“อะ...อะไรนะ?!”เวินหย่าลี่ที่เมื่อครู่ยังพูดฉอด ๆ อยู่กับเวินเยวี่ย แววตาในเวลานี้มีความไม่กล้าที่จะเชื่อ น้ำเสียงแหลมปรี๊ดขึ้นชั่วขณะ“ท่านพี่ ท่านกำลังพูดจาเหลวไหลอะไรอยู่? กว่าเราจะรอดมาได้ไม่ง่ายเลย ทำไมท่านถึงต้องการลาออก?!”“ข้าตัดสินใจแล้ว”จงหย่งโหวหลับตาทั้งสองลง หลังจากประสานมือคำนับหลานซื่อและเวินเยวี่ยแล้ว เขาถึงลุกขึ้นมองไปทางเวินหย่าลี่พลางถามว่า “เจ้าเป็นฮูหยินของข้า ตอนที่เจ้าแต่งงานกับข้า ข้าเป็นจงหย่งโหว ตอนนี้ข้าตัดสินใจที่จะลาออก ไม่อยู่ที่เมืองหลวงอีก เจ้ายินดีตามข้ากลับไปบ้านเกิดหรือจะอยู่ที่เมืองหลวง?”บรรพบุรุษของจวนจงหย่งโหวคือสกุลชุยแห่งเซียงโจว หากจงหย่งโหวลาออกและกลับไปบ้านเกิด ก็จะกลับไปที่เซียงโจวเดิมทีเวินหย่าลี่ยังต้องการโน้มน้าวจงหย่งโหว ให้เขาไม่หุนหันพลันแล่นแต่เมื่อเห็นความเด็ดขาดบนใบหน้าของจงหย่งโหว เวินหย่าลี่ที่อยู่กับเขามานานกว่าสิบปีก็เข้าใจทันทีว่าท่านโหวไม่ได้กำลังพูดเล่น และไม่ได้กำลังข่มขู่นาง แต่จริงจังท่านโหว...นึกไม่ถึงว่าเขาต้องการลาออกจริง ๆ!เวินหย่าลี่เปิดปากต้องการจะพูดอะไรบางอย่าง แต่เมื่อก้มหน้ามองลูกชายของนางที่มีรอยฟ
Read more