All Chapters of หลังบวชชี บรรดาท่านพี่ก็อ้อนวอนให้ข้าสึก: Chapter 981 - Chapter 990

“เจ้าบอกว่านังเวินซื่อนั่นยังไปที่สกุลหลาน? สกุลหลานล่มสลายไปแล้วมิใช่หรือ? นางไปที่สกุลหลานได้อย่างไร?”เวินเยวี่ยขมวดคิ้ว พลางซักถามสาวใช้ที่ถูกนางควบคุมตัวไว้อย่างต่อเนื่องสาวใช้ตัวสั่นเทา แม้ในใจจะเต็มไปด้วยความสงสัย แต่ก็ไม่กล้าที่จะไม่ตอบคำถามของเวินเยวี่ย “เรียน...เรียนคุณหนูหก ท่านธิดาศักดิ์สิทธิ์นาง...”“ห้ามเรียกนางว่าท่านธิดาศักดิ์สิทธิ์!”สายตาของเวินเยวี่ยพลันฉายแววโหดเหี้ยม นางตวาดเสียงกร้าว “นังสารเลวนั่นเป็นเพียงมดปลวกที่ควรจะถูกข้าเหยียบย่ำอยู่ใต้ฝ่าเท้า จะคู่ควรกับคำว่าธิดาศักดิ์สิทธิ์อะไรกัน น่าขันสิ้นดี”สาวใช้ตกใจจนเหงื่อเต็มใบหน้า แต่เนื่องจากมีมีดจ่ออยู่ที่ลำคอ หากไม่เชื่อฟัง เกรงว่าวินาทีต่อมานางคงถูกปาดคอเป็นแน่สาวใช้จึงได้แต่เอ่ยอย่างระมัดระวัง “เจ้า...เจ้าค่ะ ประมุขตระกูลหลานนั่น...”บัดนี้เวินซื่อคือประมุขตระกูลของสกุลหลาน สาวใช้ไม่กล้าเรียกธิดาศักดิ์สิทธิ์ แต่การเรียกว่า “ประมุขตระกูลหลาน” ก็ไม่ผิดทว่าสีหน้าของเวินเยวี่ยกลับน่ากลัวยิ่งขึ้น นางจ้องเขม็งไปยังสาวใช้ เอ่ยข่มขู่ด้วยน้ำเสียงเย็นเยียบ “ไม่เรียกนางว่านังสารเลว ก็ให้ข้าประหารนังสารเลวอ

“อะไรนะ?”หลานซื่อยังไม่ทันได้ถามว่าศพหุ่นเชิดที่ฟ่านจุ้ยพูดถึงคืออะไร ก็ถามเขาก่อนว่า “รู้หรือไม่ว่าเป็นผู้ใด?”ฟ่านจุ้ยส่ายหน้า “ระยะทางไกลเกินไป การรับรู้ของข้ากับศพหุ่นเชิดไม่ลึกซึ้งนัก ต้องกลับไปถึงเมืองหลวงก่อนจึงจะรู้”หลานซื่อพยักหน้า “เช่นนั้นเจ้ารีบกลับไปก่อนเถอะ”พูดจบ นางก็ครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง แล้วมอบแมงมุมตัวเล็กๆ สีขาวจนเกือบจะโปร่งใสให้ฟ่านจุ้ยหนึ่งตัว “นี่คือแมงมุมผลึก สามารถติดต่อกับข้าได้ในระยะร้อยลี้ หากมีสิ่งใดจำเป็น ก็พูดกับมันได้ มันจะส่งข่าวมาให้ข้าเอง”เมื่อได้ยินเช่นนั้น สายตาของฟ่านจุ้ยที่มองไปยังแมงมุมตัวน้อยก็พลันเป็นประกาย รับมาด้วยความยินดี“พี่หญิงวางใจได้ น้องชายไปแล้วจะรีบกลับมา”หลังจากเก็บแมงมุมแล้ว เขาก็หันไปกำชับจวี้เอ๋าหนึ่งประโยค “เจ้าตัวโต เฝ้าที่นี่ให้ดีล่ะ”เขาไม่ได้เป็นห่วงทางฝั่งของหลานซื่ออย่างไรเสียข้างกายหลานซื่อก็มีผู้มีฝีมือสูงส่งอยู่ไม่น้อยและหากอารามสุ่ยเยว่เกิดเรื่องขึ้น เกรงว่าคนผู้นั้นคงจะรีบรุดมาในทันทีดังนั้นเขาจึงสามารถวางใจไปจัดการเรื่องของตนเองก่อนได้เมื่อมองดูฟ่านจุ้ยจากไป หลานซื่อก็ลูบคางพลางครุ่นคิด“ศพหุ่น

ก่อนหน้านี้ หลังจากกลับมาถึงจวนเจิ้นกั๋วกง เวินเยวี่ยก็ได้จัดการชำระล้างร่างกายตนเอง เปลี่ยนเสื้อผ้าชุดใหม่และแต่งหน้าแม้ว่าจะยังไม่สามารถกลับคืนสู่สภาพเดิมในอดีตได้ แต่อย่างน้อยก็ดูเป็นผู้เป็นคนขึ้นมาบ้าง ไม่ใช่สภาพศพที่เปรอะเปื้อนไปด้วยเลือดและใบหน้าซีดเขียวอีกต่อไปถึงกระนั้น ท่วงท่าและสีหน้าของนางก็ยังคงมีความแข็งทื่ออยู่บ้างเล็กน้อยเพียงแต่ความแข็งทื่อเช่นนี้ หากไม่สังเกตอย่างละเอียดถี่ถ้วนก็จะไม่เห็นแม้ว่าเวินเฉวียนเซิ่งจะรู้สึกว่ามีบางอย่างแปลกๆ อยู่ตลอดเวลา แต่เมื่อเทียบกับยอดฝีมือด้านการต่อสู้ทั้งหลายแล้ว เขาก็ยังห่างชั้นอยู่บ้าง ดังนั้นจึงมองไม่เห็นความผิดปกติของเวินเยวี่ยเช่นกันเขาขมวดคิ้วแล้วเอ่ยถาม “แค่สลบไป? สลบไปที่ไหน ใครเป็นคนลอบทำร้าย? เห็นหน้าคนผู้นั้นหรือไม่?”เวินเยวี่ยส่ายหน้า พลางแสดงสีหน้าเสแสร้งต่อไปเวินเฉวียนเซิ่งถามอีก “แล้วตอนที่เจ้าตื่นขึ้นมา พบอะไรบ้างหรือไม่?”เวินเยวี่ยส่ายหน้าอีกครั้ง ทำสีหน้าราวกับจะร้องไห้พลางกล่าวโทษตนเอง “เยวี่ยเอ๋อร์...เยวี่ยเอ๋อร์ไร้ความสามารถ เยวี่ยเอ๋อร์ไม่พบอะไรเลยเจ้าค่ะ ไม่ทราบว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้นหรือไม่? หากทำใ

แต่ก่อนที่จะไปหาพี่หญิง ฟ่านจุ้ยย่อมต้องไปหาเวินฉางอวิ้นก่อน“เกิดอะไรขึ้น?”คนผู้นี้ถูกขังไว้ที่ไหนกันแน่?เหตุใดถึงหาที่ไหนก็ไม่เจอ?หรือว่าถูกพี่สามเวินนั่นพาไปที่ชางโจวแล้ว?ไม่สิ ไม่ใช่พี่สามเวินไปชางโจวเพื่อตามหาพี่สี่เวิน พาพี่ใหญ่เวินไปด้วยจะสะดวกได้อย่างไร?และด้วยความระแวดระวังของบิดาผู้โง่เง่าคนนั้นของเขา ก็คงไม่วางใจให้เวินฉางอวิ้นถูกพาตัวออกไปข้างนอกอย่างไรเสีย ตอนนี้ในสายตาของบิดาผู้โง่เง่าคนนั้นของเขา เกรงว่าคงจะมองว่าเวินฉางอวิ้นเป็นพวกเดียวกับพี่หญิงของเขาไปแล้วเขาคงจะคิดแค่ว่า หากคนออกไปข้างนอก แล้วถูกหลานซื่อช่วยไปจะทำอย่างไร?ดังนั้นคนจะต้องยังอยู่ในมือของเวินเฉวียนเซิ่งถึงแม้จะไม่สามารถฆ่าบุตรชายทรพีคนนี้ได้ แต่อย่างน้อยก็อาจจะยังเป็นตัวประกันที่ใช้ข่มขู่หลานซื่อได้บ้างฟ่านจุ้ยครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง ในที่สุดก็ยังคงล็อกเป้าหมายไว้ที่ภายในจวนเจิ้นกั๋วกง“บนพื้นดินไม่มี เช่นนั้นก็คงอยู่ได้เพียงใต้ดินแล้ว”ฟ่านจุ้ยคิดเช่นนั้น พลางเหลือบมองเงาที่แอบตามเขามาเงียบๆ ซึ่งอยู่ไม่ไกลจากด้านหลังอย่างไม่แสดงอาการใดๆ เขายกมุมปากขึ้นหัวเราะเยาะเบาๆ จากนั้นก็หม

“?”เวินฉางอวิ้นตกตะลึงไปชั่วขณะยังไม่ทันที่เขาจะได้ทันตั้งตัว ฟ่านจุ้ยก็เอ่ยขึ้นอย่างหมดคำพูดจะกล่าว “ท่าทางสำนึกผิดบำเพ็ญตนของท่านนี่ช่างเหมาะกับการออกบวชยิ่งกว่าพี่หญิงเสียอีก เอาละๆ ข้าจะช่วยท่านออกไปเดี๋ยวนี้ ให้ท่านได้เลือกสถานที่ออกบวชสักแห่ง ข้าว่าวัดจินหนานทางฝั่งพี่หญิงก็ดีนะ ท่านไปเถอะ ไปแล้วจะได้อยู่เป็นเพื่อนกับพี่หญิงพอดี”“ไม่ใช่ ข้าไม่ได้...”เวินฉางอวิ้นประหลาดใจ อยากอธิบายว่าตนเองไม่ได้อยากออกบวช แต่เมื่อได้ยินประโยคสุดท้าย เขาก็เศร้าสร้อยลงทันที “ไม่ได้ วัดจินหนานไม่ได้ น้องห้าคงไม่อยากเห็นหน้าข้า”ฟ่านจุ้ยยิ่งหมดคำพูดเข้าไปใหญ่ที่แท้ท่านก็อยากจะออกบวชจริงๆ สินะ?หลังจากพูดจบ เวินฉางอวิ้นที่เพิ่งจะรู้สึกตัวว่าตัวเองยิ่งพูดยิ่งไม่ถูกต้อง ก็ส่ายหน้า “เฮ้อ ช่างเถอะๆ อย่าพูดเรื่องเหล่านั้นเลย เจ้ารีบออกจากที่นี่ไปเถอะ เจ้าช่วยข้าไม่ได้หรอก”ฟ่านจุ้ยไม่อยากจะสนใจเขา เพียงแค่คว้าโซ่เหล็กบนกรงเหล็กไว้ แล้วกระโดดกลับขึ้นไปบนแท่นหินอีกครั้ง จากนั้นเขาก็ดึงโซ่เหล็กแล้วออกแรงลากพร้อมกับเสียงโซ่เหล็ก “ครืดคราด” และเสียงน้ำ กรงเหล็กที่แขวนอยู่กลางน้ำก็ถูกดึงขึ้นมาทันท