All Chapters of ยั่ว: Chapter 121 - Chapter 130

21:45 น. ร่างสูงค่อยๆย่องออกมาจากห้องนอนของตัวเอง ได้ยินเสียงประตูห้องข้างๆดังขึ้นเมื่อหนึ่งชั่วโมงก่อน รอจนมั่นใจว่าคนที่อยู่ในห้องนั้นทำอะไรเสร็จหมดแล้ว จึงได้ย่องออกจากห้องของตัวเอง ประตูห้องที่ทิพย์วารีใช้หลับนอน ถูกเปิดออกแผ่วเบา ร่างสูงก้าวผ่านประตูไปอย่างเงียบเชียบ ปิดลงอย่างเบามือ เดินฝ่าความมืดไปที่เตียงนอน มองร่างที่คดคู้กายอยู่ในผ้าห่ม แสงไฟจากหัวเตียง ส่องให้เห็นใบหน้ายามหลับใหลของว่าที่ภรรยา พรึ่บ! ร่างสูงขึ้นคร่อมทับร่างเย้ายวนไว้อย่างรวดเร็ว สัมผัสเมื่อคืนทำให้ร่างกายเกิดความต้องการอยู่ตลอด ให้รอไปจนถึงคืนพรุ่งนี้ เขารอไม่ไหวหรอก ต้องทำอะไรสักอย่างกับความต้องการของตัวเอง จุ๊บ! สัมผัสมาก่อนเสียง ทิพย์วารีที่เพิ่งเข้าสู่ห้วงนิทรา สะดุ้งตื่นเต็มตา ดวงตาทั้งคู่เบิกโพลงเมื่อเห็นใบหน้าคนที่คร่อมทับตัวเองอยู่ “ตื่นแล้วเหรอ” “พี่คินจะทำอะไรคะ?” “นอนอยู่เงียบๆเถอะน่า!” “ไม่เอานะ วาวเหนื่อย พรุ่งนี้ต้องตื่นแต่เช้า” “นิดเดียวน่า!” อคินไม่สนใจเสียงห้ามปรามสักนิด ปิดริมฝีปากเล็กไว้แน่น ไม่ให้เธอโต้แย้งอะไรได้อีก เลื่อนมือดึงชายชุ

“บ้า! กูไม่ได้คิดอะไรแบบนั้น” “แต่เด็กนั่นคิด ไม่ว่าเหตุผลมึงคืออะไร ไล่เธอออกไปทำงานที่อื่นซะ มึงรู้ตัวบ้างไหมวะ ว่าการทำแบบนั้น มันจะให้คนที่เป็นภรรยาเสียใจ” “กู…กูก็เป็นของกูแบบนี้ ก็ต้องยอมรับในสิ่งที่กูเป็นให้ได้” ดวงตาคู่คมหลับลงช้าๆ ตอนนี้เขาอาจจะหยุดเพราะอยากทำหน้าที่สามีที่ดีให้เธอ แต่เขาไม่มั่นใจว่าสันดานตัวเองมันจะเปลี่ยนได้ เขาเคยเที่ยว เคยนอนกับผู้หญิงมาหลายคน เคยเบื่อความสัมพันธ์พวกนี้ ไม่รู้ว่าตัวเองจะเบื่อเธอวันไหน เธอต้องรับนิสัยจริงๆของเขาให้ได้ และต้องทำใจเผื่อการเปลี่ยนแปลงนั้นด้วย ที่เอามะนาวมาอยู่ข้างตัว ก็เพื่อทดสอบความรู้สึกของตัวเอง และทดสอบความอดทนของตัวเองด้วย แม้ร่างกายจะตอบสนองต่อร่างกายของทิพย์วารีมากที่สุด แต่ความรู้สึกที่มีให้ เขาคิดว่ามันยังไม่ใช่ความรัก ถ้าวันไหนเขาเจอคนที่เขารักเหมือนมะปราง เขาจะเลือกเธอคนนั้น และทิ้งเธอไปอย่างไม่ต้องคิดอะไรเลย เธอต้องทำใจอยู่ตลอด เพราะการแต่งงานนี้ มันก็ทำเพราะหน้าที่ ไม่ใช่เพราะความรู้สึกที่มีให้กันมาตั้งแต่แรกอยู่แล้ว “ถ้าเธอได้ยินคำพูดนี้ของมึง คงเก็บเสื้อผ้าหนีไปทันที” “เด็กนั่นไม่กล้าห

“ผัวไม่ดี ก็เลิก” “คะ?” “พี่ไม่รู้นะว่าบุญคุณที่วาวถือไว้นั้น มันหนักหนาแค่ไหน แต่มันมีวิธีตอบแทนบุญคุณตั้งมากมาย ไม่เห็นจำเป็นต้องแต่งงาน นอกซะจากว่า วาวรักเขา” พูดทั้งๆที่รู้ดี ถ้าไม่รักอคิน เธอคงไม่ยอมแต่งงานกับผู้ชายพรรค์นั้นหรอก ผู้ชายที่เคยเป็นแค่ขยะสำหรับเธอ ไม่รู้ว่าอคินทำอิท่าไหน ถึงเปลี่ยนหัวใจเธอได้ คงใช้มารยาร้อยเล่ห์ ล่อลวงให้เธอหลงรักอีกแล้วสินะ ไอ้คนเจ้าเล่ห์ “รักเหรอคะ อาจจะใช่ แต่ก็ไม่ได้มากมายขนาดนั้นหรอกค่ะ” ทิพย์วารีไม่ปฏิเสธสิ่งที่ตัวเองรู้สึกอีกแล้ว แต่ก็คิดว่ามันไม่ได้มากมายเหมือนเมื่อก่อน “เรื่องทุนที่เคยขอไว้ พี่คิดว่าหลังรับปริญญาเสร็จผลน่าจะออก เดี๋ยวพี่ส่งผลไปให้ทางเมล์นะ” ภวิศเปลี่ยนเรื่องเมื่อคนตรงหน้าเงียบไปหลังจากพูดจบ ทิพย์วารีตาลุกวาว ไม่คิดว่าเรื่องทุนที่ตัวเองเคยขอไป จะได้รู้ผลเร็วขนาดนี้ “ไม่ต้องยิ้มเลย ไม่รู้จะได้หรือเปล่า คนขอไปเยอะมาก” เป็นเพราะไม่อยากให้เธอไปอยู่ที่นั่นด้วย เลยไม่อยากให้เธอหวัง แต่ตอนนี้ชักอยากให้เธอไป รู้สึกหมั่นไส้ผู้ชายอย่างอคินมาก ไม่ได้ทำอะไรดีๆให้เธอเลย แต่กลับได้หัวใจเธอไปครองอยู่เรื

“พี่จะใจดีด้วยวันหนึ่งแล้วกัน” พูดจบก็กดแท่งเนื้อเข้าหาร่องรักสีหวาน กัดฟันบังคับแท่งเนื้อให้เข้าไปข้างในช้าๆ ด้วยกลัวว่าภรรยาจะรู้สึกเจ็บปวด เพราะการถูกลุกล้ำจุดหวงแหน มองใบหน้าสวยนิ่งๆ เมื่อเห็นว่าน้ำตาเริ่มคลอหน่วย ก็อดสงสารเมียไม่ได้ ก้มลงจูบริมฝีปากสวยเบาๆเป็นการปลอบโยน “อ๊ะ ฮือ ไม่เห็นจะใจดีตรงไหนเลย” ทิพย์วารีพูดเหมือนฟ้อง จิกเล็บลงบนไหล่แกร่งเพื่อระบายความเจ็บ ขยับสะโพกหนีแต่โดนมือหนาอีกข้างรั้งไว้แน่น มองสบดวงตาสามีที่ผละออกไปอย่างเว้าวอน “อืม” อคินครางแผ่ว นี่ก็ใจดีแล้วไง อยากจะกระแทกแรงๆทันทีที่เข้าไปด้านในได้ นี่ก็หยุดให้ตั้งนานแล้วนะ แล้วรู้ไหมว่ายิ่งมองด้วยสายตาแบบนั้น ยิ่งไม่อยากจะใจดีด้วย รู้ไหมว่าสายตายั่วยวนนั่น มันทำให้ร่างกายเกิดความต้องการอย่างบ้าคลั่งมากแค่ไหน “อ๊ะ อือ เจ็บ!” เมื่อสามีไม่ยอมพูดด้วย ก็หันหน้าหนีไปด้านซ้าย พึมพำกับตัวเองเบาๆ ในขณะที่สามีเริ่มขยับตัว เสียงทุ้มดังอยู่ตลอดเวลาที่โถมกายเข้าหาเธอ เสียงนั้นเต็มไปด้วยความสุขจนเธอไม่กล้าขัด ได้แต่กัดฟันทำหน้าที่ภรรยาของเขาให้เสร็จสมบูรณ์ “อืม วาว!” เอ

“คิดจะไปไหนอีก อยู่บ้านทำตัวเป็นแม่ศรีเรือนดีกว่า” แววตาคู่คมกร้าวขึ้นนิดๆ เมื่อความคิดที่ว่าภรรยาจะทิ้งให้อยู่ที่นี่ลำพังดังขึ้นในหัว เพิ่งแต่งงานเมื่อวาน มาพูดเรื่องไปเรียนต่อต่างประเทศมันใช้ได้ที่ไหน ถ้าพูดเรื่องมีลูกก็ว่าไปอย่าง รู้สึกหงุดหงิดขึ้นมาทันทีเลย! “วาวเคยขอคุณแม่แล้วนะ ท่านบอกว่าให้ทำในสิ่งที่อยากทำได้เลย” “นั่นมันก่อนที่จะแต่งงาน ตอนนี้แต่งงานแล้วนะ คิดบ้างสิ ว่าสถานการณ์มันต่างกัน” “พี่คินพูดเหมือนไม่อยากให้วาวไปงั้นแหละ” คนที่พูดหยั่งเชิงนั่งอมยิ้ม เขี่ยข้าวในจานไปมารอคำตอบ อคินถอนหายใจเบาๆ เบื่อมากที่ภรรยารู้ทัน แต่ก็หงุดหงิดที่เธอรู้ช้าเกินไป “ที่ผ่านมาขอโทษ พี่ตั้งใจว่าจะเริ่มต้นใหม่กับหนูวาว อย่าไปไหนเลยนะ” ก้มหน้าลงอย่างไม่รู้ว่าตัวเองต้องทำสีหน้าแบบไหน ไม่เคยอ้อนวอนใคร ไม่เคยอ่อนให้ใครมาก่อนด้วย ตอนนี้ยังอยากมีเธออยู่ข้างๆ ไม่อยากคิดภาพที่ไม่มีเธออยู่เลย “วาวไม่ไปก็ได้ แต่มีข้อแม้นะคะ” เธอจะเสียโอกาสไปเฉยๆไม่ได้ ถ้าพลาดเรื่องทุนไป เธอต้องมั่นใจว่าต้องมีอะไรที่มีค่าพอๆกันมาทดแทน “ว่ามาสิ อยากได้อะไร” “พี่คินช่วยย้า