All Chapters of ยั่ว: Chapter 81 - Chapter 90

มิรินตื่นขึ้นมาในตอนสายของวัน รอบกายของเธอเงียบสนิท คนที่ทำให้เธอหมดแรงไม่อยู่ มีเพียงแผ่นกระดาษแปะตรงหัวเตียง เขียนด้วยลายมือฉวัดเฉวียน บอกให้เธอรู้ว่าเขาไม่ได้อยู่ในห้องจริงๆ 'เดี๋ยวพี่กลับมานะ' พี่ภูเป็นคนยังไงกันแน่ เธอไม่รู้จะจริงจังได้มากน้อยแค่ไหน ถ้าพูดแบบไม่เข้าข้างใครเลย คือเธอกับเขาแทบไม่รู้นิสัยใจคอกันเลย เรื่องราวในวัยเด็กก็ช่างเลือนราง นั่นคือเหตุผลที่เธอยังไม่กล้าบอกเขาว่ารัก มิรินอาบน้ำแต่งตัวเลือกเสื้อผ้าในตู้ออกมาใส่ ซึ่งทุกตัวข้างในล้วนเป็นเสื้อผ้าของผู้ชายทั้งสิ้น ไม่มีเสื้อผ้าผู้หญิงอยู่เลยสักตัว อารมณ์ขุ่นมัวจากการถูกทิ้งให้ตื่นขึ้นมาเพียงลำพัง กลายเป็นความรู้สึกดีๆ อย่างน้อยเขาก็ไม่มีใครให้เธอต้องตบตีด้วย ชั่วโมงต่อมา มิรินเดินทางมาที่บริษัทของครอบครัว ซึ่งตอนนี้มีพี่สาวเป็นผู้บริหารสูงสุด ร่างสมส่วนที่ครองความสูงหนึ่งร้อยหกสิบเก้าถูกเสื้อเชิ้ตตัวใหญ่ปิดทับไว้ แขนเสื้อพับขึ้นจนเห็นข้อมือขาวเนียน อวดนาฬิกาเรือนหรูซึ่งเป็นของดูต่างหน้าที่คุณยายซื้อให้ ความยาวของชายเสื้อปิดได้เพียงต้นขา แต่ถึงอย่างนั้นเจ้าของเรือนร่างสมบูรณ์แบบก็ไม่ได้ใส่ใจ ปล่อยใ

“แล้วมิรินจะเสียใจที่เลือกคนแบบมัน”เพเตอร์พูดทิ้งท้ายไว้แค่นั้นแล้วเดินจากไป ในเมื่อเขาเปลี่ยนใจเธอไม่ได้ ก็คงต้องให้ผู้ชายคนนั้นเป็นฝ่ายทำให้เธอเปลี่ยนใจ เขาไม่เชื่อว่ามันจะรักเธอจริงหรอก คงใช้เธอเป็นสะพานไต่เต้าขึ้นไปหาความสำเร็จ ผู้ชายทรงเจ้าชู้แบบนั้น ไม่มีวันหยุดอยู่กับผู้หญิงแค่คนเดียวแน่ ชั่วโมงต่อมา ภัทรพลลดสายตามองคนที่เดินอยู่ข้างๆ มิรินเงียบมาตลอดทางตั้งแต่ผู้ชายคนนั้นเดินหนีไป ไม่รู้เธอคิดอะไรอยู่ เขาไม่กล้าถาม ได้แต่เดินเคียงข้างเธอไปด้วยหัวใจร้อนรุ่ม เมื่อมาถึงหน้าห้องของตัวเอง ก็หยุดไฟที่มันสุมอยู่ในอกไม่ได้อีก ปึ่ก! “อ๊ะ! ทำอะไรเนี่ย?”มิรินร้องเสียงหลง เมื่อโดนผลักจนแผ่นหลังแนบไปกับประตูห้อง มองคนกระทำตาขวาง จะทำอะไรก็ไปทำในห้องสิ ตรงนี้ เดี๋ยวก็มีคนมอง “เสียใจหรือไง?”“หืม?”“พี่ถามว่าเสียใจเหรอ?”“เรื่อง?” ใบหน้าเนียนใสเอียงเล็กน้อยอย่างไม่เข้าใจในสิ่งที่คนตัวโตกำลังถาม “เรื่องเขา”“มิรินจะเสียใจเรื่องพี่เตอร์ไปทำไม ก็เคยบอกไปแล้วไงว่าเลิกรักเขาไปตั้งนานแล้ว หูไม่ดีเหรอ?”ภัทรพลหน้าบึ้ง เมื่อโดนคนตัวเล็กส่งสีหน้ายียวนกลับมา คำพูดคำจาก็ไม่น่ารัก

“ลองหามาให้แม่ดูหน่อยนะคิน แม่ให้เวลาสามเดือน ถ้าคินหาไม่ได้ อย่าหวังว่าจะได้บริหารบริษัทนี้ต่อ” พูดจบก็เดินหนีไปอย่างรวดเร็ว เพื่อไม่ให้ลูกชายได้แย้งอะไร เธออยากดัดนิสัยของอคินบ้าง ไม่ใช่ตามใจทุกอย่างเหมือนที่สามีชอบทำ คนถูกท้าทายทำเพียงแค่ไหวไหล่ช้าๆ เทความสนใจกลับไปหาพิธีกรสาวสวยอีกครั้ง ก็ใช่ว่าจะไม่มีสักหน่อยพิธีกรสาวลดสายตามองสคิปในมือครู่หนึ่ง เมื่อเห็นว่าหน้าที่ของตัวเองใกล้จะจบลงแล้ว ก็เริ่มมองหาคนแนะนำงานนี้ให้ตัวเอง ดวงตาเย้ายวนกวาดมองรอบบริเวณ หยุดสายตาลงเมื่อมันปะทะเข้ากับใบหน้าหล่อเหลาของชายหนุ่มเจ้าของบริษัท หึ! ริมฝีปากหยักสวยยกขึ้นเป็นรอยยิ้มมุมปาก เมื่อเห็นว่า อคิน อัครโยธินกุล กำลังมองเธอด้วยความสนใจ ทั้งยังส่งยิ้มมาให้ เป็นรอยยิ้มที่ไม่ต้องเดาก็รู้ในทันที ว่ามันมีความหมายว่าอะไร เธอทำหน้าที่บนเวทีต่ออีกไม่นานก็เดินลงมาข้างล่างเวที พิธีกรหนุ่มที่ยืนคู่กันมาตลอด ทำหน้าที่ที่เหลือต่อเพราะนั่นคืองานของเขา ดวงตาหวานมองหาคนที่ตัวเองต้องการ คิ้วเรียวสวยมุ่นเข้าหากัน เพราะร่างของใครบางคนที่เดินเข้ามาบดบังทัศนวิสัยของเธอ เธอสูงเกือบร้อยเจ็ดสิบห้าเลยนะ เมื่

“ไม่สนุกเหรอคะ?” เอ่ยถามพลางคลอเคลียใบหน้าเข้าหาซอกคอ สูดดมกลิ่นน้ำหอมราคาแพงอย่างชอบใจ เหยื่อวันนี้ดูดีตั้งแต่หัวจรดเท้า เสียดายใบหน้าหล่อเหลานิดๆ แต่พวกเธอไม่ได้รู้สึกผิดเลยที่ต้องหลอกเขา ถือว่าเจ๊าๆกันไป เขาได้ร่างกาย พวกเธอได้เงิน “อือ ไม่เท่าไหร่” อคินตอบไปตามความจริง เขาดื่มเตกีล่าไปแล้วสามช็อต รู้สึกมึนหัวแล้วก็ง่วง แอบมองนาฬิกาข้อมือบ่อยครั้งอย่างไม่เชื่อ ว่าตัวเองจะง่วงทั้งที่ยังไม่ดึกเลย “ไปต่อกันไหมคะ?” เขาเหมือนคนคอแข็ง พวกเธอเลยใช้วิธีที่รวดเร็วตอนเขาเผลอ ยากำลังออกฤทธิ์ ต้องรีบพาเขาไปที่อื่น ก่อนคนอื่นจะเห็นความผิดปกติแล้วจับพวกเธอส่งตำรวจ “อ่า!” อคินตอบรับตามความตั้งใจแรกของตัวเอง จากนั้นก็โบกมือเรียกพนักงานสาวสวยคนนั้น ไม่นานร่างเย้ายวนก็เดินมาใกล้ สายตาผิดหวังยังส่งมาให้เขา “รับอะไรเพิ่มคะ?” “เช็คบิล” “ค่ะ” เธอลอบสังเกตอาการของเขาเงียบๆ รับคำเสร็จก็เดินไปเคลียร์บิล กลับมาอีกครั้งโดยใช้เวลาไม่นาน แจ้งราคาพร้อมกับยื่นใบเสร็จให้ดู เงินสดเกินจำนวนค่าเหล้าถูกวางลงในถาดเล็ก “ไม่ต้องทอน” “ค่ะ” เมื่อได้รับเงินก็รีบเดิ

ปึ่ก! เธอไม่ระวังจนชนกับใครสักคนตรงทางแยกของอาคาร แรงปะทะทำให้รู้สึกชาไปทั้งหน้า “เดินยังไงเนี่ย?” “พี่พีท” ทั้งเธอ ทั้งเขา ต่างก็โกรธไม่ลงเมื่อเห็นหน้ากัน “มาหาแม่พี่เหรอ?” “ค่ะ” “นึกว่ามาหาพี่ซะอีก” ภวิศ เป็นอาจารย์ประจำภาควิชาแพทยศาสตร์ แม้เขาจะอายุ 30 ปีแล้ว แต่ใบหน้ายังคงอ่อนเยาว์ ราวกับเป็นนักศึกษาที่เพิ่งเรียนจบมาไม่นาน ในยามที่เขาแย้มยิ้ม ใบหน้ายิ่งดูเด็กและอ่อนโยนมาก ต่างจากเวลาเข้าสอน ใครๆก็บอกว่าอาจารย์หมอคนนี้ดุสุดๆ “ไม่ใช่ค่ะ” ปฏิเสธเสียงเบา ลดสายตาลงต่ำมองเท้าตัวเอง “วันนี้ไม่มีเรียนเหรอ?” “ค่ะ พี่พีททานกลางวันหรือยังคะ เราไปทานข้าวกันไหม” “พี่กำลังหิวพอดีเลย” ภวิศเดินนำไปยังรถของตัวเอง ไม่นานเขาก็ขับพาเธอมาที่ร้านอาหารเจ้าประจำ การกระทำระหว่างเขากับเธอ เสี่ยงให้คนเอาไปลือเสียๆหายๆมาก แต่เขาไม่แคร์ ขอแค่ได้อยู่ใกล้ ไม่ว่าจะในฐานะอาจารย์ พี่ชาย หรืออะไรก็ได้ทั้งนั้น “ทางนั้นติดต่อมาบอกให้วาวกลับไป วาวคิดว่าวาวต้องบอกพี่พีทให้รู้ ก่อนที่จะย้ายออกจากบ้านไปจริงๆ” เธอใช้เวลาช่วงที่รออาหาร บอกลูกชายเจ้าของบ้านที