All Chapters of ท้าอำนาจวังหลัง: Chapter 71 - Chapter 80

ตอนขึ้นรถม้า สีหน้าของฉู่เซียวเหอดูเคร่งเครียดอย่างที่คิดไว้ฉู่เยว่หลีพูดปลอบด้วยรอยยิ้ม "พี่ใหญ่ไม่ต้องกังวล กระบวนท่าที่ใต้เท้าจิ่งเหลยถ่ายทอดมาให้ ข้าเห็นว่าเป็นประโยชน์นักไม่ใช่หรือ"ฉู่เซียวเหอกลับมองมือขวาของตนเอง แล้วเอ่ยอย่างระอา : "กระบวนท่าดี ทั้งยังสามารถต้านอูตานได้แน่ แต่คืนก่อนข้าได้พบอูตานแล้ว ร่างกายของเขากำยำแข็งแกร่งไร้เทียมทาน เกรงว่าเพียงแค่กระบวนท่าเดียวก็ทำให้ทวนข้าปลิวได้""แต่ด้วยกระบวนท่าของใต้เท้าจิ่งเหลย รับประกันได้ว่าทวนของพี่ใหญ่จะไม่กระทบกับทวนยาวของอูตานซึ่งๆ หน้า เช่นนี้ เขาก็น่าจะไม่มีโอกาสทำให้ทวนของพี่ใหญ่ถูกกระแทกจนลอยไปได้ถึงจะถูก""อาหลีเจ้าอ่านกระบวนท่าได้ปรุโปร่งเพียงนี้เชียวหรือ" ฉู่เซียวเหอตะลึงฉู่เยว่หลีตอบด้วยรอยยิ้ม:"กระบวนท่าของแต่ละสำนัก ข้าล้วนแต่เคยศึกษามาหมดแล้ว ตำรายุทธวิถีวิชาการต่อสู้ทั้งหลายก็สามารถท่องจำได้อย่างแม่นยำ มองปราดเดียวก็อ่านกระบวนท่าได้ทะลุปรุโปร่ง"ฉู่เซียวเหอรู้สึกเลื่อมใสอาหลีของพวกเขา เพรียบพร้อมเสียจริง ไม่ว่าเรื่องใดก็ทำได้เสียหมดหากนางรู้วิชาการต่อสู้ เช่นนั้นคงต้องได้เป็นยอดฝีมือขั้นสูงแน่แต่อาหลี

ลู่เฟิงจิ่นละสายตาออกมา แล้วเดินไปยังที่นั่งของจวนจิ่นอ๋องจากนั้นก็ไม่ได้เบนสายตาไปมองทางจวนกั๋วกงอีกแม้แต่น้อยทว่าทั่วป๋าเฟยเยวียนกลับเอาแต่ยืนอยู่ข้างๆ ไม่มีท่าทีว่าจะนั่งลงลู่เฟิงจิ่นมุ่นคิ้วเบาๆ:"เป็นอะไรไป ไม่สบายที่ใดหรือ"หลังจากที่นางถูกโบยก็นอนพักฟื้นอยู่บนเตียงหลายวัน เพิ่งจะฝืนเดินได้บ้างในช่วงสองสามวันมานี้ลู่เฟิงจิ่นเตือนให้นางพักผ่อนต่ออีกสักวันสองวันแล้ว แต่นางรั้นจะมาให้ได้ เขาจึงไม่ขัดแล้วทั่วป๋าเฟยเยวียนก้มหน้า ถลึงตามองเขา ท่าทีหงุดหงิดเล็กน้อย:"เจ้าไม่รู้สึกว่าวันนี้ข้ามีสิ่งใดเปลี่ยนไปบ้างหรือ"ลู่เฟิงจิ่นพินิจนางตั้งแต่หัวจรดเท้ารอบหนึ่งวันนี้นางตั้งใจแต่งตัวเป็นพิเศษ ปะแป้งบนใบหน้า แต่งหน้าอย่างประณีต สวมเครื่องแต่งกายชุดชาววังสีม่วงสดใส ลู่เฟิงจิ่นเห็นตั้งแต่ก่อนเดินทางออกมาแล้ว ยังคิดอยู่เลยว่าช่างงดงามยิ่งนักตอนนั้นก็ชมนางไปเปราะหนึ่งแต่ยามนี้ ไม่ไกลออกไปคือจวนกั๋วกง นางผู้นั้น...ฉู่เยว่หลีที่หน้าเปลือยไร้เครื่องสำอางในเครื่องแต่งกายชุดจิ้นจวงนั่งอยู่ในขอบเขตสายตาเขาพอดี ราวกับว่า ไม่ว่าจะมองไปทางใด หางตาก็ยังสามารถเห็นร่างของนางได้ใบหน้าเล

ในขณะที่ฉู่เยว่หลีและจื่อซูไม่รู้ว่าจะปลอบใจฉู่เซียวเหอเช่นไรดี หลิวอวิ๋นก็เดินเข้ามาจากฝั่งของจวนโม่อ๋อง"แม่ทัพฉู่" หลิวอวิ๋นเดินไปหยุดตรงหน้าทั้งคู่ โน้มตัวเล็กน้อย:"แม่นางหลี""ใต้เท้าหลิวอวิ๋น" ทั้งสองคนทำความเคารพตอบหลังจากที่หลิวอวิ๋นยิ้มทักทายฉู่เยว่หลี ก็ยกกล่องไม้ทรงยาวกล่องหนึ่งขึ้นมาตรงหน้าฉู่เซียวเหอกล่องไม้ที่มีความยาวเช่นนี้..."นี่คือ..." ดวงตาของฉู่เซียวเหอฉายประกายออกมาในพริบตา แต่เขาไม่กล้าปักใจเชื่อ เพราะอย่างไรก็ไม่น่าเป็นไปได้แต่ช่วงนี้โม่อ๋องกระทำสิ่งใด ดูเหมือนจะมีหลายสิ่งที่ "ไม่น่าเป็นไปได้"หลิวอวิ๋นเปิดกล่องไม้ออก เป็นอย่างที่คิด ท่ามกลางสายตาประหลาดใจของฉู่เซียวเหอ เขาหยิบทวนทองคำนิลออกมา แล้วยื่นมันมาตรงหน้าฉู่เซียวเหอด้วยมือทั้งสองข้างฉู่เซียวเหอลุกพรวดขึ้นมา เอ่ยด้วยความตื่นเต้นดีใจ:"ท่านอ๋อง...ท่านอ๋องยอมให้ข้ายืมทวนหรือ"ใครจะคิดว่าหลิวอวิ๋นกลับส่ายหน้า:"ไม่"สีหน้าของฉู่เซียวเหอสลดลงทันตาเห็นในเมื่อไม่ยอมให้เขายืม แล้วเหตุใดถึงเอามาหลอกล่อเขา เห้อ อยากได้เหลือเกิน...แน่นอนว่าหลิวอวิ๋นเห็นสายตาผิดหวังของเขา รอยยิ้มมุมปากกลับชัดเจนยิ่ง

หลังจากที่ฉู่เยว่หลีนิ่งอึ้งไปชั่วขณะ ก็รีบสงบสติอารมณ์ แล้วส่งยิ้มให้ทั่วป๋าอี้ทั่วป๋าอี้เองก็ยิ้มตอบ ทว่ารอยยิ้มนั้นกลับลุ่มลึกจนยากจะคาดเดาแต่ฉู่เยว่หลีก็ไม่อยากจะครุ่นคิดอะไรมาก หลังจากที่ยิ้มให้แล้วก็ละสายตากลับมาทันทีไม่นานนัก ฮ่องเต้และฮองเฮาก็เสด็จมาถึง เบื้องหลังตามมาด้วยพระสนมรุ่ย พระสนมหนิง และพระสนมจวงพระสนมเหล่านี้ ล้วนแต่เป็นพระชายารองในจวนอ๋องก่อนที่ฮ่องเต้จะทรงขึ้นครองราชย์ทุกคนต่างก็ต่อสู้อย่างบากบั่น จนมีโอรสกันทุกคน นี่เป็นสิ่งที่สำคัญยิ่งต่อราชวงศ์ด้วยเหตุนี้ ตำแหน่งในวังหลังของพระสนมแต่ละคนจึงนับว่ายังมั่นคงอยู่พระสนมจวงคือเสด็จแม่ของอ๋องรองลู่เจิงหรง พระสนมหนิงเป็นเสด็จแม่ของอ๋องสามลู่ซ่างเฟิง ส่วนโม่อ๋อง เสด็จแม่ของเขาคือพระสนมอวี้ แต่พระสนมอวี้ต่างไปจากพระสนมคนอื่นๆพระสนมอวี้เป็นคนเรียบง่ายไม่ชอบความคึกคักเป็นทุนเดิม และไม่ชอบการชิงดีชิงเด่นในวังหลังหลายปีมานี้ เวลาครึ่งหนึ่งของพระสนมอวี้มักหมดไปกับการขอพรให้ฮ่องเต้และลูกชายในตำหนักฉางเล่อ เวลาอีกครึ่งหนึ่งมักไปไหว้พระ สวดมนต์ที่เขาอู่กง น้อยครั้งที่จะมาเข้าร่วมงานเลี้ยงในวังหลวงช่วงหลายวันนี

ฉู่เยว่หลีบอกว่าหยางซู่จะต้องแพ้ในสิบกระบวนท่า นี่เป็นกระบวนท่าที่สิบพอดี แล้วก็พ่ายแพ้จริงๆฉู่อีและฉู่เซียวเหอต่างก็ตกตะลึงไปตามกันส่วนจื่อซูที่กลับเคยชินกับเรื่องนี้แต่แรกแล้ว พึมพำออกมาเบาๆ:"มีสิ่งใดประหลาด คุณหนูสามารถวิเคราะห์ผลแพ้ชนะจากการดูกระบวนท่าได้ตั้งแต่สิบสองขวบแล้ว พวกท่านต่างหากที่รู้จักคุณหนูไม่ดีพอ"ฉู่เซียวเหอและฉู่อีอึ้งยิ่งกว่าเดิมสิบสองขวบ!สิบสองขวบยังเป็นเด็กน้อยอยู่เลย จะไปเข้าใจอะไรแต่คำพูดนี้ของจื่อซู พวกเขาต่างก็เชื่อสนิทใจแต่ เด็กหญิงอายุสิบสอง นี่...จะเป็นไปได้อย่างไรกัน"พี่ใหญ่ รอบต่อไปก็จะถึงตาท่านแล้ว ยังไม่รีบทำสมาธิอีกหรือ" ฉู่เยว่หลีเตือนฉู่เซียวเหอถึงได้สติกลับมา เป็นอย่างที่พูด ได้ยินอันเต๋อลู่กำลังประกาศว่าการประลองสนามที่สอง คุณชายใหญ่แห่งจวนกั๋วกงฉู่เซียวเหอ ปะทะกับนักรบจากตงโจว อูตานฉู่เซียวเหอลุกขึ้นมา ในมือถือทวน ก่อนจะขึ้นไปก็ไม่ลืมที่จะหันมาส่งสายตาปลอบโยนให้ฉู่เยว่หลีจื่อซูอดไม่ได้ที่จะทอดถอนใจ："คุณชายใหญ่เป็นคนดีจริงๆ ไม่ว่าที่ใดเวลาใด ก็ไม่เคยอยากให้คุณหนูเป็นกังวล"ฉู่อีเดินตามฉู่เซียวเหอไปถึงล่างเวทีประลองแล้ว เขายื