All Chapters of ยอดหญิงในเงามาร: Chapter 741 - Chapter 750

องครักษ์ยังไม่รู้ว่าข้างนอกเกิดเรื่องอันใดขึ้นกันแน่ เขารู้เพียงแต่ว่าเรื่องร้ายครั้งนี้กลับยิ่งบานปลายใหญ่โตขึ้นทุกที จึงรีบร้อนวิ่งไปหาเซียวจิ่งจาวขณะนี้เซียวจิ่งจาวกำลังถูกเถียนป๋อจือทำให้ขุ่นเคืองโกรธาอย่างถึงที่สุด เถียนป๋อจือไม่ยอมฟังอะไรทั้งสิ้น เอาแต่ดึงรั้งเขาอย่างเอาเป็นเอาตาย ต้องการให้ไปเบื้องหน้าไทเฮาเพื่อทูลขอคำชี้ขาดอ๋องโจวที่ยืนอยู่ด้านข้างฟังแล้วถึงกับปวดหัว คิดว่าเถียนป๋อจือนั้นช่างอวดอำนาจโอหังจนเกินขอบเขตเสียแล้ว ในที่สุดเขาก็เข้าใจแล้วว่าเหตุใดเถียนเป่าซื่อจึงได้ลำพองใจไม่เกรงกลัวผู้ใดถึงเพียงนี้ แท้จริงแล้วต้นเหตุมันก็เน่าเสียมาตั้งแต่รากเดิมนี่เองลองดูเถียนป๋อจือนี่สิ! เซียวจิ่งจาวเคยกล่าวแล้วว่า เพียงเพราะโทสะจึงลงมือชกเถียนเป่าซื่อไปสองสามหมัด ถึงกระนั้น ตอนเขาจากไปเถียนเป่าซื่อก็ยังดีอยู่ไม่เป็นอันใดแม้เถียนเป่าซื่อจะถูกเซียวจิ่งจาวตีตายจริง ๆ พูดตามตรงก็ยังมิอาจกล่าวโทษได้มากนัก ลองไปดูลานเลี้ยงสุนัขนั่นสิ! วันนี้มีคนตายไปกี่คน บาดเจ็บอีกกี่คนกันเล่า?!เถียนเป่าซื่อแท้จริงแล้วช่างเป็นผู้มีโทษมหันต์เขาทนไม่ไหวอีกต่อไป เอื้อมมือคว้าตัวเถียน

เฝิงไฉ่เวยตายแล้ว สำหรับเซียวจิ่งจาวแล้ว เขารู้สึกคล้ายได้ปลดภาระหนึ่งออกจากอกมิใช่ว่าเขาไม่คิดจะใช้เฝิงไฉ่เวยมาต่อกรกับชีหยวนและเซียวอวิ๋นถิง ทว่าหลังจากร่วมมือกันอยู่หลายครั้ง เขากลับล้มเลิกความคิดนั้นโดยเฉพาะในวันนี้ เมื่อเขาพบว่าเฝิงไฉ่เวยมองข้ามเหตุการณ์ความโหดร้ายที่สุนัขบ้ากัดผู้คน ทั้งยังมุ่งหวังเพียงอยากให้เรื่องบานปลาย ยิ่งสุนัขกัดตายคนได้มากเท่าไรยิ่งดี เขาก็พลันตระหนักขึ้นมาทันทีร่วมมือกับเฝิงไฉ่เวย เขาย่อมไม่มีวันเป็นผู้ชนะเขาหลับตาลงเบา ๆอ๋องโจวยังเข้าใจผิด คิดว่าเขาเจ็บปวดใจเกินกว่าจะเผชิญได้ จึงอดไม่ได้ที่จะตบไหล่เขาแล้วปลอบ “ช่างเถิด จิ่งจาว เรื่องนี้…... ไม่เกี่ยวกับเจ้าเลยนะ สุนัขพวกนี้มันมีมากเกินไปจริง ๆ จะเฝ้าดูก็เฝ้าไม่ไหว แถมสุนัขพวกนี้ยังฝึกจนสามารถเปิดกรงเองได้…...”เฝิงไฉ่เวยก็ช่างโชคร้ายเหลือเกิน......เซียวจิ่งจาวเอ่ยเสียงถามราบเรียบ “ที่นี่เป็นสถานที่ขังสุนัขที่จับมา เหตุใดไฉ่เวยกับสาวใช้ของนางถึงมาอยู่ที่นี่ได้?”อ๋องโจวชะงักไปทันที ไม่ทันตอบสนองไปชั่วขณะพอเข้าใจได้ เขาก็อ้าปาก อดไม่ได้ที่จะถาม “จิ่งจาว เจ้าหมายความว่ายังไงกัน? เจ้าหมายความ

ลิ่วจินไม่รู้เลยว่าชีหยวนจะไปฆ่าใครอีก เขารู้เพียงว่า แต่ก่อนเขาเคยประเมินทักษะการขี่ม้าของชีหยวนต่ำไปนักเขารู้อยู่หรอกว่าชีหยวนขี่ม้าได้ แต่ไม่รู้เลยว่าชีหยวนจะเหาะได้ด้วย!ชีหยวนโน้มตัวลงต่ำ แทบจะเอาร่างทั้งร่างแนบไปกับหลังม้า พุ่งไปดังลูกธนูที่พ้นสายจากคันธนู เร็วจนมองเห็นเพียงเงาร่างเลือนลางโอ้ สวรรค์!ตำแหน่งราชองครักษ์นี่ มอบให้ชีหยวนไปเถิด!ท่านอ๋องมีพระชายารัชทายาทเช่นนี้แล้ว ยังจะต้องการองครักษ์ที่ไหนอีกเล่า?มีชีหยวนเพียงคนเดียวก็เกินพอแล้ว!ใบหน้าของเขาถูกลมแรงปะทะจนปวดแสบ แต่พอเงยหน้ามองไปข้างหน้า……โอ้ เขาไม่มองเห็นแล้ว เพราะชีหยวนขี่ลิบตาไปจนหายไร้เงาแล้วนี่มันรังแกกันเกินไปแล้ว!เขาเหยียดแขนยกบังเหียนฟาดลงบนสะโพกม้าอย่างแรง “เจ้าจงออกหน้าให้ข้าหน่อยเถอะ!”แล้วก็อดบ่นไม่ได้ “หย่งผิงโหวสอนการขี่ม้าให้กับคุณหนูใหญ่ชียังไงกันนะ ขี่เก่งขนาดนี้ ก็ไม่รู้ว่าทหารม้าของทหารเมืองหลวงที่เขาฝึกออกมาจะเก่งแค่ไหน!”ชีเจิ้นจามออกมาทีหนึ่งเขาสั่งให้เหล่าทหารปล่อยให้ชาวบ้านค้นหาซากกระดูกกันก่อน แล้วพอหันกลับมา ก็ไม่เห็นลูกสาวตัวเองแล้วอดรู้สึกแปลกใจไม่ได้ในเวลานี้เซีย

ชีหยวนเคลื่อนไหวว่องไว เกือบในขณะเดียวกับที่เถียนป๋อจือเห็นนางพุ่งตัวเข้ามา ม้าก็ร้องฮี้ขึ้นเสียงหนึ่ง วิ่งถลันพุ่งไปข้างหน้าสองสามก้าว รถม้าก็พลัดตกลงจากหน้าผา กระแทกเข้ากับผนังเขาดังสนั่น ปลุกฝูงนกนับไม่ถ้วนให้กระพือปีกบินว่อนไม่มีความลังเลใดใด ไม่มีการต่อรองใด ๆ เพียงเอ่ยถ้อยคำไม่กี่ประโยค ชีหยวนก็ลงมือทันทีสตรีผู้นี้ทำการสิ่งใด ล้วนมิรู้จักทางสายกลางนางเอื้อนเอ่ยสิ่งใด ก็หมายถึงเช่นนั้นโดยแท้เถียนป๋อจือกระโจไปถึงขอบผา ทั้งร่างกระแทกพื้นอย่างหนัก เหยียดมือออกไป ทว่ากลับคว้าได้เพียงเศษผ้าม่านรถม้าขาดวิ่น แล้วก็ทำได้เพียงลืมตาโพลง มองดูรถม้านั้นตกดิ่งสู่เหวอันไร้ขอบเขตก้นเหวเบื้องล่างคืออ่างเก็บน้ำขนาดมหึมา รถม้าพลัดตกลงไปเช่นนั้น อีกทั้งน้ำหนักรถที่หนักอึ้ง ต่อให้ลงไปค้นหาศพของเถียนเป่าซื่อได้ สิ่งที่พบก็คงมีเพียงแขนขาขาดวิ่นกับซากร่างที่แหลกเหลว!เหตุใดจึงมีคนใจเหี้ยมอำมหิตถึงเพียงนี้กัน?!เถียนป๋อจือรู้สึกเจ็บปวดจนแทบสิ้นใจ กำหมัดแน่นแล้วทุบลงบนพื้นอย่างแรง ต่อให้พื้นเต็มไปด้วยเศษหิน มือของเขาถูกเสียดสีอย่างรุนแรงจนโลหิตไหลริน แต่กลับไม่รู้สึกเจ็บปวดแม้แต่น้อยล้วนเป็นเเ

เถียนป๋อจือพ่นโลหิตออกมาหนึ่งคำ มองชีหยวนด้วยสายตาเย็นชา มิได้มีท่าทีหวาดหวั่น พลันหัวเราะออกมา “เจ้าลำพองใจมากนักหรือ? ชีหยวน?”ชีหยวนฟาดฝ่ามือใส่เขาอีกฉาดหนึ่งดังเพียะ ทำเอาแก้มขวาของเขาบวมพองประหนึ่งหัวหมูลิ่วจินสะท้านขึ้นมาในใจทันทีตัดสินใจแน่วแน่ว่าตลอดชีวิตนี้จะไม่หาญกล้าไปหาเรื่องคุณหนูใหญ่คุณหนูใหญ่นี่ช่าง...เมื่อครู่นี้เถียนป๋อจือมิได้ออมมือเลย ฟาดใส่แผ่นหลังของคุณหนูใหญ่ชีสุดแรง แผ่นหลังของนางเกิดบาดแผลที่เผยให้เห็นโลหิตกับเนื้อฉีก แถมยังมีหนามปักอยู่!นั่นจะต้องเจ็บปวดเพียงใดกัน?แต่คุณหนูใหญ่ชีนั้น นางกลับหาได้ใส่ใจไม่!ลิ่วจินคิดแล้วก็อดรู้สึกหดหู่ไม่ได้ มิน่าเล่า ท่านอ๋องมักกล่าวว่าคุณหนูใหญ่ลำบากนักไม่รู้เลยว่าเมื่อครั้งยังเยาว์วัย คุณหนูใหญ่ต้องทนทุกข์เพียงใด จึงได้หล่อหลอมเป็นคนเช่นนี้เถียนป๋อจือแววตาเยียบเย็น ไม่เพียงไม่ขอชีวิตแต่ยังหัวเราะลั่น “เจ้าคิดว่าฆ่าข้าแล้ว ไทเฮาจะไม่รู้เรื่องนี้หรือ? เจ้าคิดว่าฆ่าข้าแล้ว พวกเจ้าก็จะรอดปลอดภัยหรือ?”เขาจ้องชีหยวนด้วยความอาฆาต “ไทเฮาจะฆ่าเจ้าแน่ จักฆ่าล้างจวนหย่งผิงโหวทั้งตระกูล!”ออกมาปะปนอยู่ในวงการนี้ มีผู