบหน้าหล่อเหลามองน้องสาวของอดีตคนรักอย่างเห็นใจ แต่เขาช่วยอะไรไม่ได้จริงๆ เพราะเธอทำงานได้ไม่ดีพอกับตำแหน่งผู้ช่วยเลขาของเขา เขาให้เงินเดือนเธอด้วย แม้จะเป็นการให้เธอมาฝึกงาน แต่ก็ให้เงินเดือนเท่ากับตำแหน่งที่เธอทำ ซึ่งมันมากเกินไปเมื่อเทียบกับปริมาณงานที่ได้จากเธอ แม้เลขาเขาจะไม่เคยพูดอะไรให้ฟัง แต่หัวหน้าฝ่ายต่างๆ บ่นให้ได้ยิน

“แน่ใจ?” “ค่ะ” “ให้พูดใหม่?” เดินกลับมาหยุดยืนอยู่ตรงหน้าเธออย่างรวดเร็ว เชยใบหน้าสวยหวานขึ้นช้าๆ ส่งสายตากดดันไปให้ เขาเป็นสามีเธอแล้วนะ อยากได้อะไรก็อ้อนสิ เขาชอบคนขี้อ้อนจะตาย “จะให้วาวพูดอะไรอีกคะ วาวไม่มีอะไรจะพูดแล้ว” “อ้อนสิหนูวาว ถ้าอยากให้พี่ไป ก็ลองอ้อนพี่ดูสิ” แม่เขาไม่บอกเหรอว่าเขาชอบผู้หญิงขี้อ้อน แม่นี่ก็ไม่รู้ใจเขาเลย น่าจะสอนวิธีการอ้อนเขา ให้เธอติดตัวมาสักหน่อย “วาวรู้ค่ะว่าวันนั้นเป็นวันอะไร วาวเข้าใจ” ยิ้มให้นิดๆ พยายามจะไม่หึงหวง หรือน้อยใจ เพราะรู้ดีว่าวันนั้นเป็นวันตายของพี่มะปราง และวันนั้นเขาจะหายไปตลอด เธอเข้าใจว่าเขาคงอยากมีเวลาอยู่กับตัวเองบ้าง แม้จะแต่งงานกันแล้ว แต่เธอไม่ใช่เจ้าชีวิตเขานี่นา “รู้ดีจังเลยนะ เข้าอกเข้าใจมากเลย” น้ำเสียงประชดประชัน เบะปากให้เห็นอย่างชัดเจน ปล่อยใบหน้าสวยให้เป็นอิสระ นิสัยนี้แหละที่เขาไม่ชอบ บทจะทำเป็นหวง เธอก็หวงจนเขาตกใจ บทจะไม่หวง ก็ไม่หวงเลย จนเขาใจหาย “ก็พี่มะปรางเป็นคนที่พี่รักที่สุดนี่นา” “เหอะ!” “วาวพูดอะไรผิดล่ะ?” “ก็เปล่านี่ พูดถูกทุกอย่าง ฉันรักมะปรางมาก”

“พี่คินกลับกันเถอะค่ะ อย่ามีเรื่องเลย วาวหิวแล้ว” ยกมือโอบรอบลำคอสามี มองใบหน้าหล่อเหลาด้วยความรู้สึกดีใจที่เขามาตามถึงที่นี่ ถึงแม้ตอนออกมาจะปากร้ายให้เธอโมโหก็เถอะ ตอนนี้เธอหายโกรธเขาแล้ว “ยังกลับไม่ได้นะน้องวาว นัดรวมคนในเอกทั้งที น้องวาวจะทำตัวแบบนี้ไม่ได้” “แล้วไงคะ? วาวไม่เห็นว่างานเลี้ยงนี่จะมีอะไรดีเลย” ใบหน้าสวยหวานหันกลับไปมอง เบื่อเต็มทีกับพวกที่เอาเรื่องมหาวิทยาลัยมาอ้าง คนพวกนี้ตั้งใจหลอกเธอออกมา โดยหลอกว่าเป็นการรวมตัวครั้งสุดท้ายของเอกที่เรียน เธอรู้แหละ แต่รู้ตอนที่มาถึงแล้ว เลยปลีกตัวออกไปได้ยาก “น้องจะพูดแบบนี้ไม่ได้นะ ควรให้เกียรติงานและคนอื่นๆบ้าง” “วาวให้เกียรติค่ะ ถ้างานมันคือการพบปะพูดคุยกันจริงๆ แต่นี่ไม่ใช่” ใบหน้าเย็นชาดวงตาหรี่ลงต่ำ จนดูน่าหมั่นไส้ อคินมองการกระทำของภรรยายิ้มๆ เด็กคนนี้สู้คนดีนะ แต่ไม่สู้เขาเลย ยอมให้เขาตลอด โดยเฉพาะตอนที่เขาชวนมีอะไรด้วย อคินหยุดความคิดตัวเองลง มองเมียอยู่ดีๆ ทำไมสมองคิดไปถึงเรื่องบนเตียงได้ คิดถึงแก้วเหล้าที่ดื่มเข้าไปขึ้นมาทันที ไอ้รสชาติที่คุ้นเคยนั่น อย่าบอกนะว่าเหล้าที่ดื่มเข้าไป ผสมย