Semua Bab ยอดหญิงในเงามาร: Bab 511 - Bab 518

จิ้งคงเกาศีรษะ เช็ดเลือดที่จมูกเบา ๆ แล้วเอ่ยว่า “ข้ายังคงปรารถนาจะรับใช้พระพุทธองค์ต่อไป”ชีหยวนพยักหน้า “เจ้ามีเมตตา มีจิตใจดีงาม พระโพธิสัตว์ย่อมมองเห็น”นางส่งข่าวไปให้ซุ่นจื่อ เตรียมให้ซุ่นจื่อตามจิ้งคงพาเหล่าเด็กสาวเดินทางลงใต้ไปยังฮุ่ยโจวด้วยกันซุ่นจื่อก็ยังทำตามคำสั่งของนางก่อนหน้านี้ ไถ่ตัวเหล่ามือคุ้มกันมาได้หลายคน ได้นำมาใช้พอดิบพอดีกับภารกิจครั้งนี้ ไม่เอ่ยมากความก็รีบจัดของออกเดินทางทันทีส่วนชีหยวนหรือ? นางเพิ่งกลับถึงบ้านพักชนบท พอมาถึงก็พบกับเซียวอวิ๋นถิงสีหน้าของพระราชนัดดาองค์โตเปี่ยมไปด้วยโทสะที่ทั้งอธิบายไม่ถูกทั้งไม่ชัดเจน เขาเอียงหน้ามองนางแวบหนึ่ง เอ่ยเสียงทุ้มว่า “ไปล้างเนื้อล้างตัวที่เรือนเจ้าก่อนเถอะ ทั้งตัวมีกลิ่นควันไฟฉุนไปหมดแล้ว”จริงอย่างที่ว่า ชีหยวนนางเองก็รู้สึกได้ถึงกลิ่นอันรุนแรงที่ติดบนตัวนางรับคำเบา ๆ โดยไม่ใส่ใจสีหน้าดูไม่ดีของเซียวอวิ๋นถิงแม้แต่น้อยเห็นเขาเอ่ยเช่นนี้ ก็รู้ได้ทันทีว่าเขาคงล่วงรู้เรื่องของวัดว่านอันแล้ว ปาเป่ากับลิ่วจินสองคนนั้น มักแอบช่วยเขาจับตาดูตนอยู่เป็นนิจ จึงไม่ใช่เรื่องน่าแปลกใจนักในบ้านพักชนบททุกอย่างพร้อมสรร

ที่จริงแล้วชีหยวนมิใช่คนชอบหลอกคนแต่ในเวลานี้ขณะนี้ นางไม่ต้องการเปิดโปงความจริงเช่นนั้นต่อเด็กสี่ขวบคนหนึ่ง ย่อมโหดร้ายเกินไปนักเป็นจริงอย่างที่ว่า ความทุกข์ยากสามารถหล่อหลอมให้คนเติบโตแต่บางคน กลับต้องติดอยู่ในความทุกข์นั้นไปชั่วชีวิต ต่อให้ภายหลังจะครอบครองทุกสิ่ง แต่กลับไม่เข้าใจว่าจะมีความสุขอย่างไรนางไม่อยากให้เจ้าหมาน้อยกลายเป็นคนเช่นนั้นลังเลอยู่ครู่หนึ่ง เจ้าหมาน้อยก็ค่อย ๆ ยื่นมือออกมา จับมือของชีหยวนไว้ แล้วคลานออกมาจากในโพรงชีหยวนอุ้มเขาขึ้นมา ลูบแผ่นหลังเบา ๆ อย่างอ่อนโยน “ไม่เป็นไรแล้ว ตั้งแต่นี้ไป ข้าจะดูแลเจ้าแทนแม่ของเจ้าเป็นอย่างดี”เซียวอวิ๋นถิงมองดูพวกเขาอยู่ครู่หนึ่ง จู่ ๆ ก็เอ่ยกับชีหยวนว่า “เจ้าหมาน้อยไม่มีชื่อจริง เรียกเช่นนี้ต่อไปย่อมไม่น่าฟัง เจ้าตั้งชื่อใหม่ให้เขาเถิด”ชีหยวนแทบไม่มีเยื่อใยหรือผูกพันใด ๆ กับโลกนี้จนน่ากลัวแต่เวลานี้เอง เซียวอวิ๋นถิงกลับมองเห็นแสงแห่งความหวังชื่อคือคาถาสะกดที่สั้นที่สุด เมื่อตั้งชื่อให้ย่อมมีพันธะชีหยวนเย็นชาเกินไป และไม่เคยเห็นค่าชีวิตของตัวเองเลยเขาหวังว่าฉีหยวนจะมีความผูกพันและความรักต่อโลกใบนี้มากข

ชีหยวนไม่มีเวลามานั่งคุยกับชีอวิ๋นจื่อนางรู้ดีว่าชีอวิ๋นจื่อเพิ่งกลับถึงบ้าน ย่อมยังรู้สึกอ่อนไหวและไม่อาจปรับตัวได้ทันที จึงตริตรองอยู่ครู่หนึ่ง แล้วกล่าวกับฮูหยินผู้เฒ่าชีว่า “ให้อวิ๋นจื่ออยู่ที่นี่กับท่านเถิด ท่านย่า?”ฮูหยินผู้เฒ่าชีไม่ลังเลแม้แต่น้อย รีบตอบรับคำทันทีตัวนางเองก็มีความคิดนี้อยู่แล้วเช่นกันชีอวิ๋นจื่อเป็นบุตรชายสายตรงเพียงผู้เดียวที่เหลืออยู่ของสายใหญ่ และบัดนี้ดูท่าเขาก็พึงใจในตัวชีหยวนยิ่งนักเพียงเท่านี้ก็พอแล้ว เพียงพอที่จะชุบเลี้ยงฝึกฝนให้ดีฮูหยินผู้เฒ่าชีมองอวิ๋นจื่ออย่างเอ็นดู “พี่หญิงใหญ่ของเจ้าเพิ่งกลับมา พวกเรายังมีเรื่องต้องพูดคุยกับนางอีก เจ้าไปพักที่เรือนด้านหลังก่อนนะ อีกสองวันข้าจะให้คนจัดการเรือนฝั่งตะวันออกให้เรียบร้อย ให้เจ้าไปอยู่ที่เรือนฝั่งตะวันออก ดีหรือไม่?”ชีอวิ๋นจื่อพยักหน้ารับคำอย่างว่าง่ายเมื่อเขาก้าวออกไป ชีเจิ้นก็รีบเอ่ยถามชีหยวนด้วยความร้อนรน “แม่หนูหยวน ลูกออกไปทั้งคืนบอกว่าจะไปจัดการเรื่องสำคัญ ไปจัดการเรื่องใดกันแน่?”ที่จริงเขาอยากถามว่าไปฆ่าใครมาแต่เมื่อใคร่ครวญแล้ว คำถามเช่นนั้นดูจะตรงเกินไปชีหยวนกล่าวด้วยสีหน้าเ

เขาควรจะส่งคนไปลอบฆ่าชีหยวนเสียให้สิ้นแต่แรก!ฆ่าชีหยวนซะ!นังปีศาจนั่น หากตายไปตั้งแต่ตอนนั้น เรื่องราวทั้งหลายทั้งปวงก็จะไม่เกิดขึ้น ฉือซานเองก็จะไม่ต้องตาย!องค์หญิงเป่าหรงเห็นความผิดปกติเล็กน้อย ปรายตาแล้วจิ๊ปาก “เป็นอะไรไปหรือผู่กงกง หรือว่าหลานรักของท่านเกิดเรื่องขึ้นแล้ว?”ตอนแรก องค์หญิงเป่าหรงยังคิดว่าผู่อู๋ย่งคงเสียพ่อไป แต่พอลองคิดดูให้ดี เจ้าสุนัขขันทีนี่ไม่มีพ่อเสียหน่อย พ่อของเขาตายไปนานแล้ว!กลับมีหลานชายอยู่คนหนึ่ง และเคยเอ่ยถึงต่อหน้าอ๋องฉีอยู่หลายครา ขอให้อ๋องฉีเมตตาช่วยดูแลในภายหน้าดูจากท่าทางคลุ้มคลั่งของผู่อู๋ย่งเช่นนี้ เกรงว่าคงโดนชีหยวนฟาดโดนจุดตายเข้าให้แล้ว ถึงขั้นทำให้ครอบครัวของผู่อู๋ย่งสิ้นทายาทสืบสกุลแล้วกระมัง?สีหน้าขององค์หญิงเป่าหรงก็หม่นลงเช่นกันนางอุทานในใจ ช่างเป็นคนที่โหดเหี้ยมจริง ๆ เรื่องใดก็กล้าทำทั้งนั้นผู่อู๋ย่งดวงตาแดงก่ำ จ้ององค์หญิงเป่าหรงอย่างเดือดดาลองค์หญิงเป่าหรงรู้ได้ในทันที ว่าตนเดาถูกแล้วอ้อ เป็นหลานชายตายแล้วจริง ๆ นี่เองไม่แปลกใจเลยว่าเหตุใดจึงฟาดฟันรุนแรงถึงเพียงนี้นางหัวเราะเบา ๆ “กงกง จะโมโหไปทำไมกัน? จะ