Agad na lumingon si Dahlia kay Irina na may mainit at nakaaalawang ngiti. “Ayos lang, Irina. Talagang ayos lang ang lahat.”Sa paningin ni Irina, ang ngiti ni Dahlia ay tulad ng malinaw na bukal—banayad at kalmado, may tahimik na lakas na gaya ng sa isang nakatatandang kapatid. Napalapit tuloy lalo ang loob niya rito at nanaig ang pagnanais na magpakita ng malasakit.Ngunit nang makita niya ang maliwanag na ngiti ni Dahlia, bahagya siyang nag-alinlangan. Naroon si Jiggo mismo, at kung hindi ito nagsalita, wala siyang karapatang makialam.Buti na lang, saglit lang ang lamig sa mukha ni Jiggo. Maya-maya'y lumambot din ang ekspresyon nito, at mahinahong iniakbay ang mga braso kay Dahlia, marahang niyakap ito.Sa mababang tinig, puno ng lambing, tanong niya, “Masama ba pakiramdam mo?”Umiling si Dahlia nang bahagya. “Hindi, hon. Ayos lang ako. Napansin ko lang kasi si Irina, ang komportable ng suot niya—maluwag at magaan. Bigla kong naisip, sana puwede rin akong magsuot ng ganoon. Pero ma
Last Updated : 2025-07-23 Read more