Semua Bab Forced to Marry the Cold-Hearted Billionaire: Bab 221 - Bab 230

Napasabak si Irina sa gitna ng maingay at magulong grupo, labis na nahihiya sa pang-aasar nila.Ganoon din ang pakiramdam ni Duke—halata ang pagkailang niya. Sanay na siyang pagbalingan ng kung anu-anong biro at pangungutya, pero ang diretsahang pambabastos kay Irina ay tila isang tahasang insulto.Sa sandaling iyon, lumapit ang dalawang matipuno at batang lalaki. Sabay nilang inakbayan si Irina, isa sa kaliwa at isa sa kanan."Aba, miss! Andito ka na sa may pintuan, ayaw mo pang pumasok at umupo? Hindi mo ba alam ang patakaran dito? Ano nga ‘yung kasabihan? Ah—kahit ano pang pagpapakabanal ang gawin mo, hindi 'yan uubra rito, tama ba?""Tara na, samahan mo naman kami sa inuman... isang tagay lang!"Nanahimik si Irina. Halos hindi siya makahinga sa pagkakaipit sa pagitan ng dalawang lalaki. Pilit siyang nagpumiglas, pero hindi siya makawala gaano man kalakas ang kanyang pagsisikap. Sa huli, nagpanggap na lamang siyang kalmado, pilit na ngumiti at nagsabing,"Sige! Walang problema! Per

"Duke, bakit mo ipinipilit na maging magkaibigan tayo?"Napakuyom si Duke sa manibela, nangingintab sa puti ang kanyang mga buko."Hindi! Irina, huwag mong sabihin ‘yan sa sarili mo!" bulalas niya, basag ang tinig sa dami ng emosyong pilit niyang pinipigil."Mas marangal ka pa kaysa sa kahit sinong babaeng nakilala ko! Hindi ikaw ang sinasabi nila! Huwag mong—huwag mong ibaba ang sarili mo nang ganito!"Isang mapait na tawa ang kumawala mula kay Irina, walang sigla ang kanyang mga mata."Pero hindi ba’t iyon ang totoo?"Mababa ang kanyang tinig, garalgal sa mga luhang hindi niya kayang ipatak."Hindi ko kailanman ginusto na mapabilang sa mundo ninyong mga mayayaman. Hindi ko ginusto ang mga laro ninyo."Ibinaling niya ang tingin sa labas, pinagmamasdan ang mabilis na pagdaan ng mga lansangan."Pero sa loob ng dalawang buwan, ano ako sa inyo? Isang laruan. Isang bagay na pinaglalaruan at ipinapasa kung kanino niyo gusto."Mahigpit niyang isinara ang mga palad, bumaon ang kanyang mga ku

Mabilis na yumuko ang receptionist. "Salamat po, Chief."At sa isang iglap, nagmamadali siyang lumayo, halatang gusto nang makatakas sa tensyon sa silid.Samantala, nanatiling nakatutok ang tingin ni Jigo sa babaeng kaharap niya. May kakaibang katahimikan dito—malamig, parang walang emosyon—ngunit sa ilalim nito, nahagip niya ang isang bagay… isang galit na pinipigilan ngunit tila sasabog anumang oras.Napangisi siya nang banayad, may bahid ng panunukso."Balae, sa wakas nagpakita ka rin? Akala ko ipipiit ka na lang habambuhay ng mahal nating kapatid sa kanyang gintong hawla."Bahagyang namula ang mukha ni Irina, ngunit nanatiling matatag ang kanyang tinig."Pasensya ka na, pero hindi mo ako balae. Narito ako para sa anak ko."Mabilis siyang lumingon kay Alec, kitang-kita sa kanyang mga mata ang pag-aalala."Alec, kararating lang ni Anri sa city. Hindi pa siya sanay sa pagkain dito, at lampas na ng tanghali. Pakiusap, sabihin mo na kung nasaan siya! Nagmamakaawa ako—sabihin mo lang!"

Dumilim ang ekspresyon ni Alec. "Ano'ng sinabi mo?"Isang malamig na pakiramdam ang lumukob sa puso ni Irina. Pagkalabas niya kanina, nasalubong niya si Zoey at narinig ang bawat salitang binitiwan nito. Zoey—ang opisyal niyang fiancée. Samantalang siya?Wala.Isang gamit. Isang kasangkapan para kumita ng pera at bayaran ang utang ni Alec.Ang lalaking nakaupo sa sofa kanina ay hindi pangkaraniwan. Makapangyarihan, may awtoridad—at walang dudang isang kliyente.Ang bisitang kailangan niyang aliwin.At ito pa lang ang simula. Gaano katagal pa ito magpapatuloy? Hanggang sa tuluyan na siyang maglaho—pinagsawaan, itinapon, nakalimutan.Malamig na desperasyon ang gumapang sa kanya.Hinigpitan niya ang hawak sa maliit na kamay ni Anri, na parang iyon na lang ang natitirang koneksyon niya sa mundo."Gagawin ko ang lahat ng gusto mo," mahina niyang bulong, basag ang tinig. "Susunod ako. Kahit ano. Pero, alang-alang kay Anri… bigyan mo siya ng pag-asa. Anak mo rin siya. Kung ayaw mo sa kanya,

Napipi si Irina.Alam niya kung ano ang ibig sabihin ni Alec sa salitang "turuan."Gamit ang parehong kamay, itinulak niya ito palayo, desperadong makawala.Hindi niya maaaring ipahalata.Hindi niya maaaring ipakita na sa kabila ng lahat—sa kabila ng pagtakas niya rito, sa kabila ng takot at kahihiyan—may bahagi pa rin sa kanya na hinahanap ito. Na kahit gaano niya pilit iwaksi, nananabik pa rin siya sa presensya nito. Sa yakap nito.Anong klaseng kahabag-habag at mahina siyang babae para maramdaman iyon? Karapat-dapat ba talaga siyang magdusa nang ganito?"Hindi!" Buong lakas niyang itinulak si Alec palayo."Hindi?" Mariing ngumisi si Alec, puno ng panunuya ang tinig nito. "Hindi ba kanina lang, halos sabik kang sumama sa isang lalaki? Ano'ng nagbago? Nagpapakipot ka na ngayon?"Nanlilisik ang mga mata ni Irina sa galit at kahihiyan.Nanikip ang lalamunan niya, halos hindi makapagsalita. Pigil ang luha habang paos niyang isinagot, "Kailangan kong umalis! Hindi ba ikaw mismo ang nagsa