All Chapters of ยอดหญิงในเงามาร: Chapter 661 - Chapter 670

ไป๋จื่อซ่อนตัวอยู่ในหมู่ฝูงชน เงื้อก้อนหินที่เตรียมไว้ล่วงหน้าแล้วขว้างปาใส่เสียงดัง ปัง แล้วถุยน้ำลายหนึ่งที “นักพรตมาร! นักพรตมารที่ฟ้าลงทัณฑ์!”ชาวบ้านเป็นพวกที่ชอบออกโรงทวงความเป็นธรรมที่สุด หินก้อนหนึ่งปาออกไป หลายคนยังไม่ทันรู้ว่าเกิดอะไรขึ้น แต่คนส่วนมากก็เริ่มด่าตะโกนตามไปว่า “นักพรตมาร! นักพรตมาร! นักพรตมารที่ไม่มีทางตายดี!”เหล่าเจ้าหน้าที่จากศาลซุ่นเทียนก็เหงื่อเย็นไหลซึมออกมาจนกระทั่งกระดูกศพทั้งหมดถูกขนย้ายออกมา สิ่งที่ถูกหามออกมาด้วยยังมีหีบทองคำหนึ่งหีบผู้คนก็ยิ่งโกรธแค้นเคียดแค้นยิ่งกว่าเดิมชีหยวนเหลือบมองไป๋จื่อที่อยู่ข้างกายกำลังเดือดดาลด่าทออยู่ ยิ้มมุมปากเบา ๆ ยกคิ้วกล่าวกับนางว่า “พอเถอะ ไปกัน”กระทั่งออกมาจากตรอกแล้ว ไป๋จื่อก็ยังโมโหไม่หาย อดไม่ได้ที่จะพูดว่า “คุณหนู คนผู้นี้ชั่วร้ายเกินไปแล้ว เป็นนักพรตคนหนึ่ง กลับฆ่าผู้คนมากมายถึงเพียงนี้!”ชีหยวนยกคิ้วตอบว่า “ใช่แล้ว เขาถึงถูกฟ้าผ่าตายอย่างไรเล่า ฟ้ามีตา ทำชั่วย่อมได้ชั่ว แหงนหน้ามองฟ้ายังมีเทพเซียนสถิต เขาสมควรโดนเช่นนั้น”หลี่ฉางชิงว่ากล่าวว่านางมีดวงอัปมงคลไม่ใช่หรือไง?ถ้าเช่นนั้น คนที่ฆ่าผู้คนม

จากนั้นเขาก็กล่าวว่า “เสด็จปู่ เจียงซีเกิดอุทกภัยทุกปี ราชสำนักก็จัดสรรเงินหลวงเพื่อบรรเทาทุกข์ทุกปี ให้พวกเขาสร้างคันกั้นน้ำ แต่เหตุไฉนน้ำท่วมครั้งนี้ยังคงรุนแรงถึงเพียงนี้ กระหม่อมอยากเดินทางไปเจียงซีด้วยตนเองสักครั้งพ่ะย่ะค่ะ”จะไปเจียงซีหรือ?หลี่ฉางชิงตกตะลึงกับการกระทำที่ไม่เป็นไปตามแบบแผนของเซียวอวิ๋นถิงนี่มันเรื่องอะไรกันแน่?เหตุใดเขาจึงไม่เล่นตามแบบแผนแม้แต่น้อย?เขาไม่ได้มาคุกเข่าร่ำร้องจะเป็นจะตายเพื่อให้ฮ่องเต้หย่งชางยอมให้เขาแต่งกับชีหยวน กลับพูดหน้าตาเคร่งขรึมว่าจะไปเจียงซีแทน?!ฮ่องเต้หย่งชางกลับตบมือหัวเราะลั่น พระพักตร์เปี่ยมด้วยความปลื้มปีติ “ดี! นี่แหละคือพระราชนัดดาของราชวงศ์เรา ว่าที่รัชทายาทในอนาคต ทุกสิ่งล้วนยึดราษฎรเป็นที่ตั้ง ไม่ว่าจะเกิดสิ่งใดขึ้น ก็ยังจำได้ว่าราชกิจเป็นสิ่งสำคัญสูงสุด! อวิ๋นถิง เจ้าทำดีมาก!”เขาหัวเราะลั่น แล้วก็ตรัสโดยไม่ลังเลว่า “ตกลง เราอนุญาตให้เจ้ามุ่งหน้าไปยังเจียงซี นำคนติดตามไปด้วย! ให้เฉียนหยวน รองเสนาบดีกรมคลังไปกับเจ้าด้วย ไปเรียนรู้ให้เห็นกับตาตัวเองเสียบ้างก็ได้ แผ่นดินนี้ อย่างไรก็เป็นของราชสกุลเซียวของเรา!”เซียวอวิ๋น

นางกลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่ ดวงตาเอ่อคลอไปด้วยหยาดน้ำตา “ข้ารู้อยู่แล้ว ข้ารู้อยู่แล้วว่าไฉ่เวยเด็กคนนี้เป็นเด็กที่มีบุญวาสนา นางเกิดมาก็มีชะตาชีวิตที่ดีอยู่แล้ว!”ทว่าแปลกนัก ครั้งนี้คนที่ควรจะดีใจที่สุดอย่างเฝิงอวี้จาง กลับไม่มีท่าทีดีใจเลยเขาไม่ได้กล่าวอะไรคล้อยตามฮูหยินเฝิง กลับกัน ยังหันมามองฮูหยินเฝิงด้วยสายตาเย็นชา พลางพูดว่า “เรื่องนี้มันชอบกลเกินไป เจ้าอย่าเพิ่งรีบด่วนดีใจไปนัก และอย่าได้เอาเรื่องนี้ออกไปพูดข้างนอก!”เมื่อเห็นเขาเย็นชาถึงเพียงนี้ ฮูหยินเฝิงก็เหมือนถูกสาดน้ำเย็นเข้าใส่ พลันเอ่ยถามด้วยความไม่เข้าใจ “นายท่าน นี่ท่านเป็นอะไรไป? เราลำบากตรากตรำเดินทางจากยูนนานมาตั้งไกล ทั้งหมดที่เฝ้ารอมาตลอดหลายปี ก็เพื่อวันนี้ไม่ใช่หรือ”แล้วเหตุใดตอนนี้ฟ้าประทานเรื่องดี ๆ เช่นนี้ลงมา แต่เฝิงอวี้จางกลับไม่ดีใจเลย?เฝิงอวี้จางแค่นหัวเราะเยาะ "ข้าดีใจงั้นรึ?"เขาขมวดคิ้ว “ข้ากลัวแต่ว่า นางจะกำลังฉลาดเกินตัวอีกแล้ว!”เรื่องปรากฏการณ์บนท้องฟ้าเช่นนี้ ไหนเลยจะหยิบฉวยมาใช้ได้โดยง่าย?เขามองดูท่าทีของเซียวอวิ๋นถิงก็ ไม่เห็นว่าอีกฝ่ายจะเป็นคนที่จะเปลี่ยนความตั้งใจเพียงเพราะคำพยากรณ์ไ

เขาเพียงแค่คิดถึงเรื่องนี้ก็รู้สึกท้อใจนับตั้งแต่พระชายาหลิ่วกลับมา จวนฉู่กั๋วกงก็ล่มสลายกันหมดทั้งตระกูล แม้แต่เสี่ยวหลิ่วกุ้ยเฟยและองค์หญิงเป่าหรงก็ไม่รอดตัวเขาเองแต่เดิมก็ควรจะสิ้นไปแล้วเช่นกัน เพียงแต่คาดว่าภายหลังทุกคนคงลืมเขาไปเสียแล้วเพียงแต่ว่า ไม่รู้ว่าชีวิตสุขสบายเช่นนี้จะสามารถยืนยาวไปได้อีกนานเท่าไรเขาทอดถอนใจอยู่ในใจหญิงงามยิ้มระรื่น พลางประคองศีรษะของเขา นวดเฟ้นให้เบา ๆ “นายท่านกลัวอะไรหรือ? ท่านนั้นคือ…...”นางยังไม่ทันกล่าวจบ เห็นเจียงเหยียนเจินหลับตาพริ้มอย่างสบายใจ นางก็แอบเลื่อนมือล้วงเข้าไปใต้หมอนอย่างแนบเนียน หยิบกริชเล่มหนึ่งออกมา จากนั้นก็แทงลงไปยังตัวของเจียงเหยียนเจินทันทีแต่ก็พอดีนาทีนี้เอง ก้อนหินก้อนหนึ่งพุ่งฝ่าอากาศเข้ามา กระแทกเข้ากับข้อมือของนางอย่างแม่นยำ นางเจ็บจนร้องอุทานออกมาอย่างตกใจ กริชในมือนางจึงหล่นลงกระทบพื้นทันทีเจียงเหยียนเจินก็สะดุ้งตื่นขึ้นมาในทันใด พอเห็นกริชที่ตกอยู่กับพื้น ก็ถึงกับตกใจจนเสียสติกลิ้งตกจากเตียงอย่างไม่เป็นท่า ใบหน้าเต็มไปด้วยไขมันของเขาสั่นกระเพื่อมไปหมด “นังสารเลว เจ้ากล้าคิดจะฆ่าข้าเชียวหรือ?!”หญิงงามขมวด

เจียงเหยียนเจินไม่ขัดขืนอีกแล้ว เขาเริ่มเข้าใจจุดประสงค์ของชีหยวนอย่างเลา ๆ และเวลานี้ทำได้เพียงมองนางด้วยแววตาวิงวอน “คุณหนูใหญ่ชี ข้าไม่กล้าอีกแล้ว จริง ๆ ข้าจะไม่กล้าอีกแล้ว!”“แค่ไม่กล้า มันยังไม่พอหรอกนะ” ชีหยวนถอนหายใจเบา ๆ หลุบตาลงหยิบผลแอปเปิ้ลข้างตัวขึ้นมา แล้วใช้กริชของนางเองปอกเปลือกใบมีดในมือนางราวกับมีชีวิตจริง ๆ เพียงครู่เดียว เปลือกแอปเปิ้ลเส้นยาวที่ไม่มีการขาดตอนแม้แต่น้อย ก็ร่วงตกลงพื้นชีหยวนวางแอปเปิ้ลไว้บนโต๊ะ จากนั้นปักกริชที่อยู่ในมือลงไปในผลแอปเปิ้ล จนมันตั้งขึ้นอย่างมั่นคงแล้วนางก็ลุกขึ้นยืน “ใต้เท้าเจียง หากไม่อยากถูกถลกหนังทั้งเป็นเหมือนผลแอปเปิ้ลลูกนี้ ข้าแนะนำให้เจ้าทำตามที่ข้าบอกแต่โดยดี หากไม่เช่นนั้น ข้ารับรองได้เลยว่า วันนี้คนในครอบครัวของท่านจะไม่มีใครเหลือรอดแม้แต่คนเดียว ท่านเชื่อหรือไม่?”เจียงเหยียนเจินไม่กล้าไม่เชื่อเขารู้ดีว่าแอปเปิ้ลผลนั้น จงใจปอกให้ตนดูโดยเฉพาะ หัวเขารู้สึกชาตึง ทั้งแผ่นหลังก็เย็นวาบ ไม่เหลือแม้แต่ใจจะคิดเล่ห์เหลี่ยมใดๆ อีก รีบตอบรับคำอย่างรวดเร็วชีหยวนจึงยิ้มบาง ๆ “ดีมาก เช่นนั้นใต้เท้าเจียงก็จงเตรียมตัวให้พร้อม แล้ว