บทที่ 668

เขาเพียงแค่คิดถึงเรื่องนี้ก็รู้สึกท้อใจ

นับตั้งแต่พระชายาหลิ่วกลับมา จวนฉู่กั๋วกงก็ล่มสลายกันหมดทั้งตระกูล แม้แต่เสี่ยวหลิ่วกุ้ยเฟยและองค์หญิงเป่าหรงก็ไม่รอด

ตัวเขาเองแต่เดิมก็ควรจะสิ้นไปแล้วเช่นกัน เพียงแต่คาดว่าภายหลังทุกคนคงลืมเขาไปเสียแล้ว

เพียงแต่ว่า ไม่รู้ว่าชีวิตสุขสบายเช่นนี้จะสามารถยืนยาวไปได้อีกนานเท่าไร

เขาทอดถอนใจอยู่ในใจ

หญิงงามยิ้มระรื่น พลางประคองศีรษะของเขา นวดเฟ้นให้เบา ๆ “นายท่านกลัวอะไรหรือ? ท่านนั้นคือ…...”

นางยังไม่ทันกล่าวจบ เห็นเจียงเหยียนเจินหลับตาพริ้มอย่างสบายใจ นางก็แอบเลื่อนมือล้วงเข้าไปใต้หมอนอย่างแนบเนียน หยิบกริชเล่มหนึ่งออกมา จากนั้นก็แทงลงไปยังตัวของเจียงเหยียนเจินทันที

แต่ก็พอดีนาทีนี้เอง ก้อนหินก้อนหนึ่งพุ่งฝ่าอากาศเข้ามา กระแทกเข้ากับข้อมือของนางอย่างแม่นยำ นางเจ็บจนร้องอุทานออกมาอย่างตกใจ กริชในมือนางจึงหล่นลงกระทบพื้นทันที

เจียงเหยียนเจินก็สะดุ้งตื่นขึ้นมาในทันใด พอเห็นกริชที่ตกอยู่กับพื้น ก็ถึงกับตกใจจนเสียสติกลิ้งตกจากเตียงอย่างไม่เป็นท่า ใบหน้าเต็มไปด้วยไขมันของเขาสั่นกระเพื่อมไปหมด “นังสารเลว เจ้ากล้าคิดจะฆ่าข้าเชียวหรือ?!”

หญิงงามขมวด