All Chapters of ยั่ว: Chapter 71 - Chapter 80

"หยุด หยุดเลยนะ! ยัยบ้า" เมื่อรู้สึกว่าคนบนตัวเริ่มเตลิดไปไกล คนที่ยังมีสติครบถ้วนรีบถอนจูบออกมา พลางเอ่ยห้ามเสียงหลง อีกทั้งยังเอื้อมมือไปหยุดมือซุกซน ที่ลงมือปลดกระดุมเสื้อของเขาจนหลุดเกือบหมดทั้งแผง "ทำไมอ่า?" ใบหน้าสวยยกขึ้นพลางเอียงเล็กน้อย เสียงถามแหบพร่าเพราะแรงปรารถนาที่ถูกหยุดลงกลางคัน อ่า! อย่าทำหน้าแบบนั้นสิ เขาจะบ้าตายแล้ว สิ่งที่มิรินทำมันน่ารักจนเขาไม่อยากหยุด แต่ถ้าไม่หยุด เขาจะซวยนะเว้ย "ผมรับผิดชอบคุณไม่ไหวหรอก!"ภัทรพลบอกเหตุผลของตัวเอง เขาเป็นเพียงแค่พนักงานออกแบบในบริษัทของครอบครัวเธอ ส่วนเธอคือทายาทคนที่สองของ อัครโยธินกุล ตระกูลที่ร่ำรวยอันดับต้นๆของประเทศ ถึงจะอยากรับผิดชอบ ก็ใช่ว่าเขาจะสามารถรับผิดชอบได้ ครอบครัวเธอคงเรียกร้องยอดเงินมหาศาล ไม่สิ! เขาจะถูกฆ่า มากกว่าได้รับผิดชอบเธอ "เดี๋ยวฉันรับผิดชอบเองน่า นะคะ"มิรินใช้น้ำเสียงออดอ้อน หลอกล่อให้คนใต้ร่างของเธอทำต่อจากที่ค้าง ตอนนี้เธอรู้สึกเสียววาบไปหมดทั้งตัว ก็เพราะเขา ความแปลกใหม่ที่ได้เรียนรู้จากเขา เธออยากเรียนรู้มันอีก จนถึงขั้นตอนสุดท้าย "คุณมิริน" คนรักตัวกลัวตายครางเรียกชื่

ภัทรพลรู้สึกตัวตื่นในตอนบ่าย สภาพของเขาไม่ได้ต่างไปจากตอนที่ล้มตัวลงนอนเลย ผมสีดำสั้นฟูยุ่งจากแรงดึงรั้ง พละกำลังถูกเธอดูดไปจนหมดสิ้น และวันนี้เขาขาดงาน ร่างกำยำพลิกตัวไปอีกด้านเพื่อคว้าตัวคนที่เป็นต้นเหตุของเรื่องทั้งหมดเข้ามากอด สิ่งที่คว้าได้มีเพียงความว่างเปล่า และอุณหภูมิที่เย็นชืด กับเศษกระดาษแผ่นเล็กที่ไม่คุ้นตาบนโต๊ะหัวเตียง "ยัยบ้าเอ้ย! คิดว่าฉันเป็นผู้ชายขายตัวรึไง แม่งเอ้ย ได้แล้วทิ้งเหรอวะ!" เมื่อเดินไปหยิบกระดาษแผ่นนั้นขึ้นมาพิจารณา ตัวเลขด้านในทำให้หลุดคำด่าทอออกมาอย่างหงุดหงิด และไม่นานกระดาษแผ่นนั้นก็กลายเป็นเพียงเศษซาก ดวงตาดำขวับฉายความน่ากลัวหลังจากทิ้งให้เศษกระดาษเหล่านั้นร่วงลงพื้น เขาต้องคุยกับเธอให้รู้เรื่อง ยัยคุณหนูบอกเองว่าจะรับผิดชอบเขา แล้วดูสิ่งที่เธอทำกับเขาตอนตื่นขึ้นมาสิ ทำเหมือนเขาเป็นแค่ผู้ชายขายตัว มันน่าหงุดหงิดจริงๆ ภัทรพลอาบน้ำแต่งตัวด้วยชุดเสื้อยืดกางเกงยีนส์ ก่อนจะควบรถบิ๊กไบค์ของตัวเองออกมา ม้าเหล็กสีดำจอดเลยหน้าบ้านหลังใหญ่ของตระกูลอัครโยธินกุลไปเล็กน้อย ดวงตาสีดำขวับมองลอดช่องว่างระหว่างกำแพงเข้าไป เนิ่นนานหลายชั่วโมงที่เขาเฝ

ภัทรพลถือแฟ้มงานออกแบบรถยนต์รุ่นใหม่ล่าสุดเข้าไปในห้องประชุม สีหน้าของเขาไม่ได้ต่างออกไปจากเดิมนัก สมองยังหวนคิดถึงเด็กสาวขี้เมา ที่มอบครั้งแรกให้เขาเชยชมแล้วหนีหาย เขาไม่รู้เลยว่าเธอหนีไปที่ไหน ครั้นจะถามพี่สาวของเธอที่นั่งหน้าตึงอยู่ในตำแหน่งประธานการประชุมก็ไม่กล้า กลัวเธอจะฆ่าถ้าหากรู้ว่าเขา ทำอะไรกับน้องสาวสุดที่รักของเธอ "อีกสองเดือนโปรเจกต์รถรุ่นใหม่ของเราจะออกสู่ตลาด ฉันอยากรู้ว่าพวกคุณมีความพร้อมมากน้อยแค่ไหน" ลินินกล่าวเปิดประชุม เมื่อเห็นว่าพนักงานระดับหัวหน้าจากทุกฝ่ายมากันครบแล้ว หลังจากที่เธอกล่าวเปิด การประชุมสำคัญก็ดำเนินไปอย่างรวดเร็ว พนักงานฝ่ายต่างๆล้วนเตรียมความพร้อมมาเป็นอย่างดี ถึงแม้พนักงานจะถูกเปลี่ยนถ่ายจากรุ่นเดิมไปเยอะแล้ว แต่พนักงานใหม่ที่เข้ามาในรุ่นของเธอ ก็มีความสามารถมากมาย อีกทั้งยังเป็นคนรุ่นใหม่ ที่สามารถนำเทคโนโลยีใหม่ๆมาใช้ในการทำงาน และมันกลายเป็นรากฐานที่มั่นคงมากขึ้นให้แก่บริษัท "คุณภัทรพล คุณไม่ได้ยินคำถามของฉันเหรอ?" น้ำเสียงทรงอำนาจดังก้องห้องประชุม คนอื่นๆที่ตั้งใจประชุมมาตลอดเงียบเสียง แม้กระทั่งเสียงลมหายใจยังไม่กล้าทำให้มันดั

มิรินเดินลงมาจากชั้นสอง เพื่อมารออคินที่ยังไม่กลับมาจากโรงเรียน ภายในห้องรับรองแขกมีเพียงเสียงสะอื้นของเธอที่ดังก้อง สะท้อนอยู่ในห้องหัวใจของคนที่เพิ่งก้าวเข้ามา เขามองไปที่เธอด้วยความรู้สึกสงสาร เพเธอร์รู้ข่าวการเสียชีวิตของท่านผ่านทางพี่ชายของเขา แพคทริคบินไปประเทศไทยเพื่อเตรียมแต่งงานกับลินิน ทันทีที่รู้ข่าวเขารีบวิ่งมาที่นี่ แล้วก็ได้เห็นว่าเธอกำลังร้องไห้อย่างที่คิดไว้จริงๆ ผู้หญิงแข็งกร้าวที่คอยหลบหน้าเขา ตอนนี้เธออยู่ในสภาพที่เหมือนกับแก้วตกแตก “เป็นอะไรอะยัยอ้วน ร้องไห้เหมือนญาติเสีย” "หุบปากไปเลยนะปีเตอร์" มิรินตอบกลับเสียงห้วนด้วยชื่อจริงของเขา ชื่อที่เธอไม่เคยเรียกเลยสักครั้ง ทำให้ร่างที่กำลังจะก้าวหยุดชะงักฝีเท้าลง เขาเป็นคนปากไม่ดี แต่มันมีแค่วิธีนี้เท่านั้น ที่จะทำให้เธอเปิดปากพูดกับเขา "พี่ให้ยืมอกเอาไหม" "อย่ามายุ่งนะ! ฮือ พี่เตอร์อย่ามายุ่ง" มิรินก้มหน้าร้องไห้ ไม่อยากสนใจคนที่เข้ามากวนประสาท เมื่อการ์ดของเธอตก ร่างสูงก็ขยับเข้าไปชิด จากนั้นก็ดึงเธอเข้าหาตัว กดหัวคนที่พยายามดิ้นหนีเข้ากับแผ่นอก ยอมให้มือเล็กทุบตีจนกว่าเธอจะพอใจ ถ้าเธอไม่ใช่คนที่เข

เขาเคยได้ยินเรื่องราวของท่านอยู่บ่อยๆ จากสามีใหม่ของแม่ ที่เขาให้ความเคารพเหมือนพ่อแท้ๆ แม้จะไม่เคยเจอท่านเลยสักครั้ง เพราะท่านรักษาตัวอยู่ตลอด แต่ก็พอจะรู้ว่าท่านเป็นคนดีมาก "เข้าบ้านไปพักผ่อนเถอะ ถ้าพร้อมเมื่อไหร่ก็บอก พี่จะมาฟังคำตอบ ไม่ต้องรีบหรอก พี่รอได้" เมื่ออ้อมกอดของเธอสร้างความรู้สึกที่ไม่ควรเกิดในสถานการณ์แบบนี้ ก็รีบดันตัวเธอออกห่าง เช็ดหยาดน้ำใต้ดวงตาให้อย่างเบามือ จับตัวเธอหมุนไปอีกด้าน ยกมือดันแผ่นหลังเธอให้ก้าวเดินเข้าไปด้านใน ยืนมองเธออยู่ที่เดิมจนกระทั่งเธอหายลับไปจากสายตา เพเทอร์ยืนมองผู้หญิงที่ตัวเองรักกับผู้ชายอีกคนอยู่ในห้องรับแขกของบ้าน หัวใจที่เคยนิ่งสงบร้อนรุ่มดังมีไฟสุม เมื่อเห็นสิ่งที่มิรินแสดงออกต่อชายแปลกหน้าคนนั้น เขากำลังจะเสียเธอไป ตอนนี้เธอกำลังจะกลายเป็นของคนอื่น แต่เขาไม่ยอมหรอก เขาจะแย่งเธอมา แม้ไม่ได้หัวใจ ขอแค่มีเธออยู่ข้างกายแบบเดิมก็พอ หลังจากจัดการเรื่องต่างๆเกี่ยวกับงานศพของคุณยายเสร็จแล้ว มิรินก็บินกลับไปสะสางธุระของเธอ เมื่อเสร็จธุระทางมหาวิทยาลัย เธอก็เตรียมตัวบินกลับไปเคลียร์กับผู้ชายที่เธอต้องรับผิดชอบ "พี่เตอร์ตาม