Semua Bab ยอดหญิงในเงามาร: Bab 731 - Bab 740

เถียนป๋อจือหาได้มีความเคารพต่อจวิ้นอ๋องแม้แต่น้อย ใบหน้าเต็มไปด้วยความอาฆาต หม่าเหวินเซวียนที่ยืนกั้นอยู่ตรงกลางยังตกใจสะดุ้ง รีบขวางอยู่เบื้องหน้าจวิ้นอ๋อง รีบร้อนพูดว่า “ท่านกั๋วกง ท่านกั๋วกงมีเรื่องอะไรก็ค่อย ๆ พูดค่อย ๆ จากันเถิด!”“ข้าจะค่อย ๆ พูดค่อย ๆ จาได้อย่างไร?!” เถียนป๋อจือไม่สนใจแม้แต่อ๋องโจวและหม่าเหวินเซวียนที่ขวางไว้ ยังพยายามจะพุ่งเข้าไป “เจ้าฆ่าลูกข้า เซียวจิ่งจาว เจ้าคิดว่าเจ้าเป็นใคร?! เจ้าคิดว่ามีสิทธิ์อันใดมายุ่งกับคดีนี้ แล้วยังฆ่าคนอีก?!”เซียวจิ่งจาวรู้สึกว่าเถียนป๋อจือช่างแปลกประหลาดโดยแท้!เขาเป็นเชื้อพระวงศ์สายตรง ต่อให้ถูกเซียวอวิ๋นถิงกดไว้ ก็เป็นเพียงต่อหน้าเซียวอวิ๋นถิงเท่านั้นส่วนคนอื่น คนอื่นนับเป็นอะไรได้เล่า?!เขาแค่นหัวเราะเยาะหนึ่งเสียง ชี้ไปที่จมูกเถียนป๋อจืออย่างไม่ไว้หน้า “เจ้าเป็นตัวอะไรได้เล่า?! เถียนป๋อจือ เจ้าเป็นเพียงกั๋วกงคนหนึ่ง เจ้าใช้ถ้อยคำเช่นใดพูดกับจวิ้นอ๋องเช่นข้า?! เจ้าลองดูให้ดี ลูกเจ้าก่อเรื่องร้ายแรงเพียงใด สุนัขของเขากัดคนตาย กัดคนบาดเจ็บไปเท่าใด?! ข้าตบเขายังถือว่าเบา! หากเสด็จปู่ของข้าประทับอยู่ที่นี่ คงจะสั่งประหารเขาทั

ไม่รู้เพราะเหตุใด นางกลับรู้สึกไม่สบายใจอยู่ในอก เหลือบมองไปยังเฝิงไฉ่เวยที่หมอบหลบอยู่กับพื้น ครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง จึงลองวิ่งไปหาเซียวจิ่งจาวก่อนแต่ในยามนี้ เซียวจิ่งจาวจะยังเหลียวแลนางอยู่อีกหรือ?ท้ายที่สุด ต้นตอของเรื่องราวทั้งมวลนี้ก็มาจากเฝิงไฉ่เวยมีใจไม่ซื่อ หากมิใช่นางที่ใช้ทุกวิถีทางเพื่อกำราบชีหยวน แต่เดิมผู้คนมากมายเหล่านี้ก็คงไม่ต้องตายเซียวจิ่งจาวมิใช่ไม่อยากชนะ ทว่าเขาปรารถนาแผ่นดินนี้!อาจารย์พร่ำสอนอยู่เสมอว่า ‘ผู้ใดได้ใจราษฎร ผู้นั้นย่อมได้แผ่นดิน’อาจารย์ยังสอนด้วยว่า ‘น้ำสามารถพยุงเรือ และน้ำก็สามารถคว่ำเรือได้’ราษฎรต่างหากคือผู้ที่ควรให้ความสำคัญอย่างแท้จริงหากเขากลายเป็นคนเช่นเดียวกับเฝิงไฉ่เวย มองราษฎรเป็นเพียงเบี้ย เป็นเพียงหญ้าข้างทาง เช่นนั้นเขาก็อย่าได้หวังถึงบัลลังก์นั้นเลยเขาเพียงหัวเราะเย็นชา แล้วสั่งองครักษ์ให้ขับไล่ซิ่วอี๋ออกไปเสียซิ่วอี๋กัดริมฝีปากแน่น รู้สึกอับอายอยู่บ้าง จึงต้องกลับไปบอกกับเฝิงไฉ่เวยเสียงแผ่วเบา “คุณหนู... ท่านอ๋อง... ท่านอ๋องเขา...”เห็นนางเอื้อนเอ่ยไม่ออกแม้แต่ครึ่งคำ เฝิงไฉ่เวยก็มิจำเป็นต้องคิดก็พอจะเดาได้แล้วถึงท่า

ชีหยวนไม่ได้ใส่ใจนัก “ปล่อยไว้นี่ก่อน รอให้คนของเจ้าเมืองทงโจวตรวจเสร็จแล้วค่อยว่ากัน”อะไรนะ?ชีเจิ้นรู้สึกแปลกใจอยู่บ้างชีหยวนรักและทะนุถนอมอาหวงนัก มักพาติดตัวเลี้ยงดูอย่างดีสุนัขลายจุดตัวนี้ แม้ไม่รู้ว่าชีหยวนได้มาจากแห่งหนใด แต่เมื่อเห็นความคุ้นชินที่ชีหยวนมีต่อมัน ก็พอเข้าใจได้ว่ามันมิใช่สุนัขธรรมดาแน่แต่ชีหยวนกลับยอมทิ้งไว้เช่นนี้?ถึงกระนั้น บัดนี้ไม่ว่าสิ่งใดชีเจิ้นก็ล้วนเชื่อฟังชีหยวนในเมื่อชีหยวนบอกให้ปล่อยสุนัขไว้ที่นี่ก่อน เขาก็เพียงพยักหน้ารับ “ได้ อย่างไรเสียที่นี่ก็วุ่นวายไปหมด อีกเดี๋ยวเกรงว่าคนตระกูลเถียนจะเอ่ยวาจาไม่น่าฟังมาก่อกวน เจ้ารีบกลับไปเสียก็ดีแล้ว”ว่าแล้วตนเองก็โบกมือเรียกรถม้ามาให้ นำชีหยวนขึ้นรถ ส่วนตนเองขี่ม้าตามประกบข้าง ๆเฝิงไฉ่เวยมองพวกเขาจากไปอย่างเย็นชา แล้วค่อย ๆ ผ่อนลมหายใจยาวออกจากอกคนที่เป็นดาวอัปมงคล ไร้ชะตาชีวิตเช่นนั้น กลับมีผู้คนมากมายตาบอดเห็นนางดุจดั่งแก้วล้ำค่าไม่รู้ว่านางมีมนตร์เสน่ห์ล่อลวงอันใดกันแน่!แต่พอคนออกไปแล้ว ก็สะดวกต่อการลงมือเฝิงไฉ่เวยเกาะแขนซิ่วอี๋ลุกขึ้น กล่าวเสียงเย็นชา “ไป”ซิ่วอี๋เอ่ยด้วยความกังวล “

เดิมทีชีหยวนไม่ได้ตั้งใจจะทำอะไรเฝิงไฉ่เวย เพราะว่ากันไปแล้ว แต่แรกเฝิงไฉ่เวยก็ยังไม่เคยถูกจับได้ว่าทำเรื่องที่สมควรตายจริง ๆกระทั่งครั้งนี้ เฝิงไฉ่เวยคิดร้ายต่อเสิ่นเจียหล่างและชีอวิ๋นจื่อคนเราไม่ได้เกิดมาเพื่ออยู่เพื่อตนเองเท่านั้น และไม่อาจใช้ชีวิตอย่างโดดเดี่ยวได้ไม่เช่นนั้นก็คงเหมือนชีวิตในชาติก่อนของนาง เป็นเพียงนักฆ่าผู้ไร้หัวใจแต่ชีวิตนักฆ่ามีความสุขตรงไหนกัน?นางย่อมต้องการผู้ที่ต้องปกป้อง ต้องการสหายเคียงข้างคนยังเป็นคนได้ ก็เพราะยังมีความเป็นมนุษย์แต่เป็นที่น่าเสียดาย เฝิงไฉ่เวยกลับไม่มีนางเดินขึ้นระเบียงยาวไป สายตาก็พลันเห็นซิ่วอี๋กำลังเดินเร่งฝีเท้าตรงเข้ามา ก็อดไม่ได้ที่จะเหยียดมุมปากยิ้มน้อย ๆซิ่วอี๋เห็นชีหยวนก็ตกใจจนเบิกตาโพลง หัวใจถึงกับสะดุดไปครึ่งจังหวะ เผลอก้าวถอยหลังหนึ่งก้าวโดยสัญชาตญาณชีหยวนมองนางคล้ายยิ้มคล้ายไม่ยิ้ม ยักคิ้วเอ่ยว่า “ดูท่าทาง แผนของพวกเจ้าคงล้มเหลวเสียแล้วล่ะสิ”สีหน้าของซิ่วอี๋เปลี่ยนไปทันที เมื่อครู่ชีหยวนจากไปแล้วชัด ๆ เหตุใดตอนนี้ถึงมาปรากฏที่นี่ได้?แล้ว คุณหนูเฝิงเล่า?!นางรีบตั้งสติ หลังงองุ้มตั้งท่า เหลียวซ้ายแลขวา พ

ชีหยวนมองตามมือชีเจิ้นไป เห็นได้ชัดว่าทางทิศตะวันออกของลานสุนัขมีกองกระดูกกองพะเนินสูงขึ้นราวเนินเขาลูกเล็ก ๆ จริงดั่งคำกล่าวยากจะจินตนาการได้ว่า กระดูกที่กองระเกะระกะเหล่านั้นล้วนเคยเป็นมนุษย์ที่มีชีวิตมาก่อนไม่แปลกใจเลย เพียงเพราะเตะสุนัขของเขาตอนเดินผ่าน เถียนเป่าซื่อก็ตามราวีไม่เลิกรา แม้แต่ตอนที่ชีอวิ๋นจื่อแสดงตัวว่าเป็นใคร เถียนเป่าซื่อยังไม่สนใจแม้แต่น้อยใช่แล้ว เมื่อคนคนหนึ่งฆ่าคนมากพอ เขาก็ไม่ใช่คนปกติอีกต่อไปคนปกติย่อมรู้จักหวั่นเกรง แต่เถียนเป่าซื่อหาได้มีสิ่งนั้นไม่ชีหยวนหรี่ตาลง สีหน้าปรากฏความรังเกียจชัดเจนนางนึกถึงชาติก่อนที่เถียนเป่าซื่อพาสุนัขล่าเนื้อกลุ่มใหญ่ไปล้อมล่าสัตว์กับอ๋องฉี ปรากฏว่าเพราะนางกำนัลขององค์หญิงเป่าหรงหวาดกลัวสุนัขของเขาจึงใช้ไม้ตะบองขับไล่ คืนนั้นเอง นางกำนัลคนนั้นก็ถูกพบเป็นศพอยู่ในคอกสุนัขเถียนเป่าซื่อยังปฏิเสธ บอกว่านางกำนัลผู้นั้นคงอยากเล่นสนุก เลยไปหยอกล้อสุนัขสุดท้ายถึงถูกมันกัดตายอ๋องฉีรังเกียจการกระทำเช่นนี้อย่างยิ่ง ถึงกับสั่งห้ามเขานำสุนัขเข้าเมืองหลวงอีกแต่หลังจากถูกห้ามเข้าเมือง เถียนเป่าซื่อกลับเลี้ยงสุนัขเพิ่มขึ้นเรื