All Chapters of ท้าอำนาจวังหลัง: Chapter 61 - Chapter 70

สามวันต่อมา องค์ชายสามแห่งตงโจวเดินทางมาถึง ยังไม่ทันได้เข้าเมือง เหล่าราชนิกุลตงหลิงก็รอต้อนรับเขาที่เรือนรับรองนอกเมืองแล้วคิดไม่ถึงเลยว่าฮองเฮาจะสั่งให้ฉู่เยว่หลีเดินทางไปพร้อมกับเหล่าองค์ชายเพื่อต้อนรับองค์หญิงเจ็ดแห่งตงโจว ทั่วป๋าหลิวหลี"เหตุใดถึงแซ่ทั่วป๋าอีกแล้ว!" จื่อซูจงเกลียดจงชังแช่ทั่วป๋ายิ่งนักฉู่เยว่หลียิ้มเอ่ย "ทั่วป๋าเฟยเยวียนเติบโตในทะเลทราย ทะเลทรายแห่งนั้นใกล้กับตงโจว ไม่แน่ว่าแต่ก่อนพวกเขาอาจจะเป็นชาวตงโจว แซ่เดียวกันมีอะไรแปลกเล่า?"ไม่นานรถม้าก็หยุดลงที่หน้าเรือนรับรองยามฉู่เยว่หลีลงจากรถม้า สายตาเหลือบขึ้นมองเห็นรถม้าที่ห่างออกไปไม่ไกลตรงหน้า และเงาร่างสูงใหญ่"โม่อ๋อง?" จื่อซูเองก็เห็นเช่นกัน ลึกในใจยังกลัวอยู่ไม่น้อยแม้ฉู่เยว่หลีจะประหลาดใจเล็กน้อย แต่ก็ยังสงบสติอารมณ์ของตัวเองได้ ก่อนจะเดินเข้าไปหาเขา "วันนี้ท่านอ๋อง..."ทันใดนั้นก็มีเสียงฉึกดังมาจากภายในเรือนรับรอง มีดสั้นเล่มหนึ่งบินออกมาฉู่เยว่หลีขมวดคิ้วเล็กน้อย แขนเสื้อสีน้ำหมึกตวัดผ่านใบหน้าเสียงปึกดังขึ้น มีดสั้นเล่มนั้นปักลงกลางต้นไม้ที่อยู่ไม่ไกลฉู่เยว่หลีถูกลู่เป่ยโม่ดึงตัวไปอยู่ข้

เสียงเพียะดังขึ้น สายแส้ยาวฟาดลงพื้นเกิดเป็นรอยร้าวฝุ่นคลุ้งตลบอบอวล!เห็นได้ชัดว่าพลังปราณไม่ธรรมดาจื่อซูหัวใจกระตุกวูบ กลัวคุณหนูจะเสียเปรียบ รีบเข้าไปปกป้องฉู่เยว่หลีฉู่เยว่หลีรู้สึกเพียงขมับเริ่มกระตุกหงึก ไม่เอ่ยคำใด แต่ดึงอีกฝ่ายกลับมาอยู่ข้างหลังตนผู้ชาย ช่างเป็นคำที่น่ารำคาญนัก โปรยเสน่ห์ไปทั่วแล้วเกี่ยวอะไรกับนาง?นางมองแส้ยาวของทั่วป๋าหลิวหลี ทันใดนั้นก็พลันยกมุมปาก ดวงตาเหมือนจะเป็นประกาย"องค์หญิงเจ็ด ท่านเข้าใจผิดแล้ว เมื่อครู่ข้าไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น โม่อ๋องเหมือนจะทะเลาะกับจิ่นอ๋อง ส่วนข้ากับจิ่นอ๋องนั้นรู้จักกันมานาน...แต่ด้วยเหตุผลซับซ้อน อธิบายตอนนี้คงไม่ชัดเจน ว่าแต่แส้ขององค์หญิงเจ็ดช่างงามนัก ทำมาจากวัสดุใดหรือเพคะ? ข้าไม่เคยแส้ที่พิเศษเช่นนี้มาก่อน!"แส้ยาวของทั่วป๋าหลิวหลีนั้น ในสีดำแวววาวแฝงไปด้วยเหลือบสีแดง ต้องทำมาจากของล้ำค่าหายากแน่นอนพอฉู่เยว่หลีเยินยอเช่นนั้น ไฟโกรธในใจของทั่วป๋าหลิวหลีก็ดับมอดลงไปครึ่งหนึ่งอย่างน่าอัศจรรย์นางลูบแส้ของตัวเองเบา ๆ ยิ้มอย่างพึงพอใจ "ทำมาจากหนังสิงโตเพลิงน่ะ สิงโตเพลิงนั้นดุร้ายเป็นที่สุด ทหารกล้าตงโจวใช้เวลาส

ใต้แสงจันทร์ส่อง เงาร่างหนึ่งเงียบสงัดปานสายน้ำ แต่กลับอานุภาพรุนแรงดั่งมังกรคะนองวารีเขานั่งอยู่บนต้นไม้ ท่อนขายาวพาดอยู่บนกิ่งไม้ข้าง ๆ ขาแกร่งนั้นยาวจนน่าตกใจราวกับเพียงแค่ก้าวออกไปก็สามารถลงจากต้นไม้มาหยุดอยู่ตรงหน้านางได้แล้วในใจของฉู่เยว่หลีหนักอึ้งภายใต้แสงจันทร์ หน้ากากครึ่งใบหน้านั้นสะท้อนแสงสีเงินเย็นยะเยือกทำเป็นไม่เห็นเขาได้หรือไม่?ฉู่เยว่หลีมาครุ่นคิดดูแล้ว เขาอุตส่าห์มาทั้งที หากจะแสร้งทำเป็นไม่เห็น ไม่แน่ว่าประเดี๋ยวเขาจะมาถีบประตูห้องนางเอาชายหญิงอยู่ด้วยกันลำพัง กลางดึกกลางดื่น อย่างน้อยด้านนอกก็ปลอดภัยกว่าในห้องฉู่เยว่หลีปิดหน้าต่าง สวมทับเสื้อคลุมเนื้อบาง เปิดประตูเดินตรงไปหาเขาใต้ต้นไม้"ท่านอ๋อง ท่านมาถึงจวนกั๋วกงกลางดึกเช่นนี้ ไม่ทราบว่ามีธุระอันใดหรือ?"เขานั่งอยู่สูงเกินไป ยามฉู่เยว่หลีคุยกับเขาจึงต้องแหงนหน้า เมื่อยชะมัดลู่เป่ยโม่ก้มมองลง มองนางด้วยหางตา "ในเมื่อข้าชอบเจ้า จะมาพูดคุยกับเจ้าไม่ได้เชียวหรือ?""ข้ายังเป็นหญิงโสด ท่านอ๋องโปรดระวังคำพูดด้วย"เมื่อประโยคนั้นเอ่ยออกไป ก็รู้สึกเหมือนไอเย็นยะเยือกเคลือบคลานเข้ามาแต่เพียงพริบตา ร่

ไม่อยากทั้งนั้น!ฉู่เยว่หลีโมโห "จะห้องนอนหรือว่าที่นี่ก็เป็นเรือนของข้า! ท่านอ๋อง ข้าเป็นหญิงโสด จะให้ท่านค้างแรมที่เรือนของข้าได้อย่างไร?""เช่นนั้นอยากให้ข้านอนในห้องนอนเจ้าสินะ?" น้ำเสียงของลู่เป่ยโม่ทุ้มต่ำยิ่งกว่าเดิม ขึ้นจมูกน้อย ๆ ฟังดูเหมือนจะใกล้จะหลับฉู่เยว่หลีทั้งโมโหทั้งร้อนใจ นางไม่เคยเจอชายใดที่หน้าทนปานนี้"หากท่านอ๋องทำลายชื่อเสียงข้าเช่นนี้ แล้ววันหน้าไม่แต่งงานกับข้าจริง ๆ ท่านอ๋องคงไม่สนใจว่าข้าจะเป็นตายร้ายดีอย่างไรอยู่แล้วใช่หรือไม่? แล้วท่านอ๋องจะต่างอะไรกับคนพวกนั้น?"นางคิดว่าอย่างน้อยต้องทำให้เขาโมโห โมโหแล้วก็จะได้รีบไปจากที่นี่ วันหน้าอย่างได้ญาติดีกันอีกเลยแต่คิดไม่ถึงเลยว่าลู่เป่ยโม่กลับไม่โมโหแม้แต่นิดเขายิ้มบางออกมาด้วยซ้ำ "ตัวหนังสือคร่ำครี ธรรมเนียมจอมปลอมพวกนั้น จะสนใจไปใย? ข้าบอกแล้วหากเจ้าคิดว่าอยู่เมืองหลวงแล้วไม่สบาย ก็ตามไปอยู่ชายแดนเหนือกับข้า""ท่านอ๋องยังคิดจะกลับไปชายแดนเหนืออีกหรือ?" ฉู่เยว่หลีชะงักไป นี่เป็นครั้งที่สองที่นางได้ยินลู่เป่ยโม่พูดว่าวันหน้าจะพานางกลับไปยังชายแดนเหนือแต่เขาคือโม่อ๋อง คนที่มีสิทธิได้สืบทอดบัลลังก์มาก

จอมมารอ๋อง!ฉู่เยว่หลีเบิกตาโพรงลมหายใจหอบกระชั้นภาพที่เห็นคือจื่อซูกำลังเก็บกวาดข้าวของในห้องนางถอนหายใจอย่างโล่งอก หัวใจกลับเต้นแรงขึ้นมาอีกหน"จื่อซู เจ้าเข้ามาตั้งแต่เมื่อใด? เมื่อคืน...""เพิ่งเข้ามาไม่นานเจ้าค่ะ คุณหนูหลับลึกยิ่งนัก ข้าเคาะประตูตั้งหลายครั้งแต่คุณหนูไม่ได้ยิน ข้าก็เลยยกน้ำเข้ามาเสียเลย"จื่อซูไม่อยากปลุกนาง แต่วันนี้มีเรื่องสำคัญ ไม่อยากตื่นก็ต้องตื่น"เมื่อคืน...เจ้าไม่ได้เข้ามารึ?" ฉู่เยว่หลีเหงื่อผุดบนขมับเมื่อคืนนี้รู้สึกชัดเจนว่ามีคนจ้องมองนางอยู่ข้างเตียง ดวงตาคู่นั้นแหลมคมดุจนกอินทรี เย็นยะเยือกเหมือนธารน้ำแข็ง น่ากลัวเหลือเกินจื่อซูส่ายหน้าพลายเอ่ย "เมื่อครู่คุณหนูรับสั่งให้ฉู่อีคุ้มกันประตูเรือน พวกเราไม่มีใครเข้ามาเลย"ฉู่เยว่หลีครุ่นคิด แต่กลับมีบางอย่างผุดขึ้นมาในหัว นางกระชากผ้าห่ม วิ่งออกไปนอกห้องภายในเรือนเงียบสงบ ไม่มีสิ่งใดเกิดขึ้นณ ศาลารับลม ย่อมไม่มีอะไรทั้งสิ้น แม้แต่ผ้าห่มที่นางคลุมร่างให้เขาเมื่อคืนวานก็เหมือนไม่อยู่แล้ว"คุณหนู วันพรุ่งนี้ในวังมีงานแข่งประลองยุทธ์ คุณชายใหญ่สู้กับอูตาน วันนี้คุณชายใหญ่ออกไปฝึกซ้อมทวนแต่