All Chapters of ยั่ว: Chapter 91 - Chapter 100

“ถ้าคินได้เมียที่มีนิสัยเหมือนแม่กับพี่จริงๆ คินจะเสียใจไหมลูก” ท่านถามลูกชาย รอยยิ้มยังคงประดับใบหน้า แววตาอ่อนโยนลงยามเอ่ยถามถึงเรื่องในอนาคตของลูกชาย ทิพย์วารีมีนิสัยคล้ายท่าน เป็นผู้หญิงที่อ่อนหวาน อ่อนโยน แต่เข้มแข็งและอดทน เป็นผู้หญิงคนเดียวที่ท่านมองว่าเหมาะสมกับลูกชาย แม้นั่นจะเป็นสิ่งที่ไม่ควรอย่างยิ่ง แต่ในฐานะคนเป็นแม่ ก็ย่อมอยากมอบแต่สิ่งดีๆให้กับลูก “เมียก็ส่วนเมียนะ ไม่รู้สิ ไม่เคยคิด” ดึงร่างบอบบางของมารดาให้หันกลับไป บังคับให้ท่านนั่งลงบนตัก เมื่อนึกถึงสังขารของคนเป็นแม่ ยืนนานมากไม่ดีเดี๋ยวเข่าเสื่อม วางคางลงบนไหล่เล็กๆ หลับตานึกถึงภาพในวัยเด็ก จนเผลอยกยิ้มขึ้นสูง แม่ชอบทำแบบนี้กับเขาบ่อยๆ เขาเองก็ชอบทำแบบนี้กับท่าน “เดี๋ยวสาวๆมาเห็นจะเข้าใจผิด” นิราหัวเราะอย่างอารมณ์ดี แม้อายุจะผ่านวันเวลามาหลายสิบปีแล้ว แต่เพราะสามีเอาใจใส่ร่างกายเป็นอย่างดี มอบบัตรกำนันให้ไปทำหน้าฉีดผิวอยู่ตลอด ใบหน้าจึงไม่ค่อยเปลี่ยนไปจากเดิมเลย “ความจริงแค่มีแม่ก็พอแล้วนะ” “คินต้องมีครอบครัวของคินนะลูก แม่กับพ่ออยู่กับลูกทั้งชีวิตไม่ได้ คินก็รู้เรื่องนี้ดี”

“บอกแม่ฉันซะ ว่าเธอจะย้ายมาอยู่ที่คอนโดฉัน ลาออกจากงานทั้งหมด แล้วไปเริ่มเรียนรู้งานกับฉันซะ!” หลังจากเทเหล้าลงคอไปเกือบครึ่ง ก็ตัดสินใจพูดกับคนข้างๆ เรียกว่าพูดก็ไม่ถูกนัก เพราะมันเป็นคำสั่งที่ต้องการให้เธอทำตามมากกว่า “อย่าเอาแต่ใจให้มากนะคะ” “ก็ลองขัดใจฉันดูสิ ชีวิตเธอโดนถีบลงนรกแน่” ทิพย์วารีกัดริมฝีปากล่างจนเจ็บ เลือกทางไหนก็มีแต่นรกทั้งนั้นไหม ตอนแรกเธอนึกว่ามันจะง่ายกว่านี้ เขาก็ดูเหมือนว่าไม่อยากแต่งงานกับเธอ แล้วทำไมเรื่องทุกอย่างถึงได้ลงเอยแบบนี้ได้ ปวดหัวจริงๆ “นานเท่าไหร่คะ” ถามคำถามที่คิดว่าเขาเองก็น่าจะรู้ ว่าความหมายมันคืออะไร ใบหน้าหล่อเหลาแค่นยิ้มส่งไปให้ ทิพย์วารีเสียววาบไปทั้งตัว ยิ่งได้ยินคำพูดต่อจากนั้น ขนอ่อนในกายเธอยิ่งลุกขึ้นพร้อมกันอย่างขยันขันแข็ง “จนกว่าฉันจะเบื่อ!” นั่นคือคำพูดสุดท้ายของเขา ทิพย์วารีไม่อยากได้ยินอะไรที่มันทำร้ายจิตใจอีก เลยเลือกที่จะเงียบ จนกว่าเขาจะเบื่องั้นเหรอ แล้วมันเร็วแค่ไหน หรือนานแค่ไหนกับขุมนรกที่ชื่อว่าอคิน อคินจอดรถลงหน้าบ้านหลังใหญ่ เขาแค่แวะมาเอาของใช้บางอย่าง และมาบอกพ่อกับพี่สาวด้วยว่า

อคินยักไหล่อย่างไม่แคร์ ช่างสิ ในเมื่อเขาเองก็ไม่หวังอะไรจากการแต่งงานครั้งนี้อยู่แล้ว ที่แต่งก็เพื่อแก้แค้นที่เธอบังอาจหลอกลวงเขาเท่านั้นเอง จะทำให้เธอเจ็บปวดที่ไม่บอกความจริงเขา ว่าเธอกับยัยเด็กปาขี้นั่น เป็นคนๆเดียวกัน วันรุ่งขึ้น 06:45 น. ทิพย์วารีตื่นแต่เช้าตามปกติ มองโทรศัพท์ที่แบตเตอรี่กำลังจะหมดก่อนจะถอนหายใจ เดินไปอาบน้ำในห้องน้ำ และใส่เสื้อผ้าชุดเดิมออกมาเพื่อจะแอบหนีไปข้างนอก “จะไปไหน” “ไปหาซื้อของใช้ที่จำเป็น” “ไม่ต้อง ฉันสั่งมาแล้ว อีกไม่ถึงห้านาทีของทั้งหมดก็จะมาส่ง” เขาไม่ได้อยากซื้ออะไรมาให้เธอใช้อย่างสุขสบายหรอก แต่เพราะได้รับคำสั่งมาจากแม่และพี่สาว ว่าให้ดูแลเธออย่างดีที่สุด ถ้าไม่ทำตามพวกท่านจะถีบเขาออกจากตำแหน่ง โคตรวุ่นวาย และทำให้รู้สึกหงุดหงิดได้ตั้งแต่เช้า “ขอบคุณ” ทิพย์วารีหมุนตัวเดินกลับเข้าไปในห้อง ไม่อยากมองใบหน้าไม่สบอารมณ์ของเขา เดินมานั่งรออยู่บนเตียง เพราะไม่อยากเถียงกับเขาอยู่ข้างนอก Tru Tru “ค่ะคุณแม่” [อคินทำอะไรหนูหรือเปล่า แล้วของที่แม่ส่งไป ถึงหรือยังลูก] น้ำเสียงห่วงใยทำให้ทิพย์วารีรู้สึกตื

หลายวันต่อมา ทิพย์วารีใช้ชีวิตที่ไม่ใช่ของตัวเองมากว่าห้าวันแล้ว วันนี้เป็นวันอาทิตย์ โชคดีที่เขาให้หยุด ไม่อย่างนั้นเธอคงทำงานที่บริษัทเขาต่อไปไม่ไหวแน่ รู้ว่าเขาแกล้งอยู่ตลอด แต่ไม่คิดว่าจะแกล้งหนัก ใช้งานเธอราวกับหุ่นยนต์ ตื่นเช้าเลิกดึกทุกวัน พอรู้ว่าวันนี้หยุด ร่างกายเลยประท้วงด้วยการนอนซุกอยู่ใต้ผ้าห่มทั้งวัน ดวงตาคู่สวยปรือมองนาฬิกา รู้สึกว่าวันนี้มันเงียบๆแปลกๆตั้งแต่เช้า ทุกเช้าเธอจะถูกคนน่ารำคาญทุบประตูเพื่อทำให้ตื่น วันนี้ไม่มีเสียงแบบนั้นเลย รอบตัวเงียบสนิท แปลกมาก เหมือนกับว่าเขาไม่อยู่ในห้องงั้นแหละ ความดีใจส่งผลให้ร่างกายกระปรี้กระเปร่า ร่างสมส่วนลุกขึ้นจากเตียงอย่างรวดเร็ว เดินเข้าห้องน้ำฮัมเพลงไปด้วย ใช้เวลาอาบน้ำอยู่นาน ก็ออกมาแต่งตัวข้างนอก ทิพย์วารีชอบใจรสนิยมของแม่บุญธรรมมาก ชุดที่ท่านส่งมาให้สวยหรูดูแพงทุกชุด แม้จะไม่ใช่คนติดหรู หรือนิยมของแพง แต่ก็ยอมใช้ของทุกอย่างที่ได้รับมา ก็แหงละ ไม่ใช้ก็ถูกเขาด่าอีก ว่าทำตัวไม่คู่ควรกับลูกไฮโซอย่างเขา ทิพย์วารีเลือกใส่เดรสยาวสีชมพูอ่อน แต่งหน้านิดๆ รวบผมขึ้นสูงเป็นหางม้า เสร็จแล้วก็เดินไปหยิบกร

“ใครจะอยากมีลูกกับเธอ แค่นอนด้วยยังไม่อยากเลย” “งั้นสบายใจได้เลย ฉันไม่ท้องหรอก เพราะฉันก็ไม่อยากนอนกับขยะอย่างคุณเหมือนกัน” เพี๊ยะ! ยกฝ่ามือฟาดเข้าที่มือเขาเต็มแรง หันกลับมานั่งที่เดิม ไม่สนใจสายตาอาฆาตจากคนตัวโต หลังจากนี้เธอต้องวางแผนการใช้ชีวิตให้ดี ต้องเตรียมตัวรับมือกับเขาอยู่ตลอด คนอะไรทำให้คนอื่นรู้สึกแย่ได้ตลอดเวลา วันต่อมา ทิพย์วารีเดินทางมาที่ร้านตัดชุดแต่งงานเพียงลำพัง เพราะเมื่อวานเธอฟาดมือเขาเต็มแรง เขาเลยไม่คุยกับเธออีกจนถึงเมื่อเช้า มันก็ดีแล้ว ถ้ามากับเขาคงไม่พ้นตีกันตายในร้าน “มาคนเดียวเหรอคะ?” พนักงานถามอย่างสงสัย ทางคุณนิรานัดไว้แล้ว แต่แจ้งว่าคุณอคินจะมากับว่าที่ลูกสะใภ้ แล้วทำไมถึงเห็นฝ่ายหญิงมาคนเดียว “ค่ะ เอาชุดที่เรียบที่สุด และถูกที่สุดนะคะ” ทิพย์วารีพูดจบก็ลุกขึ้นไปวัดตัว พนักงานหน้าเหวอที่ได้ยินแบบนั้น แต่ก็ยอมวัดตัวให้เธอเงียบๆ ส่วนเรื่องทำตามความต้องการนั้น คงทำให้ไม่ได้ เพราะคุณนิราย้ำนักย้ำหนา ว่าให้เลือกผ้าที่ดีที่สุด ของประดับก็เลือกเกรดพรีเมียม ไม่มีทางที่จะได้แบบเรียบๆ หรือราคาถูกตามที่เจ้าสาวต้องการแน่