Semua Bab หลังบวชชี บรรดาท่านพี่ก็อ้อนวอนให้ข้าสึก: Bab 961 - Bab 970

“อะ...อะไรนะ?!”เวินหย่าลี่ที่เมื่อครู่ยังพูดฉอด ๆ อยู่กับเวินเยวี่ย แววตาในเวลานี้มีความไม่กล้าที่จะเชื่อ น้ำเสียงแหลมปรี๊ดขึ้นชั่วขณะ“ท่านพี่ ท่านกำลังพูดจาเหลวไหลอะไรอยู่? กว่าเราจะรอดมาได้ไม่ง่ายเลย ทำไมท่านถึงต้องการลาออก?!”“ข้าตัดสินใจแล้ว”จงหย่งโหวหลับตาทั้งสองลง หลังจากประสานมือคำนับหลานซื่อและเวินเยวี่ยแล้ว เขาถึงลุกขึ้นมองไปทางเวินหย่าลี่พลางถามว่า “เจ้าเป็นฮูหยินของข้า ตอนที่เจ้าแต่งงานกับข้า ข้าเป็นจงหย่งโหว ตอนนี้ข้าตัดสินใจที่จะลาออก ไม่อยู่ที่เมืองหลวงอีก เจ้ายินดีตามข้ากลับไปบ้านเกิดหรือจะอยู่ที่เมืองหลวง?”บรรพบุรุษของจวนจงหย่งโหวคือสกุลชุยแห่งเซียงโจว หากจงหย่งโหวลาออกและกลับไปบ้านเกิด ก็จะกลับไปที่เซียงโจวเดิมทีเวินหย่าลี่ยังต้องการโน้มน้าวจงหย่งโหว ให้เขาไม่หุนหันพลันแล่นแต่เมื่อเห็นความเด็ดขาดบนใบหน้าของจงหย่งโหว เวินหย่าลี่ที่อยู่กับเขามานานกว่าสิบปีก็เข้าใจทันทีว่าท่านโหวไม่ได้กำลังพูดเล่น และไม่ได้กำลังข่มขู่นาง แต่จริงจังท่านโหว...นึกไม่ถึงว่าเขาต้องการลาออกจริง ๆ!เวินหย่าลี่เปิดปากต้องการจะพูดอะไรบางอย่าง แต่เมื่อก้มหน้ามองลูกชายของนางที่มีรอยฟ

“เจ้าไม่จำเป็นต้องรู้หรอก อย่างไรเสียพวกเขาก็ไม่มีทางมาช่วยเจ้าได้อีกแล้ว ส่วนเจ้า ก็พูดพล่ามมามากพอแล้ว ไปตายเสีย!”เมื่อได้ยินว่าหลานซื่อจะเอาจริง เวินเยวี่ยก็ตกใจและโกรธจัดในทันที นางตะโกนเสียงดังด้วยสายตาที่ดุดันและเต็มไปด้วยความชั่วร้าย “วันนี้ถือว่าข้าพลาดท่าให้เจ้า แต่ลำพังเจ้าเพียงคนเดียว ยังไม่คู่ควรที่จะสังหารข้า!” ขณะที่ตะโกนดังลั่น นางก็ล้วงของบางอย่างออกมาจากด้านหลังภายในห้อง แมลงพิษจำนวนนับไม่ถ้วนกรูกันเข้าไปหานางเมื่อเห็นว่าแมลงพิษเหล่านั้นกำลังจะพุ่งเข้าใส่ตัวนาง ของที่อยู่ในมือของเวินเยวี่ยก็ถูกขว้างออกไปในทันใดและคนเดียวในที่นั้นที่มองเห็นของสิ่งนั้นได้อย่างชัดเจนก็คือจู๋เยวี่ยที่ซ่อนตัวอยู่ในเงามืดมาตลอด“นายหญิงระวัง!”“ตูม...!”ทั้งห้องถูกระเบิดในชั่วพริบตาควันหนาทึบกลุ่มใหญ่แผ่ขยายออกมาคนแรกที่พุ่งออกมาคือตัวการสำคัญที่เป็นต้นเหตุของเรื่องทั้งหมดนางเอามือปิดปากและจมูก วิ่งฝ่าออกจากควันหนาทึบเพื่อรีบหนีออกจากจวนโหวจงหยงในทันทีแต่ก่อนที่นางจะวิ่งออกจากลานบ้านได้ทัน เงาร่างสองร่างก็ปรากฏขึ้นอย่างกะทันหัน ขวางหน้านางไว้“หลีกทางให้ข้า! ใครขวางทางข

ภายในลานบ้าน ฟ่านจุ้ยและพวกทั้งสามที่ได้ยินเสียงนั้นโดยพลัน รวมถึงเวินหย่าลี่และจงหย่งโหว ต่างพร้อมใจกันหันไปมองด้วยความระแวดระวังส่วนหลานซื่อเมื่อได้ยินสุ้มเสียงที่คุ้นเคยนั้น นางก็ขมวดคิ้วเล็กน้อยอันซินรุ่ย?ทำไมนางจึงมาที่นี่ได้?ถูกต้องแล้ว ผู้ที่ปรากฏกาย ณ ประตูเรือนในยามนี้ก็คืออันซินรุ่ยผู้เป็นกุ้ยเฟยคนปัจจุบันเบื้องหลังนางมิได้มีขบวนใหญ่โตใด ๆ มีเพียงนางกำนัลสาวติดตามอยู่เคียงข้าง นางหันไปมองผู้คนในลานบ้านด้วยรอยยิ้มอันใสซื่อนักพลางเอ่ยว่า “เดิมทีตั้งใจรีบมาช่วยคน แต่ไม่นึกว่าจะมาช้าไปก้าวหนึ่ง เฮ้อ เห็นทีคงเป็นลิขิตสวรรค์อย่างแท้จริง”“ถวายพระพรกุ้ยเฟย ขอจงทรงพระเจริญ”แม้จงหย่งโหวบอกว่าต้องการลาออกจากราชการกลับบ้านเกิด แต่ในยามนี้ก็ยังคงเป็นขุนนางในราชสำนัก ดังนั้นเมื่อพบเจออันซินรุ่ยย่อมต้องแสดงความเคารพเป็นธรรมดาหลังจากเขานำเวินหย่าลี่ถวายความเคารพแล้ว ก็หันไปมองหลานซื่อเล็กน้อยทว่าหลานซื่อกลับไม่ได้สนใจอันซินรุ่ยที่ประตูแม้แต่น้อย สายตาจ้องมองเพียงศพของเวินเยวี่ยที่อยู่บนพื้นเท่านั้นขณะที่จงหย่งโหวเริ่มรู้สึกเป็นห่วงหลานซื่อบ้างแล้ว นึกไม่ถึงว่าอันซินรุ่ยจะ

“อะไรนะ? จวนจงหย่งโหวถูกชาวต่างเผ่าลอบสังหารหรือ?”ครึ่งชั่วยามต่อมา ข่าวนี้ก็แพร่สะพัดไปทั่วเมืองหลวงอย่างรวดเร็วตั้งแต่ในวังหลวงลงไปจนถึงตามท้องถนน ร่ำลือไปทั่วว่ามีชาวต่างเผ่าแฝงตัวอยู่ในจวนจงหย่งโหว เมื่อถูกพบเข้า ก็ถึงกับลงมือไม่ยั้ง ลอบสังหารคนในครอบครัวของจงหย่งโหวจนหมดสิ้น“มิน่าเล่า ข้าก็ว่าเมื่อวานภายในจวนจงหย่งโหวเหมือนจะมีไฟไหม้ที่ไหนสักแห่ง!”“อีกอย่างวันนี้ยังเกิดเรื่องใหญ่ขึ้นหลายครั้ง ฟังดูน่ากลัว”“ข้ารู้แล้วว่าข้างในต้องมีเรื่องแน่ ฟังดูก็รู้ว่ามีคนกำลังต่อสู้กัน!”“อ้าว แล้วท่านจงหย่งโหวเล่า พวกเขาไม่เป็นอะไรใช่ไหม?”“ใครว่าไม่เป็นอะไร เกิดเรื่องใหญ่เสียแล้ว!”“เรื่องใหญ่อะไร? หรือว่ามีใครตาย?!”“นอกจากฮูหยินจงหย่งโหวที่ยังปลอดภัยดีแล้ว จงหย่งโหวได้รับบาดเจ็บ ซื่อจื่ออาการร่อแร่ ส่วนคนรับใช้ทั้งหมดในจวนก็ตายไปจนเหลือเพียงไม่กี่คน!”“โธ่สวรรค์ จวนจงหย่งโหวช่างน่าเวทนาเหลือเกิน ไส้ศึกต่างเผ่าผู้นั้นช่างไร้มนุษยธรรมเสียจริง ฆ่าคนมากมายถึงเพียงนั้นอย่างคาดไม่ถึง!”“ไส้ศึกต่างเผ่าผู้นั้นตายแล้วหรือยัง? อย่าปล่อยให้เขาหนีไปได้เด็ดขาด”“ตายแล้ว ๆ ได้ยินว่าไส้ศึ

ภูเขาหนานอารามสุยเยว่หลังจากจัดการเวินเยวี่ยที่จวนจงหย่งโหวเรียบร้อยแล้ว หลานซื่อก็กลับมาถึงอารามสุยเยว่อย่างรวดเร็วทำหน้าที่ประจำวันของนางต่อไปเช่นเคยคัดลอกพระสูตร สวดพระพุทธมนต์ อธิษฐานขอพรแน่นอนว่ายังมีการศึกษาวิชาแพทย์และยาพิษ รวมถึงปลูกสมุนไพรด้วยวันนี้ ในเรือนของม่อโฉวซือไท่ หลานซื่อที่กำลังศึกษาสมุนไพรพิษอีกชนิดหนึ่ง เอ่ยปากถามขึ้นในขณะที่กำลังติดตามอาจารย์ม่อโฉวไปศึกษาวิธีการถอนพิษของสมุนไพรพิษ“จริงสิอาจารย์ เมื่อสองวันก่อนศิษย์ได้ช่วยบุตรชายของจงหย่งโหวไว้ที่จวนจงหย่งโหว อ้อ ไม่ใช่สิ ตอนนี้ไม่ใช่จวนจงหย่งโหว แต่เป็นชุยเส้าเจ๋อ บุตรชายของสกุลชุย ร่างกายเขาถูกเวินเยวี่ยหลอมเป็นรังเลี้ยงกู่ ร่วมเป็นร่วมตายในร่างเดียวกับแมลงกู่เหล่านั้น ค่อนข้างยากที่จะจัดการอย่างแท้จริง ไม่ทราบว่าอาจารย์พอจะมีหนทางหรือไม่เจ้าคะ?”แม้ว่าม่อโฉ่วซือไท่จะไม่ใช่ปรมาจารย์กู่ แต่นางเชี่ยวชาญทั้งด้านวิชาแพทย์และยาพิษอีกทั้งยังรู้ว่าหลานซื่อใช้วิชาควบคุมแมลงด้วยพิษ จึงมักจะให้คำแนะนำแก่หลานซื่อจากมุมมองของนาง สามารถกล่าวได้ว่าเป็นการช่วยเหลือหลานซื่อได้มากทีเดียวดังนั้นเมื่อเผชิญกับป