Semua Bab Forced to Marry the Cold-Hearted Billionaire: Bab 771 - Bab 780

“Saan dinala si Ate Dahlia?” Tahimik lang si Jiggo. At sa halip na sumagot, ibinaba niya ang tawag.“Hello? Hello!” mariing sigaw ni Irina, saka niya pinukpok sa palad ang telepono. “Hayop kang lalaki! Akala ko pa naman disente ka—isang matinong ginoo!”Nagpatuloy ang galit niya kahit patay na ang linya.Maingat na kinuha ni Alec ang telepono mula sa kanya. “Hayaan mo muna siyang mahimasmasan. Tatanungin ko ulit kapag kalmado na siya.”Huminga nang malalim si Irina. “Fine. Wala naman tayong magagawa ngayon.”Pagkasabi niyon, sumakay silang lahat sa kotse at umalis mula sa leisure villa ni Jiggo.Sa loob naman, nanatiling nakatayo si Jiggo sa terasa, pinagmamasdan ang unti-unting paglaho ng mga ilaw sa likuran ng sasakyan.Nang tuluyan na itong maglaho, humarap siya at dumiretso sa silid ni Blair.Ni hindi nag-abala si Blair na isara ang pinto, hindi inakalang susundan siya ni Jiggo. Nang makita niya itong nakatayo sa may pintuan, namula siya sa matinding hiya—ngunit sa itsura niyang

Malinaw ang mga tampok ng lalaki. Sa panlabas ay tila mahinahon, ngunit sa totoo’y malamig ang puso niya. Bukod pa rito, bihasa at matagumpay siya—naging pinuno ng Kyoto nang kaniyang murang edad.Isang lalaking ganito kamukha ni Jiggo — hindi puwedeng hayaang paupuin ng iba ang lugar niya. Hindi papayag si Blair na mawala siya sa kanya.Nagpapakuha siya ng dalawang tagapag-alaga para isakay si Jiggo sa kotse, at saka niya ipinasundo pabalik sa leisure villa. Tinulungan ng mga kasambahay si Blair na ilagay siya sa kama. Doon lamang siya napalingon at tumingin nang may pagkasiya sa lalaking dinala niya.Sa isang halong pag-aalangan at pag-aangkin, sabi niya, “Ngayon lang talaga ako nakapagpapakita ng kabutihan! Hindi mo naisip—bunô ka, lasing ka — at ako ang nagbantay sa’yo! Ako ‘yon, ha!”“Ang babaeng ‘yan mong si Dahlia, bakit hindi siya nagpakita para alagaan ka?”“Tayo na, higupin mo, iikot ka — aalisin ko ang sapatos mo!” mahigpit niyang iginiya si Jiggo at pinilit na paglingkuran

Nakunot ang noo ni Blair, bakas sa tinig ang paglibak.“Paolo? Ni minsan hindi ko pa narinig ang pangalan mo.”“Hindi mo na kailangang marinig,” mariing tugon ng lalaki, malamig na malamig ang tinig.Walang pasabi, hinablot niya ito mula sa kama, walang pakialam kung nakabihis ba o hubad, at pilit na itinindig. Bago pa man siya makapagsalita, dumagsa na ang mga kamao nito—mabibigat at walang habas na hampas mula ulo hanggang paa, hanggang sa mawalan siya ng hininga sa tindi ng sakit.“Ikaw—!” Nagngangalit ang mga ngipin ni Blair, singhal ng boses ay puno ng galit. “Ano ba’ng ginagawa mo?!”Ang mga mata ng lalaki ay kumislap na tanging pandidiri ang laman.“Hinding-hindi mo madadala ang dugo ko.”Nang tuluyan siyang huminto, tahimik itong tumalikod at isa-isang isinuot ang kanyang mga damit—matikas, mahigpit, walang bakas ng alinlangan. Wala siyang binigkas habang inaayos ang sarili. Ngunit bago umalis, ipinasok niya ang kamay sa bulsa, kinuha ang isang bungkos ng pera, at malamig na i

Walang pera at walang paraan upang makipag-ugnayan, nagpalaboy-laboy si Dahlia sa South City. Namamalimos siya kung saan-saan, kumakapit sa kaunting pagkaing maiaalok ng mga tao. Mahigit kalahating buwan siyang nagpalutang-lutang sa ganoong kalagayan bago sa wakas, natagpuan muli ang sarili sa tapat ng villa ni Jiggo.Payak lamang ang laman ng kanyang isipan. Hindi na niya inasahang naroon pa si Jiggo. Sa loob ng mahigit kalahating buwan, malamang ay nakabalik na ito sa Kyoto, kasama ang tunay na kasintahan.Wala siyang ibang kilala sa South City kundi si Irina at iilan nitong kakilala. Kaya’t nagpunta siya rito, umaasang baka sakali ay maalala pa siya ng mga alila ng bahay. Ang tanging nais lamang niya’y makahiram ng kaunting salapi—pangpalit ng damit, pambayad ng upa sa isang maliit na silid, at panimulang puhunan para makahanap ng trabaho. Kung susuwertihin, baka bigyan pa siya ng mga lumang kasuotan.Sapagkat noon, nang umalis siya dala ng poot, wala siyang dinalang kahit isang ga

“Pero mas mabuti siguraduhin n’yong malinis ang trabaho!” singhal ni Blair, matalim na parang talim ng kutsilyo ang boses.“Blair, ang bayad…”“Sampung milyon!”“Lima kami,” anang boses sa kabila, mabagal at pa-irog. “Dalawang milyon lang ang mapupunta sa bawat isa. At inaasahan mong… Kung tig-sampung milyon bawat isa, baka puwede pa.”Nanliit ang mga mata ni Blair. “Limampung milyon ang hinihingi n’yo?”“Blair,” natatawang sagot ng lalaki, “para sa gaya mo, ang limampung milyon — o kahit limandaang milyon — barya lang ‘yan.”Lumingon si Blair sa babaeng nakasalampak sa lupa, parang hayop na sugatan. “Limampung milyon! Para sa babaeng gaya mo? Limampung milyon!”Sandali siyang natigilan, saka mariing kinagat ang labi. “Sige. Limampung milyon. Pero siguraduhin n’yong malinis!”Ibinaba niya ang telepono at diniin ang sakong sa mukha ni Dahlia. “Limampung milyon, hayop ka! Pinagastos mo ako ng limampung milyon!”Bagaman wasak at bugbog, bahagyang natawa si Dahlia. “Nakakatuwa. Halagang l