All Chapters of ยอดหญิงในเงามาร: Chapter 751 - Chapter 760

ครั้นชีหยวนกลับถึงตระกูลชีที่เมืองหลวง ฮูหยินผู้เฒ่าชีได้รออยู่นานแล้วฮูหยินรองชีก็มิได้ไปที่ใด คอยอยู่เคียงข้างฮูหยินผู้เฒ่าตลอดเวลานางอดเอ่ยด้วยความกังวลมิได้ “รู้อย่างนี้ ข้าก็ควรตามไปกับแม่หนูหยวนด้วย...”ฮูหยินผู้เฒ่าชีเหลือบตามองนางอย่างประหลาดใจทันทีก่อนหน้านี้ ทุกคราที่ฮูหยินรองชีติดตามชีหยวนออกไป ครั้นกลับมาทีไรก็เสียขวัญอยู่นานทำท่าเหมือนอกสั่นขวัญแขวน ครั้งที่แล้วถึงกับเอ่ยปากเป็นนัยกับตน ว่าอยากให้ฮูหยินสามตามชีหยวนออกไปแทนแล้วเหตุใดวันนี้กลับเอ่ยวาจาเช่นนี้ขึ้นมา?ฮูหยินรองชีถอนหายใจหนักหน่วง “ข้าไม่วางใจเลย เถียนเป่าซื่อนั่น ข้าเคยได้ยินพี่สะใภ้สกุลเดิมของข้ากล่าวถึง ว่าไม่ใช่คนดีอะไร แต่ก่อนพี่สะใภ้ของข้า...”เอ่ยถึงตรงนี้ ฮูหยินรองชีก็เม้มริมฝีปากแน่น แล้วจึงกล่าวต่อ “แม่นมของหลานชายข้า มีบุตรอีกคนที่วัยไล่เลี่ยกับหลานชาย พี่สะใภ้ข้าใจดี ก็เลยให้แม่นมพามาดูแลอยู่ในจวนด้วยกัน”“แต่ภายหลังเถียนเป่าซื่อมาเป็นแขกที่จวน กลับใช้เท้าเตะเด็กคนนั้นจากบนเขาจำลองลงไปในสระน้ำ ศีรษะกระแทกจนเป็นแผลกว้างโลหิตไหลนอง เด็กคนนั้นก็สิ้นใจ...”ครั้งนั้น ฮูหยินรองชีกำลังตั้งคร

สุดท้ายหลิวจงก็ไม่ได้ไปเชิญหมอมามิใช่ว่าเขาไม่อยากไปเชิญ แต่ยังไม่ทันที่หมอจะก้าวเข้าประตู เขาก็ถูกคนขวางเอาไว้เสียก่อนผู้ที่มาขวางเขา กลับเป็นเหล่าจ้าว ผู้ติดตามของพระราชนัดดาเพราะพระราชนัดดามักพาคนเหล่านี้ปีนกำแพงเข้าจวนโหวอยู่เสมอ หลิวจงย่อมจดจำใบหน้าผู้ติดตามของเขาเหล่านี้ได้โดยเฉพาะเหล่าจ้าวผู้นี้ช่างเอาใจเก่ง ทุกครั้งที่มา มักจะซื้อของเล็ก ๆ น้อย ๆ ติดมือมาให้คุณชายน้อยทั้งสองเสมอเสิ่นเจียหล่างกับชีอวิ๋นจื่อก็พากันชอบเหล่าจ้าวผู้นี้นักเหล่าจ้าวดักเขาไว้ “ไม่ต้องไปเชิญหมอทั่วไป ข้านำหมอมาด้วยแล้ว ใช้หมอของข้าเถิด”หลิวจงก็ไม่มีความเห็นอันใดคนของพระราชนัดดาย่อมไว้ใจได้มากกว่าเขาอยู่แล้วเขารีบรับคำทันทีเหล่าจ้าวก็นำหมอหมอหลวงหูเข้าไป หมอหูรีบก้าวตามพลางบ่นอุบ “โอยแม่คุณเอ๋ย เจ้าช่างหางานให้ข้าแท้ ๆ! ทางไทเฮาก็ยังรอข้าอยู่ เจ้าลากตัวข้ามาเช่นนี้ แล้วต่อไปข้าจะชี้แจงอย่างไรได้เล่า?!”คิดถึงเรื่องนี้ หมอหลวงหูก็อดส่ายหน้าไม่ได้เขาก็อยากจะฟังว่ามันเกิดเรื่องราวเช่นไรขึ้นกันแน่ตอนนี้ทั้งเมืองหลวง กำลังวุ่นวายโกลาหลพลิกฟ้าพลิกแผ่นดินได้ยินมาว่า ทางทงโจวมีราษฎรราว

ในท้องพระโรงเงียบสงัด หากเข็มตกคงได้ยินชัดเซียวจิ่งจาวคุกเข่าตัวตรงแน่ว เอ่ยเสียงสะอื้น “เสด็จปู่ หลานพาคุณหนูเฝิงไปชมการประลอง แต่ใครเล่าจะรู้ว่า...”เขาหยุดไปเนิ่นนาน กว่าจะหลับตาแล้วลืมขึ้นใหม่ เอ่ยอย่างเจ็บปวด “ใครเล่าจะรู้ เพียงเพราะหลานยื่นมือไปก้าวก่าย โต้เถียงกับเฉิงเอินกง เรียกร้องให้รีบช่วยเหลือผู้บาดเจ็บ ตรวจสอบความจริงเรื่องลานสุนัข ตระกูลเถียน ตระกูลเถียนก็ปล่อยสุนัขกัดคุณหนูเฝิง คู่หมั้นของหลานจนตาย!”เฮือก!บัดนี้ในท้องพระโรงไม่เงียบงันอีกต่อไป แต่ทุกคนกลับอดเสียงฮือฮาไว้ไม่ได้คำพูดเมื่อครู่ของเซียวจิ่งจาวหมายความว่าอย่างไร?!หมายความว่า ตระกูลเถียนคิดแก้แค้น คิดแก้แค้นที่เซียวจิ่งจาวเข้ามาแทรกแซง จึงปล่อยสุนัขกัดเฝิงไฉ่เวยตาย! กัดว่าที่พระชายาจวิ้นอ๋องตาย?!ตระกูลเถียน ตระกูลเถียนคิดว่าตนเองเป็นไท่ซ่างหวง[1]แล้วกระนั้นหรือ?!แม้แต่ฉู่ป๋อก็อดมิได้เงยหน้าเหลือบตาขึ้น มองเซียวจิ่งจาวอย่างพินิจหนึ่งแวบก่อนหน้านี้ล้วนคิดกันว่า วังบูรพามีเพียงพระราชนัดดาเท่านั้นที่ค้ำจุนอยู่แต่บัดนี้มองดูแล้ว จวิ้นอ๋องหนานอานก็เป็นผู้ที่โดดเด่นมิใช่น้อย!ดูศิลปะในการเจรจาของเขา

ผู้ตรวจการเถี่ยยังคงสวมชุดขาวไว้ทุกข์ปล่อยผมสยาย คุกเข่าอยู่บนพื้น กล่าววาจาด้วยความชอบธรรมว่า “ฝ่าบาทคือฮ่องเต้ผู้ทรงปรีชา ตลอดหลายปีมานี้ ทรงสังหารขุนนางกังฉิน ลอกหนังพวกมันเป็นอุทาหรณ์ ทรงตั้งกฎหมายด้วยพระองค์เอง เปิดโรงเรียนให้ราษฎรได้อ่านเขียนหนังสือ……”“แต่ต่อให้พระองค์ทรงทำดีเพียงใด ราษฎรกลับไม่มีใครล่วงรู้!” เขาพูดพลางหอบหายใจแรงด้วยความโกรธจัด “สาเหตุนั้นอยู่ที่ใด? ก็อยู่ที่บรรดาเชื้อพระวงศ์และขุนนางกินตำแหน่งเปล่าเหล่านี้! แต่ละคนด้านหนึ่งเสวยผลประโยชน์จากบรรดาศักดิ์ที่ตนมีอยู่ ด้านหนึ่งก็ยังละโมบไม่รู้จักพอ!”ฉู่ป๋อถอนหายใจเบา ๆผู้ตรวจการเถี่ยคือขุนนางที่ดีจริงแท้เขาเติบโตมาอย่างยากแค้น บิดาตายตั้งแต่ยังเล็ก มารดาก็แต่งงานใหม่ พาเขาไปอยู่กับครอบครัวใหม่เหมือนเป็นตัวเกะกะติดปลายมือ แต่ผู้ตรวจการเถี่ยกลับไม่เคยลืมกำพืด ทุกปีเมื่อถึงวันครบรอบวันตายของบิดา เขาจะลอบซื้อกระดาษเงินกระดาษทองไปเซ่นไหว้เสมอจนครั้งหนึ่งถูกพ่อเลี้ยงพบเข้า จึงถูกขับไล่ออกจากบ้านเด็กเจ็ดแปดขวบคนหนึ่ง ต้องอาศัยเลี้ยงชีพด้วยการต้อนวัว ซักผ้า ช่วยเลี้ยงเด็กในหมู่บ้าน แต่ถึงอย่างนั้นก็ยังไม่ลืมใฝ่เร

ไทเฮาเถียนทอดถอนพระทัยหนักหน่วง “ฝ่าบาท พระองค์ก็ทราบอยู่แล้วว่า ตระกูลเถียนนั้นสายสกุลสืบต่อยากนัก ตลอดหลายปีที่ผ่านมานี้ จำนวนผู้สืบสายตรงตามสายหลักยิ่งนับวันยิ่งลดน้อยถอยลง ด้วยเหตุนี้ พวกเขาปฏิบัติต่อเป่าซื่อผู้ที่เติบโตมีชีวิตรอดมาได้อย่างยากลำบากนั้น ก็มิอาจหลีกเลี่ยงได้ที่จะผ่อนปรนปล่อยปละเกินไปบ้าง”ผู้ตรวจการเถี่ยกลับฮึดฮัดขึ้นมาทันทีโดยไม่ลังเล “ปล่อยปละไปบ้างงั้นหรือ? นี่มันไร้มนุษยธรรมโดยสิ้นเชิงต่างหาก! หากเห็นว่าเขาเป็นของล้ำค่าจริง ก็ควรสอนให้เขารู้จักหลักแห่งการเป็นคน มิใช่ปล่อยปละละเลยเช่นนี้ในทุกเรื่อง ปล่อยให้เสเพลไปทุกทาง!”เด็กเล็กนั้น แท้จริงแล้วก็คือเงาสะท้อนของผู้ใหญ่หาได้เข้าใจสิ่งใดไม่ สอนเขาอะไร เขาก็เรียนรู้เช่นนั้น บัดนี้ที่ไทเฮาตรัสว่าปล่อยปละไปบ้าง ผู้ตรวจการเถี่ยถึงขั้นไม่สามารถเห็นด้วยได้เขากล่าวหนักแน่นราวกับตอกลงบนหินผา “ไทเฮา พระองค์กล้าเสด็จออกไปสักหน่อยหรือไม่พ่ะย่ะค่ะ? เสด็จไปทอดพระเนตรลานสุนัขชานเมืองหลวงสักหน่อยไหม? ไปดูบิดามารดาที่สูญเสียบุตรหลาน ไปดูราษฎรที่สูญเสียญาติพี่น้อง!”ไทเฮาเถียนพลันหรี่พระเนตรลง เสียงสั่นเครือพลางทอดพระเ