All Chapters of Forced to Marry the Cold-Hearted Billionaire: Chapter 801 - Chapter 810

Nanlumo si Zoey, nanginginig ang buong katawan na para bang tinamaan ng kidlat. Nanginginig ang kanyang mga mata habang dahan-dahang itinaas ang tingin sa matandang lalaki na nakatayo sa may pintuan—matikas pa rin sa kabila ng edad, ngunit ang mga mata ay malamig at walang bakas ng awa.“L-lolo?” mahina niyang sambit, halos hindi marinig.Sandaling nagningning ang pag-asa sa kanyang mukha, at sa gitna ng panghihina ay gumapang siya palapit, niyakap ang pantalon ng matanda, umiiyak na parang bata. “Lolo, di ba mahal mo ako? Ako ang pinakamahal mo, hindi ba?”Ngunit walang bakas ng lambing sa mukha ni Don Pablo. Mariin niyang itinulak ang babae palayo, at malamig na sinabi, “Mahal ko ang apo ko. Sabihin mo sa akin—apo ba talaga kita?”Natigilan si Zoey, natulala, hindi makapagsalita.Dalawang beses na umubo si Don Pablo, malalim at matalim ang bawat hinga bago muling nagsalita, ang boses ay punô ng hinanakit at galit.“Alam mong hindi ikaw ang apo ko mula pa sa simula. Alam mo, pero gin

Nanatiling kalmado ang ekspresyon ni Irina. Maya-maya, napansin ng mga tagabantay na siya at si Marco ay nakatayo sa may bintana. Isa sa kanila ay magalang na tumango kay Marco. “Mr. Allegre, dumaan dito ang inyong lolo kanina,” sabi ng tagabantay.Bahagyang tumango si Marco. “Alam ko.”Nang marinig iyon, biglang kinabahan si Nicholas. “Supervisor, pakiusap,” wika niya agad, nanginginig ang tinig. “’Yun ang tunay kong anak—siya! Gusto ko lang… gusto ko lang siyang makausap, kahit sandali lang… kahit isang salita lang, pakiusap…”Hindi siya sinagot ng tagabantay. Sa halip, tumingin ito kay Marco. Tahimik na tumango si Marco bilang pahintulot.Dahan-dahan, habang kumakalansing ang mga tanikala sa kanyang mga bukung-bukong, lumapit si Nicholas mula sa pintuan hanggang sa may likurang bintana. Sa ilalim ng mababantay na tingin ng mga supervisor, hinarap niya si Irina mula sa layong mahigit isang metro.“Irina…” mahinang sambit niya, nanginginig ang boses. “Ayos ka lang ba?”“Maayos a

Napakurap si Irina sa gulat. “Ano ’yon?” tanong niya.May bahid ng hiwaga sa tinig ni Alec. “Malalaman mo pagdating mo rito.”Bago pa siya makapagtanong muli, naputol na ang linya—ibinaba na ni Alec ang tawag.Lumingon si Irina kina Mari at Queenie, bahagyang nakataas ang kilay. “Sige nga, ano na naman ang pakana ninyo?”Ngumiti si Mari nang pilyo. “May sorpresa ang asawa mo. Sa totoo lang, hindi ko inakalang may romantic side pala si President Beaufort. Siya mismo ang nagsabing dalhin ka namin dito, kaya sige na—punta ka na at tingnan mo kung anong hinanda niya.”Nagtaas naman ng kamay si Queenie na parang sumusuko. “’Wag mo akong tingnan, wala talaga akong alam.”Hinila ni Anri ang manggas ng damit ng ina. “Mommy, punta na tayo!”Napatawa si Irina at hinawakan ang kamay ng anak, saka tinawag ang dalawa. Magkasama silang tatlong pumunta sa elevator.Diretso silang umakyat sa ikaanim na palapag—ang pinakatuktok ng mall.Pamilyar na pamilyar na si Irina sa mga mas mababang palapag: ang

Nang marinig ni Irina ang tinig ni Dahlia, tila sumabog ang puso niya sa tuwa—mas higit pa sa galak na nadama niya noong makita ang muwebleng nagkakahalaga ng labing-walong milyong yuan. Napuno ng luha ang kanyang mga mata habang pinilit niyang magsalita, “Ate Dahlia, ikaw ba ‘yan? Ikaw talaga?”Gustong-gusto na niyang itanong kung nasaan ito, ngunit bigla niyang naalala ang babala ni Jiggo. Tama ito—kilalang-kilala talaga ni Jiggo si Dahlia.Bagama’t nasa trenta na, nanatili itong inosente at walang muwang sa kalakaran ng mundo. Hindi nito kayang ipagtanggol ang sarili sa hirap ng buhay. At tulad ng sinabi ni Jiggo, tatawag ito hindi para humingi ng tulong—kundi para mangutang.Pinilit ni Irina itago ang pag-aalala at marahang nagsalita, “Ate Dahlia, magkano ang kailangan mo? Ipapa-transfer ko agad.”Habang nakikipag-usap siya, mabilis namang kumilos si Jiggo—kausap na ang mga tauhan niya upang i-trace ang numerong ginamit ni Dahlia sa tawag.Samantala, sa kabilang linya, sina Dah

Ang maghanap ng sasakyan sa ganitong sitwasyon ay hindi naging problema para kay Lucas. Makalipas ang kalahating oras, mabilis nang umaandar ang pribadong kotse na sinasakyan nina Dahlia, palabas ng maliit na bayan at diretsong patungo sa bayan ni Lucas na nasa gitna ng kabundukan.Pagkaraan pa ng tatlumpung minuto, saka pa lamang nakarating sa ospital ang mga tauhan ni Jiggo. Dahil wala silang direktang utos mula sa kanya, hindi sila naglakas-loob gumawa ng gulo. Tumawag ang pinuno ng grupo upang mag-ulat, “Mr. Jones, nasa labas na kami ng ospital. Nasiguro na namin ang lugar.”“Magaling,” maikling tugon ni Jiggo. “Suriin ninyo ang bawat ward, isa-isa. Huwag istorbohin ang mga doktor o pasyente. Parating na ako — sasakay ako ng high-speed rail ngayon.”Pagkababa ng tawag, humarap siya kina Alec at Irina. “Hindi na ako makakapag-visit kay Aunt bukas,” malamig niyang sabi bago tuluyang tumalikod at umalis.Isang oras lang ang nakalipas mula nang siya’y balot ng kawalan ng pag-asa, ng