All Chapters of ยั่ว: Chapter 101 - Chapter 110

ภายในห้องทำงาน อคินยังคงทำงานของตัวเองอยู่ แม้จะแปลกใจที่ทิพย์วารีไม่เข้ามาหลังจากที่นางแบบคนนั้นออกไป เขาก็ยังทำงานต่อไป ไม่อยากแสดงออกว่าสนใจเด็กนั่นมาก แต่ก็อดไม่ได้อยู่ดี “แพร เด็กนั่นหายไปไหน” ต่อโทรศัพท์ถามเลขาสาวที่อยู่หน้าห้อง ใบหน้าบึ้งตึงเมื่อรอเป็นชั่วโมงแล้วเธอไม่เข้ามาสักที ไหนบอกว่าเสร็จแล้วให้เรียกไง ยัยนางแบบนั่นก็ออกไปตั้งนานแล้วนะ หรือไม่เข้าใจวะ ว่าเสร็จแล้ว? [ไปข้างนอก เดี๋ยวก็คงมา] คนที่รู้เพียงแค่ว่าทิพย์วารีออกไปข้างนอก บอกเจ้านายเสียงราบเรียบ แล้ววางสายไปเอง ใบหน้าคมคายฉายแววสงสัย เด็กนั่นไปไหนไม่ยอมบอกเขาก่อน ครึ่งชั่วโมงต่อมา ก๊อกๆ ใบหน้าคมครามเงยขึ้นจากกองเอกสาร มองประตูอย่างใจจดใจจ่อ เมื่อเห็นใบหน้าคนที่เปิดมันเข้ามา ก็เผลอผุดรอยยิ้มนิดๆตรงมุมปาก แต่ก็รีบหุบฉับลง เมื่อเห็นชุดที่ทิพย์วารีใส่เต็มตา “ใส่ชุดอะไรของเธอ?” ชุดเดรสรัดรูปสั้นเพียงคืบ ด้านบนเป็นเกาะอกอีกต่างหาก เป็นชุดที่ไม่ต่างจากนางแบบที่ออกไปเมื่อชั่วโมงก่อนใส่เลยสักนิด และเขารู้สึกหงุดหงิดที่เธอใส่เสื้อผ้าแบบนี้ มันเปิดเผยเนื้อหนังมากเกินไป “ชุดทำงา

“อืม” “แล้วเป็นนาวไม่ได้เหรอคะ คนที่จะยืนข้างพี่ ขอเป็นนาวเถอะนะคะ นาวจะทำให้พี่ทุกอย่างเลย” ริมฝีปากแดงอมชมพู กดลงกลางฝ่ามือหนา จูบเบาๆ ทั่วผ่ามืออย่างหลงใหล เคยบอกเขาไปแล้วว่าชอบ แม้ตอนนั้นเขาปฏิเสธ แต่ตอนนี้คิดว่าตัวเองมีหวัง “นาว… พอเถอะ” ขืนมือออกมา แม้จะรู้สึกดี แต่เขารู้ว่านั่น มันเพราะเขาเห็นภาพมะปรางซ้อนทับขึ้นมา ไม่ได้รู้สึกดีเพราะนี่คือมะนาวแน่ๆ “พี่คินเองก็ต้องการมาตลอดไม่ใช่เหรอคะ ใครๆก็ทำแบบนี้ให้พี่ไม่ได้ พี่ปรางเองก็ด้วย” มือเล็กอีกข้างวางลงบนเป้ากางเกง ขยับตัวเข้าไปใกล้ เงยหน้ามองด้วยสายตายั่วยวน กึ่ด! อคินกัดฟันแน่น เธอพูดมาไม่ผิดเลยสักนิด เขาต้องการจริงๆ ต้องจนร่างกายปวดหนึบมาตั้งแต่ต้น แต่ที่เป็นอย่างนั้น มันเพราะทิพย์วารีต่างหาก แก่นกายของเขามันแข็งขึ้นตั้งแต่จูบกับเธอ มันยังไม่อ่อนตัวลง จึงพยายามนั่งห่างกับมะนาวเพื่อไม่ให้เธอสังเกตเห็น ที่ผ่านมาเขาไม่เคยอิ่มเอมกับเซ็กส์เลย จะบอกว่าไม่ค่อยเสร็จและไม่ค่อยแข็งเลยน่าจะถูก หลังจากการตายของมะปราง ร่างกายเขาก็เป็นแบบนั้น ที่ไปเที่ยวบ่อยๆ และควงหญิงไม่ซ้ำหน้า เพราะต้องการทดสอบสม

“ไม่หนีต่อละ?” “ถ้าจะมากวนประสาทก็ออกไปเลยนะ วาวจะเปลี่ยนชุด” อคินลากสายตาสำรวจชุดเธอ ตั้งแต่ทรวงอกลงไปจนถึงชายกระโปรง ชุดแต่งงานสวยมาก แต่ว่าที่เจ้าสาวของเขากลับสวยกว่า และคงจะสวยกว่านี้ ถ้าเครื่องสำอางบริเวณใต้ตา ไม่ไหลเยิ้มลงมาเกือบครึ่งแก้ม เธอคงร้องไห้อยู่นานแล้ว กว่าเขาจะเข้ามาเห็น และคงจะร้องนานกว่านี้ ถ้าเขาไม่เข้ามา “ฮ่าๆ สภาพหน้าดูไม่ได้เลย” หัวเราะเยาะด้วยความสะใจ แต่มือที่สัมผัสอยู่บนแก้มกลับอ่อนโยน เช็ดคราบสีต่างๆออกจากแก้มขาวใส แต่ยิ่งเช็ด แก้มกลับยิ่งแดงระเรื่อขึ้น “พอแล้วค่ะ!” “เจ็บเหรอ แก้มแดงเชียว” ทิพย์วารีอยากจะบอกว่ามันแดงเพราะสัมผัสของเขานั่นแหละ แต่ไม่กล้า ได้แต่เบือนหน้าหลบสายตาล้อเลียน ทำไมเขาชอบแกล้งเธอนักนะ ชอบทำให้เธอหวั่นไหว ถ้าจะร้ายก็ร้ายให้มันตลอดหน่อยสิ ทำแบบนี้กับเธอ จนเธอทำตัวไม่ถูกแล้วนะ “จะยืนอยู่แบบนี้? วันนี้คงไม่ได้กลับ ออกไปให้ช่างแต่งหน้าให้ใหม่สิ อยากกลับบ้านแล้ว” “คนที่หายไปคือพี่คิน ทุกคนเขารอพี่อยู่คนเดียว” “รู้แล้วว่าผิดอะ เมื่อกี้ก่อนเข้ามาก็โดนด่าหูชาไปแล้ว สงสารหูฉันบ้างเถอะ หรืออยากมีผัวหูหนว

ทิพย์วารีเดินเข้าไปนั่งบนโซฟาภายในศาลา ทอดสายตามองออกไปด้านนอก บ้านหลังใหญ่ตั้งตระหง่านอยู่ไม่ไกล ครอบครัวใหญ่แห่งนี้อบอุ่นมาก แต่เธอกลับรู้สึกว่ามันไม่ใช่ที่ของเธอ เธอเป็นแค่คนนอก ชอบรู้สึกแบบนั้นอยู่เสมอ แม้จะได้รับความรักความอาทรจากคนในบ้านหลังนี้ไม่ต่างจากลูกแท้ๆ “นอนไม่หลับเหรอลูก” นิราเดินตามทิพย์วารีมาตั้งแต่ต้น เห็นเด็กสาวนั่งเหม่อแล้วอดห่วงไม่ได้ เดินเข้ามาใกล้ นั่งลงข้างๆ พลางสวมกอดเด็กสาวอย่างที่ชอบทำ กดใบหน้าสวยหวานเข้ากับอกตัวเอง ลูบผมยาวสลวยแผ่วเบา “มันดีแล้วเหรอคะ บางทีพี่คินอาจจะไม่อยากเปลี่ยนก็ได้” เธอกับทุกคนอยู่บนเส้นแห่งความหวังที่มีน้อยนิด หวังว่าเขาจะเปลี่ยนแปลงตัวเองเป็นคนที่ดีขึ้น แต่เธอคิดว่าบางทีเขาอาจจะต้องการชีวิตอิสระก็ได้ เขามีความสุขในการใช้ชีวิตแบบนั้น เธอไม่อยากช่วงชิงมันมา “คินจำเป็นต้องเปลี่ยน” ท่านก็บอกไม่ได้เหมือนกันว่าทำไมถึงคิดแบบนั้น แต่เชื่อว่าชีวิตที่ลูกชอบใช้นั้น มันไม่ได้มีความสุขอย่างที่พยายามทำนักหรอก ลูกชายของท่านแค่หลอกตัวเองว่ามีความสุข เขาไม่ได้มีความสุขกับมันเลย ถึงเวลาที่เขาต้องเปลี่ยน และยอมรับตัวเองสักที

“แพรบ่นว่าจะลาออกเลยหาคนไปช่วย” “น้องก็ช่วยอยู่ไม่ใช่เหรอ หรือคินคิดอะไรแผงๆ” “วาวต้องช่วยงานคิน ไม่ว่างไปช่วยแพรหรอก มีช่วงที่ต้องกลับไปเตรียมตัวรับปริญญาอีก ให้มะนาวช่วยแหละดีแล้ว” น้ำเสียงนุ่มนวลขึ้นเล็กน้อย คนที่ถูกพูดถึงด้วยชื่อเล่นถึงกับหันไปมอง เมื่อเผลอสบตาก็รีบก้มหน้าลง “มันจะดีเหรอคิน เด็กคนนั้นคิดอะไรกับเราหรือเปล่า” นิราถามในสิ่งที่ตัวเองสงสัยมาตลอด ซึ่งเป็นคำถามที่อคินรู้คำตอบดีกว่าใคร มันเป็นอย่างที่ท่านพูด มะนาวเข้าหาเขาอย่างเปิดเผย แต่เขาไม่ได้ให้ความหวังอะไรเธอ ปฏิเสธไปชัดเจนแล้วว่าเลือกทิพย์วารี และต้องให้เกียรติเธอในฐานะภรรยา “แม่ก็รู้ว่าครอบครัวเรารักษาเกียรติของคนอื่นมากแค่ไหน คินไม่ทำอะไรแบบนั้นหรอกน่า” “มันไม่ได้อยู่ที่คินนะ แม่กลัว” “แม่จำอดีตของพ่อมามากเกินไปหรือเปล่า ก็บอกแล้วไงว่าพอแล้ว” “แม่เชื่อคินได้ใช่ไหม” “ครับ” ทุกคนที่อยู่ในห้องมองราวกับต้องการเป็นสักขีพยาน ทิพย์วารีสบสายตามั่นคงเงียบๆ มองใบหน้าหล่อเหลาอยู่ตลอด ราวกับกลัวว่าถ้าละสายตาไป ความมั่นคงในแววตาคู่นั้น จะแปรเปลี่ยนเป็นเจ้าเล่ห์เพทุบาย “ทุกคนจะ