Semua Bab รอยราคีมาร (รุ่นพ่อ-แม่ ซีรีส์ อ้อมกอด R&R): Bab 61 - Bab 70

“ไอวี่จะยอมจบง่ายๆ เหรอ” โดมินิกถามต่ออย่างเป็นห่วง“ก็แล้วนายจะให้ทำยังไงล่ะ? ฉันไม่ได้รักเธอนี่” เลโอนาดท์ตอบพลางยักไหล่ขึ้นอย่างไม่แคร์“แล้วนายจะแต่งงานที่ไหน”“คงแต่งที่ไทยให้เรียบร้อยก่อน แล้วค่อยพามะลิไปอังกฤษด้วย”“นายจะแต่งเมื่อไหร่” โดมินิกถามต่อ“อีกสองอาทิตย์” เลโอนาดท์บอกด้วยสีหน้ามุ่งมั่น“อะไรนะ!” โดมินิกถึงกับอึ้งไปสามวินาทีที่ได้ยินคำตอบ“อีกสองอาทิตย์ แด๊ดกับมัมฉันเตรียมการเอาไว้แล้ว”“ทะ... ทำไมถึงเร็วกว่างานแต่งของฉันอีกวะ” คนที่ถูกตัดหน้างานแต่งถามอย่างไม่เข้าใจ“อ้าว! ก็แล้วทำไมนายไม่เร่งให้เร็วขึ้นล่ะ?” เลโอนาดท์ถามกลับด้วยสีหน้าขบขัน“จริงด้วย! งั้นฉันไปเร่งแด๊ดกับมัมบ้างดีกว่า” โดมินิกบอกราวกับคนค้นพบทางสว่างของชีวิต“ฮ่าๆๆ ขอให้สำเร็จนะ” เลโอนาดท์หัวเราะร่าอย่างชอบใจ“เออ!” โดมินิกเดินกลับเข้าไปในงานด้วยสีหน้าตึงเครียดหลังจากที่รู้ว่าเพื่อนรักจะวิวาห์สายฟ้าแลบก่อนตนเลโอนาดท์หันไปจ้องมองร่างบางที่มารดาของตนพาไปแนะนำแขกผู้ใหญ่ในงานด้วยสีหน้าที่ยิ้มแย้ม ก่อนจะเริ่มนึกถึ

“เรื่องอะไร?” อังเดรหันไปถามอย่างสงสัย ทำเอาทุกคนที่นั่งอยู่โต๊ะวีไอพี หันมามองชายหนุ่มตามๆ กัน“เรื่องแต่งงานครับ” โดมินิกบอกพร้อมกับหันไปมองใบหน้าจิ้มลิ้มของคู่หมั้นสาวแวบหนึ่ง แล้วหันกลับมามองคนอื่นๆ‘ไอ้บ้านี่กำลังจะทำอะไรนะ’ พราวดารารู้สึกใจคอไม่ดีขึ้นมานิดๆ“มีอะไรหรือเปล่า?” อังเดรถามต่ออย่างสงสัย“กำหนดแต่งงานเดิม มันช้าไปครับ เอ่อ... ผมกลัวว่า...”“นี่คุณจะพูดอะไรซาเก้” เธอเอ่ยตัดขึ้นด้วยสีหน้าแดงก่ำ“พราว! คุณอยากใส่ชุดเจ้าสาวแต่งงานหรืออยากใส่ชุดคนท้องแต่งงาน?” เขายิงคำถามใส่เธอ แต่กลับทำให้ทุกคนที่นั่งร่วมโต๊ะต่างช็อกไปตามๆ กันพราวดาราหน้าชาวาบทันใด ไม่คิดว่าอีกฝ่ายจะบิดพลิ้วคำพูด โดยการลากเธอมาตบกลางสี่แยกไฟแดง ด้วยคำว่าชุดคนท้อง!“ละ... แล้วจะแต่งเมื่อไหร่ล่ะซาเก้” หม่อมหลวงอภิชาตเอ่ยทำลายความเงียบ ขณะหัวใจยังสั่นไม่หายกับคำบอกเมื่อครู่“อีกสองอาทิตย์ครับคุณพ่อ” โดมินิกหันไปบอกว่าที่พ่อตายิ้มๆ“เร็วขนาดนี้ เอ่อ... พ่อว่าเราจัดงานไม่ทันแน่ๆ” หม่อมหลวงอภิชาตให้ความเห็น พลางหันไปมองบุตรสาวที่น้ำตาคลอ ป

“เชิญคุณรินที่โต๊ะดีกว่าครับ”โดมินิกเอ่ยทำลายความเงียบ หลังจากที่มองตามหลังเพื่อนไปด้วยความรู้สึกผิด ที่พูดเล่นออกไป แต่ดันไปสะกิดบางอย่างเข้าอย่างจัง!“ค่ะ” อรินพยักหน้ารับเบาๆ “เธอมากับหนุ่มหล่อคนนั้นได้ยังไง” พราวดารากระซิบแซวเพื่อนสาวยิ้มๆ“เรื่องมันยาว” อรินกระซิบตอบ“ยาวแค่ไหนฉันก็พร้อมรับฟัง” พราวดาราบอกยิ้มๆ“แหม ว่าแต่ตัวเองเถอะ! ไหนบอกว่าจะเข้ามาหาที่โรงแรมแล้วทำไมอยู่ๆ วันนั้นก็หายไปเฉยเลย” อรินเท้าความเรื่องครั้งก่อน“เดี๋ยวเราค่อยเล่าให้ฟังนะ!” คนที่ไม่ยอมเอ่ยชวนเพื่อนคนไหนมาร่วมงานแต่ง บอกด้วยน้ำเสียงตึงนิดๆ เพราะวันนั้นเธอหิ้วเค้กที่ทำเองกับมือไปเซอร์ไพรส์วันเกิดของอรินที่โรงแรมเอื้องลานนา แต่กลับ เกิดเหตุการณ์ที่ไม่คาดคิดขึ้น จนสุดท้าย... ต้องมาสวมชุดเจ้าสาวอยู่ในงานแต่งวันนี้!“ฉันจะรอฟังจ้ะ” อรินยิ้มก่อนจะเข้าไปนั่งที่โต๊ะตามเพื่อนสาวและเจ้าบ่าวของอีกฝ่าย“ขอแชมเปญสามแก้ว!” โดมินิกบอกพนักงาน ก่อนจะหันมาเอ่ยถามเรื่องสมัยเรียนของพราวดารากับอรินต่ออย่างสนอกสนใจ“ซาเก้! พาสาวๆ ไปนั่งที่โต๊ะใหญ

“เอ่อ... เราไปนั่งตรงนู้นด้วยกันดีไหมคะ” มะลิฉัตรเอ่ยชวน“ค่ะ” พราวดาราพยักหน้ารับ ก่อนจะลุกออกไปด้วยสีหน้าหงุดหงิด“ห้ามพวกมึงพูดให้ใครฟังว่ากูโดนเมียซ้อมบนเครื่องนะ” โดมินิกหันไปบอกคนสนิทและเพื่อนรักด้วยสายตาขวางๆ“ฮ่าๆๆๆ” เลโอนาดท์หัวเราะลั่นอย่างขบขัน โดยที่สองหนุ่มดีนกับเจซีพยายามกลั้นเสียงหัวเราะเอาไว้จนหน้าแดงก่ำ“เฮ้! กูซีเรียสโว้ย!” โดมินิกบอกก่อนจะชำเลืองมองสาวเจ้าที่ฝากร่องรอยเอาไว้บนตัวของตนอย่างขุ่นเคือง‘พราวนะพราว! ไม่ไว้หน้าผัวบ้างเลย’“เอาน่า มันเรื่องธรรมดาของชีวิตคู่นะเพื่อน” เลโอนาดท์บอกก่อนจะยกนิ้วเช็ดน้ำที่หางตาทิ้ง“หึ!” โดมินิกกลอกตา ก่อนจะหันไปบอกคนสนิทด้วยสีหน้าตึงๆ “ไปเอาบรั่นดีมาสิ! ยืนบื้ออยู่ได้”“ครับ” ดีนตอบก่อนจะรีบดึงแขนของเจซีให้เดินออกไปด้วยกัน‘ต้องพามันไประบาย เดี๋ยวขาดใจตายเพราะกลั้นหัวเราะซะก่อน’ ทันทีที่สองหนุ่มเดินไปที่ห้องครัวของเครื่องบิน“แกเห็นหน้าบอสไหม ฮ่าๆๆๆ” ดีนถามก่อนจะระเบิดเสียงหัวเราะออกมาอย่างกลั้นไม่อยู่“หะ... เห็นสิ ฮ่าๆๆ” เจซีตอ

พราวดาราเดินไปยังศาลาสีขาว ที่อยู่กลางดงหมู่มวลดอกไม้หลากหลายสายพันธุ์อย่างตื่นตาตื่นใจ ‘อย่างกับอยู่บนสวรรค์แน่ะ’“ผมดีใจที่คุณชอบ” โดมินิกบอกก่อนจะทำเนียนเข้าไปสวมกอดสาวเจ้าจากด้านหลัง“อ๊ะ! นี่คุณจะทำอะไรน่ะ” คนที่กำลังอารมณ์ดี ถามเสียงขุ่นทันใด“พราว! เราทิ้งเรื่องก่อนหน้าทั้งหมดไป แล้วเริ่มต้นชีวิตใหม่ด้วยกันที่นี่ได้ไหม” เขากระซิบถาม“ฉันไม่ชอบคนโกหก ไม่ชอบที่คุณหลอกฉัน ไม่ชอบถูกบังคับเพราะมันทำให้ฉันอึดอัดและสติแตก” พราวดาราบอกด้วยน้ำเสียงตึงๆ“ผมขอโทษ ผมกลัวว่าคุณจะไม่ยอมมาอยู่กับผมที่นี่” โดมินิกเอ่ยเสียงอ่อน“ฉันอยากเข้าไปดูด้านในคฤหาสน์ค่ะ” พราวดาราเปลี่ยนเรื่องคุย“ผมจะพาคุณไปดูห้องนอนของเราก่อน” โดมินิกยิ้มก่อนจะช้อนอุ้มสาวเจ้าขึ้นอย่างรวดเร็ว“บ้า! วะ... วางฉันลงนะ” พราวดาราบอกอย่างตกใจ“ผมต้องอุ้มคุณข้ามประตูตามขนบธรรมเนียมจ้ะ” เขาบอกก่อนจะอุ้มเจ้าสาวเดินตรงเข้าสู่คฤหาสน์ด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม ‘ขอบคุณพระเจ้าที่ทำให้เธอเลิกพยศซะที’พราวดารามองชายที่ได้ชื่อว่าเป็นสามีอย่างรู้สึกสับสนกับหลายๆ สิ่ง หลายๆ อย่าง ทั้งงานหมั้นและงานแต่ง รวมถึงการที่พาเธอมาอังกฤษ ซึ่งเธอไม่อาจคิดเ