All Chapters of ยอดหญิงในเงามาร: Chapter 761 - Chapter 770

ครั้งนี้การแสดงออกของเขาช่างโดดเด่นนัก แต่ถึงกระนั้น ในพระทัยฮ่องเต้หย่งชางก็ยังคงผูกพันห่วงใยเซียวอวิ๋นถิงที่สุดไร้ประโยชน์สิ้นดี ไม่ว่าตนจะทำได้ดีเพียงใด จะเก่งกาจสักเพียงไหน ก็ยังมิอาจเทียบกับตำแหน่งของเซียวอวิ๋นถิงในพระทัยฮ่องเต้หย่งชางได้อย่างไรก็ตาม เซียวจิ่งจาวก็ปรับอารมณ์ของตนได้อย่างรวดเร็ว สูดลมหายใจลึกหนึ่งเฮือก สีหน้ากลับคืนเป็นปกติแล้วออกจากวังไปเขาตรงไปยังวังบูรพาเพื่อเข้าเฝ้าองค์รัชทายาทองค์รัชทายาทกำลังเริงร่าอยู่กับบรรดาสาวงามทั้งหลาย ข้างกายมีซ่งเหลียงตี้คอยพัดให้ครั้นเห็นเซียวจิ่งจาวเข้ามา ดวงตาของซ่งเหลียงตี้ก็เป็นประกายสว่าง แต่ยังข่มใจมิได้ขยับกายจนเมื่อองค์รัชทายาทอุทานเบา ๆ พลางโบกมือเรียก ใบหน้าเปี่ยมไปด้วยรอยยิ้ม “กลับมาแล้วหรือ?”เซียวจิ่งจาวก็เข้าไปนั่งใกล้องค์รัชทายาทอย่างสนิทสนม พลางหยิบองุ่นที่อยู่ข้าง ๆ กินลูกหนึ่ง แล้วกดเสียงต่ำ เล่าเรื่องที่เกิดขึ้นในวันนี้ให้ฟังองค์รัชทายาทฟังแล้วก็รู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย จากนั้นก็ยิ้มเยาะเย้ย “เถียนป๋อจือไม่เห็นหัวผู้ใดมานานแล้ว เขาจะเกิดเรื่องก็เป็นเพียงเรื่องของเวลาเท่านั้นเอง แต่ว่าขิงต้องแก่ถึงจะเผ

แต่ตอนนี้ชีหยวนกลับต้องไปสอนหนังสือในสำนักศึกษาเช่นนั้น มิเท่ากับว่าเมื่อถึงเวลาก็จะแพร่กระจายไปจนคนรู้กันทั่วหรือ?ท่านโหวผู้เฒ่าชีลูบเคราตนเอง กลับสนับสนุนเรื่องนี้นัก “แม่หนูหยวน ควรไป! ฮ่องเต้ตรัสเช่นนี้ ก็แสดงว่าชื่นชมเจ้า”พูดตามตรง ถ้อยคำที่ชีหยวนเอ่ยไว้ที่ภัตตาคารนั้น ช่างดีนักหนา!ดีกว่านี้หามีไม่ทุกวันนี้ท่านโหวผู้เฒ่าชีออกไปข้างนอก มักมีคนเข้ามากล่าวกับเขาเสมอ ว่าเขามีหลานสาวที่เก่งกาจยิ่งแม้การกระทำของฮ่องเต้หย่งชางครานี้ จะมีเค้าลางเหมือนเป็นการผลักชีหยวนออกไปรับไฟแค้นแทนตระกูลเถียนอยู่บ้างแต่กระนั้นก็นับว่าเป็นเรื่องดี ที่จะได้สร้างชื่อเสียงชื่อเสียงระบือไกล มีสิ่งใดไม่ดีเล่า?ฮูหยินผู้เฒ่าชีขมวดคิ้วพลางว่า “หากต้องไป เช่นนั้นก็ให้น้าสะใภ้รองไปกับเจ้าด้วย”แต่นี้หาใช่ประเด็นหลักไม่สิ่งที่ชีหยวนใส่ใจกลับเป็นอีกเรื่องหนึ่ง นางถามท่านโหวผู้เฒ่าชี “แล้วอีกสามสิบคนที่เหลือนั้น ท่านปู่จัดการอย่างไร?”“อย่าได้เอ่ยเลย คนตั้งมากมาย!” ท่านโหวผู้เฒ่าชีหลับตาลง เอ่ยเสียงขรึม “ข้าให้กักตัวไว้ในเรือนพักนอกเมืองแล้ว คนมากเกิน ฆ่าไปก็ไม่รู้จะปกปิดอย่างไรไม่ให้เป็นที่สงส

นางรู้แจ้งแก่ใจ อ๋องฉีให้ฉีหลินอยู่ข้างกายเฝิงไฉ่เวย ย่อมไม่มีเจตนาดีเป็นแน่เพียงแต่ครานี้ถูกจับได้ หากความอดทนของเฝิงไฉ่เวยมากกว่านี้อีกสักหน่อย รั้งไว้นานกว่านี้อีก มีฉีหลินอยู่ด้วย ไม่รู้เลยจะเกิดเรื่องอันใดขึ้นบ้างไม่ง่ายเลยกว่านางจะเดินมาถึงก้าวนี้เกือบจะได้มีชีวิตเหมือนเช่นคนธรรมดาแล้วหากใครมาขวางทางนาง คนผู้นั้นก็คือศัตรูของนางตายก็ไม่ต้องเสียดายฉีหลินร้องโหยหวนด้วยความเจ็บปวด เห็นชีหยวนยังไม่สะทกสะท้าน หยิบเข็มขึ้นมาอีกครั้ง จึงกรีดร้องออกมา “ท่านอ๋องก็เพียงอยากให้พวกข้าพาเจ้าไปหงตูเท่านั้น! ท่านอ๋องพึงใจต่อเจ้า ก็แค่นั้นเอง!”พึงใจหรือ?ตัดแขนตัดขา ทำให้นางหมดสภาพความเป็นมนุษย์ นั่นเรียกว่าพึงใจอย่างนั้นหรือ?ชีหยวนหัวเราะเบา ๆ นิ้วมือลากไปบนร่างฉีหลิน แล้วหยุดลงที่จุดหนึ่ง เอ่ยเสียงแผ่ว “ตรงนี้คือจุดหมิงเหมิน[1]หากข้าแทงลงไปอีก เจ้าก็จะตาย”ฉีหลินตกใจจนหน้าซีดเผือดชีหยวนจึงเอ่ยถามเสียงเรียบ “ว่าอย่างไร จะพูดหรือไม่พูด?”ฉีหลินไม่อาจทนต่อไปได้แล้วจริง ๆเขาเองก็รู้ว่าชีหยวนจัดการได้ยากยิ่งจูเชวี่ย เสวียนอู่และไป๋หู่ ล้วนสิ้นชีพอยู่ในมือของชีหยวนทั้งสิ้น

ฮ่องเต้หย่งชางอาจถึงกับระแวงไปว่า เซียวอวิ๋นถิงที่อยู่เขาหลงหู่ซานมาหลายปี หากรู้ทั้งรู้ว่าคดีเขาเหมาซานเป็นการใส่ร้ายป้ายสี แต่กลับเลือกที่จะเงียบ อดกลั้นมิกล่าวออกมา ก็เท่ากับว่าตั้งใจปิดบัง รอเวลาแก้แค้นภายหลังชีหยวนถีบฉีหลินไปหนึ่งที “ติดต่อเฉาซิงวั่งอย่างไร?”ครานี้ฉีหลินไม่มีสิ่งใดปิดบังอีกแล้ว ทำหน้าราวกับร้องไห้ เอาตราประทับน้อยออกมาส่งให้ “สิ่งนี้ เพียงเฉากงกงเห็นตรานี้ ก็จะเข้าใจว่าต้องทำอย่างไร”ชีหยวนรับคำในลำคอ โน้มกายลงตบหน้าฉีหลินเบา ๆฉีหลินสะท้านจนตื่นตระหนก รีบเอ่ยถาม “คุณหนูใหญ่ชี ข้าบอกทุกสิ่งแล้ว ท่าน ท่านปล่อยข้าไปได้หรือไม่?”ชีหยวนหัวเราะเบา ๆ “พอดีเลย ข้ายังมีเรื่องหนึ่งอยากเจรจากับเจ้า หากเจ้าร่วมมือ ข้ารับรองว่าเจ้าจะไม่ตาย แถมยังหลุดพ้นจากอ๋องฉีได้ด้วย ว่าอย่างไร?”ฉีหลินหลับตาลงครู่หนึ่งสหายของเขาล้วนสิ้นชีพหมดแล้วหากอ๋องฉีเห็นพวกเขาเป็นคนสนิท เป็นคนของตนจริง เช่นนั้นต่อให้เกิดเรื่องใดขึ้น เขาก็ไม่มีทางคิดทรยศแต่ปัญหาก็คือ อ๋องฉีหาได้เป็นเช่นนั้นไม่เขามักอารมณ์แปรปรวนไม่แน่นอน เงินทองให้เต็มมือก็จริง แต่เพียงทำผิดพลาดขึ้นมา ไม่ว่าความผิดเล็กห

เขาเองก็ไม่รู้ว่าทำไมเรื่องราวถึงวกวนมาถึงตัวเฉาซิงวั่งได้ทว่าเฉาซิงวั่งผู้นี้ก็นับว่าใช้ชีวิตราบรื่นมาโดยตลอดหลังผู่อู๋ย่งตายลง ภูเขาลูกใหญ่ที่กดทับอยู่บนศีรษะของเขาก็พลันหายไปเพราะว่าขันทีอาลักษณ์แห่งกรมขันทีพระราชพิธีสิ้นชีพลงแล้ว ยังหาคนที่เหมาะสมมารับตำแหน่งแทนไม่ได้ เรื่องนี้จึงตกเป็นงานของเขาเป็นการชั่วคราวนี่ช่างเป็นดั่งโชคดีที่ร่วงมาจากฟ้าโดยแท้ ตลอดหลายปีที่ผ่านมา เขายังนึกว่าตนจะต้องถูกภูเขาสองลูกทับกดไปชั่วชีวิตเสียแล้วไม่คิดเลยว่าจะมีวันนี้พูดไปแล้ว เขายังต้องขอบพระคุณอ๋องฉีหากมิใช่อ๋องฉีหยิบยื่นโอกาสให้เขาได้ไปปรากฏกายอยู่หน้าพระพักตร์ฮ่องเต้หย่งชางบ่อยครั้ง เวลานี้ก็คงไม่ถึงคราวของเขาครั้นนึกถึงอ๋องฉี เฉาซิงวั่งก็แอบทอดถอนใจในใจท่านอ๋องช่างลำบากโดยแท้หงตูที่แห่งนั้น แม้จะกล่าวกันว่ามีทรัพยากรสมบูรณ์พรั่งพร้อม แต่ไหนเลยจะเทียบได้กับความรุ่งเรืองของนครหลวง?ยิ่งไปกว่านั้น ท่านอ๋องมีปณิธานอันยิ่งใหญ่ เป้าหมายล้วนเป็นบัลลังก์มังกรทว่าเวลานี้กลับจำต้องพำนักอยู่หงตูยิ่งไปกว่านั้น ขาของท่านอ๋องยังได้รับบาดเจ็บ เวลานี้ไม่รู้เลยว่าเป็นเช่นไรแล้วบ้างคิดถ