Semua Bab Forced to Marry the Cold-Hearted Billionaire: Bab 561 - Bab 570

Sa kabilang linya, agad na sumagot si Queenie. “Hello, Irina. Nasaan ka ngayon?”Ngumiti si Irina nang magaan. “Nasa bahay lang ako. Ikaw, nasaan ka?”Mabilis na sumulyap si Queenie kay Juancho na nakaupo sa tabi niya, at bahagyang namula ang kanyang mga pisngi. “Wala naman talaga akong ibang matutuluyan ngayon… Kaya pansamantala akong naninirahan sa bahay ni Juancho. Irina, gusto ko sanang itanong ang opinyon mo tungkol sa isang bagay.”“Ano ’yon?” tanong ni Irina, halatang interesado.“Tungkol sa… mga magulang ko…”Hindi na napigilan ni Irina ang sarili. “Hindi ko sila mapapatawad,” matigas niyang sagot. “Ang hindi sila ipakulong ay isa nang malaking kabaitan para sa kanila.”Tumango si Queenie. “Alam ko, Irina. Naiintindihan ko. Kaya paaalisin ko na sila ngayon.”“Pero bakit? Ang magulang mo—” sasabihin pa sana ni Irina, ngunit pinutol ito ni Queenie.“Nasa labas sila ngayon ng villa ni Juancho,” mahinang sabi ni Queenie, bakas ang sakit sa tinig. “Ipinanganak nila ako, pinalaki ak

“Dad…” Queenie called out behind him, her voice thick with grief.Napako sa kinatatayuan si Mr. Briones. Pero hindi siya lumingon. Wala siyang lakas ng loob na harapin ang anak—ni ang alaala ng yumaong kapatid at bayaw.“Dad…” garalgal ang boses ni Queenie habang pinipigil ang paghikbi, “kayo po at ang tunay kong ama… magkapatid kayo sa dugo, hindi ba? Galing kayo sa iisang ama’t ina?”Nanginginig ang tinig niya, at habang tumataas ang emosyon, ramdam na ramdam ang pighati.“Paano kayo nakakatulog sa gabi nitong dalawampung taon na lumipas? Hindi ba kayo sinusundan ng konsensya n’yo? Wala ba kayong takot sa karma?”Bumagsak ang luha sa kanyang mga mata, sunod-sunod, walang kapigil-pigil.At sa gitna ng lahat ng sakit, napatawa siya—isang wasak at mapait na tawa.“Ah, oo nga pala… siguro dumating na ang parusa n’yo, ano? Si Claire—ang pinakamamahal n’yong pamangkin. Ngayong mga oras na ’to, marahil nararanasan niya na ang impiyerno habang buhay, hindi ba?”Napuno ng luha ang mga mata n

Sa ilalim ng mahinang, kumikislap na ilaw, nakahandusay si Claire sa kama—hubad, walang saplot.Mahigit sampung lalaki ang pumipigil sa kanya.Sa labas ng silid, may pila pa ng mga lalaki—tila mga trabahador sa konstruksyon. Magaspang ang itsura, marurungis, at bastos ang tingin.Napasinghap si Queenie sa nakita.Hindi ito maikukumpara sa sinapit niya tatlong araw lang ang nakalilipas.“Pakiusap… iligtas mo ako,” garalgal ang tinig ni Claire, wala nang bakas ng dangal ni kapal ng loob.Kahit pa ilang minuto lamang ang nakararaan ay buong tapang siyang pinagsabihan ni Marco dahil sa kahalayan at panlilinlang, hindi nito napigilang makaramdam ng habag sa nakakaawang kalagayan ni Claire.Humakbang siya palapit, ubod ng lakas ang boses:“Ako si Marco ng mga Allegre. Wala akong pakialam kung sino pa kayo—kapag may humawak pa sa kanya, isasara ko mismo ang buong construction site n’yo!”Sa pagdinig ng tinig niya, parang alon ng takot ang kumalat sa mga lalaki.Nagkagulo. Nagsitakbuhan sila,

Bukod pa rito, nang mabalitaan ng matatandang magulang ng mga Briones—na noo’y nasa edad sitenta na—ang tungkol sa pagkamatay ng kanilang pinakamamahal na panganay at manugang, na siyang ipinagmamalaki ng buong angkan, mistulang gumuho ang mundo nila.Hindi nila kinaya ang matinding lungkot at pagkabigla. Sunod-sunod, kapwa sila pumanaw sanhi ng atake sa puso dulot ng labis na pagdadalamhati at pangamba.Sa isang iglap, ang mga Briones—na dating binubuo ng walong katao mula sa tatlong henerasyon—ay lumiit na lamang sa apat.Isa sa naiwan ay isang sanggol na pitong buwang gulang—isang ulilang nawalan ng mga magulang at maging ng mga lolo’t lola.Noon namang panahong iyon, naninirahan pa sa Kyoto ang mga Allegre, at nasa ibang bansa ang mga magulang ni Marco. Kaya’t pansamantalang napunta ang responsibilidad ng pag-aalaga sa bata sa kanyang tiyo at tiya—sina Armando Briones at ang kanyang asawa.Ngunit kakapanganak pa lamang ng asawa ni Armando isang buwan pa lang ang nakalilipas, at li

“Iyon ba talaga?! Tanungin ko kayo—totoo ba ‘yon?!”Sa puntong iyon, hindi na napigilan ni Queenie ang sarili. Gumuho ang kanyang pagpipigil, halos mawalan na siya ng lakas. Kung hindi siya mahigpit na yakap ni Juancho, bumagsak na sana siya sa sahig, umiiyak nang wala nang pakundangan.Ang mga magulang niya…Ang mga taong tinawag niyang Mama at Papa sa loob ng dalawampung taon... Paano ba siya dapat makaramdam? Paano ba niya matututunang pakawalan ang lahat? Kaya ba talaga niyang talikuran ang lahat ng ‘yon?Pero... hindi ba’t dapat lang?Dalawampung taon ng puro sakit ang ibinigay nila sa kanya—sakit na tahimik pero tagos sa kaluluwa. Ang tanging dahilan kung bakit siya nabubuhay pa ngayon... ay dahil kay Irina.Si Irina ang nagligtas sa kanyang kaluluwa, ang tumulong sa kanyang makita ang likod ng mga kasinungalingan, ang nagturo sa kanya kung paano mabawi ang sarili—kung paano muling mabuhay.Kung hindi dahil sa kanya, matagal nang wala si Queenie. At ang kamatayan niya’y isa sana