Semua Bab Forced to Marry the Cold-Hearted Billionaire: Bab 581 - Bab 590

Isang nakakasilaw na sinag ng ilaw ang tumama sa kanya nang bumukas ang maleta, dahilan upang awtomatikong ipikit ni Irina ang kanyang mga mata. Dahan-dahan, maingat, pinilit niyang dumilat—bahagya lang sa umpisa—upang silipin ang kanyang paligid.Isa itong lumang bodega—abandonado at marumi. Makapal ang amoy ng alikabok at lumang kahalumigmigan sa hangin. Ang mga dingding ay kinakalawang na, tila nilulumot ng panahon.Walang ka-awang-awang hinila siya palabas ng maleta, itinayo na parang basahang manika.Mula sa kanyang likuran, may narinig siyang boses—malalim, lalaki, at punong-puno ng panlilibak."Ang babae talagang 'yon, napakagandang regalo ang ibinigay sa’kin. Sabi niya marumi ka raw, mabaho, at bulok. Inakala kong katulad ka lang ng mga babaeng mababa ang lipad sa kalye. Pero aminado ako, nagulat ako. Ang linis mo. Ang puti mo. Parang estudyanteng babae pa. Mahirap paniwalaan na may anak ka nang anim na taong gulang."Unti-unting lumingon si Irina—at bumungad sa kanya ang isan

Ngayon, wala nang natira sa kanilang tatlo.Umuulan nang malakas nang gabing iyon—tila walang patid ang pagbuhos ng langit. Wala man lang silang perang pantuloy sa pinakamurang kwarto sa motel. Pakiramdam ni Claire ay wasak na wasak ang katawan niya—masakit, mahina, at halos hindi na gumagana.Sa gitna ng bagyo, magkayakap silang mag-anak sa ilalim ng isang waiting shed. Basang-basa silang tatlo, nanginginig sa lamig.Biglang huminto sa harap nila ang isang itim at makinis na kotse. Bumaba ang salamin."Miss Briones, sumakay na po kayo," wika ng isang lalaking nasa loob.Napaurong si Claire sa narinig. Tila tinanggap na niya ang kapalaran niya. Sa isip-isip niya, Sige na, ibalik mo na lang ako sa maruming motel na 'yon. Kahit paano, may pagkain doon. Kahit anong kahihiyan, ayos lang. Mas malala pa nga ang dinaanan ko. Marunong akong dumiskarte—sanay na akong paligayahin ang mga lalaki. Walang bago ro’n.“Galing ka ba sa may-ari ng motel?” sarkastikong tanong niya. “Kinuha n’yo na ang

Pagkarinig ng matalim na tinig sa likuran niya, kusang napalingon si Claire.Si Irina naman, inakalang dumating na ang kanyang tagapagligtas. May pag-asang tumingin siya sa lalaking nasa likuran ni Claire—ngunit ang bumungad sa kanya ay isang mukhang puno ng matinding pilat. Sandaling nagulumihanan si Irina. Saan niya nga ba nakita ang mukhang iyon?Nakakasalubong na ba niya ito sa pagpasok sa opisina?O baka matagal na pala siyang sinusubaybayan—noong nagtatrabaho pa siya?Muling bumalot ang matinding pagkalugmok sa puso ni Irina.Samantala, si Claire ay galit na galit na sumigaw, “Pilat! Ano bang isinisigaw mo riyan? Nakakainis ka na! Naiintindihan mo ba kung saan galing ang kinikita mo? Galing sa’kin! At ngayon, nagmamagaling ka pa sa harap ko? Lumayas ka nga riyan! Hindi ko siya papatayin ngayon—hindi! Dudurugin ko ang mukha niyang ‘yan! Gagawin kong duguan, wasak, at wala nang makikilalang ganda! Tingnan natin kung makakakuha pa siya ng atensyon ni Alec pagkatapos!”Ngunit sa kab

Lumalapit na ang tinig ng lalaki.Mula sa likuran niya, may pabulong at balisang nagsusumamo, “Young Master—huwag po kayong magpakita! Kapag nakita kayo ng babae ni Alec, baka malagay kayo sa panganib. Pakiusap, Young Master…”Young Master. Iyon ang tawag ng marami kay Alec—isang pamagat ng mataas na paggalang.Bahagyang lumingon si Irina, pilit na sinisipat kung sino ang paparating. Pero sobrang pamamaga ng kanyang mga mata; halos hindi niya naaninag ang hugis ng katawan ng dumarating. Tanging ang mapuputing pantalon at isang pares ng makintab na sapatos na balat—may mga floral na disenyo—ang malinaw niyang nakita, dahan-dahang lumalapit sa kanya.“Young Master?” ani Claire, tila hindi makapaniwala. Lumingon siya—at nanlaki ang mga mata sa pagkabigla.Mula sa bungad ng bodega ay lumitaw ang isang lalaki—higit sa 1.8 metro ang taas, mas matangkad pa kina Duke at Juancho. Nakasuot siya ng perpektong puting suit, at ang kanyang presensiya’y parang larawang iginuhit mula sa isang panagin

Tumawa si Irina.Bahagya siyang tumagilid ng ulo habang tumatawa—halatang natatawa siya, hindi sa tuwa, kundi sa kahibangan ng lalaking nasa harapan niya.Tunay ngang nakakatawa ito—nakakatawang kahabag-habag.“Pasensya na,” matalim niyang sabi, “pero kilala ba talaga kita?”Kalma ang sagot ni Paolo. “Alam mong Paolo ang pangalan ko.”“Dahil lang ‘yon sa asawa ko—ang ASAWA ko, malinaw ba?” diin niya, napakatalim ng tinig. “Siya ang may balak pabagsakin ang buong Island ninyo. Inaral niya lahat ng tungkol sa pamunuan ng isla—kabilang ang pamilya n’yo. Kaya sa edad mo, katawan, at itsura mo, hindi mahirap hulaan kung sino ka.”Napangisi siya nang malamig. “Kaya huwag mong masyadong taasan ang tingin sa sarili mo.”Hindi natinag si Paolo. “At dahil diyan, lalo kitang hinangaan. Matapang ka. Marunong.”Nanatili siyang nakaupo sa sofa, ang mga mata’y nakatuon kay Irina. Ngunit may kakaiba siyang napansin sa tingin nito.Isang uri ng gutom—hindi para sa karahasan… kundi para sa iba.Pagkagu