Lahat ng Kabanata ng Forced to Marry the Cold-Hearted Billionaire: Kabanata 781 - Kabanata 790

Mahina siyang sumandal sa likod ng lalaki at mahigpit na ibinulong, “Wala na akong tahanan… simula pa noong bata ako. Ang dami ko nang pagkakamali. Panginoon, iniligtas n’yo ako. Maraming salamat. Kung hindi po kayo tututol, maaari kong alagaan muna ang inyong ina. Kapag bumuti na ang lagay ko, bababa ako ng bundok, hahanap ng trabaho, at babayaran ang utang na loob ko sa inyo.”Ngumiti nang banayad at may lambing ang lalaki. “Sige.”At sa ganitong paraan, nailigtas si Dahlia ng isang gitnang edad na lalaki na pinili ang mamuhay nang nag-iisa sa kabundukan. Madalas niyang maisip na bagaman mapait ang kanyang kapalaran, tila may kakaibang suwerte rin siya—ilang ulit na siyang humarap sa kamatayan at ilang ulit ding nailigtas. Ngunit kailanman, hindi pa siya tunay na naliligtas sa paraang inaasam ng kanyang puso.Mula ngayon, nangako siya sa sarili na wala na siyang aasahan kundi ang sarili niya—gagawa ng maliliit at marangal na hanapbuhay gamit ang sariling mga kamay. Hindi na siya nag

Mabilis na napabalikwas si Irina sa gulat. Agad namuo at bumalong ang kaniyang mga luha, umaagos nang walang pagpigil habang nanginginig sa pananabik ang kaniyang tinig.“Ate Dahlia! Ate Dahlia, nasaan ka? Kumusta ka na nitong mga araw na ito? Alam ko na… alam ko na naghiwalay na kayo ni Jiggo, pero saan ka nagpunta? Saan ka nakatira ngayon? Sabihin mo, pupuntahan kita agad!”Sa mismong marinig niya ang tinig ni Dahlia, bumalik sa alaala ni Irina ang panahong siya’y lubos na napahiya at walang magawa—nang tahimik na iniabot sa kaniya ni Ate Dahlia ang isang bote ng tubig, at ang ngiti nitong kay banayad na wari’y nagpapagaling sa lahat ng sugat.At ngayo’y ang parehong tinig na iyon ang nagmumula sa kabilang linya.“Ayos lang ako, Irina. Busog ako…”Banayad at payapa ang kaniyang mga salita, tila ba may kasiyahan. Ngunit para kay Irina, tumusok iyon na parang punyal.Anong klaseng buhay ang pinagdaanan ni Ate Dahlia nitong dalawang linggo, kung ang pagiging busog na lamang ang pinaka

Tinitigan ni Dahlia ang matandang babae na nag-alaga sa kanya buong magdamag. Malambot ang kanyang tinig ngunit puno ng pasasalamat.“Lola, maraming salamat po. Gusto ko sanang manatili muna rito nang kaunti—alagaan kayo at masuklian kahit paano ang kabutihan ninyo. Pero ngayon… may mga taong humahabol sa akin. Kailangan ko pong umalis. Pangako, babalik ako balang araw para ibalik ang utang kong loob.”Naluha ang matanda. “Anak, bakit ba napakahirap ng buhay mo? Para kang anak ko noon—kaawa-awa, punô ng pighati.”Tahimik lang si Dahlia, tila naguguluhan, bago niya itinagilid ang tingin kay Luke.Ngumiti ito nang marahan. “Ganito na lang,” sabi niya. “Kakargahin ko si Nanay sa likod ko, at sasama kami sa ’yo. Pwede tayong tumungo sa hilagang-silangan.”Nagulat si Dahlia, napakurap. “Luke, anong ibig mong sabihin?”Ngumiti siya nang bahagya. “Alam ko na agad noong una pa lang—wala kang accent ng mga taga-rito. Ang mga galing sa syudad ay may malambot na timbre sa pananalita, pero ikaw,

Narinig ni Lucas ang alok at tila natulala siya. Siya?Isang binatang mula sa liblib na baryo sa hilagang-silangan ng Tsina, walang kakaibang kakayahan—isang taong apat na taon nang nagtatrabaho sa pabrikang pananahi kung saan bihira ang mga kalalakihan.Halos hindi niya maisip na siya ang nagustuhan ng amo. Ngunit kahit ganoon, hindi niya pinayagang mabigla ang sarili. Sa likas niyang kabaitan at pagkamatino, marahan at may pag-aalinlangang tinanong niya,“Boss… bakit ako? Ano’ng nagawa ko para mapansin ninyo? Bakit ninyo ako gustong maging manugang?”Diretso ring sumagot ang boss.“Nakikita ko ang sulat-kamay mo—ang ganda. Napapansin ko rin kung paano ka magtala ng oras. Minsan, nang mag-leave ang team leader ninyo, ikaw ang pumalit bilang pansamantalang lider. Na-record mo ang oras ng lahat at napangasiwaan mo ang grupo nang maayos. Isa kang masipag at maaasahang binata.”Nanahimik si Lucas, hindi alam ang isasagot.“Kung hindi ako nagkakamali,” dagdag pa ng boss, “nakatapos ka ng

Namumula na ang mga mata ni Lucas. “Ina, patawarin mo ako… ni sa kasal ko, hindi kita kayang papuntahin.”Ngumiti nang banayad ang ina niya, puno ng pag-unawa ang tinig. “Ayos lang, anak. Hangga’t maayos ang buhay mo, sapat na ’yon para sa akin.”Sandaling natahimik ang babae bago siya muling nagsalita, marahang nagtanong, “Anak, ano nga ulit ang pangalan ng hotel na gaganapin ang kasal mo? At saan banda iyon?”Mabilis na sumagot si Lucas, “Sa South City po, sa Qingshan International Hotel. Kilalang-kilala po ’yon. Ina, tiyak na pinakamagarbong kasal ito sa buong baryo natin—nakakalungkot lang na hindi kayo makakapunta…”Lalong lumambot ang ngiti ng kanyang ina. “Kung gano’n, masaya na rin ako! Sige na, anak, huwag ka nang magtagal sa tawag. Magastos ito.”“Ma, alagaan n’yo po ang sarili n’yo,” mahina niyang sabi.Pagkababa ng tawag, matagal na nanatili si Lucas sa loob ng lumang booth ng telepono, nakatitig lamang sa kawalan. Hindi siya makagalaw. Kinain siya ng konsensya.Naalala ni