All Chapters of ท้าอำนาจวังหลัง: Chapter 51 - Chapter 60

ตั้งแต่ออกมาจากจวนโม่อ๋องฉู่เยว่หลีไม่รู้ว่าตนเองรู้สึกอย่างไรแต่ต่างจากฉู่เยว่หลี ฉู่เซียวเหอยามออกมานั้น กลับอาลัยอาวรณ์บนรถม้า ฉู่เซียวเหอยังคงจมดิ่งกับกระบวนท่าที่ได้ร่ำเรียนจากการประมือกับจิ่งเหลยเมื่อครู่นี้นานมากแล้วฉู่เยว่หลีไม่ได้เห็นเขายิ้มแย้มแจ่มใสเช่นนี้เมื่อกลับมาถึงจวนกั๋วกง ฉู่อีก็รีบร้อนเข้ามาหาฉู่เยว่หลีส่ายหน้าให้เขาแต่ไกล นางเหลียวกลับมองฉู่เซียวเหอที่ยังคงครุ่นคิดถึงกระบวนท่าวิชา ก่อนจะเอ่ย "พี่ใหญ่ ข้าจะเยี่ยมท่านปู่ พี่ใหญ่รีบกลับไปเรียบเรียงกระบวนท่าที่เรียนมาวันนี้เถิด""ได้!" ฉู่เซียวเหอเดินมุ่งหน้าไปยังเรือนของตัวเองท่าทางเดินไปพลางคิดไปพลางนั้น ฉู่เยว่หลีกังวลเหลือเกินว่าเขาจะมองไม่เห็นแล้วสะดุดล้มหน้าคว่ำทว่าหลังจากพี่ใหญ่บาดเจ็บก็ไม่เคยอารมณ์ดีเลยสักครั้ง แม้ปากเขาจะบอกว่าไม่ แต่ฉู่เยว่หลีรู้ว่าเขานั้นยอมแพ้กับชะตาชีวิตของตัวเองแล้วที่อารมณ์ดีได้เช่นวันนี้ ไม่ใช่เรื่องง่ายเลยจริงๆเมื่อฉู่เซียวเหอเดินออกไปไกล ฉู่เยว่หลีถึงได้เดินไปหาฉู่อี "มีเรื่องอะไรหรือ?""ท่านป๋อพาครอบครัวมา บอกว่าอยากพบใต้เท้ากั๋วกง" ฉู่อีกดเสียงเบาลง กระซิบเอ่ย "จู

ฆ่าคนโดยไม่ต้องสงสัย!แม่นางหลี่ได้ยินก็ตกใจจนรีบคลายมือเสียงเคร้งดังขึ้น มีดร่วงตกลงบนพื้น"ข้า ข้าไม่รู้ว่ามีดนี่มาจากไหน..." แม่นางหลี่ไม่รู้จริง ๆ เมื่อครู่เหมือนมีคนยัดมีดใส่มือนางอย่างไรอย่างนั้น?นางไม่ได้พกมีดเล่มนี้เข้ามาจริง ๆมาจวนกั๋วกงยังพกมีดมา ไม่เรียกว่ารนหาที่ตายหรอกหรือ? นางไม่ได้กล้าบ้าบิ่นปานนั้นแต่ว่ามีดนี้มาจากไหนกัน?เมื่อเหลียวกลับไปดูคนของจวนท่านป๋อ ต่างคนต่างถอยกรูหลบหลีก ไม่รู้ว่ามีดนี้มาจากไหนจริง ๆท่ามกลางความสับสนอลหม่าน ทันใดนั้นก็มีคนแค่นเสียงหัวเราะแววตาของฉู่เยว่หลีเคร่งขรึม ก่อนจะหันหลังกลับแล้วเดินตรงไปยังชายชราที่นั่งอยู่บนรถเข็น โค้งตัวทำความเคารพพลางเอ่ย "ท่านปู่รอง ไม่พบกันนาน ร่างกายยังแข็งแรงดีอยู่หรือไม่?""เจ้ายังเห็นข้าเป็นท่านปู่รองในสายตาอยู่รึ?" หย่งอันป๋อตบพนักวางแขนของรถเข็นอย่างแรง ท่าทางน่าเกรงขามหย่งอันป๋อ นามว่าฉู่กั๋วต้ง น้องชายแท้ ๆ ของกั๋วกงเดิมทีเขามิได้มียศบรรดาศักดิ์ แต่ลูกชายคนเล็กของเขาฉู่เจิ้งหนาน เอาการเอางาน ยามมีชีวิตอยู่รบเคียงบ่าเคียงไหล่กับจงยงโหวพ่อของฉู่เยว่หลีฝ่าบาทจึงแต่งตั้งให้เป็นป๋อ เป็นหน้า

นี่มันเสียงของ...จิ่นอ๋อง?จิ่นอ๋องไม่ได้ทิ้งฉู่เยว่หลีแล้วหรอกหรือ? เหตุใดจู่ ๆ วันนี้ถึงเสด็จมาถึงจวนกั๋วกงได้?ทุกคนตกตะลึง ก่อนจะพากันถวายบังคม "ถวายบังคมท่านอ๋อง!"แม้ฉู่กั๋วต้งจะมียศเป็นป๋อ แต่ยศป๋อนั่นต่ำต้อยกว่ากั๋วกงนัก ยิ่งไม่ต้องพูดถึงท่านอ๋องยามนี้แม้ว่าจะลงจากรถเข็นไม่ได้ แต่ก็ยังต้องรีบสั่งให้คนเข็นตัวเองไปหยุดอยู่ตรงหน้าลู่เฟิงจิ่น ก่อนจะเอ่ยอย่างนอบน้อม "ถวายบังคมท่านอ๋อง"ลู่เฟิงจิ่นยิ้มบาง "ท่านป๋อ เมื่อครู่ข้าเหมือนจะได้ยินฮูหยินผู้นี้พูดอะไรสักอย่าง ประหนึ่งรู้เรื่องของข้าไปเสียหมด?"แม่นางหลี่ตกใจจนคุกเข่าลงดังตุบ รีบร้อนอธิบาย "ข้าไม่ได้หมายความเช่นนั้นเพคะ ข้าแค่...""ฮูหยินผู้นี้หมายความว่าแม้แต่หูของข้าก็ไม่ได้การแล้ว""ไม่ใช่เพคะ ๆ ข้า...""หญิงสามหาว! กล้าดูหมิ่นความสามารถพระสอของท่านอ๋องของข้า! ใครก็ได้ลากตัวไปโบยยี่สิบที!" ฉินอู่เอ่ยเสียงเข้ม"ขอรับ!" องครักษ์ที่ติดตามมาสองนายลากตัวแม่นางหลี่ออกไปทันทีแม่นางหลี่ตกใจจนแทบหมดสติไป ร้องอ้อนวอนไม่หยุด "ท่านอ๋อง ข้าผิดไปแล้ว ท่านอ๋องไว้ชีวิตด้วยเถิด! ท่านอ๋องไว้ชีวิตด้วยเถิด!"ลู่เฟิงจิ่นไม่แยแสนา

ลู่เฟิงจิ่นยังคงพยายามระงับความโกรธเขาไม่ใช่เด็กหนุ่มอีกต่อไปแล้ว ทำการย่อมรู้ว่าควรใช้ไม้อ่อนไม้แข็ง"อาหลี แม้ในอดีตข้ากับเจ้าจะมีเรื่องเข้าใจผิดกัน แต่อย่างไรเสียก็รู้จักกันมาหลายปี วันนี้ข้าไม่อยากทะเลาะกับเจ้า เรามาคุยกันดี ๆ สักหน่อยได้หรือไม่?"อันที่จริงเขานั้นยังคงเกลียดฉู่เยว่หลี แผนการก่อนหน้านี้ของนางอำมหิตปานนั้น ทำร้ายสองคนที่เขารักสุดหัวใจแต่เขาแยกแยะเรื่องส่วนได้ เรื่องหึงหวงนั้นคงต้องเก็บเอาไว้ทีหลังเรื่องใหญ่ตรงหน้า"ยามนี้โม่อ๋องประจำชายแดนเหนือ มีทหารราวสามแสนนาย ทหารป่ากำลังเสริมไม่รู้ว่ามีอีกเท่าใด มีเพียงสิ่งเดียวที่แน่นอนคือยามนี้ชายแดนเหนือคือเขตอิทธิพลของเขา""ชายแดนเหนือลึกลับเพียงใด ข้าและเจ้าต่างไม่รู้ สงครามชายแดนใต้นั้นน่ากลัวยิ่งนัก แต่ชายแดนเหนือนั้นโหดร้ายยิ่งกว่าชายแดนใต้สิบเท่า! แต่เขากลับกำราบทั้งชายแดนเหนือไว้ในกำมือแล้ว"เพียงเท่านี้ฉู่เยว่หลีก็พอคิดภาพออกแล้วว่าฝีมือของลู่เป่ยโม่นั้นแข็งแกร่งปานใด!"แต่โม่อ๋องกลับวังคราวนี้ เขาไม่ได้ยกทัพจากชายแดนเหนือกลับมาด้วย เขาเอามาเพียงทหารม้าเยียนอวิ๋นสิบแปดนาย และทหารฝีมือสามพันนายที่เขาพาไปจากร

"ข้าไม่เชื่ออยู่แล้ว แต่โม่อ๋องไม่เคยร้องขออันใดจริง ๆ ดังนั้นข้าเองก็เดาไม่ออกว่าเขาคิดอันใดอยู่"เมื่อเทียบกับลู่เฟิงจิ่นที่เดือดดาล ฉู่เยว่หลีนั้นสงบนิ่งกว่าหลายเท่าอย่างเห็นได้ชัด"แต่ข้ากลับมาคิดดูอีกที โม่อ๋องนั้นก็รู้จักกับองค์ชายสามตงโจวจริง ๆ หากข้าจะทำความรู้จักองค์ชายสามจากโม่อ๋อง สำหรับจวนกั๋วกงของข้าแล้วก็ไม่ใช่เรื่องเสียหาย""หากเจ้าอยากรู้จักองค์ชายสามตงโจว เจ้ามาหาข้าก็ได้ ไปหาพี่ชายสี่เช่นนั้น คนอื่นจะคิดอย่างไร?" ในเมื่อเจ้าขอความช่วยเหลือจากชายอื่น!ลู่เฟิงจิ่นรู้สึกเหมือนหัวใขของตัวเองถูกแทง!นางเป็นคนของเขา แต่กลับไปหาโม่อ๋อง นางไม่กลัวคำติฉินนินทาจะท่วมหัวตายหรือไร?"เหตุใดข้าถึงไปหาโม่อ๋องไม่ได้?" ฉู่เยว่หลีทำหน้าสงสัย "ท่านอ๋องก็พูดเอง ว่าจวนกั๋วกงของข้าไม่ไหวแล้ว เช่นนั้นยามนี้หากข้าจะหาที่พึ่งพิงสักที่ เหตุใดจะไม่ได้?""แล้วเหตุใดเจ้าถึงไม่พึ่งพิงข้า?" เขาเดือดลุกเป็นไฟ!ฉู่เยว่หลีกลับอยากหัวเราะ "จวนโม่อ๋องไม่มีนายหญิงมานานแล้ว แต่จวนท่านอ๋องกลับมีแม่เสืออยู่ตัวหนึ่ง ข้าควรจะพึ่งพิงใครยังต้องคิดอีกหรือ? จะให้ข้าไปถูกทรมานในจวนท่านหรือไร?""เจ้า..."